Content Syndication
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
abraxes
Leeftijd: 45
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
 Geplaatst: vr 30 jun 2006 1:17 Onderwerp: |
   |
|
| Quote: | | In NJ 1985/358 kun je nog zeggen dat de verdachte tegen beter weten in bleef zwijgen, en dat dit dan een uiting is van zijn onverschilligheid. Maar in een situatie waarin voor de verdachte nog echt iets te "winnen" valt door te zwijgen, kun je m.i. hem dit zwijgen niet in de vorm van een hogere straf aanrekenen |
Ik begrijp vorenstaande niet helemaal. Mocht er iets voor de verdachte te winnen zijn, dan gaat mijn gedachte (objectief gezien) uit naar een onschuldig persoon. De verdachte die zijn straf poogt te ontlopen door een bepaalde houding aan te nemen ten aanzien van het proces kan weliswaar ook winnen, maar dan impliceert winnen een m.i. onbillijke toestand. Mag daar rekenschap aan worden gegeven bij het vaststellen van een straf? Keren we de vraag om dat wordt het probleem zichtbaar. Moet de verdachte meewerken aan zijn veroordeling om een hogere straf te voorkomen? Neen, maar dan kan zijn houding echter wel met zich meebrengen dat de straf hoger uitpakt. Valt uit de proceshouding van de dader laakbaar gedrag, een gebrek aan verantwoordelijkheid of onverschilligheid te ontwaren, mag de rechter daar dan rekenschap aan geven bij het bepalen van de strafmaat? Ik zou willen aannemen van wel. Bij het opleggen van een straf worden er verschillende belangen behartigd. Een dader welke voldoet aan de zojuist genoemde eigenschappen, komt wellicht, met het oog op een veilige samenleving, in aanmerking voor 'wat langer brommen'. Iemand die direct berouw toont van zijn daden en met waterige ogen voor de rechter verschijnt, wordt wellicht onder omstandigheden anders behandeld, bijvoorbeeld omdat de rechter constateert dat de dader niet volslagen mesjogge is en de kans klein acht, dat lang brommen ten goede komt.
Maar wat is nu precies de rechtspraktijk? Vorenstaande (mijn bijdrage) biedt geen duidelijkheid. Hoe ver reikt Nemo T? Globaal heb ik derhalve een drietal arresten geraadpleegd. Een intensieve lezing moet echter nog volgen.
LJN: AU9353
LJN: AL3537
LJN: AD4286 |
|
|
|
|
 |
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: vr 30 jun 2006 3:18 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | Ik begrijp vorenstaande niet helemaal. |
Het idee van zwijgrecht is dat de verdachte mag zwijgen juist omdat hij niet het bewijs tegen zichzelf hoeft te leveren. Het impliceert dat de verdachte het recht heeft vrijuit te gaan als er geen ander bewijs voorhanden is.
Daar waar de schuld van de verdachte op voorhand al vaststaat door een overdaad aan ander bewijs, verliest het zwijgrecht eigenlijk zijn betekenis. De verdachte kan wel zwijgen, maar dat heeft verder geen enkel effect op de bewijsvoering. In zo'n situatie valt te verdedigen een constatering dat de verdachte zwijgt, niet omdat hij zo hoopt vrijuit te gaan, maar omdat hij onverschillig staat tegenover zijn daad. Je kunt zeggen dat hij misbruik maakt van zijn zwijgrecht, omdat hij dat recht niet gebruikt waarvoor het bedoeld is.
Iemand die wel een misdrijf heeft begaan, maar zich niet uit eigen beweging aangeeft, gebruikt zijn zwijgrecht precies waarvoor het bedoeld is. Die persoon maakt dus geen misbruik van zijn zwijgrecht.
In NJ 1985/358 kun je zeggen dat de verdachte zijn zwijgrecht misbruikte. In ieder geval was dat ook de constatering van het Hof: uit het zwijgen van de verdachte leidde het Hof onverschilligheid af. In cassatie voerde Spong als middel aan dat de verdachte zweeg in de hoop vrijuit te gaan. De HR verwierp dit middel op basis van het gegeven dat het Hof aan het zwijgen een andere interpretatie had gegeven. Stel nu dat de verdachte in die zaak nog alle reden had om te hopen op vrijspraak (zolang hij maar zwijgt). Dan zou 's Hofs waardering van het zwijgen onbegrijpelijk zijn geweest en had Spong in cassatie wellicht meer succes gehad.
| Quote: | | Moet de verdachte meewerken aan zijn veroordeling om een hogere straf te voorkomen? Neen, maar dan kan zijn houding echter wel met zich meebrengen dat de straf hoger uitpakt. |
Ik kan hier alleen maar een tegenspraak in lezen. Uit "maar dan kan..." volgt dat de verdachte moet meewerken om de straf niet hoger uit te laten pakken.
| Quote: | | Valt uit de proceshouding van de dader laakbaar gedrag, een gebrek aan verantwoordelijkheid of onverschilligheid te ontwaren, mag de rechter daar dan rekenschap aan geven bij het bepalen van de strafmaat? Ik zou willen aannemen van wel. |
Mijn punt is dus dat een zwijgen met het oogmerk straf te ontlopen geen uiting van onverschilligheid is. Alleen daar waar het uitgesloten is dat de verdachte werkelijk vrijgesproken hoopt te worden dankzij zijn zwijgen zou de rechter in mijn ogen aan het zwijgen de conclusie van onverschilligheid mogen verbinden. Uit HR 1985/358 valt af te leiden dat het hier in eerste instantie om de waardering van feiten gaat, maar in het geval van het zwijgen in de zaak De Geus zal een ieder het toch wel met me eens zijn dat de dader bleef zwijgen omdat hij zo dacht vrijuit te kunnen gaan?
Dat laatste kun je onbillijk vinden, maar dan vind je het zwijgrecht onbillijk.
In AL3537 valt, in lijn met mijn redenering, te lezen:
| AL3537 schreef: | | Verdachte heeft steeds ontkend aan de onderhavige criminele organisatie te hebben deelgenomen. Niettegenstaande het overvloedige en belastende bewijsmateriaal heeft verdachte ook in hoger beroep volgehouden dat telkens sprake is geweest van plezierreisjes naar en in Engeland welke geen verband hielden met mensensmokkel. |
AD4286 gaat over de proceshouding van de verdachte, maar niet specifiek over zwijgen of ontkennen (voor zover ik ietwat vluchtig kon zien).
AU9353 is wat merkwaardig. Eerst wordt erkend dat het EVRM (art 6 via Funke) en het IVBPR (art 14) een verbod op gedwongen zelfincriminatie kennen. Vervolgens "beredeneert" de HR heel simpel
| Quote: | | 4.7 Inmiddels heeft de Hoge Raad na Funke doen blijken dat het arrest van 1985 nog steeds van waarde is. Een gebrek aan inzicht in de laakbaarheid van het eigen gedrag kan nog steeds een factor zijn die de rechter bij de straftoemeting in ogenschouw neemt.(6) Het beginsel 'nemo tenetur' geeft de verdachte een zekere procesautonomie om zijn eigen houding te bepalen tijdens het strafproces, maar daarmee is die houding van verdachte niet gevrijwaard van waardering door de rechter. Die autonomie is niet vrijblijvend. |
waarbij (6) verwijst naar AL3537 en AD4286.
Allereerst vind ik in deze 3 arresten geen aanwijzing dat de moordenaar van De Geus voor zijn zich-niet-aangeven (wat buiten de proceshouding valt) extra gestraft mag worden. Daarnaast vind ik de redenering in AU9353 erg aanvechtbaar omdat AL3537 flink wordt opgerekt. Tot slot lijkt het er een beetje op dat deze vraag nog niet duidelijk is beantwoord door het EHRM, misschien is zelfs AL3537 niet houdbaar.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 45
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: vr 30 jun 2006 4:01 Onderwerp: |
|
|
Bona Fides:
| Quote: | | Ik kan hier alleen maar een tegenspraak in lezen. Uit "maar dan kan..." volgt dat de verdachte moet meewerken om de straf niet hoger uit te laten pakken. |
Ik doel op 'moeten'. Maar ook dan nadert het de grens en dat is goed: of er sprake is van tegenstrijdigheid staat juist ter discussie. De verdachte moet niet meewerken op grond van NT, maar doet hij dat niet, dan kan dat onder omstandigheden van invloed zijn op de hoogte van de straf. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 45
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: vr 30 jun 2006 8:57 Onderwerp: |
|
|
Bona Fides
| Quote: | Daar waar de schuld van de verdachte op voorhand al vaststaat door een overdaad aan ander bewijs, verliest het zwijgrecht eigenlijk zijn betekenis. De verdachte kan wel zwijgen, maar dat heeft verder geen enkel effect op de bewijsvoering. In zo'n situatie valt te verdedigen een constatering dat de verdachte zwijgt, niet omdat hij zo hoopt vrijuit te gaan, maar omdat hij onverschillig staat tegenover zijn daad. Je kunt zeggen dat hij misbruik maakt van zijn zwijgrecht, omdat hij dat recht niet gebruikt waarvoor het bedoeld is.
Iemand die wel een misdrijf heeft begaan, maar zich niet uit eigen beweging aangeeft, gebruikt zijn zwijgrecht precies waarvoor het bedoeld is. Die persoon maakt dus geen misbruik van zijn zwijgrecht. |
Maar gaat het dan om 'misbruik maken van zwijgrecht'? Denk je dat, uitgaande van jouw opvatting, enkel de variant waarbij 'zwijgrecht zijn betekenis verliest’ van invloed mag zijn op de strafmaat? Ik zou willen aannemen dat zulks in het algemeen bij de straftoemeting kan geworden geconstateerd (zie hieronder).
| Quote: | | In NJ 1985/358 kun je zeggen dat de verdachte zijn zwijgrecht misbruikte. In ieder geval was dat ook de constatering van het Hof: uit het zwijgen van de verdachte leidde het Hof onverschilligheid af. In cassatie voerde Spong als middel aan dat de verdachte zweeg in de hoop vrijuit te gaan. De HR verwierp dit middel op basis van het gegeven dat het Hof aan het zwijgen een andere interpretatie had gegeven. Stel nu dat de verdachte in die zaak nog alle reden had om te hopen op vrijspraak (zolang hij maar zwijgt). Dan zou 's Hofs waardering van het zwijgen onbegrijpelijk zijn geweest en had Spong in cassatie wellicht meer succes gehad. |
Bij het ter discussie staande arrest (zie begin deze draad) is duidelijk geworden dat ook zonder een ‘eerlijke verklaring’ van de dader bewezen werd geacht dat hij het strafbare feit had begaan. Uitgaande van jouw zienswijze mag worden aangenomen dat het zwijgrecht zijn betekenis verliest. Van belang is dan echter de periode vóór de aanhouding. Ik meen dat jij stelt dat de verdachte er op dat moment profijt van heeft om te zwijgen en dat zulks niet van invloed behoort te zijn op de straf.
Citaat arrest
| Quote: | | De rechtbank rekent verdachte tevens aan dat hij door zijn langdurig stilzwijgen, zelfs toen een ander als verdachte werd aangehouden en langdurig in voorlopige hechtenis verbleef, de nabestaanden jarenlang in onzekerheid heeft gelaten over de toedracht van de gebeurtenissen in die fatale nacht. Nog steeds is niet duidelijk geworden wat verdachte heeft bewogen om te handelen zoals hij heeft gedaan. Een en ander heeft het voor de nabestaanden nog moeilijker gemaakt deze ingrijpende gebeurtenissen te verwerken. |
Het citaat opent inderdaad met een zin waaruit kan worden opgemaakt dat er rekenschap wordt gegeven aan de periode vóór de aanhouding. Daarnaast wordt er in het citaat aandacht besteed aan de houding van de dader nadat hij werd aangehouden. Mag er slechts worden geoordeeld over hetgeen dat na de aanhouding omtrent de houding van de dader wordt waargenomen? Mag de rechter met de wetenschap die hij heeft op het moment dat e.e.a. bewezen wordt geacht, terugkijken op de voorliggende periode en constateren dat de dader toen gedrag heeft vertoond dat van invloed is voor de straftoemeting?
Niet afgedwongen wordt dat de dader moet spreken. Is er een mogelijkheid om daar profijt van te hebben, dan bestaat die mogelijkheid gedurende een bepaalde periode van de rechtsgang zonder beperking. Mocht de verdachte daarvan profijt kunnen maken, dan zou dit tot uiting moeten komen. Impliceert profijt geen veroordeling, dan zullen er ook geen consequenties worden verbonden aan de wijze waarop de pseudo verdachte gebruik maakte van zijn zwijgrecht anders dan het niet veroordeeld worden. Is dit niet het geval en kan de rechter dus komen tot een veroordeling, dan heeft de verdachte op dat vlak kennelijk geen profijt gehad van zijn zwijgrecht. In die wetenschap verkerende, kan de rechter gedurende het proces der straftoemeting oordeel vellen over de proceshouding van de verdachte (die al bijna dader mag worden genoemd).
In zoverre staat dit aspect van het nemo tenetur beginsel mijns inziens niet onder druk. Op het noodzakelijke moment kon de verdachte het zwijgrecht ten volle benutten. Achteraf kan de wijze waarop hij dit heeft gedaan consequenties hebben.
Interessant blijft de vraag of de verdachte niettemin wordt beperkt in zijn recht tot zwijgen nu de wijze waarop hij gebruik maakt van dit recht uiteindelijk van belang kan zijn voor de hoogte of soort straf. Met inachtneming van hetgeen ik hierboven schreef met betrekking tot het ( in zoverre) niet onder druk staan van het recht om te zwijgen gefixeerd op jouw visie geef ik mijn gedachte hieromtrent verder vorm. Men lette op het verschil in opvatting inzake wanneer een verdachte (die dader is) iets ‘te winnen’ heeft. Ik stel middels een objectieve lezing (dus niet gezien vanuit de positie van de verdachte) dat de verdachte, die weet dat hij dader is, als we het hebben over niet vervolgen, in beginsel niets te winnen heeft omdat niet vervolgen van een dader in beginsel onbillijk zou zijn. Jij daarentegen meent dat juist in zo’n situatie het zwijgrecht zijn betekenis heeft. Ik ben van mening – en dit zien we mede terug in de rechtspraak- dat juist wanneer de verdachte die dader is probeert weg te komen zonder straf, dit onder omstandigheden van invloed mag zijn op de strafmaat.
De rechter let immers bij het bepalen van de straf op diverse omstandigheden en mede op de persoon van de verdachte en is daartoe ook bevoegd en verplicht. Concreet betekent dit voor het thans ter discussie staande arrest grofweg het volgende. Iemand die een gruwelijke moord heeft gepleegd en er bewust voor kiest om zijn straf te ontlopen en op grond daarvan zijn daad verzwijgt, vervolgens nadat hij tegen de lamp loopt moedwillig een fictief verhaal naar voren brengt, in de wetenschap verkerende dat er een ander voor het door hem gedane misdrijf vastzit, mag daar, indien een en ander bewezen wordt geacht, op worden afgerekend. Of beter, zulks mag mede van invloed zijn op de uiteindelijke straf waarbij de ‘hoofdstraf’ uiteraard centraal staat. Dat de verdachte die dader is daardoor enigszins een beperking kan voelen voor wat betreft de wijze waarop hij zich manifesteert en in het bijzonder de wijze waarop hij gebruik maakt van zijn zwijgrecht prevaleert geenszins boven de andere belangen die dienen te worden behartigd. Ik zou niet willen aannemen dat onderhavig aspect van het nemo tenetur beginsel hierdoor in essentie wordt ondermijnd noch dat met het beginsel in zijn totaliteit het tegengaan van het meewegen van dergelijke aspecten om tot een passende straf te komen wordt beoogd.
| Quote: | | Quote: | | Valt uit de proceshouding van de dader laakbaar gedrag, een gebrek aan verantwoordelijkheid of onverschilligheid te ontwaren, mag de rechter daar dan rekenschap aan geven bij het bepalen van de strafmaat? Ik zou willen aannemen van wel. |
Mijn punt is dus dat een zwijgen met het oogmerk straf te ontlopen geen uiting van onverschilligheid is. Alleen daar waar het uitgesloten is dat de verdachte werkelijk vrijgesproken hoopt te worden dankzij zijn zwijgen zou de rechter in mijn ogen aan het zwijgen de conclusie van onverschilligheid mogen verbinden. Uit HR 1985/358 valt af te leiden dat het hier in eerste instantie om de waardering van feiten gaat, maar in het geval van het zwijgen in de zaak De Geus zal een ieder het toch wel met me eens zijn dat de dader bleef zwijgen omdat hij zo dacht vrijuit te kunnen gaan?
Dat laatste kun je onbillijk vinden, maar dan vind je het zwijgrecht onbillijk. |
Het zwijgrecht is uiteraard voor meer zaken van belang. Denk zoal aan de waarde die kan worden toegekend aan bewijs, indien zulks onder dwang tot stand is gekomen. Wellicht zien we deze verschijning impliciet in eerdere afweging terugkomen, in die zin dat de straf uiteindelijk mede kan worden bepaald door de wijze waarop er gebruik is gemaakt van het zwijgrecht en dat er zodoende sprake kan zijn van dwang. Dwang echter, is uiteraard niet beperkt tot –als men zoiets al zou willen aannemen- deze ene vorm. Een niet onbelangrijk detail is dat jij je thans fixeert op ‘onverschilligheid’. De eerder door mij gedane opsomming bestond uit 3 actoren welke onder omstandigheden mede van invloed kunnen zijn op het oordeel voor wat betreft de straf die aan de dader wordt opgelegd, niet zeggende dat die opsomming limitatief is. Zodoende rijst de vraag of jij van mening bent dat slechts ‘onverschilligheid’ ertoe doet of dat er tevens andere noemenswaardige intenties en beweegreden toepassing vinden. Voorts wijs ik op mijn redenering hierboven. Het gaat me om de proceshouding van de verdachte gerelateerd aan in dit geval het recht om niet te spreken en de uiteindelijke consequenties daarvan voor de hoogte of soort straf. De verdachte die dader is en de straf poogt te ontlopen vertoont mijns inziens in het algemeen zoals gezegd onbillijk gedrag, hetgeen onder omstandigheden van invloed is op het proces der straftoemeting. Ik zie niet in waarom het zwijgrecht als zodanig onbillijk moet zijn als de dader onbillijk gedrag vertoont.
| Quote: | | In AL3537 valt, in lijn met mijn redenering, te lezen: verdachte heeft steeds ontkend aan de onderhavige criminele organisatie te hebben deelgenomen. Niettegenstaande het overvloedige en belastende bewijsmateriaal heeft verdachte ook in hoger beroep volgehouden dat telkens sprake is geweest van plezierreisjes naar en in Engeland welke geen verband hielden met mensensmokkel. |
Is het bewijs niet voldoende om tot een veroordeling te komen, dan maakt het niet uit of de verdachte heeft gesproken of niet. Zie daar een van de aspecten van het recht om te zwijgen. Pas als het bewijs afdoende is om te komen tot een veroordeling, dan komt de proceshouding ter sprake. Dit arrest kan dan ook niet anders 'dan in lijn met jouw redenering' zijn. Er is anders immers geen sprake van vervolging.
| Quote: | AU9353 is wat merkwaardig:
het beginsel 'nemo tenetur' geeft de verdachte een zekere procesautonomie om zijn eigen houding te bepalen tijdens het strafproces, maar daarmee is die houding van verdachte niet gevrijwaard van waardering door de rechter. Die autonomie is niet vrijblijvend. |
Het toeval wil dat hetgeen jij merkwaardig acht kennelijk overeenkomt met mijn visie. Dit is typerend voor onze gedachte uitwisseling en resulteert veelal –ofschoon dan mijn mening is- in interessante discussies. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: vr 30 jun 2006 15:11 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | bona fides schreef: | | Ik kan hier alleen maar een tegenspraak in lezen. Uit "maar dan kan..." volgt dat de verdachte moet meewerken om de straf niet hoger uit te laten pakken. |
Ik doel op 'moeten'. Maar ook dan nadert het de grens en dat is goed: of er sprake is van tegenstrijdigheid staat juist ter discussie. De verdachte moet niet meewerken op grond van NT, maar doet hij dat niet, dan kan dat onder omstandigheden van invloed zijn op de hoogte van de straf. |
Om een hogere straf te voorkomen moet de verdachten meewerken, in de zin van "het is noodzakelijk dat". De enige mogelijkheid om die hogere straf te voorkomen is meewerken, het is noodzakelijk dat hij meewerkt, anders krijgt hij een hogere straf. Dat is hetzelfde als te zeggen dat hij moet meewerken om een hogere straf te voorkomen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: vr 30 jun 2006 16:08 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | Maar gaat het dan om 'misbruik maken van zwijgrecht'? Denk je dat, uitgaande van jouw opvatting, enkel de variant waarbij 'zwijgrecht zijn betekenis verliest’ van invloed mag zijn op de strafmaat? |
Zo bedoel ik het inderdaad. En volgens mij volg ik hierin Corstens:
| Corstens schreef: | | Daarbij past de kanttekening dat deze rechtspraak toch moeilijk is te rijmen met een volmondige erkenning van het zwijgrecht. De verdachte kan niet terzake van de bewijsvraag zwijgen en terzake van de vierde vraag bekennen. |
Wellicht ook met opmerkingen die hierop volgen. Ik heb Corstens nu even niet bij de hand maar zie paragraaf 18.15.
| Quote: | | Bij het ter discussie staande arrest (zie begin deze draad) is duidelijk geworden dat ook zonder een ‘eerlijke verklaring’ van de dader bewezen werd geacht dat hij het strafbare feit had begaan. Uitgaande van jouw zienswijze mag worden aangenomen dat het zwijgrecht zijn betekenis verliest. Van belang is dan echter de periode vóór de aanhouding. Ik meen dat jij stelt dat de verdachte er op dat moment profijt van heeft om te zwijgen en dat zulks niet van invloed behoort te zijn op de straf. |
De uitspraak in de zaak Mariëlle de Geus, ja. De overweging van de rechter heeft specifiek betrekking op het zwijgen in de periode vóór de aanhouding. Op dat moment was het heel "verstandig" om te zwijgen. Zonder Peter R. de Vries had de dader wellicht nog steeds vrij rondgelopen. Dat geeft het "nut" van het zwijgen toch wel aan... Ik denk niet dat veel mensen in die situatie iets anders hadden gedaan. Je kunt het de dader ook niet aanrekenen dat bijna een onschuldig persoon is veroordeeld. (Als de dader daar wel direct schuld aan had gehad was het natuurlijk een heel ander verhaal.)
(Overigens kun je zeggen dat zwijgrecht slechts betrekking heeft op iemand die al verdachte is, maar ik denk dat er minimaal een even sterk recht is om je niet volledig uit eigen beweging aan te hoeven geven.)
| Quote: | | Daarnaast wordt er in het citaat aandacht besteed aan de houding van de dader nadat hij werd aangehouden. Mag er slechts worden geoordeeld over hetgeen dat na de aanhouding omtrent de houding van de dader wordt waargenomen? |
In ieder geval heeft de bestaande rechtspraak alleen betrekking op het laatste. Je hebt gelijk dat de rechter die periode ook aanstipt. Op dat deel van de overweging heb ik minder kritiek. Ik moet de feiten beter kennen om te kunnen beoordelen of er iets te maken valt van het alternatieve verhaal (met ontkenning) van de verdachte.
| Quote: | | Mag de rechter met de wetenschap die hij heeft op het moment dat e.e.a. bewezen wordt geacht, terugkijken op de voorliggende periode en constateren dat de dader toen gedrag heeft vertoond dat van invloed is voor de straftoemeting? |
Ik zeg hierop: nee. Om de reden die Corstens aangeeft: de verdachte kan niet voor vraag 1 ontkennen en tegelijkertijd voor vraag 4 bekennen.
| Quote: | | Niet afgedwongen wordt dat de dader moet spreken. |
Voor echt afdwingen is inderdaad een marteling nodig. Dat is natuurlijk helemaal uitgesloten. Van dit soort afdwingen spreken we denk ik niet als we het hebben over het zwijgrecht. Onder afdwingen of moeten versta ik daarom (zie boven) het verplichten tot iets op straffe van bijvoorbeeld een hogere straf. De verdachte "moet" wel iets doen, niet omdat hij anders op de pijnbank wordt gelegd, maar omdat hij anders tegen een hogere straf oploopt.
| Quote: | | In zoverre staat dit aspect van het nemo tenetur beginsel mijns inziens niet onder druk. Op het noodzakelijke moment kon de verdachte het zwijgrecht ten volle benutten. Achteraf kan de wijze waarop hij dit heeft gedaan consequenties hebben. |
En ik zie hier dus toch een bestraffing in. In common law landen impliceert the right to silence volgens mij dat zwijgen geen "contempt of court" tot gevolg kan hebben. Vertaald naar het Nederlandse systeem zou je dat kunnen uitleggen als dat zwijgen niet een proceshouding kan geven die tot (verhoogde) strafbaarheid leidt.
| Quote: | | Ik stel middels een objectieve lezing (dus niet gezien vanuit de positie van de verdachte) dat de verdachte, die weet dat hij dader is, als we het hebben over niet vervolgen, in beginsel niets te winnen heeft omdat niet vervolgen van een dader in beginsel onbillijk zou zijn. |
Dan moet jij het toch net zo onbillijk vinden als een verdachte, die weet dat hij dader is, wordt vrijgesproken dankzij zijn zwijgen? Zoveel verschil zie ik niet.
| Quote: | | Iemand die een gruwelijke moord heeft gepleegd en er bewust voor kiest om zijn straf te ontlopen en op grond daarvan zijn daad verzwijgt, vervolgens nadat hij tegen de lamp loopt moedwillig een fictief verhaal naar voren brengt, in de wetenschap verkerende dat er een ander voor het door hem gedane misdrijf vastzit, mag daar, indien een en ander bewezen wordt geacht, op worden afgerekend. |
Voor zover hij middels zijn verhaal die onschuldige persoon verder in de problemen probeert te helpen, dan zeker. Ik denk verder dat het zwijgrecht niet inhoudt dat je ongebreideld mag liegen, je mag er echter wel voor kiezen te zwijgen. Dus ik kan me wel vinden in je uitspraak vanaf "vervolgens".
Wat betreft het vonnis van de rechtbank, dat zou wat mij betreft in stand kunnen worden gelaten met weglating van net die zinsnede over het zich-niet-aangeven. Ik twijfel zelf een beetje over het verzwaren van de straf wegens het verzonnen verhaal...
| Quote: | | Quote: | | In AL3537 valt, in lijn met mijn redenering, te lezen: verdachte heeft steeds ontkend aan de onderhavige criminele organisatie te hebben deelgenomen. Niettegenstaande het overvloedige en belastende bewijsmateriaal heeft verdachte ook in hoger beroep volgehouden dat telkens sprake is geweest van plezierreisjes naar en in Engeland welke geen verband hielden met mensensmokkel. |
Is het bewijs niet voldoende om tot een veroordeling te komen, dan maakt het niet uit of de verdachte heeft gesproken of niet. Zie daar een van de aspecten van het recht om te zwijgen. Pas als het bewijs afdoende is om te komen tot een veroordeling, dan komt de proceshouding ter sprake. Dit arrest kan dan ook niet anders 'dan in lijn met jouw redenering' zijn. Er is anders immers geen sprake van vervolging. |
Er is een verschil tussen overvloedig bewijs waaruit ook de verdachte had moeten concluderen dat er geen enkele hoop voor hem was en voldoende bewijs waaruit de recht met voldoende overtuiging concludeert dat de verdachte het gedaan heeft.
Ik heb voor mezelf nog niet goed besloten of een overvloed van bewijs werkelijk het zwijgrecht buiten werking moet stellen omdat het er toch niet meer toe doet, maar in ieder geval kan ik op die manier wel de uitspraak van de HR laten "kloppen".
| Quote: | | AU9353 is wat merkwaardig: ... |
Ik vind het vooral merkwaardig door de simpele wijze waarop de HR Funke aan de kant schuift. Een echte afweging vind ik niet terug. Ik denk dat hier bij het EHRM wel iets te behalen zou kunnen zijn.
| Quote: | | Dit is typerend voor onze gedachte uitwisseling en resulteert veelal –ofschoon dan mijn mening is- in interessante discussies. |
Jazeker, ik begon deze thread ook alleen omdat het me een interessant punt leek. Aanvankelijk dacht ik vrij snel overtuigd te zijn geworden van mijn ongelijk, maar ik vind nu zelf meer en meer dat ik wel een punt heb  .
Het is hoofdzakelijk theoretisch, omdat de rechter heel eenvoudig die straf had kunnen geven zonder die in mijn ogen betwistbare overweging. Overigens zijn er gevallen waarin een soortgelijke opmerking van een rechter in Straatsburg tot een veroordeling van Nederland heeft geleid. Bijvoorbeeld een zaak waarin iemand min of meer door vormfouten vrijuit ging en vervolgens schadevergoeding eiste. Zijn vordering werd afgewezen, waarbij de rechter in het vonnis opmerkte dat het toch wel duidelijk was dat hij het gedaan had. Het EHRM vond dit als ik me niet vergis een schending van de presumptio innocentia.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 45
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: za 01 jul 2006 9:57 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | Aanvankelijk dacht ik vrij snel overtuigd te zijn geworden van mijn ongelijk, maar ik vind nu zelf meer en meer dat ik wel een punt heb |
Nee, ik kan me helaas niet met jouw standpunt vereenzelvigen, de rechtspraktijk toont in overvloede anders aan. Ook interessant is in dit verband dat 'indien de verdachte er tot en met de terechtzitting in hoger beroep niet of nauwelijks blijk van geeft besef te hebben van het afschrikwekkende karakter van het gebeurde en het hoogst laakbare aandeel dat hij daarin heeft gehad er onder omstandigheden met aanzienlijk recidiverisico rekening wordt gehouden'.
Enige voorbeelden uit de rechtspraktijk:
| Quote: | LJN: AR6814
Strafoplegging
Het hof acht na te melden strafoplegging in overeenstemming met de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, mede gelet op de persoon van verdachte, zoals van een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.
Het hof heeft bij de straftoemeting in het bijzonder in aanmerking genomen -en vindt daarin de redenen die tot de keuze van een onvoorwaardelijke vrijheidsstraf van na te melden duur leiden-, de navolgende omstandigheden. (…)
Ook na de moord hebben verdachte en zijn medeverdachten op een wijze gehandeld die nau-welijks is te bevatten. Niet alleen hebben zij het lichaam van Maja weggevoerd, met benzine overgoten en in brand gestoken waardoor het gruwelijk werd verminkt, maar vervolgens hebben zij zich ook naar de buitenwereld toe – zelfs tegenover de uiterst ongeruste ouders van Maja – gedragen alsof zij geen weet hadden van hun daad.
Door deze feiten hebben verdachte en zijn medeverdachten onvoorstelbaar en onherstelbaar leed aangericht bij de nabestaanden en de vrienden van het slachtoffer, alsmede bij de mede-leerlingen en leerkrachten van haar school. Voor de ouders van Maja, die hun enig kind hebben verloren, is ook een jaar na de moord niet duidelijk waarom hun dochter heeft moeten sterven. Duidelijk is wel dat niets hun immense verdriet zal kunnen verzachten.
LJN: AQ2769
Oplegging van straf
De moord op [slachtoffer] [...] heeft voor haar nabestaanden onherstelbaar leed veroorzaakt en de rechtsorde zeer ernstig geschokt.
Het ruim vijf jaren nadat zij werden vermist, bekend worden dat zowel [moeder slachtoffer] als [slachtoffer] [...] dood waren en dat hun skeletten in de duinen bij Bergen (Noord-Holland) waren gevonden, is niet alleen een schok geweest voor de nabestaanden, in het bijzonder de ouders en broers van [moeder slachtoffer], maar ook voor de samenleving in het algemeen.
Verdachte heeft zich in de onderhavige situatie in 1997 bevonden met zijn oudere broer die zich reeds meermalen gewelddadig en agressief had gedragen en die – in de cultuur waaruit de familie van verdachte afkomstig is – toen de verantwoordelijkheid droeg voor het gezin waarvan verdachte deel uitmaakte. Het hof heeft bij de beoordeling van het ten laste van verdachte bewezengeachte gedrag rekening gehouden met de omstandigheid dat hij zich ten opzichte van zijn broer – naar het hof aannemelijk acht - toen in een moeilijke positie heeft bevonden.
Verdachte heeft na de –naar het hof aannemelijk acht- ook voor hem vreselijke gebeurtenis in de duinen ruim vijf jaren gezwegen, terwijl hij wel wist dat de ouders van [moeder slachtoffer] en grootouders van [slachtoffer] al die tijd in grote onzekerheid verkeerden en intensieve pogingen deden te achterhalen waar hun dochter en kleindochter waren en of zij nog in leven waren. Uiteindelijk heeft hij toch het besluit genomen de ouders van [moeder slachtoffer] te vertellen dat [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] dood waren en hun de plaats te wijzen waar [moeder slachtoffer] en [slachtoffer] zouden zijn begraven.
LJN: AO4280, Gerechtshof 's-Gravenhage, 2200266503
12. Strafmotivering
Het hof heeft de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en op grond van de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan is gebleken uit het onderzoek ter terechtzitting.
Daarbij is in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen. Verdachte heeft zijn vriendin om het leven gebracht op gewelddadige wijze, zoals nader in de bewezenverklaring omschreven. Het gaat hier derhalve om een zeer ernstig feit.
Dergelijke feiten veroorzaken gevoelens van onrust en afschuw in de samenleving en groot leed bij de nabestaanden van het slachtoffer.
Verdachte heeft geen opening van zaken willen geven over de precieze toedracht en zijn motief. Daarmee bemoeilijkt hij het verwerkingsproces bij de nabestaanden. Hij heeft daarentegen kennelijk zich veel moeite getroost om sporen uit te wissen, tot en met het onvindbaar maken van de kleding van het slachtoffer, waarvoor hij ter terechtzitting in hoger beroep evenmin een adequate verklaring heeft gegeven. Verdachte heeft er in geen enkel opzicht blijk van gegeven het laakbare van zijn handelen in te zien.
Op grond van het vorenstaande is het hof met de advocaat-generaal van oordeel dat niet kan worden volstaan met een straf, zoals door de rechtbank opgelegd. In die straf komen de ernst van het bewezenverklaarde en de door het hof in aanmerking genomen omstandigheden onvoldoende tot uitdrukking. Na te melden (zwaardere) onvoorwaardelijke gevangenisstraf vormt een passende reactie.
LJN: AO5618, Gerechtshof 's-Gravenhage, 2200382803
Het hof neemt de bevindingen en conclusies van de deskundigen over en maakt deze tot de zijne. Het hof heeft bovendien moeten vaststellen dat de verdachte er tot en met de terechtzitting in hoger beroep niet of nauwelijks blijk van heeft gegeven besef te hebben van het afschrikwekkende karakter van het gebeurde en het hoogst laakbare aandeel dat hij daarin heeft gehad. Aldus moet met een aanzienlijk recidiverisico worden rekening gehouden.
LJN: AI0172, Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 20.000675.02
Ter terechtzitting in hoger beroep heeft verdachte er geen blijk van gegeven het buitengewoon laakbare van zijn handelen volledig in te zien, hetgeen naar het oordeel van het hof de vrees voor recidive gerechtvaardigd doet zijn.
LJN: AE8413
De op te leggen straf
Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandig-heden waar-onder dit is begaan en gelet op de persoon van de verdachte.
Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in be-schouwing geno-men.
Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan de moord op zijn echtgenote [slachtoffer], tevens de moeder van zijn destijds twee-jarig zoontje [naam]. Hij heeft hiermee de nabestaanden van [slachtoffer] onzegbaar veel leed berokkend. Tevens heeft hij door zijn handelen [naam] zijn moeder en zijn kansen op een onbezorgde jeugd ontnomen. Doordat verdachte nimmer openheid van zaken heeft gegeven omtrent zijn daad, is het aan verdachte te wijten dat het lichaam van [slachtoffer] tot op heden niet is gevonden. Hierdoor leven de nabestaanden in voortdurende onzekerheid en zijn zij -na bijna twee jaar- nog steeds niet in de gelegenheid geweest om waardig afscheid van haar te nemen. Naar de ervaring leert, bemoeilijkt dit het rouw- en verwerkingsproces zeer.
Het hof neemt voorts in aanmerking dat uit afgelegde verklaringen is gebleken dat verdachte zich niet heeft ontzien te trachten een hem onwelgevallige getuige uit de weg te laten ruimen. Tevens is verdachte er niet voor teruggedeinsd om een aanzienlijk geldbedrag uit te betalen om medegedetineerden ertoe te bewegen een voor hem gunstige verklaring af te leggen. Hiermee heeft verdachte er blijk van gegeven geen enkel respect voor het menselijk leven te hebben. Tevens heeft hij op nietsontziende wijze geprobeerd zijn eigen hachje te redden.
Door deze moord is de rechtsorde ernstig geschokt en worden bovendien gevoelens van afgrijzen veroorzaakt.
LJN: AP0305,
Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.
De verdachte heeft een vriend van hem naar aanleiding van een naar het zich laat aanzien ogenschijnlijk oplosbaar conflict in geld, opzettelijk van het leven beroofd door drie maal met een pistool op hem te schieten. Het voorval vond plaats in de auto van het slachtoffer - die als bestuurder optrad in de auto waarin zij beiden zaten - en vond op zodanige wijze plaats dat het slachtoffer geen schijn van kans had zich tegen de door de verdachte afgevuurde kogels te beschermen. Bovendien wist het slachtoffer niet dat de verdachte zijn pistool bij zich had, zodat hij er totaal geen rekening mee kon houden dat iets dergelijks zich eventueel zou kunnen voordoen.
De verdachte heeft door zijn daad de nabestaanden van het slachtoffer zeer groot leed berokkend. De verdachte heeft de nabestaanden van het slachtoffer bovendien onnodig lang in onzekerheid gelaten omtrent het lot van het slachtoffer. Niet alleen door de gewelddadige wijze waarop het slachtoffer om het leven is gebracht, maar ook het feit dat de verdachte het slachtoffer vervolgens in het water heeft doen verdwijnen waar hij langs reed, met als gevolg dat het slachtoffer eerst ruim vijf weken later bij toeval is gevonden, maakt het voor de nabestaanden extra moeilijk dit verlies te verwerken, zoals ter terechtzitting in hoger beroep is gebleken. De verdachte heeft nadat hij zich van het stoffelijk overschot heeft ontdaan diens auto in brand gestoken, naar moet worden aangenomen om alle sporen van de levensberoving uit te wissen.
De verdachte heeft tevens door zijn handelwijze de rechtsorde ernstig geschokt.
LJN: AP6798
Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en gelet op de persoon van de verdachte.
Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.
Verdachte heeft zijn vrouw [slachtoffer] door de uitoefening van samendrukkend geweld om het leven gebracht. Hierna heeft hij haar in de tuin van hun huis begraven en haar overgoten met vloeibaar beton. Haar gewelddadige dood en de daaraan voorafgaande onzekerheid omtrent haar lot hebben haar kinderen, familie en vrienden zeer veel pijn en leed toegebracht. Verdachte heeft deze op zichzelf al zeer ernstige gebeurtenis verergerd door gedurende een zeer lange periode, meer dan een jaar, vol te houden dat hij niets met haar verdwijning te maken had. Ter terechtzitting in hoger beroep heeft verdachte weliswaar een verklaring afgelegd maar het hof kan zich niet aan de indruk ontrekken dat verdachte ook in deze verklaring niet alle gebeurtenissen en omstandigheden rondom de dood van [slachtoffer] naar waarheid heeft geopenbaard. Daarmee heeft hij het de nabestaanden nog moeilijker gemaakt om hun verlies te verwerken.
LJN: AV3458
Bij de bepaling van de strafsoort en - maat heeft het hof in het bijzonder het volgende in ogenschouw genomen.
Na een wekenlange en uitvoerige voorbereiding, hebben verdachte, [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] op 26 mei 2004 hun plan om de 27-jarige [slachtoffer] van het leven te beroven en haar stoffelijk overschot weg te maken ten uitvoer gelegd.
Nadat het niet was gelukt om het slachtoffer met een stroomstootwapen te doden, is zij meermalen met een tevoren op de plaats van het misdrijf klaargelegde hamer op haar hoofd geslagen, tengevolge waarvan zij is overleden. Haar stoffelijk overschot is vervolgens verpakt in zeil en vervoerd naar het gemaal "Schuddebeurs", waar verdachte, [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] met elkaar hadden afgesproken. Daar hebben zij het stoffelijk overschot van [slachtoffer] naar de boot van die [medeverdachte 2] gebracht.
Vanaf die plaats is het stoffelijk overschot van het slachtoffer per boot naar de van tevoren uitgezochte plaats aan de rand van de Biesbosch, bij de Kop van Jacomien, gebracht, alwaar het, verzwaard met kettingen, in het water is gegooid.
Verdachte en zijn medeverdachten hebben aldus op een gruwelijke wijze een einde gemaakt aan het leven van het jonge slachtoffer en op een gewetenloze manier haar stoffelijk overschot weggemaakt.
Bij de nabestaanden heeft de dood van [slachtoffer] diepe gevoelens van verdriet en verslagenheid nagelaten. Uit zowel de verklaring van de moeder van het slachtoffer ter terechtzitting in hoger beroep, als uit de verklaring van de vader van het slachtoffer ter terechtzitting in eerste aanleg, blijkt dat de beelden van de feiten zich steeds aan hen opdringen, dat zij er niet van slapen en er voortdurend aan moeten denken. De grote onzekerheid bij de vermissing van [slachtoffer] maakte voor hen het dramatisch verlies van hun dochter nog ondraaglijker.
Voorts hebben zij verklaard dat het bijzonder zwaar voor hen was dat zij niet op een waardige manier afscheid hebben kunnen nemen van [slachtoffer], omdat haar stoffelijk overschot, mede tengevolge van het feit dat het langere tijd in het water had gelegen, ernstig verminkt was. |
|
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: za 01 jul 2006 15:11 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | Nee, ik kan me helaas niet met jouw standpunt vereenzelvigen, de rechtspraktijk toont in overvloede anders aan. Ook interessant is in dit verband dat 'indien de verdachte er tot en met de terechtzitting in hoger beroep niet of nauwelijks blijk van geeft besef te hebben van het afschrikwekkende karakter van het gebeurde en het hoogst laakbare aandeel dat hij daarin heeft gehad er onder omstandigheden met aanzienlijk recidiverisico rekening wordt gehouden'. |
Ik zeg niet dat het gedrag van de verdachte helemaal geen rol mag spelen in het bepalen van de strafmaat. Ik zeg dat het zwijgen van de verdachte geen rol mag spelen in het (negatief) waarderen van zijn gedrag, en daarmee dus geen rol mag spelen in het bepalen van de strafmaat.
Daarop is misschien een uitzondering mogelijk wanneer het zwijgrecht wordt "misbruikt" in de zin dat de verdachte zelf moet hebben begrepen dat zwijgen toch geen zin meer had.
Wat betreft je voorbeelden:
In AR6814 wordt het zwijgen over de daad inderdaad aangestipt. Dit lijkt me vergelijkbaar met de uitspraak in de zaak De Geus.
In AQ2769 wordt het 5 jaar "moeten zwijgen" gevolgd door het toch maar opbiechten gezien als een strafverminderende omstandigheid.
In AO4280 heeft de verdachte actief gehandeld om het onderzoek te saboteren. Dit valt buiten het bereik van het zwijgrecht.
In AO5618 an AI0172 gaat het niet om het zwijgen, maar om de onverschilligdheid van de dader.
In AE8413 wordt het zwijgen wel aangestipt. Je zou het hier iets anders kunnen formuleren door de verdachte aan te rekenen dat hij het slachtoffer heeft verstopt.
Grappig genoeg wordt het in AP0305 ook zo geformuleerd: het wordt de verdachte aangerekend dat hij het slachtoffer in het water heeft doen verdwijnen, waardoor het pas 5 weken later werd teruggevonden.
In AP6798 is opnieuw sprake van het doen verdwijnen van het slachtoffer. Er wordt opgemerkt dat de verdachte een jaar lang heeft ontkend met de verdwijning van doen te hebben. Als hij dit heeft gedaan door te liegen kun je zeggen dat dit niet onder het zwijgrecht valt. Beetje lastig te beoordelen.
Opmerkelijk aan AV3458 is dat het spreekrecht van (een nabestaande van) het slachtoffer de straf heeft doen verzwaren. Ook dit is een verdwijingszaak. Het stilzwijgen van de daders komt niet ter sprake.
Alleen AR6814 vind ik vergelijkbaar. Eigenlijk denk ik dat de rechter hier vooral doelt op het feit dat er aan de daders niets te merken was.
Maar goed, het gaat er niet om dat de lagere of hogere rechtspraak het wel of niet met me eens is. Het zijn tussenzinnetjes die vaak niet werkelijk de straf zullen hebben bepaald. De vraag is of het desondanks geen schending van het zwijgrecht is. Daar waar de rechter bepaalt dat de ware moordenaar van Mariëlle de Geus zichzelf had moeten aangeven om een extra zware straf te ontlopen, vind ik dat daar sprake van is. Ik heb nog geen overtuigende argumenten gezien voor het tegendeel.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: za 01 jul 2006 15:13 Onderwerp: |
|
|
En zie de weblog van misdaadverslaggever Rob Zijlstra eens.
| Quote: | | Officier van justitie Ger Souër had ook niet veel tijd nodig gehad om zijn strafvoorstel te motiveren: ernstig delict, onherstelbaar leed nabestaanden. Met het verstrijken van de tijd is het delict niet minder ernstig geworden. Dat hij de nabestaanden elf jaar in onzekerheid heeft gelaten, neem ik niet mee in de hoogte van mijn eis. Niemand hoeft mee te werken aan zijn veroordeling. Wat wel strafverzwarend moet zijn is de totale onschuld van Maja van Vloten en dan ook nog eens in haar eigen woning. |
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 45
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: za 01 jul 2006 21:02 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | Ik heb nog geen overtuigende argumenten gezien voor het tegendeel. |
Dan wordt het moeilijk. Heb je wel overtuigende argumenten gezien om tot een anders luidend oordeel te komen? Daarmee doel ik op waarom er sprake zou zijn van strijdigheid met een aspect van het nemo tenetur beginsel. Dat ene Rob Zijlstra anders beweert, dient te worden meegenomen. Meer waarde ken ik toe aan Corstens, helaas heb ik dat boek niet, maar of zuks nou zwaarder weegt dan het andere dat in deze draad ter sprake is gekomen? Rob Zijlstra brengt ons 1 zin zonder toelichting. Corsten legt een interessante vraag voor, zonder antwoord (althans voorzover thans is weergegeven).
Overigens zijn sommige van de genoemde arresten wellicht minder expliciet maar impliciet valt er een link te leggen. De 'onzekerheid' ontstaat natuurlijk omdat iets niet duidelijk is. Door niet te zwijgen zou dat wel anders zijn geweest.
| Quote: |
En zie de weblog van misdaadverslaggever Rob Zijlstra eens. |
Jammer dat er geen verwijzing naar enige juridische bron is. Ik had graag het arrest gelezen.
| Quote: | | Maar goed, het gaat er niet om dat de lagere of hogere rechtspraak het wel of niet met me eens is. Het zijn tussenzinnetjes die vaak niet werkelijk de straf zullen hebben bepaald. De vraag is of het desondanks geen schending van het zwijgrecht is. |
Dan weet ik niet naar welke waarheid je zoekende bent. Of er sprake is van schending van het zwijgrecht is onderwerp voor de rechter. We kunnen wel onze eigen waarheid creëren maar erg pragmatisch zal dat in dit geval niet zijn. Tenzij je beoogt niet het positieve recht te observeren. Dit meen ik echter niet uit de discussie op te maken. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 02 jul 2006 0:58 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | Quote: | | Ik heb nog geen overtuigende argumenten gezien voor het tegendeel. |
Dan wordt het moeilijk. |
Nou, jouw argument was dat het niet billijk zou zijn als iemand door zichzelf niet aan te geven vrijuit zou gaan. Hier heb ik een tegenargument (eigenlijk tegenvraag) op geformuleerd. Je andere argumenten komen erop neer dat de houding van de verdachte een rol mag spelen bij de straftoemeting. Hier ben ik het zoals gezegd in grote lijnen mee eens, met een uitzondering voor het zwijgen van de verdachte omdat anders het zwijgrecht (deels) teniet zou gaan.
| Quote: | | Heb je wel overtuigende argumenten gezien om tot een anders luidend oordeel te komen? Daarmee doel ik op waarom er sprake zou zijn van strijdigheid met een aspect van het nemo tenetur beginsel. |
Dat heb ik toch al meerdere malen (kennelijk niet voldoende helder ) geformuleerd? Zwaarder straffen wegens zwijgen betekent dat de verdachte genoodzaakt is te praten om die hogere straf te voorkomen. In die zin wordt hij wordt van zwijgen afgehouden, of in andere woorden tot praten gedwongen. Een goede uitoefening van het zwijgrecht wordt daarmee gefrustreerd.
Een andere formulering van ongeveer hetzelfde argument is die van Corstens: het zwijgrecht laten gelden voor de 1e hoofdvraag (de bewijsvraag) maar niet voor de 4e hoofdvraag (de straftoemeting) is niet goed mogelijk, omdat de verdachte niet gelijktijdig kan zwijgen ten aanzien van de 1e hoofdvraag en kan spreken ten aanzien van de 4e hoofdvraag.
Een beperking van het zwijgrecht voor de 4e hoofdvraag, geeft dus automatisch een beperking van het zwijgrecht voor de 1e hoofdvraag.
| Quote: | | Dat ene Rob Zijlstra anders beweert, dient te worden meegenomen. Meer waarde ken ik toe aan Corstens, helaas heb ik dat boek niet, maar of zuks nou zwaarder weegt dan het andere dat in deze draad ter sprake is gekomen? Rob Zijlstra brengt ons 1 zin zonder toelichting. Corsten legt een interessante vraag voor, zonder antwoord (althans voorzover thans is weergegeven). |
Om te beginnen: als je de link zelf opent zie je dat dit niet is wat Rob Zijlstra heeft bedacht, maar wat de OvJ in die zaak heeft gezegd. Waarschijnlijk zie je die overweging niet terug in het vonnis van de rechtbank, waarschijnlijk laat de rechter deze overweging in het merendeel van de vonnissen weg. Een omstandigheid die niet bij de bewijsvraag en/of straftoemeting in aanmerking mag worden genomen, hoort in een vonnis niet thuis.
Ten tweede, Corstens ziet heel duidelijk grote problemen in het laten meewegen van het zwijgen van de verdachte als strafverzwarende omstandigheid! Hij bedenkt weliswaar een uitweg (in mijn woorden: bij een overvloed van bewijs komt zwijgen neer op misbruik maken van het zwijgrecht), maar wordt duidelijk allerminst zelf door dit argument overtuigd. Lees paragraaf 18.15 er nog maar eens op na, in het bijzonder p. 685 bovenaan "Daarbij past de kanttekening ... bekennen". Ik begrijp niet goed waaruit je concludeert dat Corstens van mening is dat zwijgen van de verdachte zonder problemen bij de straftoemeting in aanmerking kan worden genomen. Hij geeft dan wel aan dat de HR soepel is, maar ziet zelf dat het botst met het zwijgrecht. Of het allemaal de toets van het EHRM zou doorstaan is volgens mij maar de vraag. (Ok, ik zie nu dat je Corstens niet hebt... ik kan het je aanraden ).
| Quote: | | Quote: | | En zie de weblog van misdaadverslaggever Rob Zijlstra eens. |
Jammer dat er geen verwijzing naar enige juridische bron is. Ik had graag het arrest gelezen. |
Er staat uitspraak op 22 december. Het vonnis is daarmee te vinden op www.rechtspraak.nl, zie AU8411.
| de rechtbank schreef: | | Anders dan de raadsman van verdachte ter terechtzitting heeft betoogd is de rechtbank van oordeel dat ook na het tijdsverloop van 11 jaar de samenleving nog steeds door een dergelijk ernstig feit is geschokt. Tevens heeft verdachte de nabestaanden van het slachtoffer 11 jaar in onzekerheid gelaten. Het enkele tijdsverloop acht de rechtbank in het kader van de straftoemeting dan ook niet van doorslaggevend belang. |
Er wordt opgemerkt dat de nabestaanden 11 jaar in onzekerheid hebben verkeerd, maar dit wordt m.i. louter opgemerkt om het argument van de advocaat dat het tijdsverloop van 11 jaar ertoe zou doen (als strafvermindering) te ontkrachten. Ik geef toe dat je hierover kunt twisten, maar in ieder geval schrijft de rechtbank niet dat het stilzwijgen de verdachte wordt aangerekend, zoals in het vonnis in de zaak De Geus wel het geval is.
De stelling van de OvJ, dat niemand hoeft mee te werken aan zijn veroordeling, komt zo te zien niet terug in het vonnis. Dat lijkt me ook gebruikelijk voor het requisitoir van de OvJ.
| Quote: | | Quote: | | Maar goed, het gaat er niet om dat de lagere of hogere rechtspraak het wel of niet met me eens is. Het zijn tussenzinnetjes die vaak niet werkelijk de straf zullen hebben bepaald. De vraag is of het desondanks geen schending van het zwijgrecht is. |
Dan weet ik niet naar welke waarheid je zoekende bent. |
Laten ik zeggen, die van het EHRM, de voor Nederland hoogste rechter op dit punt. En natuurlijk ook wel die van de HR, maar van hoe de HR het Funke arrest opzij zet ben ik niet onder de indruk: elke gedetailleerde overweging ontbreekt totaal. Waar de HR iets niet onderbouwt kan ik er niet zoveel mee. Ik zoek naar tegenargumenten (verdergaand dan "de HR ziet het anders in een geval dat er in de verte iets van weg heeft"). Maar wellicht gaat de dader nog in hoger beroep tegen zijn 18 jaar, veel te verliezen heeft hij niet.
Ik geef toe dat het goed mogelijk is dat het geldend recht heel anders kan zijn dan wat uit mijn redenatie zou volgen. Het zou dan prettig zijn om in de rechtspraak argumenten te vinden die duidelijk maken waarom bijvoorbeeld het argument, dat de verdachte niet kan zwijgen voor vraag 1 en kan bekennen voor vraag 4, niet wordt geaccepteerd. Wellicht heb ik over zo'n argument heengelezen, misschien is er nog geen goed antwoord op gegeven.
Begrijp me niet verkeerd: op een tentamen moet je gewoon zonder aarzeling antwoorden dat de rechter het zwijgen van de verdachte zonder meer mag meewegen in de straftoemeting.
Misschien lukt het me wat relevante rechtspraak van het EHRM op te duikelen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 45
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: wo 05 jul 2006 9:58 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | Er wordt opgemerkt dat de nabestaanden 11 jaar in onzekerheid hebben verkeerd, maar dit wordt m.i. louter opgemerkt om het argument van de advocaat dat het tijdsverloop van 11 jaar ertoe zou doen (als strafvermindering) te ontkrachten. |
Dat is wel anders bij de door mij aangehaalde jurisprudentie.
| Quote: | | (Ok, ik zie nu dat je Corstens niet hebt... ik kan het je aanraden ). |
Daar maak ik graag gebruik van. Een boek aanschaffen van meer dan 900 pagina's voor minder dan 50 euro lijkt me wel wat.
| Quote: | | Ik begrijp niet goed waaruit je concludeert dat Corstens van mening is dat zwijgen van de verdachte zonder problemen bij de straftoemeting in aanmerking kan worden genomen. |
Ik zie nu dat het stukje tekst waar je naar verwijst multi-interpreteerbaar is. Mijn bedoeling was om naar de theorie van de heer Corstens te verwijzen ter ondersteuning van jouw argumenten. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: wo 05 jul 2006 13:52 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | Quote: | | Ik begrijp niet goed waaruit je concludeert dat Corstens van mening is dat zwijgen van de verdachte zonder problemen bij de straftoemeting in aanmerking kan worden genomen. |
Ik zie nu dat het stukje tekst waar je naar verwijst multi-interpreteerbaar is. Mijn bedoeling was om naar de theorie van de heer Corstens te verwijzen ter ondersteuning van jouw argumenten. |
Ah!!!! Nu zie ik het ook 
Goed, ik probeer nog even samen te vatten. In ieder geval is er duidelijk jurisprudentie die wel aanneemt dat zwijgen of jezelf niet aangeven strafverhogend kan werken. In een aantal van die utispraken lijkt het mogelijk 'bijzondere omstandigheden' aan te wijzen. Bijvoorbeeld het jezelf niet aangeven wordt aangerekend omdat je het lijk hebt verborgen waardoor de nabestaanden in onzekerheid zijn gebleven. In deze gevallen kun je de strafverhogende werking van het zwijgen eenvoudig omzetten in een strafverhogende werking van het verbergen. Op die manier blijft het zwijgrecht buiten schot. Maar niet alle jurisprudentie valt zo "goed te praten". (Tussen aanhalingstekens, omdat het niet vaststaat dat er iets goed gepraat moet worden.)
Er zijn ook aanwijzingen (Corstens, die ene OvJ) dat er wel iets aan de hand is wanneer het zwijgen of jezelf niet aangeven wordt aangemerkt als strafverhogende omstandigheid. We hebben alleen geen rechtspraak gevonden waar dit expliciet ook zo bepaald wordt. Ik denk zelf dat het in veel uitspraken onuitgesproken blijft dat het jezelf niet aangeven niet strafverhogend kan werken, maar aan de andere kant zouden er hoger beroep of cassatiezaken moeten zijn waar dit wel aan de orde komt.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: wo 13 jun 2007 22:12 Onderwerp: |
|
|
Gisteren heeft het Hof in deze zaak (Mariëlle de Geus) uitspraak gedaan.
| strafmotivering schreef: | (...)
Niet alleen de verkrachting en de doodslag op zich, maar ook de opstelling van de verdachte daarna getuigt van grote gevoelloosheid. Op geen enkele wijze heeft de verdachte indertijd blijk gegeven van zijn betrokkenheid bij het delict, ook niet toen hij wist dat een ander voor zowel de verkrachting als de doodslag werd vervolgd.
(...)
De verdachte heeft de nabestaanden en degenen die het slachtoffer dierbaar waren, onnoemelijk veel leed berokkend. Een dochter, zus of vriendin moeten missen door een gewelddadig misdrijf en onder de omstandigheden als in dit geval is haast ondraaglijk. Dit klemt in deze temeer nu de verdachte de nabestaanden jarenlang in onzekerheid heeft gelaten en hen zelfs nu nog deels in het ongewisse laat over de precieze toedracht bij het overlijden van Mariëlla. |
Op dit punt is de motivering niet wezenlijk veranderd.
Ik blijf het wat dubieus vinden om het stilzwijgen van de dader (eigenlijk het zich niet uit eigen beweging aangeven) in aanmerking te nemen bij de straftoemeting, gezien het nemo tenetur beginsel (en alle argumenten die hierboven al zijn uitgewisseld).
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
tikSimone
Leeftijd: 59
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
| Geplaatst: do 14 jun 2007 0:05 Onderwerp: |
|
|
Nou, meneer Murphy werd het toch ook wel aangerekend?
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
|
|
|
|
|
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
