noodweer of niet?

[bona fides]

[cia76]

Ik ben nog niet zo thuis in het strafrecht maar ik kan het me niet voorstellen dat de agent zich zo wel op noodweer als op aanhouding kan beroepen tegelijkertijd en dat de rechter het dan maar uit moet zoeken. Het ene sluit het andere uit. Bewijs maar eens dat het noodweer was als je tegelijkertijd zegt dat het een poging tot aanhouding was en andersom. Dit zou ik te gek voor woorden vinden en ik geloof dan ook niet dat dit waar is. Je zult het een of het ander moeten bewijzen en in dit geval sluit het ene het ander uit. Het vult elkaar niet aan of zo.
En voor de beslissing om niet te vervolgens komt er weliswaar nog geen rechter aan te pas maar de beslissing die de OvJ neemt hieromtrent zal toch op dezelfde maatstaven berusten mag ik aannemen. Nu is dit allemaal een beetje theoretisch want blijkbaar staat vast dat de agent zich heeft beroepen op noodweer en dat is vervolgens aanvaard door de OvJ zodat hij niet verder wenst te vervolgen.

[tikSimone]

[Jasper]

Bij de toetsing van proportionaliteit en subsidiariteit als rechtvaardigingsgrond speelt voor bijvoorbeeld politieagenten en artsen de zogenaamde Garantenstellung. De Garentenstellung geldt als een hogere zorgplicht op basis van een sociale positie of status.

Met andere woorden, de proportionaliteits- en subsidiariteitstoets is dus zwaarder voor agenten.
Het schieten op een wegrijdende auto kan uit mijn optiek dus niet als noodweer-exces worden aangemerkt.

Let wel dat de HR niet al te strikt is in de toepassing van de Garantenstellung (zie ook het Meta Hofman arrest)

Hoe het OM deze zaak heeft opgelost komt volledig overeen met de opvatting van de HR over noodweer(exces) onder agenten

[bona fides]

[cia76]

@bonafided dan stelt dat me gerust. Dat de verdachte het formeel KAN doen en de rechter dan formeel afzonderlijk MOET beoordelen met de totale verklaringen van verdachten in ogenschouw genomen ok, maar dit komt er dus op neer dat de agent in dit specifieke geval, wil die een fatstoenlijke verdediging kunnen voeren, zal moeten kiezen op welke grond die zich beroept.

[flow]

Het zag er destijds weliswaar niet naar uit dat de op het vluchtende auto schietende agent zou worden vervolgd, maar kennelijk had een beklag tegen niet-vervolging succes: Op last van de rechter moest het OM tot vervolging over gaan, wat dan ook gebeurde, zij het dat de betreffende OvJ ontslag van alle strafvervolging wegens noodweer én noodweerexces vorderde.

De Rechtbank Leeuwarden gaf het OM eind 2007 gelijk - ondanks de Garantenstellung van de politieambtenaar.
_________________
pro proferentem

[Lexus]

MIjn antwoord op Mr. in spe is ook moralistisch. Ook ik was niet bij de zaak aanwezig en kan daarom geen echt oordeel vellen. Op de eerste plaats vind ik dat mensen met hun handen van politiemensen moeten afblijven. Daar hoor ik die Mr. in spe niet over. Ik heb helemaal geen verkeerd gevoel bij dat schieten. Als politieambtenaren bang zouden moeten gaan worden om nog inzittenden van een auto te controleren, dan kunnen we beter ophouden. Degene die niet van politie houdt, kan misschien beter in een land gaan wonen waar geen politie is. In Afrika komt dat nog wel eens voor.
Als je probeert te oordelen over een zaak, pak dan de andere kant ook eens mee in je overwegingen.
Ik realiseer me dat ik niet juridisch reageer, maar gevoelsmatig.

[bona fides]

[flow]

Ben het volledig met bona fides eens, maar wil er nog het volgende aan toevoegen. Een van de meest centrale beginselen van de rechtsstaat is dat iedereen gelijk is voor de wet. Dat wil echter niet zeggen dat op iedereen dezelfde regels van toepassing zijn: op verschillende beroeps- en sociale groepen zijn wel verschillende wettelijke regels van toepassing.

Als uitvloeisel hiervan worden bijvoorbeeld politieagenten opgrond van de wet minder snel als verdachte van een strafbaar feit aangemerkt: als een agent iemand met zijn vuurwapen in gevaar brengt of letsel toedient, wordt de agent – in tegenstelling tot een gewone burger die zich overeenkomstig gedraagt – niet automatisch verdacht een strafbaar feit te hebben gepleegd. Dit is vanzelfsprekend ook goed zo omdat politieagenten – voor een goede vervulling van hun ambt – verder gaande (gewelds)bevoegdheden dienen te hebben dan een gewone burger. Als een agent desalniettemin van een strafbaar feit wordt verdacht, dan zijn in die verdenking al zijn bijzondere bevoegdheden verdisconteerd: het staat dan al bij voorbaat “onmiskenbaar” vast, dat hij zijn bijzondere bevoegdheden heeft overschreden (in de zaak die in deze draad aan de orde was, betekende dit, in de woorden van de Rb: “Het bewezene levert op het misdrijf: Primair: Poging tot doodslag.”). Als de politieagent dan opgrond van die verdenking wordt vervolgd, dan is dit de directe consequentie van het gelijkheidsbeginsel en daarmee de verwezenlijking van een van de hoekstenen van de rechtsstaat en bovendien een gewone toepassing van het recht. Mensen die zich verzetten tegen de vervolging van politieagenten die van een misdrijf worden verdacht (of beweren dat iemand die deze vervolging vordert “niet van de politie houdt”) hebben de beginselen van de rechtsstaat niet goed begrepen. Of ze keuren deze beginselen af. En in dit geval kunnen ze mijns inziens: