Aanvaring met twee boswachters niet goed afgelopen

[whiteright]

Kort geleden heb ik een vervelende aanvaring gehad met twee jonge heren van staatsbosbeheer waar ik nu de gemoederen weer tot rust gekomen zijn (en mijn hartslag weer normaal is) graag toch wat anders op gereageerd had.

Het is een lang verhaal geworden maar het is (denk ik) allemaal relevant en misschien ook nog wel vermakelijk om te lezen (voor een ander, ik kan er nog niet bepaald om lachen).

Op de bewuste middag had ik samen met mijn hond een lange wandeling in het bos gemaakt. Toen ik weer terug bij de auto kwam, inmiddels de zon onder gegaan.

Toen ik in de buurt van mijn auto kwam zag ik enorm veel en fel licht het bos in schijnen vanuit de richting waar mijn auto stond. Ik schrok omdat ik dacht dat er misschien mensen in mijn auto aan het inbreken waren. Maar toch, gesterkt door mijn (redelijk grote) hond aan mijn zijde en mijn Maglite (stalen zaklamp) in de hand waagde ik het er maar op door te lopen (met het hart toch wel behoorlijk in de keel, op de een of andere manier zag het er ook heel intimiderend uit, al dat licht, ik weet niet goed waarom).

Toen ik dichterbij kwam kon ik heel weinig zien door het felle licht wat in mijn richting scheen, maar ik kon een grote hoge pick-up/jeep-achtige auto onderscheiden (het leek een beetje op een Amerikaanse auto). Ik zag voor de koplampen van de auto het silhouet van (minstens) twee mannen. Enkel het onderlijf kon ik zien omdat daar het licht van de koplampen van achteren op scheen. De bovenlijven waren voor mij totaal in duisternis gehuld. Ik zag "kistjes"-achtige schoenen, dus ik dacht toen dat er een groepje militairen stond (die heb je veel in deze contreien). Ik kon er twee zien en wist niet of er nog meer naast of achter de auto stonden. Het zag er best dreigend uit en ik wist niet wat me te wachten stond.

Het was een lang recht pad waar ik op liep en het duurde best lang voor ik er bij was. Omdat ze alsmaar bij mijn auto bleven staan bereidde ik me erop voor dat het groepje militairen misschien in een jolige bui was en mij een beetje wilde laten schrikken door me aan te spreken en wat "opmerkingen" te plaatsen, misschien wat te provoceren. Ik dacht bij mezelf:"gewoon blijven doorlopen naar de auto, niet op reageren"

Toen ik eindelijk dichtbij was spraken de heren mij op vrij norse wijze aan. Afgaande op de toon waarop ze mij aanspraken dacht ik dat ik iets vreselijks had gedaan. Het leek wel of men een klopjacht op een moordenaar had geopend en nu dacht deze gevonden te hebben. Vrij snel liet men weten dat ik me na zonsondergang in het bos bevond. Kort daarna werd er naar mijn legitimatie gevraagd. Die had ik niet bij me, ik liet weten dichtbij te verblijven en dat ik thuis mijn legitimatie kon laten zien. Daar werd niet op gereageerd, direct werd mij medegedeeld dat ik met de heren mee moest.

Ik had op dat moment nog steeds het hart in mijn keel en zat behoorlijk in de defensieve modus (die bij mij meestal uitwerkt in “verzet” in plaats van “inschikken”). Ik kon bovendien door het felle licht in mijn ogen niet zien met wie ik te doen had. Ik voelde me er erg ongemakkelijk bij. Alles in mij zei: “ik wil weg hier”. Mijn reactie was dan ook: “ik weet niet wie jullie zijn, ik ga”. Ik liep verder naar mijn auto en passeerde daarbij de grootste van de twee jongeheren die zich dreigend opstelde. Het was volgens mij overigens ook de grote die (op norse wijze) aan het woord was geweest. Hij kwam op mij over alsof hij me elk moment wilde beetpakken of zoiets. Ik zei tegen heb dat hij van me af moest blijven. Waarop hij zei: “wat wou je doen dan?”. Ik zei: “Ik ga naar huis”.

De spanning zat er goed in. Ik kon nog net mijn hand stil genoeg houden om de sleutel in het slot te krijgen en gaf mijn hond het commando in de auto te gaan. Ze hadden hun auto inmiddels dwars neergezet, maar er was nog genoeg ruimte voor mij om er langs te rijden. En zo kon ik weg komen.

Daar was de kous niet bepaald mee af.

Aan de hand van het kenteken (de auto(tje) van mijn vrouw) hebben ze ons adres gevonden. Wij wonen op nummer 299A. Dat is een appartement boven huisnummer 299. nummer 299 is een bedrijf (van mijn familie). De volgende dag stonden deze twee jongeheren voor de deur bij dit bedrijf op nummer 299. Toevallig deed een directielid die ik goed ken de deur open. Ze deden tegen deze mevrouw hun verhaal, zijnde: “ik had me onttrokken aan een aanhouding waarna ik op hoge snelheid er vandoor was gegaan zonder licht en men had nu een opsporingsbevel (als ik het goed heb) uitgevaardigd”.

Uiteraard reed ik niet zonder licht, want dan zie je niet zo veel in het donker op een straat zonder lantarenpalen. Ik reed in het autotje van mijn vrouw waar ik zelden in rijd en toen ik het grote licht aan wilde zetten deed ik per ongeluk voor een zeer kort moment het licht uit. De Italianen (het is een fiat) hebben op prachtige wijze alle functies op 1 stuur-stengel weten te proppen (heel praktisch… niet echt dus).

Bovendien is dit een fiat ceicento met volgens mij een bromfietsmotor erin want zelfs van de berg af met wind mee is dat schattige autotje nog niet op snelheid te krijgen. Misschien zijn ze dezelfde avond nog wel bij ons appartement geweest, maar we zaten op dat moment in een vakantiehuisje, zo’n 25 kilometer van ons appartement vandaan, dus dat weet ik niet.

Ook de vader van mijn vrouw belden ze de volgende dag op. Die eerst erg schrok omdat hij dacht dat er iets ergs met zijn dochter was gebeurd.

Zo werd ik die dag van twee kanten gebeld hierover. Een van de boswachters had een telefoonnummer achtergelaten. Deze heb ik maar gebeld en ik kreeg te horen dat ik een verklaring moest komen afleggen wegens 1. het onttrekken aan een aanhouding (volgens hun een misdrijf) 2. gevaarlijk rijgedrag 3. na zonsondergang in het bos zijn 4. geen identiteitsbewijs.

De afspraak voor het afleggen van de verklaring is aanstaande maandagavond 22 december.

Dan nu mijn vragen:

- Het gaat me uiteraard voornamelijk om punt 1:
het onttrekken aan een aanhouding, want dat is volgens hun een misdrijf.
Ze hebben zich, naar mijn idee, niet gelegitimeerd aan mij. En als dat al wel zo is dan heb ik dat nooit kunnen zien door hoe ze zich geplaatst hadden voor de koplampen. Ik kon zoals gezegd alleen het silhouet van hun onderlijf onderscheiden. Alles daarboven was totaal zwart. Kan ik dit, plus eventueel het gegeven dat de hele setting mij behoorlijk heeft doen schrikken (ik heb het sindsdien al twee keer gehad dat ik me uit het niets kapot schik van (doodnormale) koplampen, terwijl ik dat nog nooit van mijn leven heb gehad en ik loop momenteel zeer ongemakkelijk door het bos ook al is het nog licht…. Helemaal niets voor mij, ik herken mezelf niet. Het voorval heeft blijkbaar meer indruk op me gemaakt dan ik dacht), gebruiken als tegenargument voor dit punt?

- Ook punt 2: Gevaarlijk rijgedrag
Dit zou ik wel graag ontkrachten mocht dat mogelijk zijn. Ze zeggen dat ik er met hoge snelheid vandoor ging. Uiteraard reed ik niet op mijn dooie akkertje weg. Maar zo snel dat het “gevaarlijk” is? Hoe kan dat met een auto die over de sprint van 0-100 km/h 6 minuten doet?

- Mijn laatste vraag is of zij niet bepaalde regels met betrekking tot mijn privacy schenden door aan derden (bekenden van mij) te vertellen wat ik volgens hun misdaan heb (oa onttrekken aan een aanhouding, zijnde een misdrijf). Ik ben tenslotte nog een “verdachte” toch? niet veroordeeld. Dus dan is wat ik volgens hun gedaan heb toch een “verdenking van” ipv een feit/misdrijf? En dan nog, zelfs een veroordeelde crimineel wordt nooit met naam en toenaam genoemd.

Ik voel me er onderhand eentje zoals ik benaderd werd… gelukkig denken mijn vrouw en dochtertje er anders over

Ben benieuwd of jullie me kunnen helpen. Alvast erg bedankt!

[Lucas]

Inderdaad hier en daar een tamelijk vermakelijk verhaal, maar ik kan me goed voorstellen dat het bepaald geen prettige ervaring was.

Ik zeg dit vaak, maar zeg het maar weer: als je het niet eens bent met de wijze waarop je behandeld bent kun je een klacht indienen tegen deze heren. Dat gaat ook over de "loslippigheid" tegenover derden, iets wat je wel vaker tegenkomt maar - in ieder geval - niet terecht is en klachtwaardig (tenzij misschien dat het belang van de opsporing hiermee is gediend, maar dat lijkt me hier niet).

Wellicht heb je je, door je te ontrekken aan de aanhouding, inderdaad schuldig gemaakt aan een misdrijf te weten wederspanningheid (art. 180 en 184 Sr.). Ik zou niet durven zeggen of deze "boswachters" voor het optreden terzake dit artikel bevoegd zijn.
Ook voor wat betreft het rijgedrag vraag ik mij af of deze "boswachters" wel bevoegd zijn om terzake dit feit (art. 5 WVW of het RVV) op te treden, hetgeen in dat geval een onderzoek waard zou zijn. Indien ze niet bevoegd zijn betekent dit dat de reguliere politie het onderzoek dienaangaande over moet nemen.

Ook zou ik nagaan in hoeverre je duidelijk was dat je niet in het bos mocht zijn na zonsondergang. Wie het beter weet mag mij natuurlijk verbeteren, maar ik vraag mij af of dit per definitie in Nederland verboden is. In de Flora- en Faunawet kom ik zo snel niets tegen. Ik vermoed derhalve dat dit door middel van een art. 461 Sr.-constructie (toegangsverbod na zonsondergang) ter plekke verboden is, maar dan moeten er wel bij alle toegangspaden borden met deze tekst staan.

Als je inderdaad niet in het bos mocht zijn, mocht om je identiteitsbewijs worden gevraagd (ervan uitgaande dat ze de bevoegdheid hebben om op te treden voor art. 447E Sr. jo. art. 2 WID) en levert het niet voldoen aan dat verzoek een strafbaar feit op. Maar dan is het de vraag of jou duidelijk was en redelijkerwijs moest zijn dat je inderdaad met Staatsbosbeheer te maken had, of met enkele grappenmakers die boswachtertje gingen spelen waardoor je je bedreigd voelde. Dat ze zich kennelijk niet hebben gelegitimeerd is dan ook wel van belang.

Ik betwijfel of de afspraak op 22 december in jouw voordeel is. Aanhouding buiten heterdaad is voor deze feiten volgens mij niet mogelijk, dus de afspraak is dan geheel vrijblijvend van jouw kant. Ik zeg erbij dat ik de status van het "opsporingsbevel" niet helemaal ken.

Ik begrijp dat je graag je verhaal wilt doen, maar de vraag is of deze heren daarin geïnteresseerd zijn. Het indienen van een klacht en eventueel in een later stadium tegenover de rechter je verhaal doen, is dan misschien wel een betere optie hoewel dat op korte termijn niet zo lijkt. Maar een gesprek kan ook de kou uit de lucht nemen, en er toe leiden dat deze heren zelf ook inzien dat ze misschien niet heel keurig gehandeld kunnen hebben.

[swinny]

Laten we voor het gemak eens aannemen dat het inderdaad verboden is om na zonsondergang in het bos aanwezig te zijn en dan het verhaal eens van de kant van de boswachters bekijken.

Die treffen een onbeheerd voertuig aan in het bos. Op zeker moment komt er iemand op dit voertuig tegelopen. Op dat moment is nog niet duidelijk dat dit de eigenaar van het voertuig is.

Op het moment dat die persoon binnen spreekafstand is wordt deze aangesproken en direct verteld dat de mannen van staatsbosbeheer zijn. Aangezien zij in uniform zijn is legitimatie niet noodzakelijk en de persoon vraagt hier ook niet om. Dit blijft dus achterwege.

De persoon die uit het bos komt is in overtreding en krijgt daarvoor direct een bekeuring voor aangezegd. Hierbij is grond aanwezig voor het vragen naar het identiteitsbewijs. Dit wordt ook gedaan.
De persoon geeft aan dit niet bij zich te hebben. Het thuis ophalen van een identiteitsbewijs valt niet onder direct ter inzage aanbieden dus besluiten de boswachters de persoon aan te houden. Dit wordt hem ook verteld waarna de persoon zegt zich aan de aanhouding te onttrekken en ook daadwerkelijk pogingen onderneemt om weg te gaan. (Wordt niet door TS ontkend).

De boswachters doen nog een poging om het voertuig met hun eigen auto te blokkeren maar daar rijdt de, inmiddels, verdachte om heen en gaat er van door. Onderwijl dooft deze ook nog zijn lichten. (Wordt ook niet door TS ontkend).

Om de zaak niet te laten escaleren hebben de boswachter er niet voor gekozen om fysiek geweld te gebruiken of een achtervolging in te zetten aangezien zij toch konden beschikken over het kenteken en daarmee over de identiteit van, ten minste, de te naam gestelde van het voertuig.

De volgende dag vervolgen zij de opsporing, doen enkele pogingen om de betreffende persoon te spreken te krijgen en laten tenslotte een nummer achter met het advies aan de verdachte te vertellen dat hij er verstandig aan doet contact op te nemen.

Ik zie met de beste wil van de wereld niet wat hier verkeerd aan gegaan is. De boswachters hebben in alle opzichten juist gehandeld.
Mede gezien het feit dat TS zich aan alle zaken ook daadwerkelijk schuldig heeft gemaakt en dit ook zelf niet ontkend.

Dat mensen schrikken als ze iemand in het donkere bos tegenkomen of het ergste denken als een boswachter belt is vervelend maar kan natuurlijk nooit de opsporing in de weg staan.
Ik vraag me trouwens af waarom je denkt dat er iets ergs met je dochter is gebeurt als een boswachter je belt.

Of er 'teveel' is verteld aan derden kan ik moeilijk beoordelen maar als dit gevoel bestaat dan kan het indienen van een klacht hierover inderdaad helderheid geven.

[whiteright]

Bedankt voor jullie reacties.

Antwoorden op jullie vragen/opmerkingen:

- Wbt het wel of niet verboden zijn om na zonsondergang in het bos te zijn. Het is inderdaad verboden. Voor mij ook niet iets waar ik me bewust van was (ondanks dat ik vaak in het bos loop), maar ik heb het gecontroleerd, en het staat op die kleine groene bordjes naast de paadjes waar je het bos inloopt. En ja, ook op de plek van het voorval

- Wbt het “uniform” (als je het zo wilt noemen). Juist doordat het donker was, gecombineerd met hoe zij voor hun autolampen stonden kon ik daar zeer weinig tot niets van zien. Pas toen ik naar mijn eigen auto liep en van dichterbij passeerde kon ik überhaupt iets van de jongeheren zien. En wat ik toen zag zou ik niet een uniform willen noemen. Ze hebben gewoon wat groenigs aan, als ik het goed zag een fleece-achtige trui. Niet echt onderscheidend. Ik kan met gemak wat kleren uit mijn kast bij elkaar zoeken waarna ik er vergelijkbaar uitzie. Zeker in het donker. Ik sloot ook daadwerkelijk niet uit dat het een pesterij van wat jongeren was, tot op dat moment. Ik was daar zeker niet van overtuigd hoor, maar het zat wel in mijn achterhoofd. Ik wist gewoon niet goed wat ik er allemaal van moest denken. Ik was ook niet echt lekker op mijn gemak om er eens rustig over na te denken.

Bovendien hebben ze zich absoluut niet (zichtbaar) geïdentificeerd, dus hoe moet ik dan weten met wie is sta te praten? En vervolgens: bij wie ik wegloop. Ik zei zelfs nog: ik weet niet eens wie jullie zijn, ik ga.

- Wbt het "opsporingsbevel": Het kan zijn dat ik het verkeerde woord gebruik, misschien was het een "aanhoudingsbevel", maar volgens mij noemde ze het een "opsporingsbevel". Wat ik er over weet: De boswachter die ik aan de telefoon kreeg vertelde mij dat het betekent dat de auto van mijn vrouw in het systeem van de politie was gezet. Hij zei dat de auto dan direct van de weg wordt afgehaald zodra een politieagent hem tegenkomt en de bestuurder zou dan meegenomen worden naar het politiebureau. Omdat ik heb gebeld hebben ze hem uit het systeem gehaald.

Mijn vragen:

- Help ik mijn zaak door zelf aangifte te doen tegen de boswachters omdat ik me geïntimideerd heb gevoeld door de dreigende houding van, met name, een van de boswachters? (een houding is natuurlijk moeilijk hard te maken, de uitdagende uitspraak “wat wou je doen dan” bevestigd het wel).

- Wel of geen verklaring gaan afleggen:
Ik weet niet of de afspraak van maandag vrijblijvend is. Mijn identiteit hebben ze inmiddels al (naam, adres, telefoonnummer). Die heb ik zelf gegeven, verder heb ik nog niets verklaard. Eerst stelde de boswachter voor telefonisch mijn verklaring af te nemen. Dan zou hij daarna hun verhaal aangevuld met mijn verklaring aan de officier van justitie overdragen. Deze zou dan bepalen waarvoor hij mij eventueel wil vervolgen. Aangezien ik mocht kiezen heb ik zelf aangegeven het liever op het politiebureau te doen met een politieagent erbij. Dat vertrouw ik meer, ik kan bij een telefonische afhandeling niet controleren hoe mijn verklaring op papier wordt gezet.

Het lijkt me in mijn voordeel als ik wel mijn kant van het verhaal ga vertellen. Want het is echt niet dat ik zo maar schrik van iemand in het donker tegenkomen. Ik ben zeker niet een angstig aangelegd iemand, maar hoe zij daar stonden was toch behoorlijk intimiderend. Ik had het er daarna over met mijn vrouw, die had zeker niet naar haar auto durven lopen. Misschien is het moeilijk uit te leggen en zou je het gezien moeten hebben. Ik weet in ieder geval van mezelf dat ik onder normale omstandigheden niet zo gereageerd zou hebben. Een mens reageert met een dosis adrenaline in zijn lijf nu eenmaal anders. Door hoe het er uit zag toen ik kwam aanlopen zat ik voordat er überhaupt een woord was gewisseld al heel erg in een verdedigings-modus. En de autoritaire, intimiderende manier van benaderen deed daar nog een schep bovenop, waardoor bij mij het gevoel van “ik wil weg hier” de overhand kreeg.

Mijn vraag is: helpt het me juridisch gezien als ik dit verklaar? Gekoppeld aan dat ze zich niet hebben geïdentificeerd.

Of is het misschien beter voor mij om helemaal geen verklaring af te gaan leggen (mocht het niet verplicht zijn) aangezien ik met mijn verhaal toegeef dat het zo gelopen is.

- Wbt het privacy verhaal. Het ging hun er om mijn identiteit te achterhalen. Daarom gingen ze naar het adres waar de auto op geregistreerd staat. Waarschijnlijk hebben ze per ongeluk aangebeld bij 299 i.p.v. 299a. Ze hebben tegen de persoon die ze bij het bedrijf hebben gesproken letterlijk gezegd dat ik op hoge snelheid en zonder licht er vandoor ben gegaan (wat vervolgens het halve bedrijf is doorgegaan en bij familie van mij is gekomen). Dat is toch niet nodig?

- Ik heb de indruk dat “boswachters” van staatsbosbeheer (zo noemt hij zichzelf ook op zijn voicemail) wel de nodige bevoegdheden hebben. Hoe kan ik controleren of ze bevoegd zijn voor de artikelen die jij noemt Lucas? (wederspanningheid (art. 180 en 184 Sr.) en rijgedrag (art. 5 WVW of het RVV). Of is dit geen zinvolle benadering?

Mijn doel op dit moment is hun zaak juridisch gezien voldoende aan te tasten dat de officier van justitie hopelijk besluit het niet voor de rechter te brengen. Want dat is echt niet iets wat ik hoop mee te maken.

Waar zou ik mijn focus op moeten leggen als ik dit wil bereiken?

[whiteright]

Nog een vraag:
Mag ik morgen bij de politie ook schriftelijk mijn verklaring overhandigen? Als een agent alles wat ik vertel noteert moet ik maar afwachten hoe hij het opschrijft... Dan kan ik misschien beter mijn verhaal zelf op papier zetten en dat overhandigen.

Of dat ik wel eerst alles persoonlijk vertel en daarna het schriftelijk overhandig?

Mag dat?

[Lucas]

[swinny]

Ik ben het niet helemaal met je eens Lucas, en dan speciaal met je opmerking dat de ambtenaren niet geinteresseerd zouden zijn in een ontlastende verklaring.
Ik vind de gekozen houding van TS dan ook niet de juiste om te trachten aangifte te doen en te proberen de zwarte piet bij de boswachters neer te leggen.

Zoals ik al aangaf heeft TS alle schijn tegen en een vijandige houding maakt de zaak er niet beter op.

Het beste is om wél het gesprek aan te gaan en in alle rust en eerlijkheid je gevoelens en handelen op dat moment uit te leggen.
Ik maak me sterk voor het feit dat daar best begrip voor opgebracht zal worden.

In het onwaarschijnlijke geval dat dit toch niet zo is zullen de boswachters ook zonder verklaring de zaak wel doorzetten en loopt TS het risico een keer van z'n bed gelicht te worden.
Wat je niet moet vergeten is dat TS zelf verklaard precies datgene gedaan te hebben wat hem ten laste gelegd wordt, namelijk het ontrekken aan een aanhouding en er, met gedoofde lichten, van door gaan.

Wat betreft het inleveren van een schriftelijke verklaring, dat is onnodig. Het verhoor wordt namelijk al op papier gezet en, na voor- of doorlezen door de verhoorde ondertekend. Als niet datgene op papier wordt gezet wat ook daadwerkelijk gezegd wordt dan weiger je de verklaring te ondertekenen.

[whiteright]

Update:
Ik ben vanavond toch gegaan. Ik had daar gewoon het beste gevoel bij.

Het was opzich best een redelijk gesprek. Vooral de ene boswachter en de agent waren heel correct en zelfs vriendelijk. De andere boswachter die ook het meest kortaf was die avond, was in het begin nog wat nors maar werd naar verloop van tijd ook milder.

Het blijft natuurlijk zo dat ze hun werk zullen doen en hun verhaal aan de officier van justitie zullen voorleggen. We zijn geen vrienden ofzo. Maar ze waren wel oprecht geinteresseerd in mijn verhaal. Ze konden zien dat ik er niet het type naar ben normaal gesproken zo te reageren. Ze wilden echt horen hoe ik het voorval beleefd heb om er lering uit te trekken over hoe eenzelfde situatie voorkomen zou kunnen worden in de toekomst.

We hebben het daar over gehad. Ik gaf aan dat eerst even rustig met iemand praten veel zou schelen in zo'n situatie. En vooral ook het aanzetten van bepaalde speciale fel-gele knipperende lampen die ze op de auto hebben (vertelden ze zelf tenminste) (vergelijkbaar met de felle knipperende lampjes bij wegwerkzaamheden) zodat je weet dat je met een officiele instantie hebt te maken.

Hoe het verder gaat zal aan de officier van justitie zijn denk ik.

Nu heb ik nog en vraag:
Ik heb dus mijn eigen verklaring op papier gezet en afgegeven.
Maar ze wilden toch ook zelf mijn verklaring noteren. Ik heb verteld dat de boswachters zich naar mijn idee niet hebben geidentificeerd aan mij. Alleen toen ik in de auto zat bedacht ik me dat de agent dat niet genoteerd heeft. Het staat dus niet op de verklaring. Ik heb deze wel ondertekend. Kan ik dat nu nog laten aanpassen?

Ik zal deze vraag ook even in een nieuw topic zetten omdat misschien niet zo veel mensen dit lange topic met veel tekst nog lezen op korte termijn of over deze vraag heenlezen en ik wil als dat kan morgen meteen er over bellen.

[whiteright]

[bibiim]

Schriftelijk klacht indienen bij het hoofd van de plaatselijke politie,soms is dat tevens de burgemeester.
Dan volgt vrij snel een bevestigingsnummer en dan blijft het lang stil,gewoon door blijven mailen:waar blijft mijn antwoord.
NOOIT telefonisch een verklaring afleggen bij bv. de politie en zeker niet telefonisch ondertekenen, want het is verboden oftewel ongeldig.
Indien U aanvullingen wil doen kan dat, net zolang U tevreden bent, de meeste politiemensen die U ondervragen beweren anders maar in feite zijn zij niet goed op de hoogte.
Bedenk wel dat als er in Uw verklaring meerdere punten aan de orde komen, is de kans groot dat de zaak te moeilijk wordt voor de politie en wordt de zaak geseponeerd.
Eventuele advocaatskosten worden dan niet (gedeeltelijk)vergoed door de verliezende partij omdat het niet is uitgelopen op een werkelijke strafzaak.
Indien niet letterlijk het woord 'dood' (ik maak je dood)is gevallen is het een intimidatie en geen bedreiging, dwz officieel kunt U geen aangifte doen die strafrechterlijk vervolgd zal worden.De politie maakt een dossiernummer aan en daar blijft het dan bij.Neemt de politie U niet serieus genoeg, beroep U op art 12 van wb van strafrecht, maar zet iets op schrift.
Voor de rest zou ik Uw punten schriftelijk in de klacht (alsook in de aangifte\dossiernummer) neerzetten en wachten op het antwoord van het hoofd van de politie.

[swinny]

[sjoerdotter]

Artikel 12 wetboek van strafrecht is er 1-1-1999 vervallen
Waar heb je het over?

[bona fides]

Dat zal art. 12 Sv zijn.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[bibiim]

Aan Swinny:
art 12 sv of strafrecht, het is wel bekend bij het advocatenkantoor van Mr. Spong in 2008.Dat is niet de eerste de beste.
Verder vind ik je opmerkingen incorrect om maar netjes te blijven.
Gewone mensen mogen ook met hun ervaringen (in 2008) reageren, ik hoop niet dat je rechtenstudent ofzoiets bent.

[swinny]