Vordering op alimentatieverplichting/nalatenschap. Oud-BW?

[isz]

Dit betreft verjarings termijn van een vordering tot nakomen van een verbintenis, cq alimentatieverplichting uit echtscheidingsconvenant.
In 1980 ben ik gescheiden. Sinds 1982 heb ik geen allimentatie ontvangen.
In 1981 heb ik me gestuit en ook in 1999 toen mijn ex man was overleden.Dus op dit moment heb ik een vordering op de nalatenschap.
Door middel van het overgangsrecht is er een verjaringstermijn van 20 jaar.
Mijn vraag is aan jullie omdat dit een vordering op de alimentatie is kan ik dan18 jaar terugvorderen? Valt deze vordering nog in het recht van het oud burgelijk wetboek?
Zover ik weet kan je schade geloof ik maar 5 jaar terug vorderen.

Dit is een heel erg aparte zaak waar zelfs advocaten niet uitkomen.
Ik zou het geweldig vinden als een van jullie mij wel zou kunnen helpen.

Mochten jullie nog vragen hebben dan kunnen jullie mij ook mailen naar
isz@chello.nl

Alvast heel hartelijk bedankt

Moderatie: titel aangepast

[Suijkerbuijk]

Dit verhaal heeft wat juridische vertaling nodig.

De vordering betreft onbetaald gelaten alimentatie over de periode 1982 t/m 1999.
De vraag is onder welk verjaringsrecht dit valt (oud of nieuw BW), en of afdoende is gestuit zodat de vordering niet reeds is verjaard.

De wet:

Onder het Oud BW gold een algemene verjaringstermijn van 30 jaar (art. 2004 OBW). Voor stuiting van deze verjaring golden strikte eisen, zo diende deze stuiting bij deurwaardersexploit te geschieden (art 3016 BW).

Op 1-1-1992 is het Nieuw BW van kracht geworden. De hierin opgenomen bepaling met betrekking tot verjaring van een betaling van een periodieke schuld is 3:308 BW. Hiervoor geld een verjaringstermijn die door middel van stuiting telkens met een termijn van 5 jaar kan worden verlengd. Stuiting is onder het Nieuw BW een stuk makkelijker dan onder het Oud BW: een schriftelijke aanmaning, of anderzijds mededeling dat alle rechten op nakoming worden voorbehouden is voldoende.

Krachtens het overgangsrecht NBW zijn alle verjaringstermijnen van voor 1992 per 1-1-1993 omgezet in de termijnen volgens het nieuw BW. Een lopende termijn van 30 jaar is daarmee omgezet in een termijn van 5 jaar.

Een en ander wordt door prof mr. W.D.H. Asser overzichtelijk uiteengezet in een op internet beschikbare bindende uitspraak: http://www.jhbo.nl/vr-1999-83.html

Wat betekent dit voor onderhavige vordering?
Op de periode 1982 tot 1-1-1992 is in beginsel de verjaringstermijn van het oud BW van toepassing. Deze is echter via het overgangsrecht per 1-1-1993 omgezet in een verjaringstermijn krachtens het nieuw BW. Stuiting buiten beschouwing gelaten is de vordering over de jaren 1982 tot 1988 hierdoor per 1-1-1993 verjaard. De vordering van 1989 is in 1994 verjaard, met elk jaar een verjaring totdat de vordering uit 1991 uiteindelijk in 1996 is verjaard.
Op de alimentatie tussen 1-1-1992 en 1999 is het nieuw BW van toepassing, met de vijfjarige termijn. Stuiting buiten beschouwing gelaten is de vordering uit 1992 in 1997 verjaard, met elk jaar een verjaring totdat de vordering uit 1999 uiteindelijk in 2004 is verjaard.

Stuiting.
Volgens de informatie heeft stuiting plaatsgevonden in 1981 en in 1999.
De stuiting in 1981 kan niet kloppen, omdat tevens wordt aangegeven dat de alimentatie tot 1982 is betaald. Mogelijk is het een tikfout en heeft in een ander jaar stuiting plaatsgevonden?
Door een stuiting in 1999 is voor de dan nog niet verjaarde vorderingen een nieuwe verjaringstermijn van 5 jaar gaan lopen. In 1999 waren indien geen voorgaande stuiting heeft plaatsgevonden de vorderingen tot 1994 verjaard.
Indien naderhand geen stuiting heeft plaatsgevonden (waarvoor de veel minder strikte regels van het nieuw BW van toepassing zijn: een schriftelijke aanmaning is reeds voldoende) dan is de gestuite vordering in 2004 alsnog verjaard.

Tenzij er elementen zijn die niet in het verhaal genoemd worden (daarvoor zou een jurist of advocaat alle correspondentie door moeten nemen) dan is de hele vordering mijns inziens verjaard.
_________________
That information is on a want-to-know basis, and trust me...you don't want to know.

[isz]

Heel hartelijk dank voor uw antwoord. Hoe interpreteert u dit stuk van Prof Stolker in vermogensrecht aktueel van?? Prof. Stolker is verbonden aan de Un. van Leiden. Wij vonden dit stuk via internet. Overigens is er inderdaad sprake van een typefout. Er is nog gestuit in augustus 1983. Graag nog even uw reactie.

met vriendelijke groet,

Verjaring en overgangsrecht
Artikel 310 bepaalt dat een rechtsvordering
tot vergoeding van schade verjaart
door verloop van vijf jaren na de
aanvang van de dag, volgende op die
waarop de benadeelde zowel met de
schade als met de daarvoor aansprakelijke
persoon bekend is geworden,
en in ieder geval door verloop van
twintig jaren na de gebeurtenis waardoor
de schade is veroorzaakt (raulatis
mutandis geldt hetzelfde voor bedongenboetes).
Onder het oude recht gold een verjaringstermijn
van dertig jaren (artikel
2004 (oud) BW). Die termijn is onder
het nieuwe recht dus flink bekort.
Voor de overgang van het oude naar
het nieuwe recht heeft de welgever regels
van overgangsrecht geformuleerd.
Daaruit blijkt dat het niet zo is
dat voor Oude' vorderingen de termijn
van dertig jaren blijft gelden. AI
die Oude' termijnen zijn, met een vertraging
van een jaar als gevolg van de
uitgestelde werking (artikel 73 Overgangswet),
per afgelopen l januari
1993 teruggebracht tot vijf respectievclijk
twintig jaren15.
Stuiting en overgangsrecht
Of een verjaring van voor de inwerkingtreding
van het nieuwe BW is gestuit,
wordl uitgemaakt door de regels
van het oude recht. Artikel 120 Overgangswet
bepaalt dat over het tijdvak
voor het in werking treden van de wet
een verjaring waarop de wet van loepassing
is, geacht wordt te zijn gestuit
door een oorzaak die volgens het tevoren
geldende recht stuiting tot gevolg
had. Dat betekent het volgendelo.
De termijnen die het nieuwe recht
voor verjaring stell, zullen in veel gevallen
zijn aangevangen voor de inwerkingtreding
van het nieuwe BW.
Voor de periode nä de inwerkingtreding
is het nieuwe recht omtrent de
stuiting (zie hiervoor) van toepassing.
Dat geldt ook voor de periode van 'uitgestelde
werking', voor het jaar 1992
dus.
Artikel 120 Overgangswet bepaalt nu
dat voor de periode voor 1992 het
oude recht - en alleen het oude recht -
bepalend is. Derhalve: is een rechtsvordering
onder het oude recht gestuit
geweest, dan begint de verjaringstermijn
volgens hei nieuwe recht niet bij
een van de tijdstippen genoemd in de
artikelen 307-315, maar bij het tijdstip
van het einde van de stuiting volgens
het oude recht (artikel 2016 e.v. BW
(oud)17). Wil men de verjaring stuiten
van een rechtsvordering aangevangen
onder het oude recht, dan kan dat volgens
de regels van het huidige recht
Conclusies
De vordering tot schadevergoeding is
een vordering tot nakoming van een
verbintenis. De verjaring van deze
vordering kan worden gestuit door
een enkele schriftelijke aanmaning of
door een schriftelijke mededeling
waarin de schuldeiser zieh ondubbelzinnig
zijn recht op nakoming voorbehoudt
(artikel 3:317 lid l BW). Een
daad van rechtsvervolging binnen zes
maanden na deze schriftelijke aanmaning
is niet nodig.
Is er sprake van onderhandelingen
over schadevergoeding dan kan iedere
schriftelijke mededeling van de
schuldeiser de verjaring vijf jaar voor
zieh uit schuiven. Het doen van afstand
van verjaring is, anders dan in
het vervoersrecht, niet mogelijk voordat
de verjaring is voltooid. Aldus kan
niet worden ontkomen aan de noodzaak
steeds door stuiting de verjaring
te onderbreken. De verjaring van een
vordering die onder het oude recht is
ontstaan, kan, zolang deze nog niet is
verjaard, volgens de regels van het
huidige recht worden gestuit.
Mw. mr. C. G. Breedveld-de
Voogd*
Mr. C.J.J.M. Stoiker**

[Suijkerbuijk]

Allereerst moet worden opgemerkt dat zowel dit stuk van Stolker, als het door mij aangehaalde stuk van Asser primair gaan over een rechtsvordering tot vergoeding van schade.
In geval van een alimentatieverplichting is er geen sprake van schade (ook als deze alimentatie niet betaald wordt dit niet gezien als schade), maar gaat het om een periodieke verplichting tot het voldoen van een geldbedrag.
Veel van het in beide stukken gestelde met betrekking tot verjaring van vonderingen en het overgangsrecht tussen oud en nieuw BW is echter tevens van toepassing op deze periodieke bepalingen.
De twee stukken bevestigen elkaar alleen, er is geen sprake van tegenstrijdigheden.

Een stuiting in augustus 1983 kan alleen gelden voor tot dan toe opeisbare termijnen, derhalve de termijnen van 1982 t/m augustus 1983. Deze stuiting maakt voor het gegeven antwoord geen verschil. Ook deze termijn is per 1-1-1993 omgezet van een 30-jarige termijn naar een 5-jarige termijn, en is daarmee nu verjaard.
_________________
That information is on a want-to-know basis, and trust me...you don't want to know.

[isz]

Dames en heren van het forum,

Vandaag heb ik een jurist gesproken die met deze materie bekend is, die beweert dat de verjaringstermijn toch 20 jaar is.

Tevens heb ik bericht gehad van een advocaat ik citeer hem "de rechtsvordering is niet verjaard daarvoor zijn in beginsel 20 jaren voor nodig".

Nu weet ik het ook niet meer.
Dames en heren studenten kan iemand dit alsjeblieft voorleggen aan een specialist op de universiteit? Onderhand moet ik toch een duidelijk antwoord krijgen hieromtrent. Want ik heb nog maar ongeveer 8 dagen en dan gaat deze zaak lopen.

Alvast bedankt.
Groetjes.

[abraxes]

[Suijkerbuijk]