Content Syndication
|
|
|
|
|
|
  |
Pagina 2 van 2 |
Ga naar pagina Vorige 1, 2 |
|
|
| Auteur |
Bericht |
bona fides
Geslacht: 
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
 Geplaatst: ma 17 aug 2009 22:57 Onderwerp: |
   |
|
| elmajimbe schreef: | | bona fides schreef: | | Maar er is een verschil tussen "op de grondslag van" en "naar aanleiding van". |
Ongetwijfeld, maar artikel 348 Sv gebruikt het voegwoord 'en', dus wordt <...> de ontvankelijkheid van den officier van justitie <...> zowel op den grondslag <...> als naar aanleiding van het onderzoek <...> onderzocht. |
Zie opnieuw Corstens. De clausule "naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzetting" betekent dat de rechter mede heeft te letten op hetgeen bij dat onderzoek omtrent het tenlastegelegde is gebleken. Dat onderzoek is derhalve beperkt tot het in de tenlastelegging omschreven onderwerp.
| Quote: | | bona fides schreef: | | Echter, of er wordt vervolgd voor een feit waarover al eerder inhoudelijk is beslist, kan m.i. alleen worden bepaald aan de hand van wat ten laste is gelegd en niet aan de hand van de inhoud van de bewijsstukken. |
Zulks volgt mijns insziens dus niet uit art. 348 Sv. |
Zowel uit art. 348 Sv als uit het systeem van het strafprocesrecht. Alles draait om de tll, dus ook de ontvankelijkheid. Zowel voor verjaring van het recht van strafvervolging (zie een eerder bericht van mij) als voor art. 68 Sr wordt gekeken naar de tll, niet naar de "werkelijke situatie" zoals die blijkt uit de bewijsmiddelen. De tll is een scharnier waar het hele strafproces omheen draait.
| elmajimbe schreef: | | bona fides schreef: | | Hieruit volgt, via art. 313 lid 2 Sv, dat de tll niet kan worden gewijzigd van 2000 naar 2006 (ook niet als we die eerdere vervolging weer wegdenken). |
Daarbij gaat u er dus vanuit dat de mogelijkheid niet is uit te sluiten dat er twee verschillende delicten zijn gepleegd. |
Met "hieruit" wijs ik terug naar mijn tussenconclusie dat een eerdere vervolging wegens een feit in 2006 geen reden kan zijn voor niet-ontvankelijkheid (op basis van art. 68 Sr) van een vervolging met een tll gericht op 2000. Als je dit aanvaardt, kan er geen twijfel zijn dat "hieruit volgt" dat de tll niet kan worden gewijzigd van 2000 naar 2006. Dat volgt immers direct uit art. 313 lid 2 Sv, dat expliciet verwijst naar art. 68 Sr.
| Quote: | | Als ik u goed begrijp gaat u zelfs zover dat het 1e delict uit 2000, welke niet bewijsbaar was (m.n. vanwege het tijdselement), daarom ook niet eens een feitelijke gedraging op dat tijdstip (2000) behoeft te zijn geweest. Het 2e delict, onder dezelfde omstandigheden, met dezelfde bewijsmiddelen, op een ander tijdstip (2006) zou in uw ogen dan een ander feit betreffen, louter gebaseerd op het tijdselement in de tenlastelegging? |
Het is zaak om te abstraheren van de werkelijkheid, van wat er echt gebeurd is of van wat er bewezen kan worden. Het is toch duidelijk dat een omschrijving van een gedraging die beweerdelijk in 2000 heeft plaatsgevonden, niet op dezelfde gedraging betrekking kan hebben als een omschrijving van een gedraging die beweerdelijk in 2006 heeft plaatsgevonden?
Het doet er niet toe of we na een blik op de bewijsmiddelen onmiddellijk kunnen vaststellen dat er in 2000 helemaal geen gedraging is geweest, althans dat zo'n gedraging nooit kan worden bewezen, en dat we wel onmiddellijk kunnen zien dat zo'n gedraging zich wel in 2006 heeft afgespeeld.
Bewijs komt pas bij art. 350 Sv ter sprake.
| Quote: | Vervang de feiten in de tenlastelegging met bv. een art. 287 Sr omschrijving. Doodslag kan niet bewezen worden als zijnde gepleegd in 2000, er is echter wel bewezen dat het slachtoffer dood is, en dat verdachte daarvoor verantwoordelijk is. OvJ kan dan niet na de vrijspraak, opnieuw vervolgen met verbetering van de datum.
Zelfs niet als met de verbeterde datum het tll wel kan worden bewezen. |
Als het precieze tijdstip van doodslag niet bekend is, zal de OvJ in de tenlastelegging een voldoende ruime periode opnemen. Doet hij dat niet en neemt hij alleen "1 april 2006" in de tll op, dan is het een interessante vraag of dit kan worden gewijzigd in "2 april 2006". (En zo ja, waar precies de grens ligt.)
Zoals Corstens opmerkt is er bij een voortdurend strafbaar feit meer mogelijk wat betreft het verschuiven in tijd.
Een beetje gerelateerd aan deze discussie (en in ieder geval aan de casus) is HR 24 april 2007, NJ 2008, 357, LJN AZ5699 waarin de HR oordeelt dat het feit dat het tenlastegelegde feit al is verjaard, niet aan een wijziging van de tll in de weg staat:
| HR schreef: | | Onjuist is de aan het middel ten grondslag liggende opvatting dat art. 313 Sv, dat op grond van art. 415 Sv ook in hoger beroep toepasselijk is, zich ertegen verzet dat een tenlastelegging die op een (inmiddels verjaarde) overtreding is toegesneden, - binnen de grenzen van art. 68 Sr - wordt gewijzigd in een tenlastelegging ter zake van een (nog niet verjaard) misdrijf. |
Verbaast mij niets, maar de A-G was zo te zien een andere mening toegedaan. In die zaak werd door het invoegen van het woord "opzettelijk" van een tenlastegelegde overtreding een misdrijf gemaakt dat nog niet was verjaard. Over de vraag of 2000 in 2006 kan worden gewijzigd zonder "hetzelfde feit" te verlaten zegt dit verder niets.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
 |
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: ma 17 aug 2009 23:06 Onderwerp: |
|
|
Aha, wat ik in Corstens niet kon vinden, staat wel in Koopmans ("Het beslissingsmodel van 348/350 Sv").
| Koopmans schreef: | | Als art. 68 Sr dus in enigerlei vorm een rol gaat spelen, krijgen we te maken met een principiële uitzondering op de grondslagleer: we moeten ons hier niet laten afleiden door de omschrijving van het feit in de tenlastelegging, maar we moeten kijken naar het werkelijk gebeurde dat aanleiding gaf tot het opstellen van die tenlastelegging. |
En daarmee valt mijn redenering in het water 
Helaas vertelt de schrijver niet uit welke jurisprudentie (blijkbaar uit de 19e eeuw) dit volgt.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: za 22 aug 2009 23:37 Onderwerp: |
|
|
Weliswaar slechts jurisprudentie uit de 20e eeuw (en niet van de Hoge Raad):
| Hof Den Haag 19 maart 1985, NJ 1985, 675 schreef: | O., dat het hoger beroep van de OvJ, gelet op de inhoud van de memorie van appel, in het bijzonder gericht is tegen de uitspraak van de Pol.r. waarbij de vordering tot wijziging van het sub 1 ten laste legde werd afgewezen;
O., dat de gevorderde wijziging hierop neerkomt dat, zowel primair als subs., de gestelde tijdsaanduiding in dier voege worde gewijzigd, dat de ten laste legde feiten niet op "4 maart 1983'' maar op "4 april 1983'' zouden zijn begaan;
O., dat de Pol.r. als motivering voor bedoelde afwijzing heeft overwogen dat als gevolg van de gevorderde wijziging "de telastelegging onder 1 primair en subs. niet langer dezelfde feiten in de zin van art. 68 Sr zouden inhouden'' (art. 313 lid 2 Sv);
O. dienaangaande: dat de vraag of door een wijziging als de onderhavige, de telastelegging niet langer "hetzelfde feit'' in de zin van art. 68 Sr zou inhouden, vanuit het gezichtspunt van de verdachte (W.B.; red.) moet worden beoordeeld; dat immers de strekking van genoemd artikel (non bis in idem) met zich meebrengt dat, als een verdachte ter zake van een bepaald feitencomplex wordt vervolgd en veroordeeld, hij niet opnieuw kan worden vervolgd voor een feit waarvan hij redelijkerwijs heeft mogen aannemen dat zijn eerdere veroordeling ook daarop betrekking had; dat echter de keerzijde hiervan is dat de OvJ in beginsel bevoegd moet worden geacht om, eventueel door het vorderen van een wijzing van de telastelegging, al datgene in zijn vervolging te betrekken, waarvoor hij de verdachte om de zoeven vermelde reden niet meer opnieuw kan vervolgen; dat dit uit een oogpunt van straftoemeting eveneens gewenst is aangezien het de voorkeur verdient een verdachte gelijktijding te confronteren met de strafrechtelijke gevolgen van feiten die tot een en hetzelfde feitencomplex behoren en die door hem, in zijn verhouding tot Justitie, redelijkerwijs ook als een en hetzelfde feit zijn ervaren; dat in het onderhavige geval in de zoeven bedoelde zin een en hetzelfde feitencomplex aan de orde is; dat immers de OvJ, zoals ook verdachte wel heeft begrepen, i.c. aan verdachte het verwijt maakt, dat hij op 4 april 1983 in Papendrecht als bestuurder van een voertuig (personenauto) heeft gereden over de Jan van Scorelstraat en de Burgemeester Keijzerweg en daarbij heeft verkeerd in een toestand als bedoeld in art. 26 WVW (2,09- h3), welke telastelegging niet ineens een ander feitencomplex gaat betreffen indien, zoals i.c. is gebeurd, abusievelijk "4 maart 1983'' in plaats van "4 april 1983'' wordt geschreven; dat dit alleen anders zou kunnen zijn wanneer verdachte op 4 maart 1983, met een soortgelijk voertuig over dezelfde wegen rijdend, hetzelfde misdrijf zou hebben gepleegd (ook 2,09- h3), welk geval zich i.c. niet voordoet; |
De politierechter had in eerste aanleg blijkbaar geoordeeld dat een tll met "4 maart 1983" niet op hetzelfde feit ziet als een tll met "4 april 1983". Het Hof geeft hem ongelijk.
Als op de grondslag van de tll aan art. 68 Sr zou moeten worden getoetst, dan heeft de politierechter m.i. gelijk. Mocht iemand een arrest van de HR weten waaruit duidelijk blijkt dat voor art. 68 Sr (en art. 313 Sv) een uitzondering wordt gemaakt op de grondslagleer, dan hoor ik dat graag. (Volgens het boekje van Koopmans is dit al in de 19e eeuw beslist, maar hij laat na daarbij een bron te vermelden.)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
elmajimbe
Leeftijd: 62
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 89
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 0:20 Onderwerp: |
|
|
Met name de overweging van het Hof:
| Quote: | | dat dit alleen anders zou kunnen zijn wanneer verdachte op 4 maart 1983, met een soortgelijk voertuig over dezelfde wegen rijdend, hetzelfde misdrijf zou hebben gepleegd (ook 2,09- h3) |
sluit aan bij wat ik ook telkens bedoelde.
Indien de OvJ verzuimt om wijziging van de foutieve datum te vorderen, volgt na vrijspraak, het verbod om opnieuw voor hetzelfde feit, maar nu met een juiste datum, te vervolgen. Tenzij, zoals het Hof overweegt, er sprake is (en niet: 'zou kunnen zijn') van twee vrijwel identieke misdrijven.
_________________
Mensen zijn graag geboeid, maar niet graag gebonden. (Alexander Pola) |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 1:56 Onderwerp: |
|
|
| elmajimbe schreef: | | sluit aan bij wat ik ook telkens bedoelde. |
Klopt, en op basis van dit arrest en het boekje van Koopmans moet ik je dus gelijk geven.
Maar wat vind je van HR 20 januari 2009, LJN BG5608?
De verdachte is eerder vrijgesproken van verboden drugsbezit op 2 november 2002. Hij wordt in een nieuwe zaak veroordeeld voor verboden drugsbezit op of omstreeks 10 oktober 2002. De raadsman voert aan dat de OvJ in de eerdere zaak weliswaar 2 november 2002 in de tll heeft opgenomen, maar toen het oog moet hebben gehad op het feitencomplex van 10 oktober 2002.
Er blijkt een deskundigenrapport te bestaan met betrekking tot 10 oktober en een proces-verbaal met betrekking tot 2 november. In die eerdere zaak is de OvJ aanvankelijk uitgegaan van het pv over 2 november, maar heeft de tll later aangepast aan de feiten die blijken uit het deskundigenrapport over 10 oktober, echter zonder de datum te wijzigen. Dat deskundigenrapport is in het dossier van die eerdere zaak opgenomen. De zaak liep (begrijpelijk) uit op vrijspraak.
Het Hof is van mening dat de OvJ zich in die eerdere zaak heeft vergist door het verkeerde rapport erbij te pakken. Volgens het Hof had de OvJ bij het opstellen van de tll wel degelijk het feitencomplex van 2 november voor ogen.
| Hof schreef: | Dat de officier van justitie met bedoelde wijziging op de zitting van 8 november 2002 de berechting heeft beoogd van het feit van 10 oktober 2002 en niet van 2 november 2002 is naar het oordeel van het hof niet gebleken.
Het voorgaande leidt tot de conclusie dat geen sprake is van dubbele berechting in de zin van artikel 68 van het Wetboek van Strafrecht. Het verweer van de raadsman wordt verworpen. |
Raadsman en Hof zijn allebei van mening dat het gaat om het feitencomplex dat de OvJ bij die eerdere vervolging voor ogen heeft gestaan. Ze zijn het slechts oneens over de interpretatie van die eerdere zaak. Tot zover wijst alles op jouw opvatting.
De Hoge Raad komt dan met:
| HR schreef: | | 2.3. In de hiervoor onder 2.2 weergegeven overwegingen van het Hof ligt als zijn oordeel besloten dat tussen het in de zaak met parketnummer 13/021961-02 tenlastegelegde feit waarvan de verdachte door de Politierechter is vrijgesproken en het in de onderhavige zaak tenlastegelegde feit niet een zodanig verband bestaat met betrekking tot de gelijktijdigheid van de gedragingen en de wezenlijke samenhang in het handelen en de schuld van de verdachte dat sprake is van hetzelfde feit in de zin van art. 68 Sr. Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk, in het bijzonder gelet op de omstandigheid dat het in de zaak met parketnummer 13/021961-02 gaat om het bezit van harddrugs op 2 november 2002 en in de onderhavige zaak om het bezit van harddrugs op 10 oktober 2002. |
Maar dat is precies mijn opvatting!
Het enkele feit dat het bezit van harddrugs op 2 november 2002 iets anders is dan het bezit van harddrugs op 10 oktober 2002, is reeds voldoende voor het oordeel dat het niet gaat om hetzelfde feit. Los van wat voor bewijsstukken er ook mogen zijn.
Misschien lees ik nu te veel in de toevoeging "in het bijzonder", maar de HR voegt zoiets niet voor niets toe.
De A-G eindigt zijn conclusie bijvoorbeeld met:
| A-G schreef: | | In de overwegingen van het hof ligt als zijn oordeel besloten dat tussen het eerder ten laste gelegde feit waarvoor verdachte is vrijgesproken en het andere feit waarvoor verdachte inmiddels is veroordeeld niet een zodanig verband bestaat m.b.t. gelijktijdigheid van de gedragingen en de wezenlijke samenhang in het handelen en de schuld van verdachte dat sprake is van hetzelfde feit in de zin van artikel 68 Sr. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk gelet op het verschil in de datum waarop het feit zich zou hebben voorgedaan en op de omstandigheid dat het ene feit door andere verbalisanten is geverbaliseerd en afgehandeld dan het andere. |
Die laatste omstandigheid wordt door de HR niet vermeld, dus doet er voor hem blijkbaar niet toe.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
elmajimbe
Leeftijd: 62
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 89
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 2:31 Onderwerp: |
|
|
Aha, maar in deze zaak was dus duidelijk sprake van twee vrijwel identieke misdrijven. Ik meen te kunnen concluderen uit het arrest van de HR dat de verdachte twee keer is aangehouden.
De verdachte is eerst vervolgd wegens (feit 1: ) het voorhanden hebben van een aantal bolletjes drugs op 2 november 2002, en later wegens (feit 2: ) het voorhanden hebben van een aantal bolletjes drugs op 10 october 2002.
Verdachte is eerst vrijgesproken van feit 1, omdat het bewijsmateriaal niet in overeenstemming was met het tenlaste gelegde feit. Het bewijs verwees naar het feit 2.
Vervolgens vervolgd het OM voor het feit 2, en voert dan wederom, maar nu correct, het bewijs, dat ook in de eerdere zaak was gebruikt, aan.
Deze feitelijke situaties zijn twee verschillende, hetgeen ook valt op te maken uit het aantal bolletjes welke de verdachte in bezit had toen hij werd aangehouden. (alsook het feit van de verschillende verbalisanten)
Er is hier dus geen sprake van een soort 2e kans-vervolging, doordat het OM in de eerste vervolging een fout die tot vrijspraak heeft geleid, wil herstellen, en waartegen art. 68 in de weg staat.
Feit 1 kan niet meer worden vervolgd door het juiste bewijsmateriaal dat op dat feit ziet in te brengen. Voor feit 2 kan verdachte wel worden vervolgd, maar dat staat los van de datum; het is gewoon een ander feitencomplex.
_________________
Mensen zijn graag geboeid, maar niet graag gebonden. (Alexander Pola) |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 2:42 Onderwerp: |
|
|
| elmajimbe schreef: | | Aha, maar in deze zaak was dus duidelijk sprake van twee vrijwel identieke misdrijven. Ik meen te kunnen concluderen uit het arrest van de HR dat de verdachte twee keer is aangehouden. |
Klopt, maar mijn punt is dat dit voor de HR niet van belang lijkt te zijn.
Zoals ik al aangaf speelde dit voor zowel het Hof als voor de raadsman wel een rol. Het Hof zet uiteen waarom de OvJ het voorval van 2 november op het oog had. De raadsman zet uiteen waarom de OvJ in die eerdere zaak het voorval van 10 oktober op het oog had. Beiden gaan uit van jouw opvatting. Ook de A-G lijkt mee te wegen dat er zowel op 10 oktober als op 2 november iets is voorgevallen.
Voor de HR lijkt het echter irrelevant te zijn dat er zowel op 10 oktober als op 2 november iets is voorgevallen.
Het gaat mij dus uitdrukkelijk om de formulering die de HR in rov. 2.3 gebruikt. Als hij het "in het bijzonder (...)" zou hebben weggelaten, zou het arrest mij geen reden geven om te twijfelen aan de juistheid van het arrest van het Hof in NJ 1985, 675. Maar die toevoeging staat er wel, en de enige verklaring voor de gekozen formulering die ik kan bedenken is dat het verschil in datum al voldoende is om te constateren dat het aan "gelijktijdigheid" van gedragingen ontbreekt.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
elmajimbe
Leeftijd: 62
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 89
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 3:24 Onderwerp: |
|
|
In r.o.v. 2.3 van het bedoelde arrest van de HR staat dat tussen de twee feitencomplexen: ... niet een zodanig verband bestaat met betrekking tot de gelijktijdigheid van de gedragingen en de wezenlijke samenhang in het handelen en de schuld van de verdachte dat sprake is van hetzelfde feit in de zin van art. 68 Sr.
De HR gaat dus wel degelijk uit van het bestaan van twee verschillende feitencomplexen. Hij overweegt daartoe dat 'in het bijzonder gelet op' die twee feiten zich op verschillende data hebben afgespeeld. Meer kan ik niet maken van de r.o.v. 2.3
Deze overweging geeft m.i. zeker niet de mogelijkheid om een vrijgesproken verdachte opnieuw te kunnen vervolgen voor hetzelfde feit, waarbij alleen de tijd in de tenlastelegging verbeterd is, zoals u tracht te beargumenteren.
Hoe het ook zij, deze discussie is, zeker voor mij, een goede oefening in beredeneren en beargumenteren. 
_________________
Mensen zijn graag geboeid, maar niet graag gebonden. (Alexander Pola) |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 15:20 Onderwerp: |
|
|
| elmajimbe schreef: | | In r.o.v. 2.3 van het bedoelde arrest van de HR staat dat tussen de twee feitencomplexen: ... niet een zodanig verband bestaat met betrekking tot de gelijktijdigheid van de gedragingen en de wezenlijke samenhang in het handelen en de schuld van de verdachte dat sprake is van hetzelfde feit in de zin van art. 68 Sr. |
Dit is de standaardtekst die de HR gebruikt om te toetsen of er sprake is van "hetzelfde feit". Er moet dus onder meer sprake zijn van gelijktijdigheid van gedragingen. Als aan de gelijktijdigheid niet is voldaan, hoef je niet verder te kijken.
| Quote: | | De HR gaat dus wel degelijk uit van het bestaan van twee verschillende feitencomplexen. Hij overweegt daartoe dat 'in het bijzonder gelet op' die twee feiten zich op verschillende data hebben afgespeeld. Meer kan ik niet maken van de r.o.v. 2.3 |
De HR zegt dat het Hof tot de juiste conclusie komt (nl. niet hetzelfde feit), in het bijzonder gelet op de omstandigheid dat het in het ene geval gaat om het bezit van harddrugs op 2 november in in het andere geval om het bezit van harddrugs op 10 oktober.
De HR lijkt hier te zeggen dat deze omstandigheid al voldoende is om tot de conclusie te komen dat het niet om hetzelfde feit gaat. Ook zonder de overige omstandigheden, zoals het bestaan van het proces-verbaal over de gebeurtenissen van 2 november waaruit blijkt dat er ook op 2 november iets lijkt te zijn gebeurd, zou de conclusie moeten zijn dat het niet om hetzelfde feit gaat.
De HR kon het uiteraard niet met het Hof oneens zijn, want het Hof neemt een juiste beslissing op goede gronden. De HR schrijft in zo'n geval, en ook hier:
| Quote: | | Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk |
Daarmee zou het normaal gesproken klaar zijn. De HR voegt nu echter nog iets toe. Dat iets lijkt mij een argument dat op zichzelf de conclusie dat het niet om hetzelfde feit gaat al kan dragen: bezit van harddrugs op 10 oktober en het bezit van harddrugs op 2 november zijn (in het algemeen) geen gelijktijdige gedragingen, en dus niet hetzelfde feit.
Het Hof had dus ook kunnen volstaan met deze opmerking, zonder na te gaan of het in de eerdere zaak om een vergissing van de OvJ ging.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
elmajimbe
Leeftijd: 62
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 89
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 16:13 Onderwerp: |
|
|
| bona fides schreef: | | De HR lijkt hier te zeggen dat deze omstandigheid al voldoende is om tot de conclusie te komen dat het niet om hetzelfde feit gaat. Ook zonder de overige omstandigheden, zoals het bestaan van het proces-verbaal over de gebeurtenissen van 2 november waaruit blijkt dat er ook op 2 november iets lijkt te zijn gebeurd, zou de conclusie moeten zijn dat het niet om hetzelfde feit gaat. |
In uw opvatting zou dus deze overweging van de HR voldoende aanknopingspunten bieden om het OM een hernieuwde mogelijkheid tot vervolging geven, indien ze een eerdere vervolging, wegens een verkeerde tijd (2 nov.) in de tenlastelegging, verknoeid hebben. Zelfs als op 2 november niets gebeurt zou kunnen zijn, bijv. omdat de verdachte nog in voorarrest mbt het misdrijf van 10 october zit.
(dat is in dit arrest dus niet het geval, want hier is zowel op 2-11, als op 10-10 een misdrijf geconstateerd.)
Let wel, vrijspraak betekend niet dat een bepaald feitencomplex niet heeft plaatsgevonden, en dat de verdachte geheel onschuldig hoeft te zijn: slechts de tenlastelegging was niet te bewijzen. Als slechts het tijdsbestandsdeel in de tll het bewijsprobleem veroorzaakte, volgt nog steeds vrijspraak, ook als de rest van de feiten in de tll bewezen zijn.
In dat geval vorm art. 68 Sr toch echt een beletsel om de verdachte voor ditzelfde feit te vervolgen, door het tijdsbestandsdeel te verbeteren.
Dus stel (anders dan de casus in dit arrest) de verdachte wordt vervolgd voor het voorhanden hebben van een aantal bolletjes drugs op 2-11, maar op de zitting wordt te laat opgemerkt door de OvJ dat dit feitencomplex zich heeft afgespeeld op 10-10. Er volgt dus vrijspraak, doordat het tlg niet te bewijzen was, wegens de verkeerde datum. Op 2-11 lag de verdachte in coma in het AMC, dus op 2-11 is het onmogelijk dat zich eenzelfde delict kan hebben voorgedaan. Hiermee is het feitencomplex waarvoor verdachte vervolgd wordt verbruikt, en kan hij niet meer worden vervolgd. Ook niet met de overweging van de HR in het achterhoofd, dat drugsbezit op 2-11 een ander feit zou zijn dan drugsbezit op 10-10. Louter vanwege het feit dat drugsbezit op 2-11 niet feitelijk is geweest.
_________________
Mensen zijn graag geboeid, maar niet graag gebonden. (Alexander Pola) |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 16:40 Onderwerp: |
|
|
Dit artikel (Krabbe, "Het feit in de ne bis in idem-regel tussen 1886 en 1932: de verrassende opvatting van de Hoge Raad") is interessant, zie vooral p. 334 over HR 20 maart 1899, W 7239 (Eierlandse gronden). Het Hof is van mening dat een verschil van plaatsaanduiding een ander feit oplevert. De HR casseert, omdat uit de feitenvaststelling door het Hof blijkt dat aan beide vervolgingen hetzelfde feitenmateriaal ten grondslag ligt.
Op p. 337 komt aan bod of de rechter bij het onderzoek naar de ontvankelijkheid van het OM gebonden is aan de tll:
| Quote: | Onder het WvSv van 1838 mag de rechter in de opvatting van de Hoge Raad buiten de telastelegging om zijn bevoegdheid en de ontvankelijkheid van het OM bepalen.
Onder het WvSv van 1926 blijft dat zo, in overeenstemming met de MvT bij het wetsvoorstel. Uit de MvT blijkt namelijk dat de minister de woorden 'en naar aanleiding van het onderzoek ter zitting' in art. 348 Sv opneemt om te voorkomen dat het OM het in zijn macht heeft een tot de kennisneming van de rechtbank behorend feit onder de bevoegdheid van de kantonrechter te brengen. |
Dit is wat anders dan ik uit Corstens begrijp (zie eerder in deze draad). Corstens verwijst daarbij naar twee arresten van de HR van 30 januari 1933, NJ 1933, 588 en 591. Op p. 611 en 612 geeft Corstens aan dat de HR in die arresten de bewuste overweging uit de MvT aan de kant heeft gezet:
| Corstens schreef: | | Toen besliste de HR dat de rechter de antwoorden op de vragen naar zijn bevoegdheid en de ontvankelijkheid van het OM uitsluitend mocht baseren op de tenlastelegging en op hetgeen daaromtrent ter zitting was gebleken. De rechter behoeft zich dus niet op basis van het feit zoals dit ter zitting is gebleken, af te vragen of hij onbevoegd zou zijn of de Rijksadvocaat (het OM) niet-ontvankelijk. |
Dus Krabbe heeft gelijk, maar vermeldt niet dat dit in 1933 is veranderd.
Volgens Krabbe gaat de HR vanaf 1932 het feit van art. 68 Sr restrictief uitleggen. De reden hiervoor ziet hij in een ongelukkig arrest van het Hof Arnhem van 1 oktober 1931 (NJ 1932, 909) (waartegen echter geen cassatie is ingesteld). Maar misschien hebben de arresten van 30 januari 1933 er ook wel mee te maken...
In ieder geval lijkt rechtspraak van vóór 1933 geen argument te zijn om aan te nemen dat art. 68 Sr niet op de grondslag van de tll moet worden beoordeeld, want de ontvankelijkheid moet pas sinds 1933 op de grondslag van de tll beoordeeld worden.
edit: twee tikfouten verbeterd.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.
Laatst aangepast door bona fides op zo 23 aug 2009 20:13, in totaal 1 keer bewerkt |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 17:24 Onderwerp: |
|
|
| elmajimbe schreef: | | In uw opvatting zou dus deze overweging van de HR voldoende aanknopingspunten bieden om het OM een hernieuwde mogelijkheid tot vervolging geven, indien ze een eerdere vervolging, wegens een verkeerde tijd (2 nov.) in de tenlastelegging, verknoeid hebben. Zelfs als op 2 november niets gebeurt zou kunnen zijn, bijv. omdat de verdachte nog in voorarrest mbt het misdrijf van 10 october zit. |
Klopt. Dat is in ieder geval de opvatting die ik nu verdedig, en waarvoor ik in het arrest van 20 januari 2009 steun denk te kunnen vinden.
Deze opvatting berust niet op ideële gronden of iets dergelijks, en ik heb er dus geen probleem mee om deze opvatting te verlaten als duidelijk wordt dat het naar huidige Nederlands recht anders in elkaar zit.
| Quote: | Let wel, vrijspraak betekend niet dat een bepaald feitencomplex niet heeft plaatsgevonden, en dat de verdachte geheel onschuldig hoeft te zijn: slechts de tenlastelegging was niet te bewijzen. Als slechts het tijdsbestandsdeel in de tll het bewijsprobleem veroorzaakte, volgt nog steeds vrijspraak, ook als de rest van de feiten in de tll bewezen zijn.
In dat geval vorm art. 68 Sr toch echt een beletsel om de verdachte voor ditzelfde feit te vervolgen, door het tijdsbestandsdeel te verbeteren. |
Maar "toch echt" vind ik geen overtuigend argument tegenover de toevoeging van de HR in rov. 2.3.
Ik kan me voorstellen dat je door de verkeerde datum aan te merken als kennelijke verschrijving je wel kunt bereiken wat jou voor ogen staat. De vraag is of een kennelijke verschrijving uit de tll zelf moet blijken, of dat zo'n verschrijving in de tll buiten de tll om kan worden aangetoond. Uit HR 26 september 1995, NJ 1996, 93 lijkt te volgen dat een kennelijke verschrijving ook uit het dossier kan blijken (naar ik aanneem voor zover die stukken op de zitting ter sprake zijn gekomen):
| HR schreef: | | 4.1. 's Hofs feitelijk oordeel, dat de vermelding "Bladel" in de telastelegging als de plaats van het feit, gezien de inhoud van het proces-verbaal van de Rijkspolitie district Eindhoven rayon Bladel, dossiernummer RPEIHO/93-001045, als een kennelijke schrijffout moet worden beschouwd en dat deze verschrijving niet tot onduidelijkheid van de telastelegging heeft geleid, aangezien de verdachte en de raadsman hebben begrepen wat aan de verdachte is telastegelegd, is in het licht van het verhandelde ter terechtzitting, in het bijzonder de aldaar afgelegde verklaring van de verdachte, niet onbegrijpelijk en moet in cassatie worden geëerbiedigd. Het middel komt daartegen vergeefs op. In aanmerking genomen dat het Hof de in de telastelegging voorkomende plaatsaanduiding verbeterd heeft gelezen als "te Netersel, gemeente Bladel en Netersel" faalt het middel voorts voor zover daarin is aangevoerd dat het Hof bij de bewezenverklaring de grondslag van de telastelegging heeft verlaten. |
Dus ik denk dat ik het op zich met je eens kan zijn, maar dan niet op basis van art. 68 Sr / art. 313 Sv, maar op basis van de bevoegdheid van de rechter om een tll verbeterd te lezen, wat impliceert dat de verbetering van een kennelijke schrijffout niet hoeft te zijn gebaseerd op een vordering van de OvJ op grond van art. 313 Sv.
Dit los het probleem echter niet helemaal op. De uitleg van de tll is aan de feitenrechter. Als de rechter in de eerdere zaak de "verkeerde" tijds- of plaatsaanduiding niet verbeterd heeft gelezen, was die tijds- of plaatsaanduiding blijkbaar geen kennelijke verschrijving. Het is dan niet duidelijk of de rechter in een latere zaak, waarin de tll is aangepast, nog mag zeggen dat de tll waarvan in de eerdere zaak is vrijgesproken een kennelijke verschrijving bevatte...
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 17:39 Onderwerp: |
|
|
In HR 13 januari 1970, NJ 1970, 143 had de feitenrechter nagelaten "op of omstreeks 11 maart" verbeterd te lezen als "omstreeks maart", nu het feit op 11 april was gepleegd. De HR oordeelde dat de feitenrechter de tll zo heeft mogen lezen. Maar als de feitenrechter de tll wél verbeterd had gelezen, had de HR hier ook niet tegen kunnen optreden. Uit de conclusie van de A-G:
| A-G schreef: | De exegese van een t.l.l. is overgelaten aan de rechter die over de feiten oordeelt. Slechts indien deze interpretatie niet in overeenstemming is met "de woorden'', inzonderheid wanneer deze in dezelfde zin als in de wet moeten worden verstaan, kan Uw Raad ingrijpen. Willekeurig voorbeeld: HR 19 mei 1941 NJ 1941 no. 763, waar in een op de Jachtwet toegesneden t.l.l. het woord eend ten onrechte niet werd opgevat als "wilde eend''. Maar - nogmaals - in het algemeen kan de rechter met de t.l.l. tot op zekere hoogte "manipuleren'':
1. Allereerst kan hij misslagen in de t.l.l. als "schrijffouten'' opvatten. Voorbeelden - voornamelijk gekozen in verband met de onderhavige zaak: HR 20 april 1936 NJ 1936 no. 777 T.l.l. noemt als datum "1934''. Gelezen als "1935''. HR 29 febr. 1944 NJ 1944 no. 290: T.l.l. noemt als datum "1942''. Gelezen als "1941''. Zie voorts HR 15 okt. 1934 NJ 1934 p. 1542. (straatnamen verwisseld); HR cass. beroep verwerpend van Rb. Groningen 17 febr. 1938 NJ 1939 no. 118 (Verkeerde straatnaam); HR 19 febr. 1940 NJ 1940 no. 754: "eeuwig'' gelezen als "enig''.
(...) |
In de casus van MartijnSUB zou de rechter het jaartal "2000" dus wellicht verbeterd mogen lezen als "2006", waardoor er van verjaring geen sprake is en het tenlastegelegde ook bewezen kan worden verklaard.
(In een tentamen strafrecht moet je trouwens zeker niet van de mogelijkheid van een verbeterde lezing uitgaan.)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
elmajimbe
Leeftijd: 62
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 89
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 18:27 Onderwerp: |
|
|
Het wordt me nu allemaal een beetje te abstract. Bovendien debatteer ik mee, slechts met tentamen Inleiding Strafrecht in het vooruitzicht, dus zonder wezenlijke kennis van zaken. Ik vind het wel zeer interressant.
Uw conclusie is, als ik het goed begrijp, dat als eenzelfde type delict voor de tweede keer ten laste wordt gelegd, maar met een verschillende datum, al dan niet met gebruik van hetzelfde bewijsmateriaal (omdat van de tenlastelegging moet worden uitgegaan), eo ipso sprake is van verschillende feiten.
U baseert die conclusie op de overweging, dat of de OvJ had een wijziging kunnen vorderen, of de rechter had een kennelijke verschrijving verbeterd kunnen lezen. Bij gebreke van het een of het ander is er dan dus, volgens u, sprake van een ander feit.
Hier heb ik weinig tegen in te brengen, tenzij men bereid is aan te nemen dat de OvJ en de rechter consecutief een fout kunnen begaan.
Naast uw tentamen-tip, denk ik dat in het kader van Inleiding strafrecht, ik ook hiervan bij een tentamenvraag niet van uit dien te gaan.
_________________
Mensen zijn graag geboeid, maar niet graag gebonden. (Alexander Pola) |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 23 aug 2009 20:41 Onderwerp: |
|
|
Het lijkt mij dat de ontvankelijkheid van het OM moet worden beoordeeld vóórdat de rechter gaat kijken wat er wel of niet bewezen kan worden. Als de OvJ de verdachte beschuldigt op 2 november iets te hebben gedaan, en de rechter spreekt de verdachte vrij omdat niet bewezen kan worden dat er op 2 november iets is gebeurd, dan zou ik het vreemd vinden als de verdachte in een latere zaak over 10 oktober kan aanvoeren dat hij op 2 november in het ziekenhuis in coma lag, dus dat eerdere feit onmogelijk kan hebben gepleegd op 2 november, zodat de OvJ het toen moet hebben gehad over 10 oktober.
Ik zou denken dat je uitgaand van de tll moet proberen vast te stellen welk feitencomplex de opsteller van de tll voor ogen moet hebben gestaan. Bij drugsbezit op 2 november is het moeilijk hiervan drugsbezit op 10 oktober te maken, ook niet als op één of andere manier komt vast te staan dat de verdachte op 2 november geen drugs in bezit had. Maar bij moord op 10 oktober op Theo van Gogh is het natuurlijk duidelijk dat de OvJ de moord op Theo van Gogh voor ogen heeft gehad, welke moord op 2 november heeft plaatsgevonden.
In het tweede geval is er m.i. dus wel sprake van hetzelfde feit. In het eerste geval is het de vraag of de rechter bereid is 2 november als kennelijke verschrijving te lezen als 10 oktober. Leest de rechter 2 november als 2 november, dan is er m.i. geen sprake van hetzelfde feit. Het zou anders ook betekenen dat de verdachte ook niet meer kan worden vervolgd voor drugsbezit op 20 september, gesteld dat daarvoor ook aanwijzingen zouden zijn.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
|
|
| |
Pagina 2 van 2 |
Ga naar pagina Vorige 1, 2 |
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
