foute aanname door kortgedingrechter

[nieky]

Bij een kort geding deed de rechter een aanname, die feitelijk onjuist bleek te zijn. Hij baseerde zijn uitspraak op deze onjuistheid. Hij deed het wel zo, dat beide partijen de vrijheid hadden naar eigen inzicht verder te gaan. Er is dus duidelijkheid gekomen. Een hoger beroep, of een bodemprocedure waren daardoor niet nodig. Anders gezegd: de eiser werd juridisch in het gelijk gesteld, maar wel zodanig, dat de eiser de uitspraak niet kan effectueren. Hij heeft dus niets aan de uitspraak.
De rechter wees de partijen hun eigen kosten toe. Beide partijen moeten griffierecht betalen.

In het geval de rechter beter op de hoogte was geweest, dan had hij (waarschijnlijk) eiser in het ongelijk gesteld en eiser veroordeeld in alle kosten.

Mijn vragen:
1. De rechter doet uitspraak en er komt geen terugkoppeling; hij leert dus niets van deze fout. Hij zal de fout in een volgende procedure met andere partijen dus gewoon weer opnieuw maken. Wat is hiertegen te doen?

2. De partij die ten onrechte verloren heeft, krijgt een factuur voor griffierecht. Die is niet terecht, want bij een juiste uitspraak, zou deze partij niets hoeven te betalen. Immers alle gerechtskosten zouden dan aan de andere partij zijn toegewezen.
Wat is hieraan te doen?

[LeChat]

Was het een aanname over de [url]feiten[/url] in die zaak? (Dat lijkt uit je formulering te volgen.) Zo ja, hoe zou de rechter dan in een volgende zaak weer dezelfde fout kunnen maken?
_________________
Gelijk hebben is nog geen gelijk krijgen.

[nieky]

[tikSimone]

Het staat je natuurlijk altijd vrij om even contact met de desbetreffende rechter op te nemen. Maar dat is dan meer voor de toekomst.

Voor de zaak zelf: als die rechter een onjuiste aanname doet, dan moet men dat tijdens de zitting corrigeren. Gebeurt dat niet, dan is het een "feit" (wat niet betwist wordt staat immers vast). Dus aan die uitspraak doe je niks meer.
_________________
Nait soez'n, moar doun!

[nieky]

Ik wil even graag wat dieper op de zaak ingaan.

Er lag al een uitspraak van de kantonrechter, die in kracht van gewijsde is gegaan.
De uitspraak van de kortgedingrechter is hiermee in tegenspraak. (Volgens mij dan, hè).

Mijn aanvullende vragen:
3 Wat is nu sterker:
a) het feit dat de uitspraak van het kort geding recenter is, of
b) het feit dat kantonrechtersvonnis toen al in kracht van gewijsde was.

4 Kan de wederpartij met een nieuwe procedure toch nog naleving afdwingen van de onterechte afspraken in het kort geding?

[bona fides]

Erg merkwaardige situatie.

[nieky]

[Yetl]

Wanneer het juist is dat het eerdere vonnis in kracht van gewijsde is gegaan, is het ook in gezag van gewijsde (art. 236 Rv.). Daar moet je alleen wel zelf mee komen. In ieder geval had je de feiten zoals die eerder zijn vastgesteld op die manier in de voorlopige voorziening kunnen betrekken.

Concluderend, de eerder vastgestelde feiten zijn (in principe) sterker (maar je geeft niet aan of er nieuwe feiten zijn, dus met zekerheid is daar niets over te zeggen). Daarnaast sluit ik me graag aan bij het verzoek meer informatie te geven. Het recht zit ramvol subtiliteiten die juist het verschil maken.

Je andere vraag is niet te beantwoorden zonder dat je meer laat zien; de zinsnede 'onterechte afspraken in het kort geding' is compleet raadselachtig.

Je leeftijd kan je aanpassen in je profiel. Anonimiseer de zaak en je doet volgens mij niemand kwaad.
_________________
Messenger at Arms

[nieky]

Volgens mij gaat het niet over de vastgestelde feiten. De rechter zei als het ware: "Volgens mij is een plus een drie, en daarom vind ik dat ...".
Het ging om de inzichten en ervaring van de rechter zelf. Hij bracht informatie in, die pertinent onjuist blijkt te zijn.

Dat art. 236 Rv begrijp ik wel. Van een rechter kun je niet verwachten dat hij alle gedingen die tussen twee partijen hebben gespeeld, uit zijn hoofd weet. Daarom moet je hem er even aan herinneren. Bij ons ging het echter over de uitleg van de betekenis van dat eerdere vonnis.

Mijn standpunt is, dat als ik mij aan het vonnis heb gehouden, mij niets te verwijten valt. Maar uiteraard is er altijd een grijs gebied.
Om dat grijze gebied gaat het hier. In het vonnis was de opdracht tot taxatie niet haarfijn beschreven: niet wie de opdracht geeft, niet in welk lettertype die gevat moet zijn of de kleur van het briefpapier.
De wederpartij vindt de taxatie te laag, ongeacht het feit dat de taxatie is geschied door een in het vonnis aangewezen taxateur.
De wederpartij probeert nu te bewijzen dat de 'te lage waarde' aan het vonnis ligt en voegt daarom eisen toe. De rechter vind de eisen billijk. Maar de aanvullende eisen zijn feitelijk niet relevant.
De wederpartij gaat ervan uit, dat de eisen impliciet in het vonnis bedoeld zijn. Ze zijn dus volgens hem helemaal niet aanvullend, maar 'gebruikelijk'.

Er werden twee -irrelevante- eisen aangevoerd:
1. de opdracht voor de taxatie is niet door beiden ondertekend. Dit is irrelevant, omdat er hier niet sprake is van wel of geen wilsovereenstemming; het is gewoon de opdracht van de rechter.
Iedereen begrijpt, dat een taxatie niet afhankelijk is van de opdrachtgever.
Toch werd dit opgenomen in het kortgedingvonnis (1).
2. de aanwezigheid van de voormalige echtelieden. Die aanwezigheid is alleen maar hinderlijk voor de taxateur. Hij meet het huis op, bekijkt de staat van onderhoud en de buurt en zoekt thuis in zijn database naar gelijksoortige woningen. De aanwezigheid van de echtelieden heeft geen invloed. De taxateur is beëdigd en is zich ervan bewust, dat bij een onjuiste taxatie er altijd iemand is, die hij benadeelt. Ook is het niet zo, dat door de aanwijzingen van de echtelieden er ineens meer vierkante meters of kubieke meters bijkomen. Ook is het niet zo, dat als iemand op een scheur in de muren wijst, de geschatte waarde omlaag gaat. Want een taxateur ziet die scheuren heus zelf wel.
Deze aanvullende eis gaat terug op een onjuist beeld van het werk en de insteek van een taxateur. Eigenlijk is dit pure verdachtmakerij van een eerlijke beroepsgroep.

Naar mijn idee had de kortgedingrechter de volgende overwegingen moeten maken:
. is de taxateur degene die in het vonnis is aangewezen? (ja)
. is de taxateur beëdigd? (ja)
. woont de taxateur binnen de vereiste afstand? (ja)
. zijn er toch nog aperte fouten in de taxatie aanwezig? (nee)
. zijn de aanvullende eisen relevant? (nee dus)

Hij had de aanvullende eisen dus moeten afwijzen. Maar omdat hij onjuist geïnformeerd was, wees hij ze toe. Hij maakte er een overeenkomst tussen de partijen van. Deze overeenkomst heb ik inmiddels opgezegd.



(1) als de betreffende rechter dit leest: ik begrijp dat dit een slimmigheidje is. Knap gedaan. Maar ook hoop ik dat u mensen in het vervolg niet meer zo in moeilijkheden zult brengen.

[bona fides]

Ehm, die eisen lijken mij ook heel billijk. Het lijkt me niet dat een professioneel taxateur zijn werk niet zou kunnen doen in de aanwezigheid van de belanghebbenden. En wellicht is de taxateur beëdigd, maar hij lijkt me geen persoon die als een rechter boven de partijen staat. (Ik lees overigens dat taxateur tegenwoordig een vrij beroep is; de beëdiging lijkt me dan slechts een soort certificatie door de eigen beroepsgroep.)

Het lijkt er een beetje op dat één partij de taxatie er snel heeft doorgedrukt buiten de andere partij om.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[Yetl]

[nieky]

@Yetl