alcoholbeleid supermarkten

[cia76]

[bona fides]

[cia76]

Ik ga inderdaad ook uit van de gegevens van TS. Maar ik hanteer het toetscriterium die de strafbepaling ook hanteert. Het moet kennelijk bestemd zijn voor de minderjarige. Dus het moet evident zijn dat de drank bedoeld is voor de minderjarige en daar moet eigenlijk nagenoeg geen verschil van interpretatie over bestaan. Zo is de betekenis m.i. van het woord kennelijk.

Dus stel dat er een groepje van onder de 16 in een kroeg staat en hun enige maat die ouder is dan 16 gaat om een dienbladje bier dan kun je hier m.i. wel van spreken (enige interpretatie blijft altijd aan de orde), maar in onderhavig geval is er geen aanwijzing die duidt op het kennelijk bestemd zijn voor de minderjarige. "Misschien bestemd" voor de minderjarige is niet voldoende.

[Laurens02]

[BG]

[bona fides]

[Laurens02]

Wat mij betreft doe je het belang van de koper hiermee tekort; de verkoper krijgt de ruimte om (bijna) naar willekeur verschoonbaar nakoming te weigeren.

Enige ruimte is de winkelier wel geboden (6:75), maar m.i. moet het dan toch wel om heel duidelijke aanwijzingen gaan. Het feit dat je praat met degene achter je in de rij wil niet zeggen dat je voor diegene iets koopt, zeker niet als je een volle kar met boodschappen hebt.

Ik denk dat het voornaamste probleem hier gelegen is in de onduidelijkheid van de strafbepaling: waar ligt in hemelsnaam de grens van "kennelijk bestemd zijn voor"? Dat is voor mij reden te meer om te stellen dat je dit strikt moet nemen, en niet bij het minste of geringste vermoeden kunt gaan staan wanpresteren. In dezelfde gedachte moet voor een veroordeling die scherpe toets worden aangehouden: als het niet duidelijk was dat de drank voor een minderjarige was, dan kan ook geen boete worden opgelegd. Ik vind hier geen enkele toelichting op terug in de kamerstukken, misschien zoek ik niet goed - dit lijkt me echter een prima uitleg van de tekst.
_________________
È meglio una mano dal giudice, che un abbraccio dall'avvocato.

[bona fides]

Er is geen sprake van dat de koper in enig belang wordt geschonden, want hij dient te beseffen dat de winkelier de verkoop van alcohol en tabak moet kunnen weigeren wanneer daartoe enige grond lijkt te zijn.

Wat mij betreft is het aanbod tot verkoop van alcohol en tabak voorwaardelijk. Voor tabak zal in de regel toch al de kassamedewerker moeten worden aangesproken, die dan vanzelfsprekend de verkoop mag weigeren. Alcohol wordt door de klant naar de kassa gebracht, maar ik zie geen reden om dat anders te behandelen.

Een constructie waarin de winkelier de verkoop van alcohol of tabak civielrechtelijk alleen zou mogen weigeren als hij anders daadwerkelijk strafbaar zou zijn, staat buiten de maatschappelijke werkelijkheid. De regels in het wetboek moet je interpreteren in hun maatschappelijke context.

(Waar precies de grens van "kennelijk bestemd voor" ligt doet er voor het bovenstaande niet veel toe. Het is voldoende dat hier discussie over kan bestaan.)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[Laurens02]

Hm, na wat wikken en wegen wil ik me met betrekking tot drank en tabak wel achter je scharen in die zin dat de overeenkomst onder voorwaarde wordt gesloten, wellicht zelfs een voorwaarde die niet synchroon loopt met de wettekst - dat staat je als supermarkt natuurlijk vrij, en het is te verwachten dat dit onderdeel van de wil van deze uitmaakt (dus: geen wilsovereenstemming dus geen ovk).

In bredere zin blijf ik het oneens met de stelling dat je rechtens mag wanpresteren als je twijfelt over strafbaarheid van hetgeen waartoe je je hebt verbonden. Natuurlijk mag je twijfelen, en je kunt daaraan het gevolg verbinden dat je (voorlopig) niet nakomt. Heb je terecht getwijfeld - de (rechts)handeling is strafbaar - dan is de ovk nietig en hoefde je niet na te komen. Blijkt dat je ongelijk had, dan kan nakoming gewoon worden afgedwongen. Wanpresteren maakt je dan schadeplichtig. Het lijkt mij terecht dat degene die (onterecht) twijfelt, het risico van zijn twijfel draagt. Slechts als het (heel erg) voor de hand ligt dat je twijfelt, zoals bij een ruime strafbaarstelling als art. 20 Drank- en Horecawet, kun je wellicht onderbouwen dat de wanprestatie je niet kan worden toegerekend zodat je niet schadeplichtig bent.
_________________
È meglio una mano dal giudice, che un abbraccio dall'avvocato.

[bona fides]

In het algemeen geldt die stelling inderdaad niet. Iemand die tegen beter weten in een overeenkomst sluit die hij onmogelijk kan nakomen, of dat nu wegens een strafrechtelijk verbod of wegens natuurkundige onmogelijkheid is, kan daardoor best wanprestatie plegen.

Maar het is maatschappelijk gewenst dat een winkelier bier in zijn schappen kan zetten zonder zich in een positie te manoeuvreren waarin hij aan de ene kant geen nee kan zeggen tegen de verkoop (omdat dit wellicht wanprestatie zou opleveren) en aan de andere kant geen ja kan zeggen (omdat dat wellicht een strafbaar feit zou opleveren). Een winkelier moet een veilige marge hebben, en die marge moet dan zitten aan de kant van de niet-strafbaarheid. Er zal dus niet snel sprake zijn van wanprestatie (of onrechtmatige daad) door nee te zeggen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.