Gestolen goederen tergoedetrouw gekocht, wat te verwachten?

[Tadango]

Mijn vader en ik hebben hobby spullen gekocht wat achteraf gestolen bleek. Wij hebben echt tergoedetrouw gehandeld, ik heb zelfs nog op internet gezocht of er een melding was gedaan van gestolen spullen omdat ik dit soort problemen wou voorkomen. Het verhaal wat wij te horen kregen van de verkopende partij klonk geloofwaardig. De spullen werden ook niet via een vreemde of onder verdachten omstandigheden aangeboden.

Ik kwam er na 2 dagen al achter dat de spullen gestolen waren omdat ik contact had met de fabrikant. Ik heb de fabrikant toen mijn gegevens doorgegeven zodat hij deze aan zijn klant (van wie de spullen gestolen waren) kon doorgeven. Mijn vader en ik waren kapot toen we hoorden dat het gestolen was.

De persoon die bestolen is heeft niets van de verzekering uitgekeerd gekregen en heeft de politie de informatie doorgegeven. De politie heeft het onderzoek heropend en mij inmiddels verhoord. Ik heb de spullen ook bij de politie in bewaring gegeven omdat ik niet zelf als bewaarder wilde worden aangesteld.

Ik wil graag weten wat er nu gaat gebeuren en wat ik kan verwachten. Rechtspraak door een rechter gaat zeker 6 - 9 maanden duren heb ik begrepen en zo lang in onzekerheid zitten voelt erg vervelend. Ik heb wat wetten en regels gelezen maar ik kom er niet uit wat er precies mogelijk is en wat ik kan verwachten.

Ook heb ik contact gehad met de bestolen persoon en aangegeven dat ik graag wil meewerken zodat hij zijn spullen terug krijgt. Ik heb alleen ook aangegeven dat mijn vader en ik niet het slachtoffer willen worden dus ik doe geen afstand van de spullen voordat wij ons geld terug hebben. Ik heb de persoon ook voorgesteld om de spullen terug te kopen totdat wij ons geld van de verkopen terug hebben, dan krijgt hij zijn geld ook terug. Dit heb ik gedaan omdat de persoon heel graag snel zijn spullen terug wou en ik hem de maanden tot rechtspraak wou besparen. Is dit strafbaar? Ik deed het alleen maar om hem te helpen want hij had al 3 jaar zijn hobby spullen moeten missen. Ik heb vaker verhalen gelezen dat de gedupeerde zijn spullen terug moest kopen dus ik heb er niet eens aan gedacht dat dit strafbaar kon zijn.

Zover ik heb kunnen lezen volgens artikel 86 lid 3 uit het burgelijk wetboek ben ik nog steeds wettelijk eigenaar. De diefstal is meer dan 3 jaar geleden dus de persoon heeft geen recht meer op het terugeisen van de goederen via de politie. Alleen de rechter kan de spullen nog aan hem teruggeven heb ik begrepen. Op welke gronden zou een rechter dit normaal doen? De spullen worden nog inbeslaggenomen door de politie gedurende het onderzoek.

Indien de persoon bestolen is (en er geen verdachte omstandigheden zijn) en ik inderdaad tergoedetrouw heb gehandeld, wat zou een rechter dan in zo'n geval beslissen? Er van uit gaande dat de dieven / ons geld niet traceerbaar is. Zou de rechter dan alsnog de gestolen goederen terug geven aan de persoon, en ons dus het slachtoffer laten worden?

Ik vindt het zoiezo vreemd dat een verzekering niet uit keerd, dat roept vraagtekens op. Zal een rechter dit soort dingen meenemen in zijn beslissing?

[LM]

Of je ter goedertrouw hebt gehandeld hangt niet alleen af van je intentie, maar ook van de feiten en omstandigheden. Belangrijk criterium hierbij is of je een redelijke prijs voor de goederen hebt betaald. Als je aanzienlijk minder betaalde dan redelijkerwijs te verwachten kan het zijn dat jou heling ten laste gelegd wordt.

[Judge Tatting]

Als je werkelijk te goeder trouw gehandeld hebt is het toch geen probleem om aan te geven bij wie je de spullen gekocht hebt?
_________________
Veritas incognita ergo dubito.

[Tadango]

Uiteraard zijn al die gegevens doorgegeven aan de politie. Ik ben er ook van overtuigd dat mijn vader en mij niets te verwijten vallen en dat wij geen straf en / of boete krijgen. Ik twijfel alleen enorm of wij beschermd worden door een wet en of wij als ons zuur verdiende spaargeld kwijt zijn. Ik heb veel verhalen gevonden van vergelijkbare zaken maar weinig die echt overeenkomen. Je leest ook veel verschillende uitkomsten en redenen.

Zoals ik het nu zie zouden in de normale gang van zaken de spullen terug gaan naar de bestolen persoon en kunnen wij een civiele zaak beginnen tegen de persoon waarvan wij de spullen gekocht hebben. Dit betekend veel werk en geen garantie dat we ook echt ons geld terug krijgen.

Ik lees ook verhalen dat wij de spullen terug krijgen en dat de bestolen persoon onze onkosten moet vergoeden als hij de spullen terug wil krijgen. Hij kan hier alleen niet toe gedwongen worden, en wij zouden dan een zaak tegen hem moeten beginnen indien hij de spullen zonder betaling terug wil.

Wat is de normale gang van zaken in zo'n zaak? Welke kans is er dat wij de eigenaar van de spullen blijven? Aan welke voorwaarden moeten wij dan voldoen?

Ik snap artikel 86 lid 3 uit boek 3 ook niet 100%. Betekend dit dat de bestolen persoon na 3 jaar na diefstal het recht verliest om de spullen terug te eisen / krijgen omdat wij het gekocht hebben van een natuurlijk persoon en niet van een winkel? Indien het van een winkel gekocht is had hij dat recht ook na 3 jaar?

Wat wordt er precies met lid 1 bedoeld? Wat moet een rechter in dit geval over ons oordelen. Ter goede trouw alleen is niet voldoende begrijp ik.

[bona fides]

Als we aannemen dat je te goeder trouw hebt aangenomen dat de verkoper eigenaar was, heeft de bestolen persoon alleen art. 3:86 lid 3 BW. Omdat jij je niet kunt beroepen op de "tenzij"-clausule, heeft de bestolen persoon vanaf de dag van de diefstal 3 jaar om de spullen als zijn eigendom op te eisen.

Of die 3 jaar inmiddels zijn verstreken doet er niet toe, de vraag is of die 3 jaar waren verstreken op het moment dat hij zijn spullen van je terugvroeg.

Waren die 3 jaar toen al verstreken, dan hoef je de spullen niet terug te geven. De bestolen persoon moet dan bij de dief aankloppen om zijn schade vergoed te krijgen.

Waren die 3 jaar toen nog niet verstreken, dan moet je de spullen teruggeven. Jij moet dan bij de dief aankloppen om je geld terug te krijgen. Van de bestolen persoon heb je niets te eisen.

[LM]

Mijn interpretatie van 3:86 BW is als volgt:

- het algemene uitgangspunt is dat voor een geldige eigendomsoverdracht de verkoper zelf eigenaar moet zijn (een bevoegde vervreemder). Is de verkoper geen eigenaar (maar bijv. dief / heler) dan kan deze de goederen niet rechtsgeldig overdragen;
- 3:86 maakt op dit algemene uitgangspunt een uitzondering. Als de koper ter goede trouw is, is de eigendomsoverdracht toch rechtsgeldig;
- ondanks de geldige eigendomoverdracht, heeft de oorspronkelijke eigenaar in dat geval wel drie jaar de tijd (gerekend vanaf de diefstal) om het goed terug te vorderen van de "nieuwe" eigenaar. Als deze terugvordering slaagt is de oorspronkelijke eigenaar (gelet 3:120 BW) wel verplicht om de kosten van de koper ter goede trouw te vergoeden. Doet hij dat niet dan mag de koper ter goede trouw het goed alsnog onder zich houden;
- Als de drie jaar zijn verlopen vervalt dit terugvorderingsrecht;
- Als de koper ter goede trouw het goed kocht in (vrij vertaald) een winkel vervalt ook de termijn van drie jaar.

Kortom jij kocht van een particulier en de diefstal is langer dan drie geleden, dan is er geen sprake meer van een terugvorderingsrecht. Ook ben je dan m.i. niet verplicht tot een schadevergoeding aan de oorspronkelijke eigenaar. Jij mag de goederen houden en de oorspronkelijke eigenaar moet het uitvechten met de dief.

[Tadango]

Bedankt voor de antwoorden, dit maakt een hoop duidelijk.

Ik heb de spullen meer dan 3 jaar na diefstal gekocht dus de dief had die mogelijkheid niet. Hij heeft geen aanspraak meer begrijp ik nu.

De rechter bepaald dus of 3:86 lid 1 van toepassing is. Het gaat dus hoofdzakelijk om de tergoedetrouw regel. Er kunnen altijd redenen worden gevonden die bepalen dat wij beter hadden moeten weten, en dus niet tergoedetrouw hebben gehandeld. Als je alles achteraf weet is dat natuurlijk anders. Dit zal dan even spannend worden de komende tijd...