Mr. Moszkowicz en de Orde

[Arnoud Engelfriet]

Zoals een journalist (nou ja, journalist...) vragen "welk woord bedoelt u, aha dat woord"?

Arnoud

[LeChat]

Nu is Moszkowitz natuurlijk sowieso geen civilist, dus waarschijnlijk heeft Hammerstein zich ook inhoudelijk met de zaak bemoeid (en niet alleen als formeel procureur opgetreden).
_________________
Gelijk hebben is nog geen gelijk krijgen.

[JetKroket]

[LeChat]

Hoezo 'ongezond'?
_________________
Gelijk hebben is nog geen gelijk krijgen.

[bona fides]

[JetKroket]

[Gwenny]

Hey,

Kelder zei gister in het televisieprogramma 'Knevel en van den Brink' dat Moszkowicz het plan zou hebben om door te procederen.

Enfin, ik merk wel hoe het loopt.

Gwen
_________________
Het leven is een lichtflits tussen twee eeuwigheden van duisternis.
*Vladimir Nabokov*
(8/60.2 en 8/60.2)

[JetKroket]

Moszkowicz wil Kelder laten vervolgen voor smaad. Hij ziet de uitspraak van het hof als steun in de rug, aldus de Volkskrant. Hier is niets op tegen.
_________________
'Sorry, onze bar is gesloten. Wilt u misschien iets drinken in afwachting dat ze opengaat?'
- Wiet van Broeckhoven

[bona fides]

Moszkowicz kan eerst nog naar de Hoge Raad in kort geding, dan via een bodemprocedure langs rechtbank, hof en wederom Hoge Raad. Kan nog even duren.

Spong merkte op dat in het oordeel van het hof dat de uitlating "maffiamaatje" onrechtmatig was, ligt besloten dat deze uitlating ook strafbaar was. Dat lijkt mij een non sequitur.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[bona fides]

Is Moszkowicz een maffiamaatje?

Christiaan Alberdingk Thijm heeft deze kritiek op de uitspraak van het Hof:

[Gwenny]

De advocatie nieuwsbrief kopte het volgende:

[bona fides]

[JetKroket]

Hof draagt bij aan verdere polarisatie van strafproces
De advocatuur moet het debat aangaan met de rechterlijke macht over de uitspraak in de zaak Moszkowicz-Kelder, vindt Nico Meijering.
De reacties op de uitspraak van het gerechtshof Amsterdam inzake de kwestie Moszkowicz- Kelder hebben het beeld van winnaars aan beide zijden opgeroepen.
Bestudering van die uitspraak leert echter dat er toch een grote verliezer te betreuren is.
Het is geen nieuws dat de laatste jaren het strafproces in meerdere opzichten aan het verharden is.
Niet alleen wordt door openbaar ministerie en rechter steeds vaker gehoor gegeven aan de publieke roep om harder optreden en straffen.
In en buiten de rechtszaal lijken de confrontaties tussen openbaar ministerie en strafadvocaten grimmiger te worden, terwijl de gemiddelde strafpleiter in toenemende mate geconfronteerd wordt met beslissingen van magistraten die steeds moeizamer uit te leggen zijn aan cliënten en hun omgeving.
De theorie dat openbaar ministerie en strafadvocatuur gelijk vertrouwen zouden moeten genieten in het strafproces, lijkt ook steeds meer te worden verlaten, gelet op de vele eenzijdig gerichte veiligheidsmaatregelen.
Zo is het reeds lang gebruik dat de betere lunchruimte op het paleis van justitie vanwege veiligheidsredenen verboden gebied is geworden voor de advocatuur, maar een veiligheidsscan en het moeten inleveren van telefoons voor aanvang van extra beveiligde zittingen wil maar niet wennen.
De verharding manifesteert zich nu ook in gerechtelijke uitspraken die wijzen op verlies van begrip aan de zijde van rechters voor de positie van de advocaat in het strafproces.
Ondenkbaar was het bijvoorbeeld dat magistraten zouden tornen aan het rechtstatelijke principe van vertrouwelijkheid tussen advocaat en cliënt. Toch bepaalden twee Amsterdamse rechters-commissarissen eind vorig jaar op aandringen van het openbaar ministerie dat het belang van waarheidsvinding in een strafzaak kan meebrengen dat een advocaat zijn verplichting zijn mond te houden over hetgeen een cliënt hem heeft toevertrouwd, moet laten varen.
Ook de hogere rechter laat zich nu in deze neerwaartse spiraal niet onbetuigd, gelet op de uit - spraak van het gerechtshof Amsterdam.
Hoewel er veel meer is op te merken over deze uitspraak, beperk ik mij hier tot de overwegingen van het gerechtshof inzake de stelling van Moszkowicz, dat Kelder de grenzen van de in het maatschappelijk verkeer betamelijke zorgvuldigheid heeft overschreden met zijn uitlating dat Moszkowicz een beroepsleugenaar is.
Het Hof overwoog dat het hier niet ging om een feitelijke aantijging, maar veeleer om een negatief waardeoordeel over de advocaat Moszkowicz, waarna het Hof vervolgt: ‘zoals dat in het algemeen wel vaker wordt gehoord over strafrechtadvocaten wanneer deze de waarheidsvinding achterstellen bij het dienen van het belang van hun cliënt’. Aldus beschouwd, is de gewraakte uitlating van Kelder volgens het Hof niet als onrechtmatig aan te merken.
Voorzichtig uitgedrukt is dit een zeer opmerkelijke uitspraak van onze hoogste rechter in het ressort Amsterdam. Waar en wanneer heeft dit Hof ‘wel vaker’ de kwalificatie beroepsleugenaar gehoord als strafrechtadvocaten het belang van hun cliënt dienen? In de lunchruimte van het paleis van justitie of in raadkamer als men aan het beraadslagen is? Ik kan mij in ieder geval niet herinneren deze voor een advocaat diffamerende en uiterst schadelijk terminologie eerder gehoord te hebben. Een leugenaar is immers iemand die liegt, die opzettelijk onwaarheid spreekt. Een beroepsleugenaar heeft bovendien van het liegen zijn beroep gemaakt.
Het is een advocaat in het geheel niet toegestaan opzettelijk onwaarheid te spreken. Dat mag thuis niet, laat staan dat het in het strafproces zou zijn toegestaan. Dat is totaal iets anders dan het achterstellen van de waarheidsvinding bij het dienen van het belang van een cliënt door te zwijgen over voor een cliënt belastende feiten die de advocaat bekend zijn geworden bij de uitoefening van het vak. Bij het Hof zou toch als bekend mogen worden verondersteld dat dat zelfs een verplichting is die op iedere strafpleiter rust. Als een advocaat kennis draagt van feiten die niet het belang van een cliënt dienen, dan moet die advocaat dat belang laten prevaleren. Daartoe heeft iedere advocaat zelfs de eed of de belofte ten overstaan van de rechterlijke macht moeten afleggen.
Wat betekent deze uitspraak, naast de conclusie dat de strafadvocatuur als grote verliezer uit de strijd Moszkowicz-Kelder is gekomen?
Dat het een ieder nu ook vrijstaat om een officier van justitie voor beroepsleugenaar uit te maken zodra die de waarheidsvinding achterstelt bij het dienen van de vervolging van een verdachte?
Deze kwalificatie zou dan in de visie van het Hof des te meer opgaan, nu de positie van een officier in het strafproces er een is die nu juist geen ruimte laat voor het verzwijgen van voor een verdachte ontlastende feiten.
Ik geloof niet dat het verstandig zou zijn als de strafadvocatuur mee zou gaan in deze nieuwe negatieve impuls die het Gerechtshof heeft gegeven aan de verslechterende verhoudingen in ons strafproces.
Wel zou het goed zijn als de advocatuur dit niet over haar kant laat gaan en direct het debat met de magistratuur zoekt om de voortgaande polarisatie te keren.
Nico Meijering is advocaat bij Seegers, Meijering, Ficq & Van Kleef Advocaten te Amsterdam.
Bron: de Volkskrant, 30 mei 2007.
_________________
'Sorry, onze bar is gesloten. Wilt u misschien iets drinken in afwachting dat ze opengaat?'
- Wiet van Broeckhoven

[bona fides]

Ik ben dus niet de enige die de manier waarop het Hof het gebruik van de term "beroepsleugenaar" verdedigt als een gebruikelijk negatief waardeoordeel over strafrechtadvocaten die de waarheidsvinding achterstellen bij het belang van de cliënt.

Moszkowicz kan ook met die passage uit het arrest tevreden zijn. Het Hof maakt duidelijk dat niet hij beledigd werd (en mocht worden), maar de hele beroepsgroep!
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.