Consumentenrecht: particulier doet zich voor als ondernemer

[D.A.R.R.Y.L.]

Beste mensen,

Volgende vraag:
Als een particulier zich voordoet als ondernemer, door bijvoorbeeld met een geleende klantenkaart van het Office Centre een printer aan te schaffen voor particulier gebruik, is dan niet meer het consumentenrecht van toepassing?
Van belang is hier te vermelden dat bijv. de gemiddelde groothandel in haar AV heeft staan dat zijn slechts business-to-business levert.
Wat zijn jullie ideeën hierover?
Zelf dacht ik eventueel dat leerstukken als volmacht en schijn van volmacht in casu van belang zijn. Wat is tevens de waarde van een beding in de AV inzake het slechts leveren aan ondernemers? Het feit dat de particulier veinst een ondernemer te zijn en in deze hoedanigheid te kopen, doet toch niks af aan het dwingrechtelijke karakter van de bepalingen omtrent consumentenkoop? Ik vraag hier om jullie mening, aangezien ik na een kleine zoektocht geen relevante jurisprudentie heb kunnen vinden.
Bij voorbaat dank.

[LeChat]

Uit de Groene Serie Verbintenissenrecht:

[D.A.R.R.Y.L.]

Ok, de bewijslast ligt dus bij de koper. Maar als de koper toegeeft dat hij als particulier heeft gekocht en dit kan bewijzen, wat betekent dit dan inzake het feit dat de groothandel slechts aan ondernemers verkoopt? Als de particulier dan slaagt in zijn bewijslast, is dan opeens het consumentenrecht van toepassing, ondanks het feit dat de groothandel expliciet heeft aangegeven dat zij niet aan particulieren verkoopt en als zij dit had geweten ook aan deze particulier niet had verkocht?

[bona fides]

[D.A.R.R.Y.L.]

Kan het feit dat de groothandel een slecht controlesysteem heeft en zeer veel particulieren bij hem kopen op deze geleende klantenkaarten, voor deze groothandel een r&b beroep (6:2 jo 6:248 BW) negatief beïnvloeden?

[bona fides]

Ik zou het inderdaad wel flauw vinden als de Makro met zo'n truc weg zou komen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[D.A.R.R.Y.L.]

Ik ook
Alleen is het probleem, dat deze casuspositie nog nooit door onze rechterlijke macht is belicht en verhelderd. Is het consumentenrecht toch van toepassing dan sta je garantie-wise wat sterker en kun je tevens inzake de onredelijk bezwarendheid en/of de terhandstellingsproblematiek van de AV een hardere vuist maken. Natuurlijk werken de lijsten ook voor kleine rechtspersonen d.m.v. reflexwerking en kan volgens mij een onderneming ook een beroep doen op het non-conformiteitsvereiste ex art. 7:17 BW, maar het maakt je 'verhaalsrecht' wat moeilijker realiseerbaar.

[D.A.R.R.Y.L.]

PS Dit alles n.a.v. een casuspositie inzake een uit te werken casus voor een 2dejaars vak.

[bona fides]

[D.A.R.R.Y.L.]

Thanks Bona Fides,

Heldere antwoorden. Jep, de casus is daardoor erg leuk.
Titel 7.1 is mij aardig door de strot geduwd met contractenrecht en beginselen privaatrecht Alleen met dit soort praktijkmaterie wordt je kennis getest en komt het ook aan op goed argumenteren; erg leuk.

Wat ik mij alleen nog afvroeg is of je aan de zijde van de groothandel de opgewekte schijn van volmacht bij de particuliere koper kan aannemen?
Zodat zelfs de juridische eigendom aan de klantenkaarthouder toekomt, als achterman?
Groet,
Ramon

[LeChat]

[D.A.R.R.Y.L.]

Hoi LeChat,

Dank voor je antwoord; had dat reeds uitgedokterd.
Enige waar ik mee zit is dat in onze casus de cliënt wil ontbinden en de gevolgschade wil vorderen. Nu is dat niet zo een probleem qua argumentatie, maar ik zou juist willen pleiten dat het consumentenrecht niet van toepassing is, opdat het vereiste herstel- en vervangingsregime voordat ontbonden kan worden - na verzuim inzake dit herstel of vervanging - dan van toepassing is, ex art. 7:22 BW. Is hier geen consumentenrecht van toepassing, dan gemakkelijker worden ontbonden, zeker in het licht van de hoogte van de gevolgschade en het directe verzuim dat inzake deze gevolgschade is ingetreden. Zie hier het dilemma, inzake voor welk anker te gaan liggen; een beroep op consumentenrecht maakt de onredelijk bezwarendheid van de AV weer gemakkelijker aantoonbaar; is het consumentenrecht niet van toepassing, dan gemakkelijker worden ontbonden (Zie ook HR Mol/Meijer, HR Kinheim/Pelders en HR Tromp.Regency).

[LeChat]

Tja, dat is inderdaad een lastige afweging: aan de ene kant (in het consumentenrecht) het voordeel m.b.t. de onredelijk bezwarendheid van AV's en aan de andere kant (niet-consumenten) het makkelijker ontbinden.

Ik ken de casus natuurlijk niet exact, maar kun je geen gronden aanvoeren waarom i.c. ontbinding beter 'past' dan alsnog nakomen?
Zomaar wat ideetjes: De groothandel kan het wellicht gooien op de redelijkheid en billijkheid, zoals Bona al aangaf, het feit dat ze 'bedrogen' is en normaliter alleen aan bedrijven levert. En om die reden willen ontbinden, alhoewel zij wellicht denkt 'elke verkoop is er één'... en dus helemaal niet wil ontbinden.
De consument wist dat de groothandel alleen aan bedrijven levert, was te kwader trouw en heeft bewust afstand genomen van zijn rechten als consument door zich voor te doen als 'handelende vanuit beroep of bedrijf'.
_________________
Gelijk hebben is nog geen gelijk krijgen.

[bona fides]

Gaat het eigenlijk om een specifieke bepaling van consumentenrecht? Ik kan me voorstellen dat je bij een bepaling met een Europese achtergrond nog nadere aanwijzingen kunt vinden in de jurisprudentie van het HvJ-EG.

De regeling van de AV geeft overigens een aardig voorbeeld van een dwingendrechtelijke bepaling waarop je je in bijzondere omstandigheden wegens strijd met de redelijkheid en billijkheid toch niet kunt beroepen. Namelijk art 6:233 sub b jo. 6:234 BW, dwingend gezien art 6:246 BW, zie Geurtzen/Kampstaal, NJ 2000/207.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.