tikSimone
Leeftijd: 59
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
 Geplaatst: ma 28 mei 2007 0:02 Onderwerp: |
   |
|
Nou vooruit, voor de liefhebbers:
| Quote: | Hoge Raad (Strafkamer) 19 oktober 1954
Op het beroep van H.H., req. van cassatie tegen een arrest van het Hof te Amsterdam van 25 maart 1954, waarbij in hoger beroep, met vernietiging van een vonnis der Rb. te Amsterdam van 13 nov. 1953, req. wegens “met iemand beneden den leeftijd van zestien jaar ontuchtige handelingen plegen”, onder aanhaling van de artt. 27 en 247 Sr., is veroordeeld tot een gevangenisstraf van een jaar en zes maanden, met aftrek; (schriftuur Mr. J. Nolen te Amsterdam, Red.).
De Hoge Raad, enz.
Gehoord enz.;
Gelet op de middelen van cassatie, namens den req. voorgesteld bij schriftuur, en luidende:
“ I. S., althans v.t. van artt. 175 Grondwet, 27 en 247 Sr., 64, 66, 68, 77, 78, 338 t/m 344, 348, 349, 350, 351, 352, 359, 415, 422 en 423 Sv., doordat het Hof tot het bewijs van het tenlastegelgde heeft doen meewerken, de inhoud van een verklaring, t.t.z. voor den Hove afgelegd door H.H., luidende: “Op 21 augustus 1953 heb ik H.v.O. gehoord. Zij vertelde mij, door een man te zijn aangerand, die haar in zijn auto had meegenomen langs de Coca Colafabrieken en twee molens en – naar ik uit haar omschrijving begreep – naar nieuwbouw in A.-West enz.”, zulks ten onrecht, omdat deze verklaring niet is een weergave van datgene dat de get. zelf heeft waargenomen of ondervonden, doch een door haar uit een aan haar gedane mededeling getrokken conclusie, welke tot enig bewijs niet mag worden gebezigd;
II. S., althans v.t. van dezelfde artt. als onder I vermeld, doordat het Hof – anders dan de Rb. – het aan verd., nu req. tot cassatie, te laste gelegde wettig en overtuigend heeft bewezen verklaard en hem dienovereenkomstig veroordeeld, zulks ten onrecht, omdat die bewezenverklaring op de, in het bestreden arrest vermelde bewijsmiddelen niet kan en ook niet mag steunen.”, terwijl dit middel II is toegelicht als volgt:
“A. Het Hof bezigt allereerst een ter zitting van den Hove door de verd. afgelegde verklaring, waarvan de inhoud met betrekking tot het te laste gelegde slechts aantoont, dat de verd. H.v.O. in zijn auto heeft laten mederijden en verder, dat de verd. dit feit aanvankelijk heeft ontkend.
B. Vervolgens gebruikt het Hof een verklaring, afgelegd voor den Hove, van H.H., welke slechts ter adstructie van het onder A. vermelde kan dienen, doch omtrent het tenlastegelegde, t.w. de aanranding niets zegt.
C. Voorts gebruikt het hof:
a. Een verklaring van de moeder van H. v. O., inhoudende hetgeen deze aan gene heeft medegedeeld, een de auditu-verklaring dus, en
b. een proces-verbaal, opgemaakt door de agente van gemeente-politie H.H., slechts vermeldende het feit dat aan haar dezelfde verklaring is gedaan door H. v. O. als aan de moeder onder a bedoeld, een gelijke de auditu-verklaring dus, zodat het Hof in wezen slechts gebruik maakt van de ene verklaring van H.v. O., welke door de verdachte met klem is bestreden, zij het dan dat deze verklaring via twee de auditu’s tot het Hof is gekomen, waardoor bijzonderlijk art. 342 lid 2 Sv. is geschonden.
D. te laste is gelegd, dat “de aanranding” zoude hebben plaatsgevonden te A. Uit geen der gebezigde bewijsmiddelen afzonderlijk en ook niet uit alle te samen blijkt onomstotelijk, dat het tenlastegelegde, indien gepleegd, in A. heeft plaatsgevonden, mogelijk blijft dat het te H. of H. is geschied;”
Gehoor den A.-G. s’Jacob namens den P.-G. in zijn conclusie, strekkende tot enz.;
O. dat bij het bestreden arrest ten laste van req. is bewezenverklaard, “dat hij op of omstreeks 21 aug. 1953 te A. opzettelijk oneerbaar en met ontuchtige bedoelingen de blote vrouwelijkheid heeft betast van het meisje H. v. O., geboren aug. 1943, althans van een persoon beneden de leeftijd van 16 jaar, althans zijn blote mannelijkheid tegen haar blote vrouwelijkheid heeft geduwd;”
T.a.v. de middelen van cassatie:
O. dat de grief van middel I ongegrond is, door de door get. H. voor den Hove afgelegde verklaring, volgens welke het slachtoffer haar vertelde, dat een man haar, het slachtoffer, in zijn auto had meegenomen, behalve langs de Coca Colafabrieken, “naar nieuwbouw in A. West”, niet meer bevat dan de zakelijke weergave door deze get. van hetgeen het tienjarig slachtoffer in destijds eigen omschrijvende bewoordingen haar had verteld, en daarbij aan het door de get. trekken van conclusies uit die aan haar gedane mededeling niet behoeft te worden gedacht:
O. dat middel II in de eerste plaats de klacht inhoudt, dat het bewijs door het Hof uitsluitend zou zijn aangenomen op de verklaring van één get., te weten het slachtoffer, al is die verklaring tot het Hof gekomen door twee verklaringen de auditu, te weten die van de moeder van het slachtoffer en het door de agente van gemeente-politie H.H. van het door het slachtoffer aan haar verklaarde opgemaakte p.-v.;
dat die klacht reeds weerlegd wordt door de tot het bewijs geleverde bijdrage van de door req. zelf in de toelichting onder A. vermelde door req. voor den Hove afgelegde verklaring;
dat toch, ook indien deze, zoals die toelichting stelt, “slechts aantoont, dat de verd. H. v. O. in zijn auto heeft laten mederijden en verder, dat de verd. dit feit aanvankelijk heeft ontkend”, hieruit kon blijken, dat de gewraakte ene getuigeverklaring niet geheel uit de lucht gegrepen was doch van andere zijde gestaafd werd met betrekking tot een onderdeel dier verklaring, hetwelk deze mede met betrekking tot het tenlastegelgde aannemelijk maakt;
O. dat middel II voorts nog klaagt over het bewezenverklaren, dat de aanranding zou hebben plaatsgevonden te A., doch zulks ten onrecht;
dat immers het bewijs van de plaats van het gepleegde feit kon worden aangenomen op grond van voormelde verklaring van get. H., dat het slachtoffer haar vertelde te zijn aangerand door een man die haar in zijn auto had medegenomen naar, zoals get. uit haar omschrijving begreep, nieuwbouw in A. West, en niets in het t.t.z. geblekene wijst op het door req. als mogelijk geopperde, dat het te H. of H. zou zijn geschied;
O. dat derhalve geen van req.’s Grieven aanleiding geeft tot cassatie:
Verwerpt het beroep.
Conclusie A.-G. Mr. P. s’Jacob.
Het eerste middel richt zich tegen het gebruik als bewijsmiddel door het Hof van de verklaring van de get.-verbalisante H.H., inzover deze de door het slachtoffer aan haar afgelegde verklaring als volgt weergeeft:
“Zij vertelde mij door een man te zijn aangerand, die haar in zijn auto had medegenomen langs de Coca Colafabrieken en – naar ik uit haar omschrijving begreep – naar nieuwbouw in A. West.”
Naar het oordeel van de steller van het middel zouden de woorden: “- naar ik uit haar omschrijving begreep – naar nieuwbouw in A. West” niet zijn de weergave van datgene, wat de get. zelf heeft waargenomen of ondervonden, doch een door haar uit een aan haar gedane mededeling getrokken conclusie.
Deze opvatting komt mij onjuist voor. Met de aangehaalde woorden heeft de get. kennelijk beoogd te zeggen, dat het slachtoffer – een tienjarig meisje – in haar eigen bewoordingen een beschrijving gaf van de door req. met zijn auto gevolgde weg, uit welke beschrijving de get. bleek, dat hij in A. had gereden. Van een gevolgtrekking in eigenlijke zin is hier dunkt mij geen sprake. Het middel acht ik dan ook ongegrond.
Het tweede middel betoogt in verschillende onderdelen, dat het bewezenverklaarde uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen niet kon, en dus niet mocht worden afgeleid.
Het Hof heeft de bewezenverklaring doen steunen op:
A. de verklaring t.t.z. door req. afgelegd, dat hij het slachtoffertje in zijn auto heeft laten meerijden en dat hij dat aanvankelijk bij zijn verhoor door de politie en ook later bij zijn eerste verhoor door de Rechter-commissaris heeft ontkend.
B. De verklaring t.t.z. van de get. verbalisant H.H., luidende:
“Op 21 augustus 1953 heb ik H. v. O. gehoord. Zij vertelde mij, door een man te zijn aangerand, die haar in zijn auto had meegenomen langs de Coca Colafabrieken en twee molens en – naar ik uit haar omschrijving begreep – naar nieuwbouw in A.-West. Zij gaf daarbij een beschrijving van de kleur van deze auto, van hetgeen zich daarin had bevonden en van de kleding van dien man. Toen later verd. was aangehouden en diens auto was opgespoord, heb ik persoonlijk geconstateerd, dat de voormelde door H. v. O. gegeven beschrijvingen volledig klopten. Ik ben later ook tegenwoordig geweest bij een confrontatie tussen H. v. O. en verd. Verd. zeide toen, dit meisje nooit eerder te hebben gezien, terwijl H. v. O. verd. positief herkende als den man, die haar had aangerand.”
C. de verklaring vasn de get. B.P., de moeder van het slachtoffer luidende:
“Toen ik op 21 aug. 1953 omstreeks half zes in mijn woning aan de W.straat te A. kwam trof ik daar mijn dochtertje H. v. O., geboren aug. 1943, niet aan. Zij kwam later geheel overstuur thuis. Op haar wangen had zij rode plekken. Nadat zij enigszins was uitgehuild, vertelde zij mij, dat zij dien middag op verzoek van een haar onbekende man in diens auto was meegereden om een bakker aan te wijzen; dat die man echter langs de Coco Colafabrieken en twee molens had gereden en na den tweeden molen op een plaats, waar nieuwe huizen werden gebouwd zijn auto had gestopt en bij haar achterin de auto was komen zitten, alwaar hij zijn broek had opengemaakt, haar broekspijp opzij had geschoven, en zoals zij had gezien, zijn mannelijkheid in haar vrouwelijkheid had willen stoppen, en ook met zijn vingers door haar broekspijp heen aan haar bibs had gevoeld. Ook zeide zij, dat die man, toen zij was gaan huilen, haar bedreigd had, en haar op beide wangen een klap had gegeven. Zij had die man ontmoet, naar zij zeide, toen zij bovenaan het portiek van onze woning stond, en hij had haar volgens haar zeggen eerst gevraagd of haar moeder thuis was, en haar na haar ontkennend antwoord verzocht, of zij even wilde meerijden om een bakker aan te wijzen.
Mijn genoemd dochtertje heeft behalve deze keer nooit geklaagd, dat zij door een man was aangerand.
Ook heb ik nooit gemerkt, dat zijn verhalen fantaseerde noch dat zij ooit iemand vroeg in zijn auto te mogen meerijden.”
D. het ambtsedig p.-v. van de get.-verbalisante H.H., vermeldende de verklaring door het meisje aan haar afgelegd, voorzover in het arrest opgenomen luidende:
“Toen ik boven in de stoep stond, stapte een mijnheer uit een auto en vroeg mij, of ik een bakkerij wist. Toen ik zei, dat ik er wel een wist, vroeg die mijnheer of ik in de auto meeging om het aan te wijzen. Ik ben in de auto gestapt. Ik weet niet hoe de straten heten waar wij doorgingen, maar wij kwamen langs de Coca Colafabrieken. Wij reden toen langs water, voorbij twee molens, en toen zijn we linksaf een weg ingeslagen. Waar zij nieuwe huizen bouwen, stopte die mijnheer met zijn wagen. Die mijnheer kwam toen naast me zitten. Hij tilde mijn pijp van mijn broek opzij en ging met zijn vinger in mijn plasje, daar waar ik plas. Ik begon te schreeuwen en hij gaf mijn klappen op mijn wangen. ook zei hij “moet je dood?”. Die mijnheer legde toen mijn billen op zijn schoot. Toen ging hij douwen tegen mij aan met zijn eigen. Hij maakte zijn gulp open en drukte met zijn plassertje tegen mijn plassertje aan. Hij had mijn broekspijp opzij gedaan. Ik heb zelf gezien dat het zijn plasser was, want hij haalde het met zijn hand uit zijn broek en het was ook dik. Ik weet niet meer of hij het eerst met zijn vingers heeft gedaan of eerst met zijn plassertje. Wij zijn weer teruggereden, en toen ik weer terugkwam, heb ik het straks aan mamma verteld”.
Ten onrecht wordt in het middel gesteld, dat het Hof door aldus te handelen in wezen slechts gebruik heeft gemaakt van de ene verklaring van het slachtoffer, welke door req. is bestreden, zij het dat die verklaring door twee de auditu’s tot het Hof is gekomen. Hierbij wordt immers over het hoofd gezien dat hier in de eerste plaats sprake is van twee verklaringen van het meisje, op verschillende tijdstippen, tegenover verschillende personen en onder zeer verschillende omstandigheden afgelegd, terwijl voorts zowel in de verklaring van get,. H. als in die van get. P. feiten zijn vermeld, door de get. zelf waargenomen. T.a.v. get. H. moge ik wijzen op haar mededelingen omtrent de confrontatie van req. met het meisje en wat betreft de moeder van het kind op haar verklaring omtrent de toestand waarin het kind bij thuiskomst verkeerde en het feit, dat het kind toen rode vlekken op haar gezicht had.
De regel “unus testis nullus testis”acht ik dan ook geenszins geschonden.
Het laatste onderdeel van het tweede middel richt zich in het bijzonder tegen de bewezenverklaring van de omstandigheid dat de “aanranding”, zoal gepleegd, te A. zou hebben plaatsgehad en grijpt daarmede terug op het eerste middel. Alleen in de daar aangehaalde verklaring van get. H. immers wordt gesproken over de plaats van het misdrijf. Waar dit eerste middel ongegrond is te achten en de verklaring van get. H. derhalve als bewijsmiddel aanvaardbaar, kan uit de verklaring het bewijs, dat het feit te A. werd gepleegd worden geput.
Ik acht derhalve ook het tweede middel ongegrond en concludeer tot verwerping van het beroep.
|
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
, beter laat dan nooit...