Content Syndication
|
|
|
|
|
|
  |
Pagina 1 van 1 |
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
Sylke
Leeftijd: 54
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Berichten: 6
|
 Geplaatst: di 27 dec 2011 15:38 Onderwerp: Vordering seksueel misbruik verjaard. Terecht? |
   |
|
Beste forumleden,
Ik zou graag jullie mening willen over het vonnis dat ik als eiseres heb gekregen in een bodemprocdure.
Voorgeschiedenis:
25 jaar lang ben ik suïcidaal geweest en geloofde ik allerlei dingen die helemaal niet kloppen; bijvoorbeeld dat ik kwaadaardig ben tot op het bot en dat als ik klappen kreeg van iemand, ik dat ongetwijfeld zelf wel zou hebben veroorzaakt, ook al begreep ik niet hoe.
Ik heb er ruim 3000 uur therapie voor nodig gehad om tot het inzicht te komen, dat er helemaal niets aan mij mankeert, behalve dan dat ik zwaar getraumatiseerd ben, en dat dit het gevolg is van geestelijke en fysieke mishandeling door mijn ouders en van seksueel misbruik door mijn vader.
Procedure:
Ik ben toen aangifte gaan doen. Omdat alle feiten strafrechtelijk al waren verjaard, ben ik daarna aan een bodemprocedure begonnen.
Na het voorlopig getuigenverhoor haakte mijn advocaat af. Ik heb toen een second opinion gevraagd, en de advocaat die dat heeft verzorgd, was bereid om te proberen mijn vader aansprakelijk te stellen, maar niet mijn moeder. Er volgden een dagvaarding, conclusie van antwoord en een comparitiezitting.
Vonnis:
En nu is er een vonnis. Mijn vordering is afgewezen; ze is verjaard.
Ik heb namelijk gemeld, dat ik op mijn 19e, nadat mijn vader had geprobeerd me te wurgen, aangifte heb overwogen. Mijn moeder heeft me dat belet (ik was destijds nog op allerlei manieren afhankelijk van haar en woonde bovendien nog thuis).
De rechter heeft bepaald, dat de relatieve verjaringstermijn op dat moment, op mijn 19e, is gaan lopen.
Het ging mij er juist om, dat ik, als ik die aangifte had doorgezet destijds, dat ik dan veel eerder had geweten wat mijn rechten zijn, dat het gedrag van mijn vader inderdaad strafbaar is en dat ik recht heb op schadevergoeding. In dat geval had ik het misschien maar de helft van de therapie nodig gehad.
Een citaat uit de juridische gids (Seksueel geweld betaald gezet door Lünnemann & Piechocki uit 2001, blz 100 over de relatieve verjaringstermijn):
"De relatieve verjaringstermijn gaat in op het moment dat de benadeelde bekend is met de schadefactoren. Hierbij moet onderscheid worden gemaakt tussen het bekend worden met de schade door het seksueel misbruik en het besef dat de pleger van het seksueel misbruik aansprakelijk gesteld kan worden voor de schade.
In het ene geval zal aan deze dubbele eis zijn voldaan als het slachtoffer aangifte doet bij de politie, in het andere geval pas als het slachtoffer, op enig moment nadat aangifte is gedaan, naar de advocaat stapt en verneemt dat het vorderen van een schadevergoeding na seksueel misbruik mogelijk is."
Ik lees hier toch echt in: pas als aangifte is gedaan, is dus gegarandeerd dat het slachtoffer op de hoogte is van al die dingen.
Daarnaast is het nog zo, dat de post traumatische stress stoornis twee jaar na de poging tot verwurging voor het eerst is geconstateerd.
Ik heb dit gecommuniceerd met mijn advocaat, maar die blijft bij de mening dat het geen zin heeft om in hoger beroep te gaan, en wijst me op een ander deel van het vonnis: "Uitsluitend moeder heeft de aangifte belet, en het gedrag van moeder kan vader niet worden aangerekend".
Wat vinden jullie? Is dit vonnis terecht?
Sylke |
|
|
|
|
 |
DENNIS79
Leeftijd: 45
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UvT
Studieomgeving (MA): UvT
Berichten: 1754
|
| Geplaatst: ma 02 jan 2012 18:37 Onderwerp: |
|
|
Hoi Sylke,
dit zoort "tragische" zaken is altijd hele lastige materie!
Dat geldt ook voor het geven van advies in jouw geval. De doorsnee jurist heeft niet altijd voldoende kennis van dit soort al dan niet verjaarde misbruik zaken, en de te vorderen schadevergoedingen die daarmee gepaard gaan. Bovendien kun je op een medium als dit, niet alle relevante feiten kwijt die nodig zijn om tot een eerlijk advies te komen.
Daarnaast wordt een negatief advies om de zaak door te zetten ook niet altijd in dank afgenomen.
Ik heb inmiddels voldoende juridische zelfkennis om te zeggen dat dat ik te weinig af weet van deze materie. Afgaande op wat je schrijft en aanhaalt uit literatuur zou er een aanknopingspunt kunnen zijn voor een hoger beroep. Daarentegen noem je geen "tegenargumenten" en kan ik die dus ook niet echt beoordelen.
Het enige advies wat ik je kan geven is, om in ieder geval niet af te gaan op wat er op verschillende fora geroepen wordt over dit onderwerp... De meesten zullen vooral uit empathie reageren en jouw wens steunen. Dat is niet altijd de beste raadgever!
Daarnaast wil ik je adviseren om in ieder geval een advocaat te zoeken die ECHT verstand heeft van dit soort zaken. Ik heb inmiddels ook voldoende juridische kennis om te weten dat niet elke advocaat altijd even eerlijk aan zijn cliënt toegeeft dat hij te weinig verstand heeft van specifieke materie!
Dat zelfde geldt in zekere zin ook voor de rechterlijke macht. Niet elke rechter is een allround expert op ieder vakgebied. De rechter kan dus een foutief oordeel vellen, zeker indien er niet kundig genoeg geconcludeerd is door jouw advocaat.
Het laatste advies is als volgt. Indien je ervan verzekerd bent dat je een kundig advocaat in de arm hebt (genomen). Overweeg dan zeer goed om zijn advies ter harte te nemen. Ook als dat advies niet het advies is wat je wilde horen. Maar weet wel, dat jij uiteindelijk degene bent die bepaalt of je in hoger beroep gaat, of niet.
_________________
"Nusquam est, qui ubique est" |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: ma 02 jan 2012 19:05 Onderwerp: Re: Vordering seksueel misbruik verjaard. Terecht? |
|
|
| Sylke schreef: | Ik heb namelijk gemeld, dat ik op mijn 19e, nadat mijn vader had geprobeerd me te wurgen, aangifte heb overwogen. Mijn moeder heeft me dat belet (ik was destijds nog op allerlei manieren afhankelijk van haar en woonde bovendien nog thuis).
De rechter heeft bepaald, dat de relatieve verjaringstermijn op dat moment, op mijn 19e, is gaan lopen. |
De relatieve verjaringstermijn is maar 5 jaar. Wat zou in jouw ogen het moment zijn dat de relatieve verjaringstermijn is gaan lopen?
| Quote: | | Ik heb dit gecommuniceerd met mijn advocaat, maar die blijft bij de mening dat het geen zin heeft om in hoger beroep te gaan, en wijst me op een ander deel van het vonnis: "Uitsluitend moeder heeft de aangifte belet, en het gedrag van moeder kan vader niet worden aangerekend". |
Ik vind dit op het eerste gezicht geen bijzonder sterk argument. Aan wie het beletten van het doen van aangifte is te wijten doet er m.i. niet toe voor de vraag wanneer de relatieve verjaringstermijn is gaan lopen. Het kan wel relevant zijn voor de vraag of een beroep van je vader op verjaring naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid aanvaardbaar is, maar dat is een andere vraag.
Wat betreft het moment dat de relatieve verjaringstermijn is gaan lopen: normaal gesproken speelt hierbij geen rol of de betrokkene juridisch gezien voldoende op de hoogte was. Het gaat uitsluitend om bekendheid met de feiten.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
Sylke
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Berichten: 6
|
| Geplaatst: zo 08 jan 2012 15:13 Onderwerp: |
|
|
Heel erg bedankt voor jullie reaktie!
Ik heb de tijd genomen om er nog eens goed over na te denken.
@dennis79:
Je hebt om te beginnen een aantal bange vermoedens van mijn kant bevestigd over advocaten en rechters.
En daarna raak je de kern van mijn probleem, al sinds de aangifte: hoe vind ik een advocaat die echt goed op de hoogte is? Hoe kan ik dat beoordelen?
De juridische gids geeft, helaas, geen handleiding, en ik heb geen mensen in mijn omgeving die ik hierover kan raadplegen.
Als ik geen enkele kans maak in hoger beroep, begin ik daar ook niet aan. Ik zie zelf echter wél argumenten, en bovendien kan ik me niet neerleggen bij de ingangsdatum van de relatieve verjaringstermijn; in die redenatie is, naar mijn mening, de waarheid opnieuw geweld aangedaan.
Eh ... sorry, ik ben echt een leek ... wat bedoel je met "tegenargumenten"? Als dat jou helpt om de situatie te beoordelen, ben ik best bereid die nog even in te kloppen 
Samengevat komt het erop neer dat ik een third opinion wil, maar dan wél graag, van iemand die écht goed op de hoogte is. En bij dat besluit leg ik me dan neer.
Kun jij me hierbij helpen? Of me doorverwijzen naar iemand of een instantie die dat voor mij zou kunnen doen?
@ bona fides:
Ik wil eerst even iets toevoegen aan de voorgeschiedenis, wat misschien
niet helder is overgekomen:
Zo rond mijn 15e is het mijn ouders gelukt, om mij er van te overtuigen
dat ik "iets aan mijn hoofd mankeerde" en dat mijn gevoelens geen enkel
verband houden met de realiteit. Vanaf dat moment heb ik voortdurend
getwijfeld aan de betrouwbaarheid van mijn gevoelens, interpretaties etc.
Zelf noem ik het inmiddels wat het volgens mij was: hersenspoeling.
Over de relatieve verjaringstermijn:
Wat mij betreft is de relatieve verjaringstermijn gaan lopen een paar
maanden voordat ik aangifte ben gaan doen.
Ik ontdekte dat mijn moeder gewoon keihard tegen mij liegt.
Dat was de aanzet om (meer) op mijn eigen gevoelens te gaan vertrouwen, en dat leidde er weer toe dat ik de gebeurtenissen van de afgelopen 25 jaar ineens heel anders ging interpreteren.
Over bekendheid met de feiten:
Sorry, dat ben ik niet helemaal met je eens.
Natuurlijk was ik op de hoogte van het feit, dat mijn vader zjin handen
om mijn keel had gedaan en was begonnen te knijpen. Maar hoe interpreteer je zoiets? Voor mijn gevoel was hij te ver gegaan; vandaar dat ik naar de politie wilde, om dat gevoel te bevestigen danwel te weerleggen.
Toen mijn moeder mijn voornemen afkeurde, begon ik meteen weer te
twijfelen, want als het gedrag van mijn vader écht niet door de beugel kan, zou zij mij toch juist steunen? Na nog een paar dagen flink in de
war te zijn geweest, besloot ik dan maar dat het gedrag van mijn vader
gewoon onder ouderlijke tucht valt.
En dat ik mezelf dus compleet belachelijk zou maken door dat bij de
politie aan te gaan geven.
Mijn interpretatie van het misbruik is nóg gecompliceerder geweest.
Bekendheid met de feiten is dus één ding; de (juiste) interpretatie van
die feiten was in mijn geval iets anders.
Ik vermoed, dat dit in veel misbruik zaken een rol speelt, en dat dat dit
soort zaken zo gecompliceerd maakt.
Ik had graag kort en bondig willen zijn, maar heb meer tekst nodig dan ik
dacht, om alles goed uit te leggen |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: zo 08 jan 2012 16:38 Onderwerp: |
|
|
Volgens HR 26 november 2004, LJN AR1739:
| HR schreef: | | 3.4 De rechtbank verwees voor de uitleg van het criterium "bekend is geworden" naar het arrest van de Hoge Raad van 6 april 2001, nr. C99/158, NJ 2002, 383, waarin dit criterium aldus is opgevat dat sprake dient te zijn van daadwerkelijke bekendheid met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. Inmiddels heeft de Hoge Raad in het arrest van 31 oktober 2003, nr. C02/234, RvdW 2003, 169, zijn eerdere rechtspraak met betrekking tot dit criterium aldus uitgewerkt dat de korte verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW, gelet op de strekking van deze bepaling, pas begint te lopen op de dag na die waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van deze schade in te stellen. Deze rechtspraak houdt echter niet in dat voor het gaan lopen van de verjaringstermijn vereist is dat de benadeelde niet slechts daadwerkelijk bekend is met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon maar ook met de juridische beoordeling van die feiten en omstandigheden. Het stellen van die eis zou niet in overeenstemming zijn met het voor een behoorlijk verloop van het rechtsverkeer te aanvaarden uitgangspunt dat een beroep op rechtsdwaling in het algemeen niet kan worden aanvaard, en zou tot rechtsongelijkheid aanleiding geven waar juridische kennis niet in gelijke mate bij eenieder aanwezig is. Het zou ook in strijd met de rechtszekerheid zijn wanneer de aanvang van de verjaring afhankelijk zou zijn van het tijdstip waarop de benadeelde juridisch advies inwint. Ook de billijkheid, die naar in het laatstvermelde arrest is overwogen bij de korte verjaringstermijn naast de rechtszekerheid van betekenis is, staat aan het stellen van die eis in de weg. De benadeelde zou immers zonder hinder van deze verjaringstermijn kunnen profiteren van een eerst veel later bekend geworden inzicht met betrekking tot de juridische situatie ten tijde van het ontstaan van de schade, terwijl de aansprakelijke persoon zijn gedrag heeft gericht naar de toen geldende inzichten. |
Het gaat dus om het moment waarop de benadeelde daadwerkelijk bekend is met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. Het gaat niet om bekendheid met de (juiste) juridische beoordeling van die feiten.
De HR verwijst naar HR 31 oktober 2003, LJN AL8168:
| HR schreef: | | 3.4 Art. 3:310 lid 1 BW bevat twee verjaringstermijnen: een korte van vijf jaren die begint te lopen op de dag volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en een lange van twintig jaren, die begint te lopen op de dag na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt. Aan deze lange termijn ligt blijkens de wetsgeschiedenis en de daarmee strokende, vaste rechtspraak van de Hoge Raad (vgl. HR 3 november 1995, nr. 15.801, NJ 1998, 380) de rechtszekerheid ten grondslag. Deze termijn begint te lopen door het intreden van de schadeveroorzakende gebeurtenis, zelfs als de benadeelde met het bestaan van zijn vordering niet op de hoogte is (met dien verstande dat een grond voor verlenging van de verjaring bestaat in het geval van art. 321 lid 1, aanhef en onder f, BW). De korte verjaringstermijn daarentegen, waarom het in dit geding gaat, staat niet alleen in het teken van de rechtszekerheid, maar ook van de billijkheid. De voormelde eis dat de benadeelde bekend is geworden met zowel de schade als de daarvoor aansprakelijke persoon, moet naar vaste rechtspraak van de Hoge Raad aldus worden opgevat dat het hier gaat om een daadwerkelijke bekendheid (HR 6 april 2001, nr. C99/158, NJ 2002, 383; vgl. ook HR 20 april 2001, nr. C99/293, NJ 2002, 384), zodat het enkele vermoeden van het bestaan van schade niet volstaat (HR 24 januari 2003, nr. C02/011, NJ 2003, 300). Voorts heeft de Hoge Raad beslist dat, indien de benadeelde zijn vordering niet kan instellen door omstandigheden die aan de schuldenaar moeten worden toegerekend, het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de schuldenaar zich erop zou vermogen te beroepen dat de vijfjarige verjaring is begonnen te lopen op het zojuist bedoelde tijdstip. De korte verjaringstermijn gaat dan pas in wanneer die omstandigheden niet langer verhinderen dat de vordering kan worden ingesteld (HR 23 oktober 1998, nr. 16.567, C97/037, NJ 2000, 15 en HR 25 juni 1999, nr. 16.841, C97/320, NJ 2000, 16). Tegen de achtergrond van voormelde rechtspraak en in het licht van de mede naar aanleiding van deze arresten verschenen literatuur komt de Hoge Raad thans tot het oordeel dat de korte verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW, gelet op de strekking van deze bepaling, pas begint te lopen op de dag na die waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van deze schade in te stellen. |
Nu begrijp ik waarom de rechter het van belang vindt dat uitsluitend de moeder het doen van aangifte heeft belet. De zin volgend op de vetgedrukte zin lijkt echter te suggereren dat de eis dat de omstandigheden die het instellen van een vordering hebben belet aan de schuldenaar moeten worden toegerekend, geen harde eis is: het gaat erom of de benadeelde "daadwerkelijk in staat is" een vordering in te stellen.
Ik betwijfel echter dat je aannemelijk kunt maken dat het beletten door je moeder tot minder dan 5 jaar voor het instellen van je eis heeft voortgeduurd.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
DENNIS79
Leeftijd: 45
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvT
Studieomgeving (MA): UvT
Berichten: 1754
|
| Geplaatst: ma 09 jan 2012 10:51 Onderwerp: |
|
|
| Sylke schreef: | Samengevat komt het erop neer dat ik een third opinion wil, maar dan wél graag, van iemand die écht goed op de hoogte is. En bij dat besluit leg ik me dan neer.
Kun jij me hierbij helpen? Of me doorverwijzen naar iemand of een instantie die dat voor mij zou kunnen doen? |
Nee, dat kan ik helaas niet. Ik ben zelf niet voldoende expert om jou van een third opinion te voorzien.
Maar ik denk dat er wel stichtingen of belangenverengingen zijn die voor misbruikgevallen opkomen, die wel de juiste advocaten weten in te schakelen. Wellicht kun je daar eens informeren?
| Sylke schreef: | | wat bedoel je met "tegenargumenten"? Als dat jou helpt om de situatie te beoordelen, ben ik best bereid die nog even in te kloppen |
Ik bedoel daarmee argumenten die niet in jouw voordeel werken. Welke dat precies zijn kan ik enkel beoordelen aan de hand van het volledige dossier.
Vat mijn opmerking ook zeker niet op als kritiek, want het is heel logisch dat mensen die -op welke wijze dan ook- schade hebben geleden, enkel hun eigen argumenten "zien", en niet de tegenargumenten van de wederpartij.
| bona fides schreef: | Volgens HR 26 november 2004, LJN AR1739:
| HR schreef: | | 3.4 De rechtbank verwees voor de uitleg van het criterium "bekend is geworden" naar het arrest van de Hoge Raad van 6 april 2001, nr. C99/158, NJ 2002, 383, waarin dit criterium aldus is opgevat dat sprake dient te zijn van daadwerkelijke bekendheid met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. Inmiddels heeft de Hoge Raad in het arrest van 31 oktober 2003, nr. C02/234, RvdW 2003, 169, zijn eerdere rechtspraak met betrekking tot dit criterium aldus uitgewerkt dat de korte verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW, gelet op de strekking van deze bepaling, pas begint te lopen op de dag na die waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van deze schade in te stellen. Deze rechtspraak houdt echter niet in dat voor het gaan lopen van de verjaringstermijn vereist is dat de benadeelde niet slechts daadwerkelijk bekend is met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon maar ook met de juridische beoordeling van die feiten en omstandigheden. Het stellen van die eis zou niet in overeenstemming zijn met het voor een behoorlijk verloop van het rechtsverkeer te aanvaarden uitgangspunt dat een beroep op rechtsdwaling in het algemeen niet kan worden aanvaard, en zou tot rechtsongelijkheid aanleiding geven waar juridische kennis niet in gelijke mate bij eenieder aanwezig is. Het zou ook in strijd met de rechtszekerheid zijn wanneer de aanvang van de verjaring afhankelijk zou zijn van het tijdstip waarop de benadeelde juridisch advies inwint. Ook de billijkheid, die naar in het laatstvermelde arrest is overwogen bij de korte verjaringstermijn naast de rechtszekerheid van betekenis is, staat aan het stellen van die eis in de weg. De benadeelde zou immers zonder hinder van deze verjaringstermijn kunnen profiteren van een eerst veel later bekend geworden inzicht met betrekking tot de juridische situatie ten tijde van het ontstaan van de schade, terwijl de aansprakelijke persoon zijn gedrag heeft gericht naar de toen geldende inzichten. |
Het gaat dus om het moment waarop de benadeelde daadwerkelijk bekend is met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. Het gaat niet om bekendheid met de (juiste) juridische beoordeling van die feiten. |
Maar ligt hier dan niet de kern in het geval van een misbruik zaak?
Zoals ik het lees heeft TS ook niet zozeer actie ondernomen nadat zij wist dat ze wel aangifte kon doen, maar heeft zij vooraal aangifte gedaan nadat zij op de hoogte was dat juist die gedragingen bij haar schade hebben toegebracht.
TS stelt dat ze is "gehersenspoeld", ze dacht altijd dat de gedragingen van haar vader normaal waren, en leed ondertussen schade. Op enig moment begon zij pas het verband te zien tussen de schade die zij leed, en de gedragingen van haar vader. Wat mij betreft zou de verjaringstermijn pas op dat moment kunnen gaan lopen.
Vergelijk het met de boer die geen water meer krijgt op zijn land, en pas enkele jaren later er achter komt hoe het kan dat zijn buurman wel altijd zoveel water heeft gehad, die tapte namelijk zijn water af.
Hoewel de boer wel bekend was met alle feiten en omstandigheden, heeft hij nooit eerder de link gelegd tussen zijn schade en het gedrag van de buurman.
Ik geef het de rechter echter wel te doen... hij moet een goede beoordeling doen op welk moment Sylke begreep dat de schade die zij leed, leed als gevolg van de handelingen van haar ouders.
Overigens aan Sylke nog het volgende, om wel rekening mee te houden. Het recht is er in de eerste plaats helaas niet om voor rechtvaardigheid te zorgen, maar voor rechtszekerheid.
_________________
"Nusquam est, qui ubique est" |
|
|
|
|
|
Sylke
Leeftijd: 54
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Berichten: 6
|
| Geplaatst: do 12 jan 2012 16:31 Onderwerp: |
|
|
Opnieuw ontzettend bedankt voor jullie reaktie!
| DENNIS79 schreef: | | TS stelt dat ze is "gehersenspoeld", ze dacht altijd dat de gedragingen van haar vader normaal waren, en leed ondertussen schade. Op enig moment begon zij pas het verband te zien tussen de schade die zij leed, en de gedragingen van haar vader. |
Dat is nou precies wat ik bedoel!
En aangezien er geen enkele reden was om me zo diep ellendig te voelen, moest dat wel aan mijzelf liggen, en was ik dus zelf de
aanprakelijke/verantwoordelijke persoon.
| DENNIS79 schreef: | | Ik bedoel daarmee argumenten die niet in jouw voordeel werken. |
Op die manier. Voor de volledigheid geef ik ze toch maar even:
Allereerst de gebruikelijke clichés in dit soort zaken:
Er is nooit sprake geweest van mishandeling of misbruik. En voorzover ik dat onverhoopt toch zou kunnen aantonen, is dat inmiddels verjaard.
Verder ben ik mijn vader aangevlogen en heb ik hém willen wurgen, dus heeft hij zich moeten verdedigen en mij bij mijn nek gepakt. Hij heeft inderdaad samen met mij pornoboekjes bekeken, maar dat was in het kader van seksuele voorlichting. Het staat ouders vrij om zelf te bepalen hoe ze de seksuele opvoeding van hun kinderen invullen. Het zou kunnen dat hij naakt bij mij in bed heeft gelegen, maar daar weet hij niets meer van, want hij was dronken. Ik was bovendien aan de drank en de drugs, en heb verkering gehad met een drugsdealer.
En dan wat ik tijdens mijn opvoeding een paar keer per week kreeg te horen, en jarenlang heb geloofd:
Ik was van kleins af aan een onhandelbaar, egoïstisch, leugenachtig en manipulatief kreng, dat consequent alle regels aan mijn laars lapte en desnoods over lijken ging om mijn zin door te drijven. Ik deed expres wat mijn vader mij had verboden, om hem te provoceren. Hij moest dus wel keihard ingrijpen. Hijzelf is bijna heilig, omdat hij zo'n rotkind als ik nog tot mijn volwassenheid onderdak heeft willen bieden.
| DENNIS79 schreef: | | Ik geef het de rechter echter wel te doen... hij moet een goede beoordeling doen op welk moment Sylke begreep dat de schade die zij leed, leed als gevolg van de handelingen van haar ouders. |
Helemaal mee eens.
| DENNIS79 schreef: | Overigens aan Sylke nog het volgende, om wel rekening mee te houden. Het recht is er in de eerste plaats helaas niet om voor rechtvaardigheid te zorgen, maar voor rechtszekerheid.
|
Okay. Dat wist ik niet. Dat vind ik helemaal niet leuk om te horen. Maar dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Beter dan opgescheept worden met de triljoenste illusie en weer keihard onderuit gaan, dus toch bedankt voor deze informatie.
| bona fides schreef: | | Nu begrijp ik waarom de rechter het van belang vindt dat uitsluitend de moeder het doen van aangifte heeft belet. |
Ditzelfde stuk van de HR (het vetgedrukte stuk) staat vermeld in de juridische gids, en ik was op basis daarvan tot dezelfde conclusie gekomen.
| bona fides schreef: | | De zin volgend op de vetgedrukte zin lijkt echter te suggereren dat de eis dat de omstandigheden die het instellen van een vordering hebben belet aan de schuldenaar moeten worden toegerekend, geen harde eis is: het gaat erom of de benadeelde "daadwerkelijk in staat is" een vordering in te stellen. |
Okay. Verwarrend. De zin lijkt inderdaad een herhaling van de voorgaande (vetgedrukte) zin, maar dan zonder de voorwaarde dat de omstandigheden aan de schuldenaar moeten worden toegerekend. Ik durf echter niet zomaar aan te nemen, dat die voorwaarde is komen te vervallen.
| bona fides schreef: | | Ik betwijfel echter dat je aannemelijk kunt maken dat het beletten door je moeder tot minder dan 5 jaar voor het instellen van je eis heeft voortgeduurd. |
Misschien. In de periode dat ik tot inzicht kwam, heb ik een telefoongesprek met haar opgenomen, echter zonder haar medeweten en toestemming.
Hierin bagatelliseert ze het gedrag van mijn vader; dat hoorde gewoon bij de opvoeding.
Op alle mogelijke manieren probeert ze een aangifte te ontmoedigen; het heeft geen enkele zin, het lost mijn problemen niet op, het is toch al verjaard enzovoorts. Alle verzoeken van mijn kant om me te steunen, bv door een verklaring op te stellen, wijst ze af.
Ze heeft grote consideratie met de ellende die ik ervaar in "mijn werkelijkheid", maar mijn werkelijkheid heeft nou eenmaal niets te maken met de realiteit. De boosheid die ik ervaar naar mijn vader toe, heeft geen enkel bestaansrecht maar is het gevolg van mijn stoornis. Ze had een paar dagen daarvóór met mijn psychiater gesproken (ik was daar zelf niet bij aanwezig), en hij zou haar dit allemaal zo hebben uitgelegd.
Op dit punt in het gesprek raakte ik behoorlijk overstuur; zulke geluiden had ik nooit gehoord van mijn psychiater. Ik was op dat moment anderhalf jaar in behandeling bij hem. Eén van de twee was dus niet eerlijk tegen me, maar wie?
Uiteindelijk zet ze de boel helemaal op zijn kop, door te suggereren dat er een heel goede oplossing is voor al mijn problemen; een lobotomie. Ook hier zou mijn psychiater het mee eens zijn. Ik moest er dus maar eens over nadenken of ik zo'n operatie wil.
Even voor alle duidelijkheid: mijn psychiater hield aan het begin van elk gesprek dezelfde inleiding, waarin hij zijn theorie presenteerde. Lobotomie vormde een onderdeel van die inleiding; het werd vroeger toegepast als behandelmethode voor mensen met stoornissen zoals de mijne. Hij besloot dat verhaal, door te vertellen een lobotomie al meer dan vijftig jaar niet meer wordt uitgevoerd in Nederland, omdat men dat als achterhaald en barbaars beschouwt. Bovendien is er medicatie beschikbaar met hetzelfde effect, namelijk dat de gebruiker een kasplantje wordt. Hij heeft nooit voorgesteld dat ik die medicatie moest gaan gebruiken. Mijn moeder was al een paar keer samen met mij bij hem geweest, en heeft die inleiding dus meerdere malen gehoord. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22911
|
| Geplaatst: do 12 jan 2012 18:23 Onderwerp: |
|
|
Ik ben het niet helemaal eens dat het recht "in de eerste plaats" bedoeld is om rechtszekerheid te krijgen. Wel is dit uiteraard ook een belangrijk doel en de reden voor de verjaringstermijnen.
| Sylke schreef: | | De zin lijkt inderdaad een herhaling van de voorgaande (vetgedrukte) zin, maar dan zonder de voorwaarde dat de omstandigheden aan de schuldenaar moeten worden toegerekend. Ik durf echter niet zomaar aan te nemen, dat die voorwaarde is komen te vervallen. |
Als de rechter in hoger beroep het maar aanneemt  .
In ieder geval denk ik dat de voorwaarde niet meer geldt, of in ieder geval niet zo strikt als de rechter lijkt te stellen. Uit "komt de Hoge Raad thans tot de conclusie" blijkt ook duidelijk dat de eerdere jurisprudentie wordt bijgesteld.
Overigens gaat het in dat arrest vooral over "niet daadwerkelijk in staat" wegens onbekendheid met het causaal verband, en niet wegens factoren van vooral psychische aard. Dat hoeft verder geen verschil te maken, maar ik sluit dat ook niet uit.
| Quote: | | Misschien. In de periode dat ik tot inzicht kwam, heb ik een telefoongesprek met haar opgenomen, echter zonder haar medeweten en toestemming. |
Dat zij dat niet wist en geen toestemming had gegeven lijkt me geen probleem.
Het is inderdaad volstrekt duidelijk dat je moeder in dat gesprek van alles bij elkaar heeft verzonnen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
|
|
| |
Pagina 1 van 1 |
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
