Bezoekregeling opschorten? Recht of plicht?

[Gaialynn]

Mijn verhaal lijkt veel op dit verhaal, met een aantal kleine maar heftige verschillen.
Gescheiden in 2004 na 7,5 jaar huwelijk. In totaal 18 jaar samen geweest. Onze zoon (nu 12) woont (op mijn verzoek, dus geen OTS) in een instelling vanwege een aantal stoornissen. Verder zijn er nog 2 meiden (inmiddels 8 en 15 jr). Na problematisch huwelijk, heb ik de knoop doorgehakt en de scheiding aangevraagd. Er is nooit een bezoekregeling vastgelegd bij de rechter. Wederom op mijn verzoek, omdat ik het vertrouwen had dat wij daar samen wel over zouden uitkomen. Sterker nog, mijn ex-man nam niet eens de moeite om een advokaat in te schakelen.

Na veel problemen en tegenwerking van mijn ex-man, bij zowel de opvoeding als financiële ondersteuning van het gezin (er is wel een alimentatieplicht vastgelegd door de rechtbank á €125,00 per kind per maand), wil ik een punt zetten achter de bezoekregeling die wij in 2004 zelf op papier gezet hebben. Allereerst komt meneer zijn afspraken nooit na, maakt beloftes naar de kinderen die hij wederom niet na komt, is veroordeeld voor (zijn eigen) kindermishandeling en zorgt elke keer als hij de kinderen komt halen en/of brengen voor een scéne (ruzie, steen of vuist door de raam etc) aan mijn adres, waarna hij zijn excuus aanbied en ik de kinderen weer meegeef. Heeft de ene vriendin na de andere, waardoor de kinderen erg in de war raken (vooral mijn zoon) en is zo bezitterig dat hij een eventuele relatie voor mij met een nieuwe partner meteen vanaf het begin onmogenlijk maakt. Scheld me uit voor de verschrikkelijkste dingen en maakt me overal zwart.

Hij frustreerd de behandeling van onze zoon in de instelling, welke ik inmiddels ervan verdenk, dat zij mij maar een zeur vinden en zich achter mijn ex-man scharen. Ik heb meerdere malen aangifte gedaan tegen mijn ex-man van opelijke geweldpleging tot huisvredebreuk. Van de instelling krijgt hij hulp voor het verwerken van zijn "verschrikkelijke" jeugd, terwijl hij tegen mij nooit geklaagd heeft daarover (lees; 18 jaar samen geweest). Sterker nog hij was altijd een moederskindje.

Inmiddels weer een nieuwe vriendin die hij zomaar op onze drie kinderen laat passen in 'zijn' weekend en zelf gaat werken. Ik ken haar niet, en zij kent onze zoon niet goed genoeg om hem in toom te kunnen houden, of als verantwoordelijke op te treden bij problemen (binnen maar vooral buitenshuis). Mijn ex-man is zelf niet gediagnostiseerd ADHD-er maar heeft het wel. Dit werd ons duidelijk door een aantal tests. Onze zoon is wel gediagnostiseerd plus een aantal stoornissen meer. Mijn ex-man heeft ruim een jaar zonder APK en verzekering rondgereden en onze kinderen in zijn auto vervoerd etc. Twee weken geleden had ik er plotseling genoeg van. Ik ben naar mijn advokaat gestapt en heb twee dingen gevraagd. Het opschorten van bezoekrecht en het opeisen van het één hoofdelijk gezag.

Inmiddels is mijn ex-man door een brief van mijn advokaat op de hoogte gesteld. Ik heb de instelling heel duidelijk de opdracht gegeven, onze zoon niet meer aan hem mee te geven en niet meer volgens het belcontact te werken. Ik ben accoord gegaan met een doorlopende informatie over onze zoon, ik heb en wil geen geheimen hierover. Echter, geeft de instelling onze zoon gewoon mee, omdat er (nog) niets juridisch duidelijk is. Ook schaarde zij zich achter het feit dat we beiden het ouderlijk gezag hebben, en zij niets anders kunnen als onze zoon meegeven.

Hij is veroordeeld voor kindermishandeling, hij indoctrineerd en beinvloed onze zoon, is het niet eens met de behandeling, scheld, vloekt en tiert in bijzijn van de kinderen en komt zijn verantwoordelijkheden niet na. Moet er eerst een dode vallen eer de instelling accoord gaat met het opschorten van de bezoekregeling tot de rechter uitspraak doet? Vooral mijn zoon kampt met een loyaliteitsprobleem, die het hem nog moeilijker maken, vooral omdat hij toch opkijkt tegen 'zijn' papa...

Ik heb mijn zoon duidelijk gemaakt, dat mama's soms beslissingen moeten nemen die weleens waar niet leuk, maar altijd in het belang van de kinderen gemaakt moeten worden. Ik wil alleen het beste voor onze kinderen. Alle tips en hulp zijn van harte welkom... Ik weet het niet meer en ben er ontzettend emotioneel over... Eigenlijk ben ik aan het eind van mijn vechterslatijn... Wat moet ik doen?

Liefs, Lynn

[bona fides]

[annemiekewp]

ik vrees voor je dat bona fides gelijk heeft.

[Gaialynn]

Verschrikkelijk!!! Want op deze (misschien wel wettelijke) manier, blijft er maar weinig over van de uitspraak; Wij zitten hier om uw zoon te beschermen tegen 'de grote boze' buitenwereld. De instelling hoeft niet partijdig te zijn of voor rechter te spelen. Ik heb ze immers de brief van officier van justitie overhandigd waarop staat dat vader voor zijn daden (Het mishandelen van zijn eigen kinderen!) veroordeeld is. Betekend dit dan eigenlijk dat kinderen (in dit geval gaat het over onze zoon) vogelvrij verklaard zijn en toch (omdat de wet het zegt) in handen vallen van hun mishandelende vader? Met alle mogelijke gevolgen van dien? Waar blijft dan de veiligheid? Ook een commissie (samen gesteld door Jeugdzorg) van oa de Jeugdzorg, st. Mee, AMK en kinderbescherming vonden de aanklacht tegen vader niet zwaar genoeg. Dan vraag ik me af, wat het nog inhoud als iemand veroordeeld word voor kindermishandeling...

Bedankt voor het vlugge reageren. Liefs, Lynn

[bona fides]

[tikSimone]

Ik lees uit het bericht dat meneer veroordeeld is voor kindermishandeling (van de eigen kinderen). De problemen bestaan dus al langer. Verder is het beschreven gedrag wanneer het kind opgehaald werd wel redelijk bizar, maar aan de andere kant kan ik dan juist weer heel moeilijk begrijpen dat het kind daarna dan toch nog mee mag met vader.

Hoe dan ook: er zijn diverse wegen om naar Rome te komen.

Lynn, zoals je zelf ook al schrijft: je kunt om een herziening van de bezoekregeling vragen en je zou ook kunnen vragen of hij uit de ouderlijke macht ontzet kan worden. Bij beide kun je volgens mij vragen om een voorlopige voorziening.

Wellicht valt in kort geding aan de rechter te vragen de instelling op te dragen tot nader order het kind niet aan vader (of misschien zelfs aan beide ouders, da's dan neutraler) mee te geven. Maar of je daar, juist omdat je zo lang al zo veel in getolereerd hebt, succes mee zult hebben....?

Maar goed, het lijkt er op dat je advocaat druk bezig is voor je.
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[Michèle]

Ik kan me voorstellen dat het voor een moeder heel frustrerend en misschien onbegrijpelijk is als instanties zich 'verschuilen' achter wat je als bureaucratie ervaart.
De reden er achter is wel een goede: op het woord van één van beide ouders mag een instantie niet zomaar zwartmakerij over die andere ouder aannemen. Afgaand op de feiten die je hier aandraagt is het natuurlijk niet zomaar zwartmakerij, er is wel degelijk wat aan de hand en een ernstige situatie ook! Maar het is niet aan een instantie zoals kinderopvang om 'recht te spreken' in dit soort ernstige situaties.