Verplichting tot afgeving tas

[bona fides]

Voor een overeenkomst is het niet nodig dat beide partijen een prestatie leveren. Wat nodig is, is wilsovereenstemming. Normaal gesproken komt die tot stand volgens het model van aanbod en aanvaarding.

Een overeenkomst waarbij beide partijen zich jegens de wederpartij verbinden een prestatie te leveren wordt een wederkerige overeenkomst genoemd (art. 6:261 BW).
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[HenkR]

[WiertOmta]

Mag de winkelier dan ook de zeggen dat alleen mensen met een getinte huidskleur hun tas moeten afgeven? Hij kan immers geconcludeerd hebben dat zij meer stelen.

[bolletje]

Ik heb geleerd dat een winkelier iemand geen aankoop van zijn openljke aanbod mag weigeren: niet aan iemand met een tas op z'n rug, met een ring in zijn neus (ik dacht aan het plaatje van HenkR) en/of omdat hij er als een dief uitziet.

Deze simpele regel zorgt ervoor dat iedereen zijn boodschappen kan doen, ook als ze 'm in z'n dorp of stad niet kunnen luchten of zien. Heel belangrijk als je aan eten moet komen als geringde, betasde medemens, "die er als dief uitziet" (denk hoe er over Zigeuners, ofwel Roma, werd en wordt gedacht en gesproken).

Als de winkelier dan gaat eisen dat je de tas afdoet, de ring uit je neus doet of je thuis gaat omkleden, weigert hij je de facto de toegang. How 'bout that?

[WiertOmta]

Kijk dat klinkt nou logisch

[Arnoud Engelfriet]

[bona fides]

Leeftijdsdiscriminatie is bij wet verboden in arbeidsverhoudingen en bij de toelating tot arbeid en scholing (tenzij er een objectieve rechtvaardiging is te vinden, etc.). Buiten die gevallen zal het maken van onderscheid op leeftijd door een particulier niet snel onrechtmatig zijn.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[RonnyJ]

[RonnyJ]

[bolletje]

De kwestie is, denk ik, of een winkelier iemand de toegang tot zijn winkel mag weigeren die een tas of rugzak draagt.

Volgens mij hebben jullie in 't begin van de draad het antwoord al gegeven:
* winkelier kan vragen, niet eisen, dat tassen/rugzakken e.d. worden achtergelaten op een tafel;
* als er tassen e.d. liggen, rust op de winkelier een zekere zorgplicht, vanuit het beginsel van bewaarneming;
* wie zijn tas niet achterlaat, mag desondanks wettelijk gezien de winkel in, maar... zal er rekening mee moeten houden dat hij wat meer in de gaten gehouden wordt, want er zijn relatief weinig mensen die het verzoek van de winkelier naast zich neerleggen.

Er zijn tegenwoordig regelingen waarbij winkel-diefstal-recidivisten de toegang tot een winkel ontzegd kan worden. Dan moet je meerdere veroordelingen op je kerfstok hebben, dat gebeurt zo maar niet.

Anti-discriminatie-regelgeving is in deze casus niet van toepassing, begrijp ik uit de voorgaande discussie. Huisregels stellen zou kunnen, maar zoals ik stel: niet voor een supermarkt of andere winkelier. Ben benieuwd of iemand hier dit met het juiste artikel kan onderbouwen of onderuithalen.

O ja, en als de winkelier jong uitziende mensen wel en ouderen niet belast met zijn tassen-regel, dan maakt hij wel een leeftijdsonderscheid, maar anti-discriminatie-wetgeving ziet daar niet op. In dat geval is weer van toepassing dat de winkelier mensen op ongerede grond toegang tot zijn winkel weigert, wat dus niet mag (dat is mijn centrale stelling).

De praktijk is natuurlijk dat organisaties heel wat regels voor hun klanten, bezoekers e.d. kunnen stellen en dat het voor particulieren te lastig is om zich daartegen te verzetten. Zo sluipt er onvrijheid in een vrije samenleving. Daarom vind ik het erg prettig dat een kiene scholier deze casus inbrengt en meng ik mij graag even in de discussie.

[bona fides]

[RonnyJ]

[WiertOmta]

Ik begrijp het op zich wel maar dat ik mijn tas voor eigen risico moet achterlaten vind ik niet kunnen omdat mij verplicht wordt mijn tas achter te laten. De winkelier wou dan ongezien alle tassen kunnen stelen zonder problemen te krijgen (er vanuit gaande dat niemand hem ziet ). Ik kan er erg slecht tegen dat veel mensen zo negatief over jongeren denken.

[bolletje]

Ik denk dat we niet moeten kijken naar art. 5:1 lid 2 BW (citaat van bona fides). Dit regelt het recht van de eigenaar om zijn eigen spullen te gebruiken, te verkopen, etc. Sure. Maar toegang tot winkel, en gelegenheid om het aanbod van artikelen tegen een zekere prijs te aanvaarden, dat is iets anders. (Trouwens: de winkelier die een winkelruimte huurt zou ook niets hebben aan het geciteerde artikel om mensen uit zijn tent te weren.)

Kortom, ik stel dat de kern van de zaak is of in het bijzonder een winkelier rechtsgronden heeft om iemand ervan te weerhouden zijn aankopen te doen. Dat is niet (citaat bolletje) 'moeilijk doen over misbruik van monopolipositie'. Ik ga ervan uit dat een winkelier die iets aanbiedt in zijn winkel tegen een zekere prijs daarmee in principe een onherroepelijk aanbod doet en dat hij dat - een winkel eigen - publiekelijk en voor iedereen doet.

Ik stel immers - maar kan wel meer niet vinden via wetboek.net, dat is mijn bron - dat ik ooit heb geleerd dat een winkelier verkoop van wat hij aanbiedt niet mag weigeren aan iemand als 'm dat zo uitkomt.

Mijn hoop is gevestigd op iemand die zal zeggen: ja, dat staat hier of daar.

[bona fides]