[UU] Essay toets Grondslagen van het recht

[Lusso]

Ja wel, het staat ook gewoon op webct:

Let op!
De verplichte literatuur voor het tentamen van 18 december bestaat niet alleen uit de teksten genoemd in het schema op p. 9 van Materialen (Hoofdlijnen hoofdstuk 19 en Achtergronden hoofdstuk 6, 9 en 12), maar ook de extra teksten die in Materialen zijn opgenomen bij de thema’s 10, 11 en 12, alsmede de tekst over plea bargaining die via WebCT toegankelijk is.


In hfd 9 ben ik lindenbaum cohen sowiezo tegen gekomen. ik ben nog bezig met common law.

[Volento Deo]

Dan lijkt het me logisch dat de jurisprudentie een onderdeel is van jullie tentamen...

[Lianne88]

he verdorie dacht ik dat ik klaar was....
aaaah ik heb het gehad ik ben het zoooo zat. Ik ben blij als het donderdag is. ik heb helemaal geen tijd om te leren voor privaat want ik heb woensdag een oefenrechtbank dus moet pleitnota nog helemaal voorbereiden grrrrr

[Lianne88]

Kijk wat ik voor privaat heb gemaakt

Samenvattende overzichten bij toerekenbaarheid (wanprestatie)
Nakoming is nog mogelijk:
1) vordering tot nakoming (3:296)
2) vordering tot nakoming met aanvullende schadevergoeding (3:296 en 6:74 jo. 6:85)
3) vordering tot vervangende schadevergoeding (6:74 jo. 6:87)
4) ontbinding (6:265, alleen mogelijk bij een wederkerige overeenkomst; in bijzondere gevallen ook door middel van inroeping van het reclamerecht 7:39)
5) ontbinding met vordering tot aanvullende schadevergoeding (6:265 en 6:74 jo. 6:277).
Nakoming is tijdelijk onmogelijk
1) vordering tot nakoming (3:296) zodra dit weer mogelijk is.
2) vordering tot nakoming met aanvullende schadevergoeding (3:296 en 6:74 jo. 6:85)
3) vordering tot vervangende schadevergoeding (6:74 jo. 6:87). Voor het intreden van verzuim is bij tijdelijke onmogelijkheid krachtens 6:82 lid 3 slechts bij ingebrekestelling zonder aanmaning nodig.
4) ontbinding (6:265, alleen mogelijk bij een wederkerige overeenkomst; in bijzondere gevallen ook door middel van inroeping van het reclamerecht 7:39) In geval van tijdelijke onmogelijkheid is voor het ontstaan van de bevoegdheid van ontbinding geen verzuim vereist.
5) ontbinding met vordering tot aanvullende schadevergoeding (6:265 en 6:74 jo. 6:277).
Nakoming is blijvend onmogelijk:
1) het vorderen van vervangende schadevergoeding
2) het ontbinden van de overeenkomst
3) ontbinden met vordering tot aanvullende schadevergoeding.
Samenvattende overzichten bij niet toerekenbaarheid (overmacht)Nakoming is nog mogelijk
Dit bestaat natuurlijk niet, want dan zou het de wederpartij wel toe te rekenen zijn en zou er geen sprake zijn van overmacht.
Nakoming is tijdelijk onmogelijk
1) ontbinden
nakoming is blijvend onmogelijk
1) ontbinden.

[Lusso]

Ik heb het zo gedaan.

• Wanprestatie (schadevergoeding) 6:74
o 5 vereisten, 4 in lid 1 en 1 in lid 2
 Lid1:
• Tekortkoming van de nakoming
• Toerekenbaarheid 4 redenen 6:75
o Schuld
o Wet -> 6:77 (op2b)
o Verkeersopvatting
o …
• Schade
• Causale Verband. “Daar door”
 Lid 2:
• Verzuim (is nakoming nog mogelijk? Ja -> verzuim is een vereiste -> 6:81 tweede parg. -> art. 6:82 en 6:83
 6:82 een ingebrekestelling sturen.
 6:83 uitzondering: soms treed verzuim automatisch in. Vb: termijn van nakoming art 6:83a
o (is nakoming niet mogelijk? Nee verzuim is geen vereiste)


Ik ben trouwns klaar met thema 10, ik heb dat common law en Jury in nederland helemaal in mijn kop gestampt. Ik ga zo thma 11 uitputtend lezen en thema 12 laat ik gewoon zitten, want zoals je zei, we krijgen 3 onderwerpen waaruit we 2 mogen kiezen. Ik bedoel, het is toch ligisch om te denken dat ze per thema een onderwerp kiezen?!

[tikSimone]

Luitjes, ooit van het Compendium gehoord? Zie blz 213 voor een overzicht van de rechten van de schuldeiser bij de verschillende mogelijkheden.
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[Lianne88]

wat is een compendium??
jaa klopt, ik heb alleen thema 10 laten zitten want dat was het meeste hihi

[Lusso]

Thema 10 is juist makkelijk joh, maar goed, ik heb totaal niets aan 12 gedaan, weet geen eens waar het over gaat, kennis delen?

[Lianne88]

top, hier komt mijn kennis over thema 12:
achtergronden 6
Het privaatrecht schept de voorwaarden waaronder het onderlinge verkeer van burgers zo goed mogelijk kan verlopen. Dit voorwaardenscheppende karakter van het privaatrecht draagt bij aan de mogelijkheid van burgers om hun leven vorm te geven in overeenstemming met hun persoonlijke levensideaal. Er zijn echter wel grenzen aan deze vrijheid. Het handelen van de enge burger moet verenigbaar zijn met de gerechtvaardigde belangen van de anderen. Het privaatrecht vormt zo de neerslag van een afweging van enerzijds de vrijheid van personen om hun onderlinge relaties naar eigen wens vorm te geven en anderzijds de vrijheid en het welzijn van de direct of indirect bij die relaties betrokken anderen. De grenzen die het privaatrecht stelt aan de contractsvrijheid zijn erop gericht om ongerechtvaardigde aantasting van de vrijheid of het welzijn van anderen te voorkomen.
Een groot deel van het recht zoals dat in wetten is vastgelegd kan worden beschouwd als de neerslag van een zoektocht door de wetgever naar het juiste evenwicht tussen de waarden van vrijheid en welzijn. De wetgever kan zich natuurlijk wel vergissen in de gevolgen, daarom is wetgeving ook nooit perfect of af. Wetgeving is het product van een politiek proces, waarin politieke partijen met uiteenlopende denkbeelden en idealen streven naar verwezenlijking van hun ideeën. Dit resulteert vaak in gesloten compromissen, daardoor is wetgeving vaak niet eenduidig en soms halfslachtig in de doelen die zijn nastreeft.
Soms kan een wettelijke regel tot onrechtvaardige uitkomsten leiden. Moet dan toch de wettelijke regel worden toegepast en de ongewenste uitkomt voor lief worden genomen, of moet de wettelijke regel buiten toepassing worden gelaten of worden aangevuld zodanig dat dat toch tot een aanvaardbare uitkomst resulteert? Een nadeel van het aanvullen of niet toepassen van een wettelijke regel is dat daardoor de rechtszekerheid wordt aangetast, rechtvaardigheid staat dus op gespannen voet met rechtszekerheid. Werd tot het begin van de twintigste eeuw over het algemeen aan de rechtszekerheid een groter gewicht toegekend dan aan een rechtvaardige uitkomt in een concreet geschil, gaandeweg won het bereiken van een rechtvaardige uitkomst aan belang.
Ons rechtssysteem kent een aantal mechanismen die de in de wet gepositiveerde belangenafweging kunnen corrigeren en aanvullen. Voorbeelden daarvan zijn de regeling rond misbruik van bevoegdheid (watertorenarrest) en de uitbreiding van het onrechtmatige-daadsbegrip met handelingen die in strijd zijn met de maatschappelijke zorgvuldigheid (zutphense juffrouw)
Rechtsbeginselen.
Voor het vaststellen van de precieze betekenis en strekking van een rechtsregel is het niet voldoende om te kijken naar de letterlijke betekenis van de woorden. In plaats daarvan zal de regel moeten worden geïnterpreteerd in het licht van de functie die de regel geacht moet worden te vervullen, oftewel gezocht moeten worden naar ‘de zin der wet’ volgens Pal Scholten.
De zin der wet wordt volgens Scholten bepaald door twee op elkaar inwerkende interpretaties. Aan de ene kant is een wet onderdeel van een in de loop van tijd gegroeid rechtssysteem, aan de andere kan is een wet het product van en concrete wetgever die en bepaalde materie met behulp van het recht top een zekere wijze heeft willen regelen. De zin der wet wordt dus bepaald door zowel de plaats die de wet inneemt in het geheel van het rechtssysteem, als door de feitelijke beodeling van de concrete wetgever.
Er moet gekeken worden naar de normatieve uitgangspunten die aan de regel ten grondslag liggen, oftewel gekeken worden naar de rechtsbeginselen.
In en achter ieder in wetsvoorschriften en rechterlijke uitspraken belichaamd rechtssysteem liggen grondgedachten, waarvan de bijzondere bepalingen en beslissingen als uitwerking kunnen worden gedacht. Deze grondgedachten zijn rechtsbeginselen, zij zijn algemeenheden die om nadere concretisering vragen. Scholten typeert deze beginselen als beginseluitspraak (voorbeeld is recht op privacy). Nog algemener zijn beginselen die bepalend zijn voor de rechtsorde als geheel, zoals het beginsel van eerlijkheid en waarachtigheid. Helemaal bovenaan staan de beginselen die voor elke rechtsorde gelden, die door ieder rechtssysteem worden voorondersteld. Scholten noemt het beginsel van de persoonlijkheid tegenover dat van de gemeenschap. Het tweede beginselpaar is dat van gelijkheid tegenover gezag. Ten slotte het beginsel van de scheiding van goed en kwaad.
De typering van regels als meer concreet en rechtsbeginselen als meer abstract of algemeen geeft aan dat er geen principieel maar eerde reen gradueel verschil bestaat tussen rechtsbeginselen en rechtsregels. Waar het hier om gaat is dat een rij abstract beginsel als het gelijkheidsbeginsel in de samenleving door middel van gedetailleerde regels wordt geconcretiseerd.
Fundamentele rechtsbeginselen worden afgeleid uit fundamentele normatieve uitgangspunten van ons staatsbestel. Hoewel de meest fundamentele rechtsbeginselen direct kunnen worden afgeleid uit de democratische grondnorm van gelijke zorg en respect, gelet voor het overige dat bij het concretiseren van een conceptie van rechtvaardigheid keuzes moeten worden gemaakt op grond van een afweging van de betrokken belangen: de vrijheid en het welzijn van de één tegen die van anderen. Deze keuze word gemaakt door de wetgever, concrete rechtsbeginselen kunnen dan ook alleen worden achterhaald door te kijken naar de producten van de wetgever: wetgeving en de wetsgeschiedenis.
Het opsporen van rechtsbeginselen kan op verschillende manier gebeuren. In de eerste plaats kan soms worden vastgesteld at bijzondere regelingen op verschillende gebieden op een vergelijkbare manier worden geregeld. Hieruit kan dan worden afgeleid dat de wetgever op die verschillende gebieden eenzelfde normatief beginsel heeft trachten uit te werken. Een tweede manier waarop concrete rechtsbeginselen in het geldende recht uitdrukking kunnen hebben gevonden is door de expliciete formulieren ervan in wetsartikelen (voorbeeld 3:13BW). Kortom: de meeste fundamentele rechtsbeginselen laten zich onmiddellijk afleiden uit de fundamenteel democratische norm van gelijke zorg en respect. De overige rechtsbeginselen moeten worden afgeleid uit het bestaande rechtssysteem. Rechtsbeginselen kunnen geschreven zijn, maar ook ongeschreven. Impliciet aan ons rechtssysteem ten grondslag liggende fundamentele morele normen worden aangeduid als ongeschreven rechtsbeginselen.
Doordat het recht mede tot doel heeft een conceptie van rechtvaardigheid tot gelding te bergen, is ons rechtssysteem inherent moraal van aard. Het geldende recht moet daarom in het licht van rechtsbeginselen worden geïnterpreteerd. Rechtsbeginselen zijn van belang voor het vaststellen van de precieze strekking van een rechtsregel. Rechtsvorming vind plaats in een voortdurende wisselwerking tussen de wetgever en de rechterlijke macht. Daarnaast is ook de bijdrage van de rechtswetenschap van belang.
Soms verwacht het recht van ons dat wij in actie komen wanneer het leven of de persoonlijke of zakelijke belangen van anderen op het spel staan, ook als wij niet de directe oorzaak zijn van de dreigende schending van deze belangen. Het eigenbelang moet hier dus wijken voor het belang van anderen. Het recht eist niet van ons dat wij onze naaste liefhebben gelijk onszelf ,maar wel dat we een redelijk evenwicht bewaren tussen onze individuele vrijheid en andermans welzijn. Maar wanneer moet je nou een ander helpen? Volgens Niewenhuis moet het antwoord gezicht worden in de relatie waarin partijen tot elkaar staan. Hij heeft hiervoor de casus van de Zutphense juffrouw aangepast, en laat een bakker Jan voorbij passeren. Moet Jan de bakker nou ook helpen. Volgens Nieuwenhuisen niet, de juffrouw en het slachtoffer staan in een zekere afhankelijkheidsrelatie tot elkaar. Beide partijen maken gebruik van het zelfde leidingnet. Een dergelijke verhouding ontbreekt in het aangepaste voorbeeld met Jan de baker. Deze bakker is een toevallige passant.
De onvermijdelijke consequentie van vrijheid is, dat in bepaalde gevallen het eigenbelang voorrang moet kunnen hebben boven de belangen van anderen. Welzijn en vrijheid beconcurreren elkaar voortdurend. In bepaalde gevallen is het perspectief van welzijn dominant, en in andere gevallen overheerst het perspectief van vrijheid.

Heel kort gezegd:
Aan het recht ligt een normatief ideaal ten grondslag (dat werd aangeduid als het ideaal van persoonlijke integriteit). Dit ideaal wordt in het recht nader uitgewerkt tot een specifieke conceptie van rechtervaardigheid. In een democratische rechtsstaat is het recht mede gericht top het bereiken van morele doelen.

[Lianne88]

woepsie is een beetje groot nou ja wel handig toch??
Komt hier dan achtergronden 12
Er zijn verschillende redenen waarom individuen zich aan het geldende recht houden:
1) ze zijn bang voor sancties
2) moderne individuen streven naar een zeker vrijheid om het eigen leven vorm te geven, maar tegelijkertijd zijn die individuen met talloze banden verbonden aan anderen en omringende samenleving. Omdat mensen geen pure individualisten zijn, maar ook gemeenschapswezens ontwikkelen ze een eigen geweten en een moreel repertoire, dat zij met velen delen.
3) een aantal belangrijke uitgangspunten en kernnoties komen uit het recht overeen met de ‘morele kern’ van aangeleerde of ingesleten sociale normen. Dat stelen, mishandelen of moorden verboden is, volgt niet alleen uit het Wetboek van Strafrecht, maar behoort ook tot de gewone, alledaagse normen die mensen als leidraad voor hun handelen beschouwen.
4) sociale normen worden niet alleen door overreding of zacht aandrang aangeleerd, maar wie ze overtreedt wordt af en toe hardhandig tot de orde geroepen.
Regelmatig is er aanleiding om hard in te grijpen, om sancties toe te passen en ‘het recht top schep te zetten’. Maar steeds moet worden ingezien dat rechtshandhaving onbegonnen werk is, wanneer deze niet aansluit en voortbouwt op gewetensvorming en sociale controle. Via bestuursrechterlijke regelgeving wil de overheid de samenleving ordenen en streeft zij bepaalde doeleinden na, zoals afgewogen ruimtelijke ordening of bescherming van het milieu. Maar tegelijkertijd is het nodig in te zien dat bestuursrecht niet alleen een instrumentele (crime-control) functie heeft, niet alleen handig gereedschap voor de overheid is. Een andere belangrijke betekenis van het bestuursrecht is de waarborgfunctie, dat wil zeggen het respecteren van rechten en belangen van de burgers en het voorzien in een effectief en toegankelijk systeem van rechtsbescherming.
Definitie handhaving van recht: het door controle en het dreigen met of toepassen van bestuursrechterlijke, strafrechterlijke of privaatrechtelijke middelen bereiken dat de algemeen geldende rechtsregels en individueel geldende voorschriften worden nageleefd. Rechtshandhaving kan dus op verschillende wijzen plaatsvinden: op een privaatrechterlijke, een bestuursrechterlijke of een strafrechterlijke manier. Steeds is voldoende gedegen onderzoek nodig en moet een zorgvuldige afweging plaatsvinden. Er hoeven niet altijd juridische handhavingmiddelen te worden toegepast; overleg, overreding en onderhandelingen kunnen ook heel effectief zijn. Maar hier is wel degelijk sprake van pressie: de onderhandelingen vinden plaats in ‘the shadow of the law’.
Wat juristen wel eens dreigen te vergeten, is dat juridische problemen in heel veel gevallen op een alternatieve informele niet strikt gereguleerde manier kunnen worden aangepakt. Zulke informele conflicthantering zien we op een heel breed terrein. Bij een burenruzie kan de politie worden ingeschakeld, maar soms is een poging tot buurtbemiddeling bepaald niet kansloos.
Privaatrecht.
Van het privaatrecht wordt vaak gesteld dat dit vooral een horizontaal karakter heeft, en individuen zelf het initiatief moeten nemen. Bij het privaatrecht is van belang:
a) dat het rechtssubject zelf stappen moet zetten
b) dat hij of zij dat om allerlei redenen vaak zal nalaten
c) en daarom altijd slechts een gering percentage van de privaatrechterlijke rechtsproblemen tot een formeel-juridische behandeling aanleiding geeft.
Anders gezegd, er is altijd een proces van naming, blaming en claiming voor nodig.
In het publiekrecht (bestuurs en strafrecht) ligt dit anders. Het publiekrecht wordt gekenmerkt door een verticale relatie tussen overheid en burger. Het initiatief voor handhaving ligt meestal bij een bestuursorgaan.
Strafrecht.
De belangrijkste handhavingstaken op strafrechterlijk terrein liggen bij politie en justitie. Ze krijgen op twee manieren signalen over criminaliteit binnen: eigen observatie en aangiften uit het publiek.
Toch blijft een zeer groot deel van de criminaliteit onbekend; dit wordt wel het dark number genoemd. De officier van justitie is niet verplicht om iemand te vervolgen, maar kan op grond van het strafrechterlijke opportuniteitsbeginsel een afweging en een keuze maken. Helemaal vrij is hij daarin niet, want er zijn zogenoemde vervolgingsrichtlijnen waaraan hij zich moet conformeren.
Wanneer de rechter de verdacht strafrechterlijk aansprakelijk acht, zal hij doorgaans een straf of een maatregel krijgen. In uitzonderingsgevallen kan hij hier echter van afzien, dit heet rechterlijk pardon. Ook in de voorfases kunnen al sancties gegeven worden (denk aan de parkeerbon). In dat geval is het wel mogelijk de zaak voor te laten komen, maar in veel gevallen gebeurd dat niet.
Een eerste vergelijking van rechtshandhaving in het strafrecht en het bestuursrecht laat enkele karakteristieke verschillen en overeenkomsten zien. In het strafrecht is de strafrechter bij uitstek het orgaan dat de sancties oplegt, al worden in de voorfase door de politie en justitie (OM) eveneens sancties toegepast. In het bestuursrecht hebben bestuursorganen een wettelijke bevoegdheid tot het opleggen van sancties. Dit betekent dat de rechterlijke toetsing van een sanctie besluit in het bestuursrecht meestal pas achteraf plaatsvindt. Aan het topleggen van sancties moet een zorgvuldige besluitvorming en een volledige afweging van betrokken rechten en belangen vooraf gaan. Daarvoor zijn principiële redenen (algemene beginselen van behoorlijk bestuur) en praktische redenen (mankracht die je hebt op de juiste manier inzetten) van belang. Vaak wordt geklaagd over een handhavingtekort, echter een handhavingoverschot is ook onwenselijk. Een maximale handhaving is misschien wel effectief, maar dan kan de overheid haar legitimiteit – de aanvaarding door de burgerij – op het spel zetten.
Bestuursrecht.
Waarom is het onbehagen over de toegenomen overheidsbemoeienis en de daarmee samenhangende regeldruk zo wijdverbreid?
1) de toename aan regels in bijzondere delen van het bestuursrecht en de uitgebreide jurisprudentie per deelgebied komen burgers en organisaties steeds vaker in aanraking met overheidsvoorschriften.
2) er is een hoge omloopsnelheid van regels is geeft aanleiding tot een lastig probleem: de steeds weer nodig blijkende aanpassing van gedragsregels voorkomt dat de bestuurlijk normen echt verankerd raken in de moraal van de geadresseerden van de regels.
3) van strafrechterlijke en privaatrechterlijke regels ziet bijna iedereen de ratio en betekenis in, het morele draagvlak voor instrumentele, fluctuerende, vaak technisch getinte bestuursrechtelijke regelgeving minder vanzelfsprekend en daardoor kwetsbaarder.
De wetgeving op het terrein van het bestuursrecht heeft vaak een tamelijk abstract en algemeen karakter. Dat wil zeggen dat in de wet in formele zin vooral bevoegdheden van bestuursorganen worden aangegeven, procedures worden beschreven en enkele algemene normen worden geformuleerd. Om aan bestuur en burger meer duidelijkheid en rechtszekerheid te geven moet dit wettelijke kader nader worden ingevuld. De wetten die tot stand zijn gekomen zijn dus het product van getrapte of gelede normstelling.
Soms is de bevoegdheid vrij nauwkeurig gereguleerd (gebonden bevoegdheid), maar in veel gevallen is sprake van een ruime, tamelijk vrije bevoegdheid (discretionaire bevoegdheid). De wetgever heeft uds een zekere vrijheidsmarge.
Toezich en controle
De toezicht van deze regels is toebedeeld aan een heel scala van inspectiediensten. De controlebevoegdheid berust meestal op een specifieke wettelijke regeling. Als in de fase van inspectie en controle is er sprake van selectiviteit: de controleur kan niet overal tegelijker tijd zijn.
Handhaving:
Een vergaande sanctie is de bestuursdwang – het ongedaan maken van een illegale situatie – of zoals artikel 5:2 Awb omschrijft: onder bestuursdwang wordt verstaan: het door feitelijk handelen door of vanwege een bestuursorgaan optreden tegen hetgeen in strijd met bij of krachtnes enig wettelijk voorschrift gestelde verplichting is of wordt gedaan, gehouden of nagelaten. Voor het gemeentebestuur (B&W) is de wettelijke basis artikel 122 Gemeentewet en voor het provinciale bestuur (GS) is dat artikel 125 Provinciewet. Bestuursdwang wordt meestal gekarakteriseerd als een reparatoire sanctie, dat wil zeggen dat het gaat om het herstellen van de legale situatie.
Omdat bestuursdwang een verstrekkend middel is, bestaat sinds enkele jaren een alternatief, namelijk de last onder dwangsom. Het bestuursorgaan stelt een bestuurlijk ultimatum: voor een bepaalde datum moet de illegale situatie zijn beëindigd en wanneer dat niet gebeurt, dient de overtreder de dwangsom te betalen.
Naast de bestuursdwang en dwangsom is er nog een derde sanctievorm die genoemd moet worden, te weten van het intrekken van een begunstigende beschikking.
Als een overtreding heeft plaatsgevonden, en herstel is niet aan de orde, dan kan het bestuur op grond van recente bestuursrechtelijk regelgeving in sommige gevallen een bestuurlijke boete opleggen. Dit is een punitieve sanctie: het gaat om een bestuurlijke strafmaatregel nadat het kwaad al is geschied. Steeds is van essentieel belang te beseffen dat het bestuursorgaan de bevoegdheid heeft tot het opleggen van sancties, maar daar in het algemeen geen verplichting toe heeft.
Hieruit blijkt al dat een bestuursorgaan geen straf oplegt, dit heet gedoogbeleid. Veel mensen hebben hier negatieve gedachten over ik citeer: ‘het gedoogdenken heeft gefaald, de naleving van normen geschaad, de geloofwaardigheid van de overheid ondermijnd en slachtoffers gemaakt onder degenen die het meest op de bescherming van de overheid zijn aangewezen’. Om de rechtszekerheid te dienen moet het bestuur berekenbaar en betrouwbaar optreden. Op deze manier bekeken, lijkt het voor de hand te liggen om uit te gaan van een handhavingplicht van het bestuur.
Van Buuren zegt dat de uitoefening van bestuursdwang en andere bestuurlijke sancties geen verplichting kán zijn. Er is immers in de wetgeving beleidsruimte gegeven om de besluitvorming ten aanzien van handhaving af te stemmen op de specifieke situatie en met het oog op dat bijzondere geval alle relevante belangen af te wegen. Anders gezegd: het al dan niet toepassen van sancties is een bevoegdheid, geen verplichting. Het voorafgaande wil niet zeggen dat gedogen onbekommerd mag plaatsvinden. Allereerst is een aantal ‘ijkpunten’ of criteria te noemen aan de hand waarvan de geoorloofdheid van gedogen moet worden getoetst. Er moet een bewuste en weloverwogen keuze door het bestuur plaatsvinden, waarbij het algemeen belang richtinggevend is, er dient inspraak te zijn en er moet zoveel mogelijk openbaarheid worden betracht om zo de publieke controle goed gestalte te kunnen geven. In de tweede plaats vindt al daadwerkelijk toetsing en grenscontrole plaats, met name door de bestuursrechter.
Grenzen aan gedogen
Er is altijd een zekere ruimte rond regels, omdat de regelgever onmogelijk alles van te voren kan voorzien. Het overheidsbeleid is al ruim tien jaar gericht op het terugdringen van (onaanvaardbare) gedogen. Dit uitgestippelde beleid leidt niet altijd tot bevredigende resultaten. Ernstige calamiteiten – zoals in Enschede en Volendam – lijken de conclusie te wettigen dat het openbare bestuur in zijn toezichthoudende en handhavende taak tekortschiet.

[Lianne88]

en vertel mij nou maar eens wat over thema 10

[Lusso]

Ik heb het je gestuurd in een prive bericht.

Ik heb alleen niets over dat extra stukje tekst van plea bargaining. Ik ga der vanuit dat ze daar niet om zullen vragen, we hebben tijdens de werkgroep daar ook bijna geen aandacht aan besteed, jullie wel?

[Lianne88]

jaa ik zag het dankje
ehmmm ja wij hebben daar wel aandacht aan besteed, dat is toch dat mensen dan schuld bekennen in ruil voor strafvermindering?? Wij hdden daar een discussie over of dat nou wel goed was of niet etc.. vond dat wel interressant

[tikSimone]

Het Compendium is het Compendium van het Nederlands Vermogensrecht. auteurs Jac. Hijma en M.M. Olthof, Uitgeverij Kluwer.

Een superhandig boek, waarin essentiële thema's in het vermogensrecht echt zeer beknopt zijn uitgewerkt. Kijk maar even in de unversiteitsboekhandel en oordeel zelf.
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[Lusso]

Ja zeker interessant, in grote lijnen snap ik het ook wel maar als ze vragen van beschrijf het verschil tussen een inquisitoir en adversair rechtscultuur, met daarbij aandacht aan plea bargaining. Dan weet ik het niet.