Stopzetten contactregeling & kinderalimentatie

Tammiehmh · Leeftijd: 45 Geslacht: Sterrenbeeld: Berichten: 1

Hallo,

Ik heb via mijn advocaat aan mijn ex-partner laten weten dat ik de contactregeling wil stop laten zetten.
Nu vraag ik me af of mijn zaak wel sterk genoeg is wanneer hij tog besluit hiertegen in beroep te gaan en een rechter hier dus uitspraak over gaat doen.

Ten eerst wil ik duidelijk zijn dat ik me er absoluut bewust van ben dat een vader recht heeft op contact met zijn kind, maar wat als ik als moeder constant hem hieraan moet herinneren en hier ontzettend veel energie in moet steken, en er werkelijk alles aan heb gedaan, inclusief mezelf hierin wegcijferen, om te zorgen dat dit zou werken.

Ik heb geprobeerd de geschiedenis kort samen te vatten, maar dat is heel moeilijk omdat er zoveel dingen zijn gebeurd, maar dan tog hier gedeeltelijk het verhaal:

Op het moment van mijn 1ste zwagerschap waren ik en me expartner al uit elkaar, in eerste instantie wou hij er niks van weten, maar na enige tijd toch weer wel. toch heeft hij me meerdere malen tijdens de zwangerschap bedrogen. ik ben vervolgens bij mijn ouders thuis bevallen, en heb daarna toch besloten om het een kans te geven voor ons kindje en zijn we samen gaan wonen.
Hier begon de ellende, ik werkte me kapot, iedere dag me dochter wegbrengen na het kdv, ophalen, uur onderweg na huis, en dan vervolgens bij thuiskomst zorgen voor het eten, boodschappen, huishouden, dochter na bed brengen. En hij... Hij was aan zijn 2e studie begonnen, spijbelde zowat iedere dag, werkte misschien 8 uurtjes per week, en zat dus bijna hele dagen thuis en deed NIKS. Enigste wat hij kon doen was 's nachts game tot 5 uur in de ochtend, mij constant wakker houden terwijl ik de volgende dag gewoon moest werken. Hij was totaal niet behulpzaam, kon 'smorgens niet zijn bed uitkomen voor zijn dochter en lette ook totaal niet op. Gewelddadige spellen spelen waar onze dochter bij was, haar van het bed laten vallen als baby, omdat hij te druk aan het spelen was op zn spelcomputer, deur open laten staan en te druk met game, waardoor ik als een gek na boven kon rennen, omdat ze bovenaan de trap stond van de gallerij. Toen ik hier tegen in opstand kwam, werd hij agressief, heeft me meerdere keren aangevallen, heb zelfs op de eerste hulp gezeten door zijn toedoen en hij heeft zelfs met een klein tafeltje na mijn hoofd gegooid, die tegen de box in stukken vloog, terwijl mijn dochter er gewoon inzat!
Toen ik weer zwanger bleek te zijn, heb ik ook heel lang getwijfeld op ik het wel wou, waar ik me tot op de dag van vandaag zwaar schuldig over voel. Maar hij wou het graag houden, en beloofde beterschap, en ik bleef weer bij hem, ook om onze kindjes. Maar alles werd alleen maar erger, de 2e zwangerschap verliep ook niet zonder problemen, en hij was er niet om me te steunen. ipd dat ik er van genoot en me buik dikker werd, viel ik alleen maar af, ik deed werkelijk alles alleen, sliep nauwelijks door hem en hij bleef agressief, maar het ergste was nog het geestelijk manipuleren en toen ik 20 wkn zwanger was en zag wat voor invloed de hele situatie op me zwangerschap en me dochtertje had, heb ik me spullen gepakt en ben ik vertrokken. Ik ben tijdelijk bij me ouders gaan wonen, en heb ondanks alles zelf contact met hem gezocht om een contactregeling voor onze dochter te regelen en dit een convenant vast te leggen. Dit heb ik helemaal zelf moeten opstellen, omdat hij totaal geen interesse toonde en totaal geen initiatief nam. Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap ben ik regelmatig na Amsterdam gereden, zodat hij zijn dochter nog kon zien (ik woon in Nijmegen). Bij aankomst bleek vaak dat er geen boodschappen in huis waren voor me dochter en kon ik dit zelf alsnog gaan halen, ik heb een jaar moeten zeuren om een traphekje, die ik vervolgens ook zelf heb gehaald en heb opgehangen. Hij woont weer thuis bij zijn ouders, waarvan de situatie ook niet super is, vader is bijvoorbeeld gokverslaafd. Moeder is nauwelijks thuis, want die heeft een nieuwe vriend, een hele vreemde en slechte situatie voor mijn kinderen. Het huis is altijd stoffig en vies, bedden worden nauwelijks verschoond, overal stonden dozen door het huis waarin gereedschap en alles ligt waar mijn kinderen gewoon zo bij kunnen, gewoon belachelijk. Geen speelgoed voor de kinderen, geen bedje, gewoon niks. Ik moest altijd alles meesjouwen, en dat met mijn zwangere buik! Ook heb ik geprobeerd hem zoveel mogelijk te betrekken in de ontwikkeling van mijn zwangerschap en van mijn dochter. Ik stuurde regelmatig foto's en filmpjes, probeerde te overleggen over een leuke naam, geboortekaartjes etc. Maar hij toonde geen interesse... Extra voor hem heb ik besloten in het ziekenhuis te bevallen, zodat hij bij de geboorte kon zijn van zijn zoontje, want me ouders willen hem absoluut niet meer binnen hebben en ik had zelf liever thuis bevallen. Dit staat ook in het convenant opgenomen. Op de dag van de bevalling, bij de eerste wee heb ik hem gelijk laten weten dat het zo ver was, waarop hij me liet weten dat hij dus niet kwam! Wat er ook is gezegd, wat er ook speelt tussen hem en mij, als je echt zo gek bent op je kind, dan laat je daar niks tussen komen en kom je gewoon, in mijn ogen is daar geen enkel excuus voor. Na de bevalling heb ik een eigen huisje gekregen en heb ik toch WEER de contact regeling opgepakt en mag hij dus 1x per 2 weken zn kinderen bij mij komen opzoeken. In het begin ging dit redelijk, maar zodra er weer ruzie ontstond liep hij gewoon de deur uit en liet niks van zich horen. Deze ruzies ging er vaak over dat hij de troep niet opruimde, gewoon op zn laptop zat te internetten, voetbal zat te kijken en totaal geen aandacht aan de kinderen gaf. Zodra ik maar op de meest vriendelijk manier hem probeerde te zeggen van, kan je alsjeblieft even je zoons luier verschonen want dat heb ik nu al 4x gevraagd kreeg ik gelijk over me heen: zeik niet zoveel en een hele stortgolf aan scheldwoorden, wat vervolgens weer uitliep op ruzie. In principe deed ik hem nog steeds meehelpen met alles, terwijl hij eigenlijk de verantwoordelijkheid zelf moest dragen, maar omdat hij dat constant niet deed sprong ik hem constant bij. Ik moest hem pushen om buiten te gaan spelen met de kids, ga lekker een stukje fietsen, ga een ijsje halen, vermaak ze! Werkelijk alles moet je hem voorkauwen, alsof het me 3e kind is. De laatste maanden ben ik constant degene geweest die contact met hem moest zoeken, waarbij hij vaak gewoon zijn telefoon niet opnam en niet reageerde op berichten. altijd alles wanneer het hem uitkomt. Nu ik voor 2 weken terug mijn dochter heb aangetroffen spelende met haar pratende pop die papa en mama zegt, en zodra de pop papa zegt begint ze de pop te stompen en roept ze: niet papa zeggen! papa stout! papa komt niet! Was dat voor mij de laatste druppel.
Mijn zoontje heeft nauwelijks een band met zn vader, maar mijn dochter krijgt er veel meer van mee dan ik dacht, terwijl ik express het onderwerp papa vermijd waar zij bij is. Ze hebben geen regelmaat meer, dan komt papa wel, en dan komt papa weer een hele tijd niet. Ook in haar gedrag merk je gewoon dat ze onhandelbaar is als papa is geweest of zoals ze nu 2x daar gelogeerd heeft (2 kinderen is teveel, dus zoontje kan niet mee) is ze helemaal onhandelbaar, wilt ze niet slapen, ze is druk, vervelend en luisterd totaal niet. Nu is papa alweer 4 weken niet geweest en ze is zoooo lief! Zelfs me ouders, en familieleden merken het verschil, en ze vraagt ook niet eens om hem.
Dus heb ik besloten de regeling te laten stopzetten.

Daar komt dus nog bij, dat papa nauwelijks een bijbaantje kan houden, omdat hij zich constant verslaapt, hij studeerd nog en gaat waarschijnlijk een half jaar stage lopen in het buitenland (dan kan hij zijn kinderen ook niet zien) en hij heeft geen eigen huis, er is geen ruimte en spullen voor de kinderen, en als mijn dochter daar een keertje is (nu 2x gebeurd) is het zijn moeder die voor mijn dochter zorgt omdat hij zijn bed niet kan uitkomen en niks met ze onderneemt en binnen blijft hangen. Bovendien brengen ze haar gewoon pas rond 11/12 uur na bed en dan zit ik weer met een onhandelbaar kind. Ik heb geen contactregeling met zijn moeder, hij moet zelf verantwoordelijkheid nemen!

Ik vind dat ik als moeder er werkelijk alles aan heb gedaan om ervoor te zorgen dat hij een vader voor zijn kinderen zou zijn,
ik heb me laten uitschelden, manipuleren, me voor gek, leipo, psycho en alles uitlaten maken en dat gewoon over me heen laten komen en toch constant weer er energie in gestoken voor mijn kindjes.
Ik trek dat niet meer en wil hem niet langer in me huis hebben, ik werk 32 uur, en nu dus 40 uur omdat hij ook geen alimentatie meer kan en wil betalen, ik onderhoud me kinderen en doe alles voor ze, maar mijn energie en geduld is nu echt op.

Dus help! maak ik een kans om dit te winnen en eindelijk ook me eigen leven weer op te pakken?