Content Syndication
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
flow
Leeftijd: 54
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
 Geplaatst: zo 27 mei 2007 19:53 Onderwerp: Bestraffende sanctie - ABRvS negeert criteria EHRM! |
   |
|
Intrekkingen van (bijvoorbeeld) exploitatievergunningen, van drank- en horecawetvergunningen en sluitingen van horeca-inrichtingen worden in de rechtspraak gezien als herstelsancties, met het gevolg dat zij door de rechter enkel marginaal worden getoetst. Dit is niet anders als de burgemeester, althans het bevoegde gezag, aan één van deze genoemde bestuurlijke maatregelen expliciet verwijtbaarheid van de vergunninghouder of exploitant ten grondslag legt en ook niet indien de sanctie de getroffene zeer zwaar treft, bijvoorbeeld omdat hij het beroep van exploitant – als gevolg van de sanctie - voor lange tijd niet meer kan uitoefenen.
De ABRvS heeft in de rechtsoverweging 2.5 van de uitspraak ABRvS 2 november 2005, nr. 200409073/1, AB 2006/20, LJN: AU5402 (het gaat om de uitspraak waarin de Afdeling ‘om ging’ voor wat betreft het bestraffende karakter van intrekkingen van de erkenning van uitvoering van APK-keuringen) expliciet overwogen dat de ‘ernst en het effect’ géén rol spelen bij het antwoord op de vraag of er sprake is van een (toen nog geheten:) punitieve sanctie. Sindsdien is dit standpunt vaste rechtspraak.
De criteria betreffende ‘criminal charge’ werden en worden ontwikkeld in het supranationale case-law van het EHRM. Sinds EHRM 21 februari 1984, NJ 1988/937, (Öztürk tegen Duitsland) staat vast dat de ernst van de sanctie één van deze criteria is (vallend onder de categorie ‘aard van de sanctie’). Dit werd ook daarna herhaaldelijk door het Hof overwogen.
Recenter heeft het Hof in de zaak EHRM 13 december 2005, AB 2006/285, appl.nr. 73661/01 (Nilsson tegen Zweden) overwogen:
| Quote: | | What is more, in the view of the Court, the severity of the measure – suspension of the applicant’s driving licence for 18 months – was in itself so significant, regardless of the context of his criminal conviction, that it could ordinarily be viewed as a criminal sanction. |
Hierdoor werd niet alleen bevestigd wat zoals gezegd al sinds jaren duidelijk was, namelijk dat ernst van een sanctie een criterium is met betrekking tot het antwoord op de vraag of er sprake is van ‘criminal charge’, maar sterker nog, lijkt dit criterium zelfs een zelfstandig dragend (overruling) criterium te zijn.
Wie kan me uitleggen hoe het mogelijk is dat de ABRvS zich expliciet tegen dit criterium verzet?
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
 |
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 27 mei 2007 20:44 Onderwerp: |
|
|
De bewoordingen spreken elkaar inderdaad tegen. Wel laat het EHRM een gaatje open ("ordinarily").
Overigens lijkt het EHRM mij in deze niet-ontvankelijkheidsverklaring af te wijken van zijn eigen jurisprudentie. Verder zou het in de zaak van de APK-vergunninghouder van belang kunnen zijn dat het om een sanctiebevoegdheid puur gericht tegen APK-vergunninghouders gaat:
| Afdeling schreef: | | Appellant is niet tegengeworpen de overtreding van normen die aan allen of aan bepaalde groepen zijn gesteld ter voorkoming van onaanvaardbare aantasting van het algemeen belang en van de rechten en belangen van anderen. Door het vragen om en aanvaarden van erkenning als keuringsinstantie heeft appellant een publieke taak op zich genomen ter bevordering van het algemeen belang van de verkeersveiligheid die hem ook uitsluitend met het oog daarop is toegekend. |
De sanctie heeft dus wat weg van een tuchtrechtelijke sanctie. Als ik me niet vergis wordt de schorsing van een advocaat ook niet aangemerkt als een criminal charge (klopt dit?). Misschien is dit voldoende om buiten 'ordinarily' te vallen...
Natuurlijk kun je zeggen dat de groep van personen die aan het verkeer deelnemen ook een beperkte groep is, en dat intrekking van het rijbewijs dus ook als tuchtrechtelijk moet worden gezien, maar dan bekijk je het denk ik weer te formeel.
In ieder geval interessante materie!
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: zo 27 mei 2007 22:58 Onderwerp: |
|
|
Ik heb de hele tuchtrecht-dimensie tot dusver in het geheel niet in mijn gedachtengangen betrokken. Het viel me vooralsnog alleen op dat de Afdeling de ernst van de sanctie als criterium uitdrukkelijk in het algemeen wegwuift, dit terwijl het EHRM daar sinds jaren overduidelijk anders over denkt.
Als ik me niet vergis, heb ik ergens gelezen dat de hierboven geciteerde overweging uit Nilsson (aangaande het overrulende karakter van de zwaarte als criterium) wel uitzonderlijk is, maar reeds een keer eerder een dergelijk standpunt werd ingenomen door het Hof... zal nog eens kijken, maar punt blijft dat de ernst sinds zeker twintig jaar als criterium (op EHRM-niveau) staat en de Afdeling het criterium desalniettemin uitdrukkelijk (sinds 2005?) in het algemeen afwijst.
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 27 mei 2007 23:45 Onderwerp: |
|
|
| flow schreef: | | Het viel me vooralsnog alleen op dat de Afdeling de ernst van de sanctie als criterium uitdrukkelijk in het algemeen wegwuift |
Daar ben ik het niet helemaal mee eens:
| Afdeling schreef: | Volgens deze maatstaven moeten bij de beoordeling in aanmerking worden genomen de aard van de overtreden norm, de kring van degenen tot wie die norm is gericht en het doel, de aard en de ernst van de sanctie die met de overtreding wordt geriskeerd.
[...]
De ernst van het effect van de maatregel op de bedrijfsvoering is op zichzelf niet bepalend voor het al dan niet punitieve karakter van de maatregel. |
Volgens de Afdeling kan de ernst van de sanctie dus wel een rol spelen. Maar het klopt dat door de Afdeling wordt benadrukt dat de ernst van de sanctie niet zelfstandig van de sanctie een criminal charge kan maken, terwijl het EHRM in ieder geval in Nillson/Zweden zegt dat een voldoende zware sanctie "ordinarily" een criminal charge impliceert. Dat is ontegenzeggelijk een conflict, al kan het misschien worden opgelost door de opmerking van de Afdeling beperkt tot tuchtrecht-achtige situaties uit te leggen. Lijkt me in ieder geval een truc waarmee de Afdeling in een latere uitspraak haar gezicht kan redden  .
Uit de noot bij AB 2006/20:
| Quote: | | Nu wordt in de literatuur over het karakter van de intrekking van begunstigende beschikkingen doorgaans, op basis van jurisprudentie-analyse, aangenomen dat intrekkingen voor bepaalde tijd punitief zijn en intrekking voor onbepaalde tijd een herstelkarakter hebben, overigens met de toevoeging dat de jurisprudentie niet scherp is op dit punt en zich uitzonderingen op deze vuistregel voordoen. |
Een tijdelijk intrekking wordt in het algemeen dus eerder als punitief gezien dan een permanente intrekking. Op zich is dat wel te begrijpen; een permanente intrekking geeft per definitie "herstel", een tijdelijke is eerder een straf voor fout gedrag. Maar dat de betrokkene bij een tijdelijke intrekking meer aanspraak maakt op rechtsbescherming (wegens "criminal charge") dan bij een permanente intrekking is natuurlijk buitengewoon merkwaardig.
Iets soortgelijks lijkt me te spelen bij "preventieve" anti-terreurmaatregelen als gebiedsontzeggingen en zelfs preventieve opsluiting. De wetgever presenteert deze als niet-punitieve sancties, en heeft daar misschien zelfs gelijk in. Maar dat de betrokkene dan niet dezelfde rechtsbeschrming toekomt als bij een criminal charge is toch raar. Het lijkt mij dan ook geen slecht idee om de ernst van de sanctie juist zwaar mee te laten tellen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
tikSimone
Leeftijd: 59
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
| Geplaatst: zo 27 mei 2007 23:50 Onderwerp: |
|
|
Het EHRM kijkt toch meer naar de inhoud van het besluit en de gevolgen voor betrokkene dan of het een strafrechtelijke grondslag heeft? Criminal charge wordt in die zin ruimer uitgelegd.
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 0:16 Onderwerp: |
|
|
| bona fides schreef: | | flow schreef: | | Het viel me vooralsnog alleen op dat de Afdeling de ernst van de sanctie als criterium uitdrukkelijk in het algemeen wegwuift |
Daar ben ik het niet helemaal mee eens:
| Afdeling schreef: | | Volgens deze maatstaven moeten bij de beoordeling in aanmerking worden genomen [...] en de ernst van de sanctie [...] |
Volgens de Afdeling kan de ernst van de sanctie dus wel een rol spelen. |
Dit moet ik hebben verdrongen of over het hoofd hebben gezien...  
Dan blijft inderdaad enkel de discrepantie van het zelfstandige karakter van de ernst. Dat vind ik toch niet zoveel als het maar om één ontvankelijkheidsbeslissing zou gaan; wellicht inderdaad ook op te lossen met het tuchtrechtargument, dat moet ik even nader bezien...
| bona fides schreef: | Uit de noot bij AB 2006/20:
| Quote: | | Nu wordt in de literatuur over het karakter van de intrekking van begunstigende beschikkingen doorgaans, op basis van jurisprudentie-analyse, aangenomen dat intrekkingen voor bepaalde tijd punitief zijn en intrekking voor onbepaalde tijd een herstelkarakter hebben, overigens met de toevoeging dat de jurisprudentie niet scherp is op dit punt en zich uitzonderingen op deze vuistregel voordoen. |
Een tijdelijk intrekking wordt in het algemeen dus eerder als punitief gezien dan een permanente intrekking. Op zich is dat wel te begrijpen; een permanente intrekking geeft per definitie "herstel", een tijdelijke is eerder een straf voor fout gedrag. Maar dat de betrokkene bij een tijdelijke intrekking meer aanspraak maakt op rechtsbescherming (wegens "criminal charge") dan bij een permanente intrekking is natuurlijk buitengewoon merkwaardig. |
Wat daar in de noot wordt bedoeld, namelijk dat korte intrekking punitief is, is de opvatting van Van Wijk, H. D., Konijnenbelt, W. & Van Male, R. M., Hoofdstukken van bestuursrecht, Den Haag: Elsevier 2002, p. 437. Het is juist niet de houding van het EHRM, zoals bijvoorbeeld blijkt uit Nilsson maar ook uit EHRM 28 oktober 1999, appl.nr. 26 780/95 (Escoubet v. Belgium), waar een korte intrekking van de rijbevoegdheid juist werd geacht preventief te zijn.
Daaruit blijkt ook hoe weinig onderscheidend vermogen het begrippenpaar heeft, hoe kneedbaar het is.
| bona fides schreef: | | Iets soortgelijks lijkt me te spelen bij "preventieve" anti-terreurmaatregelen als gebiedsontzeggingen en zelfs preventieve opsluiting. De wetgever presenteert deze als niet-punitieve sancties, en heeft daar misschien zelfs gelijk in. Maar dat de betrokkene dan niet dezelfde rechtsbeschrming toekomt als bij een criminal charge is toch raar. Het lijkt mij dan ook geen slecht idee om de ernst van de sanctie juist zwaar mee te laten tellen. |
Mooi parallel.
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 0:27 Onderwerp: |
|
|
| tikSimone schreef: | | Het EHRM kijkt toch meer naar de inhoud van het besluit en de gevolgen voor betrokkene dan of het een strafrechtelijke grondslag heeft? Criminal charge wordt in die zin ruimer uitgelegd. |
Klopt, maar hier zitten we al iets dieper in de details .
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 0:43 Onderwerp: |
|
|
trouwens
| bona fides schreef: | | [...] preventieve opsluiting. |
vind ik bijzonder mooi.  Daar heb ik nog niet van gehoord, althans buiten het kader van de relatieve theorie (strafrecht). Vrijheidsbeneming zal hoe dan ook door een rechter indringend moeten worden getoetst. Ik kan je niet geloven dat de regering het standpunt zou innemen dat preventieve opsluiting als herstelsanctie... nee toch?
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 0:47 Onderwerp: |
|
|
Niet zelf bedacht hoor!  Zie deze thread.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 1:17 Onderwerp: |
|
|
Da's waar.
Wat dat betreft, ik vind eigenlijk verdedigbaar dat zeer kort durende ophouding slechts een reparatoir of herstelkarakter zou kunnen hebben, ook slechts oogmerk op preventie heeft. Al ben ik zeker geen fan van bestuurlijke ophouding
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 2:47 Onderwerp: |
|
|
Het arrest dat je aanhaalt (Escoubet v. Belgium) is interessant. Bekend voor mij is:
| Quote: | | 32. In ascertaining whether there was a “criminal charge”, the Court has regard to three criteria: the legal classification of the measure in question in national law, the very nature of the measure, and the nature and degree of severity of the “penalty” (see, among other authorities, the Pierre-Bloch v. France judgment of 21 October 1997, Reports of Judgments and Decisions 1997-VI, pp. 2224-26, §§ 53-60). |
De drie criteria zijn alternatief. Maar hoe moet je het derde criterium, the nature and degree of severity of the “penalty”, lezen? De Afdeling leest deze volgens mij cumulatief: de sanctie moet gezien de aard én ernst punitief zijn:
| Quote: | | Dat met de intrekking afschrikking door middel van leedtoevoeging is beoogd, blijkt niet; de tekortkomingen zijn naar nationaal recht ook niet als strafbaar feit gekwalificeerd. De ernst van het effect van de maatregel op de bedrijfsvoering is op zichzelf niet bepalend voor het al dan niet punitieve karakter van de maatregel. |
Maar het EHRM zegt in par. 37 dat de sanctie preventief van aard is, en in par. 38 dat de ernst niet voldoende is om van een "criminal" penalty te spreken.
Met andere woorden, dat de ernst van de sanctie aanleiding kan geven tot een criminal charge volgt inderdaad al uit Escoubet v. Belgium.
(Aan de andere kant, een sanctie die slechts schadevergoeding inhoudt zal toch niet als criminal penalty gelden, hoe ernstig ook? Er moet dus toch wel iets met de 'aard' van de sanctie aan de hand zijn lijkt me...)
Voor het tuchtrecht moeten we denk ik naar Engel and others v. The Netherlands (uit 1976) kijken. In een artikel in een oude reader van mij lees ik dat de groep personen waarop de wetgeving van toepassing is een factor is naast de aard van de overtreding en de ernst van de sanctie. Gezien par. 1 van de dissenting opinion in Ecoubet v. Belgium:
| Quote: | | Since the Engel and Others v. the Netherlands judgment of 8 June 1976 (Series A no. 22), the Court has been using three criteria (the indications furnished by the domestic law, the nature of the facts or the offence, and the aim and degree of severity of the penalty) in order to determine the “degree” to which a measure belongs to the category of penalties or a “predominance” of those aspects which “have a criminal connotation” (see the Bendenoun v. France judgment of 24 February 1994, Series A no. 284, p. 20, § 47). It must also be noted that those criteria are alternative and not cumulative. |
moet je het tuchtrechtelijke karakter vermoedelijk onder "aard van de sanctie" schuiven. Dan lijkt het allemaal redelijk consistent, alleen zijn er in feite 4 alternatieve criteria (nationaal recht, aard van overtreding, aard van sanctie, ernst van sanctie).
De Afdeling zit mijns inziens dus fout.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 12:58 Onderwerp: |
|
|
Ja, ik dacht eerder ook dat het er op lijkt dat er in wezen eerder vier dan drie (klassieke) criteria zijn omdat de ernst op zich een zelfstandig karakter heeft - en dat dit door de Afdeling genegeerd wordt.
Ik had alleen kunnen zweren dat ik uitspraken gezien heb van de Afdeling waarin de ernst in het geheel ontkend werd. Maar ik vind ze vooralsnog niet meer en heb kennelijk de woorden 'op zichzelf' over het hoofd gezien. En ik denk dat ik dit deed omdat er (op p. 19) in een rapport van de RvS rapport van de RvS te lezen valt:
| Quote: | | Uit deze passage blijkt ook dat het eventuele punitieve karakter van een bestuurlijke sanctie los staat van de zwaarte ervan. |
In de kantlijn: de Afdeling is geen orgaan in de zin van de Awb, maar de RvS wel, niet waar? Men kan een uitlating in een rapport van de RvS niet aan de ABRvS toerekenen, toch?
Overigens zijn er blijkens de rechtspraak van het EHRM eigenlijk nog meer criteria naast de altijd genoemde klassieke drie (of dus eigenlijk vier). Zoals de aard van de procedure bij voorbereiding en tenuitvoerlegging van de maatregel en een eventueel gelijktijdige of voorgaande strafrechtelijke veroordeling voor dezelfde gedraging (zie bijv. EHRM 9 februari 1995, appl.nr. 17440/90, NJ 1995/606 (Welch v. UK) (m.nt. Kn).
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 14:28 Onderwerp: |
|
|
Ik heb overigens nog een ander bezwaar tegen de rechtspraak en ook doctrine in verband met het begrippenpaar bestraffend/herstellend, oftewel punitief/reparatoir.
Er wordt aangenomen dat verwijtbaarheid bij herstellende sancties geen voorwaarde is, althans geen rol speelt. Dit is anders bij bestraffende sancties, waar de verwijtbaarheid (als lichtste vorm, naast culpa en dolus) wel voorwaarde is voor mogelijke toepasselijkheid van de sanctie.
Tegelijkertijd speelt de verwijtbaarheid bij de boven in de draad genoemde sancties vaak wel een cruciale en uitdrukkelijke rol - de besluiten zijn vaak enkel op gestelde verwijtbaarheid gebaseerd.
Naar mijn idee wringt echter het bestempelen als herstelsancties van sancties die expliciet en uitsluitend gemotiveerd zijn met gesteld verwijtbaar gedrag (of zelfs schuld of opzet) met de eigenlijke ratio van het begrippenpaar bestraffend/herstellend. Als een sanctie enkel op (beweerdelijke) verwijtbaarheid, schuld of opzet bij de getroffene berust, dan kan naar mijn idee niet meer terecht worden gezegd dat er geen punitief element in het spel zou zijn, althans dat dit element niet doorslaggevend is.
Met andere woorden: mijn rechtsgevoel fluistert mij in dat naast al de genoemde criteria een verder criterium zou moeten zijn, inhoudende de aard van het verwijt, althans de vraag of verwijtbaarheid, schuld of opzet aan de sanctie ten grondslag worden gelegd. Als zij de dragende kracht van een sanctie zijn, moet deze sanctie geacht worden bestraffend van aard te zijn. Waardoor de getroffene kans krijgt het gestelde verwijt te ontkrachten, in een procedure met de waarborgen van art. 6 EVRM, waaronder indringende toets en andere meer...
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
flow
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 142
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 14:49 Onderwerp: |
|
|
Ik draaf nog even door: dit nieuwe criterium zou kunnen worden genoemd: situationele versus persoonlijke gerichtheid. Als de omstandigheid die tot de sanctie leidt, uitsluitend gericht is op herstel van een illegale situatie (of wat mij betreft ook het klaarblijkelijke gevaar op het ontstaan van die illegale situatie) en de sanctie niet ernstig is, dan gaat het om een herstelsanctie, als er echter sprake is van een verwijt aan een persoon en de sanctie zwaar is, dan lijkt me eerder sprake van een bestraffende sanctie...
_________________
pro proferentem |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: ma 28 mei 2007 15:12 Onderwerp: |
|
|
| flow schreef: | | Quote: | | Uit deze passage blijkt ook dat het eventuele punitieve karakter van een bestuurlijke sanctie los staat van de zwaarte ervan. |
|
Als de RvS daarmee bedoelt te zeggen dat de zwaarte van de sanctie los staat van de vraag of er sprake is van een criminal charge, dan lijkt die uitspraak mij fout. Ik heb sterk de indruk dat dit inderdaad de insteek is van het rapport. Wel gaat het geloof ik over de passage uit Van Wijk/Konijnenbelt en niet over recente rechtspraak van de Afdeling.
Zoals in de noot onder AB 2006/20 wordt opgemerkt, is het niet zo duidelijk dat "punitieve sanctie" wel gelijk is aan "criminal charge". Als je "punitieve sanctie" leest als "de aard van de sanctie is punitief", dan kan er in het bestuursrecht nog steeds sprake zijn van een criminal charge, namelijk wanneer de aard van de overtreding crimineel is, of wanneer de zwaarte van de sanctie een criminal charge impliceert. Vanuit deze opvatting klopt bovenstaande quote opeens weer wel. (Maar dat lijkt me zeker niet wat ermee werd bedoeld! Zie ook rov. 2.5 in AB 2006/20 waarin punitieve sanctie wordt gelijkgesteld aan criminal charge en par. 3 van de noot. Ik geloof dat ik het in hoge mate eens ben met de noot.)
Als onze indruk dat de RvS het op dit punt niet helemaal goed op een rijtje heeft klopt, dan is dat wel zorgwekkend gezien zijn adviserende functie op wetgevingsgebied. Het geeft de wetgever een vrijbrief om willekeurige sancties buiten de "criminal charge" te houden, door maar vaak genoeg op te merken dat geen leedtoevoeging wordt beoogd.
| Quote: | | In de kantlijn: de Afdeling is geen orgaan in de zin van de Awb, maar de RvS wel, niet waar? Men kan een uitlating in een rapport van de RvS niet aan de ABRvS toerekenen, toch? |
De Afdeling is er in ieder geval niet door gebonden.
| Quote: | | Overigens zijn er blijkens de rechtspraak van het EHRM eigenlijk nog meer criteria naast de altijd genoemde klassieke drie (of dus eigenlijk vier). Zoals de aard van de procedure bij voorbereiding en tenuitvoerlegging van de maatregel en een eventueel gelijktijdige of voorgaande strafrechtelijke veroordeling voor dezelfde gedraging (zie bijv. EHRM 9 februari 1995, appl.nr. 17440/90, NJ 1995/606 (Welch v. UK) (m.nt. Kn). |
Aard van de procedure is denk ik onder het eerste criterium te brengen. Gelijktijdige of voorgaande strafrechtelijke veroordeling onder het tweede criterium (aard van overtreding). Net zoals tuchtrechtelijkheid, als ik alles juist interpreteer, onder "aard van de sanctie" lijkt te worden gebracht.
Ik heb wel gelezen dat de jurisprudentie van het EHRM zeker op dit punt sterk casuïstisch is, maar in de dissent van Ecoubet v. Belgium wordt juist opgemerkt dat de criteria al sinds Engel ongewijzigd zijn. De casuïstiek zit daarom wellicht in de uitwerking van ieder van de criteria, niet in het systeem van de toets zelf. Maar misschien heb ik het wel mis hoor.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
|
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
