Doorbreken aanhoudingsplicht artikel 50, lid 1, sub b

[Breviarium]

In de Ww is opgenomen dat een aanvraag om bouwvergunning dient te worden aangehouden op basis van artikel 50, lid 1, sub b.
Een ontwerp bestemmingsplan heeft tot en met 8 juni 2008 ter inzage gelegen en zal op 30 maart 2009 (over 2 weken dus) door de raad worden vastgesteld. Wij denken dat de bouwvergunningen die in de periode juni 2008 tot nu zijn aangevraagd - en volledig passen binnen het nieuwe bestemmingsplan - nu al vergund kunnen worden. De basis hiervoor vormt artikel 50 lid 1 sub b in combinatie met 50 lid 2 sub b en 50 lid 3 sub a van de Woningwet.

Klopt deze veronderstelling?

[bona fides]

Volgens art. 50 lid 3 sub a Woningwet kan de vergunning worden geleend als de aanvraag in overeenstemming is met het in voorbereiding zijnde bestemmingsplan. Dus je veronderstelling lijkt mij te kloppen. Let wel op dat er "kan" staat, dus aanhouding blijft mogelijk.

Is de aanvraag ook in overeenstemming met het huidige bestemmingsplan? Anders zou dat een reden kunnen zijn om te weigeren, zodat je aan art. 50 Woningwet niet toekomt.

Toevoeging: je noemde ook art. 50 lid 2 sub b BW dat stelt dat de aanhouding duurt totdat de termijn bedoeld in art. 3.8 lid 1 sub e Wro voor vaststelling van het bestemmingsplan is overschreden. Die termijn is 12 weken en is dus al ruim overschreden. Er lijkt dus inderdaad geen grond voor aanhouding meer te zijn, zodat de beslistermijnen van art. 46 lid 1 Woningwet weer gelden.

Probleem is vermoedelijk dat je als burger effectief niet veel kunt doen tegen de overschrijding van beslistermijnen door bestuursorganen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[Breviarium]

En dient lid 3 cumulatief te worden gezien? Staat er óf of én?

[Breviarium]

[bona fides]

[Cogito ergo sum]

Precies zoals Bona Fides aangeeft, als de aanvraag niet past in het geldende bestemmingsplan is er geen grond om de aanvraag aan te houden. Art. 50 lid 1 Ww is daar erg duidelijk in. De aanhoudingsplicht geldt indien er geen grond is de vergunning te weigeren.

Als het een ontwikkeling betreft die in het nieuwe bestemmingsplan past en wel wenselijk is had je de aanvrager gewoon kunnen adviseren zijn vergunning in te trekken (briefje van twee regels) en na vaststelling opnieuw in te dienen.
_________________
Non numeranda sed ponderanda sunt argumenta.

[Nico1979]

Na het verlenen van ontheffing ontstaat toch een aanhoudingsplicht, daar de weigeringsgrond is opgeheven?

[bona fides]

Als er een ontheffing is verleend wel, ja.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[Nico1979]

Ik las net dat dat al hierboven naar voren was gekomen. In het bovengenoemde geval is er sprake van een fictieve bouwvergunning als er geen weigeringsgrond was, nu de termijn voor vaststelling van het bp is overschreden.

[bona fides]

[Nico1979]

Iets uitgebreider + wetgeving dan:

Ts heeft gesteld dat sprake is van een aanhoudingsplicht ex artikel 50-1 Ww. Dit impliceert dat de aanvraag past in het bestemmingsplan, voldoet aan redelijke eisen van welstand etc. (geen weigeringsgrond).

De aanhouding duurt totdat de termijn voor vaststelling van het bestemmingsplan is overschreden (50-2 sub b Ww). De raad dient binnen 12 weken na verloop van de inzagetermijn van het ontwerp het bestemmingsplan vast te stellen (3.8-1, sub e Wro). In dit geval dus binnen 12 weken na 8 juni 2008 (dit was overigens een zondag).

Dit is niet gebeurt, aangezien het bp volgens ts pas op 30 maart 2009 zal worden vastgesteld. 12 weken na 8 juni 2008 is de aanhoudingsplicht dus geëindigd. Dit houdt in dat een fictieve vergunning is ontstaan. Na het verstrijken van de aanhoudingsduur dient het college immers te beslissen binnen de termijnen die worden genoemd in artikel 46 Ww. Dit vloeit weer voort uit artikel 50-5 Ww.

[bona fides]

Bedankt voor de toelichting

Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Wat ik eerder schreef ("dat je als burger effectief niet veel kunt doen tegen de overschrijding van beslistermijnen door bestuursorganen") klopt in dit geval dus niet.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.