|
Afdrukken Rechtenforum.nl -> Pro - Contra |
| Moet er een recht op euthanasie komen? | |||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||
| Totaal aantal stemmen : 12 | |||||||||||||||||||||
Geplaatst: za 10 mrt 2007 20:34—
|
Vandaag op kassa een schrijnend verhaal over een mevrouw die een ersnstige vorm van kanker heeft en, naar het zich laat aanzien, binnen afzienbare tijd zal komen te overlijden. De wijze waarop zij komt te overlijden zou, als men de natuur haar loop laat, waarschijnlijk met ernstig en uitzichtloos lijden gepaard gaan. Mevrouw wenst zelf het moment te kunnen kiezen waarop een arts haar overlijden moet vergemakkelijken.
Haar eigen arts weigert, omdat hij dat niet kan verenigen met zijn geloofsovertuigingen. Andere artsen, die blijkbaar niet in de regio zitten weigeren ook, omdat deze artsen niet bereid zijn een behandel relatie met haar aan te gaan omdat -aldus de familie- zij dan te veel zouden moeten reizen. Om kort te gaan, een rondgang langs niet minder dan 35 artsen leidt niet tot het gewenste resultaat. Mevrouw kan geen arts vinden die bereid of in staat is haar thuis een menswaardig einde te geven. Nu suggereert de familie een beetje dat er een recht op euthanasie is, of zou moeten bestaan. Nu, op dit moment is dat recht er niet. De patiënt heeft geen recht op euthanasie te doen plegen, de arts heeft het recht om euthanasie onder strikte voorwaarden toe te passen. Maar artsen mogen weigeren, zelfs al voldoet de patiënt aan alle overige voorwaarden. De arts hoeft zelfs niet op te geven waarom geweigerd wordt. Ik heb dit vaker gehoord van mensen: dat er een recht op euthanasie is of zou moeten bestaan. Ik ben daar mordicus tegen, terwijl ik tegelijkertijd vóór het toestaan van euthanasie ben onder voorwaarden. Mijn positie is dat het onmogelijk dient te zijn een arts te dwingen een leven te nemen, hoe afgrijselijk dat leven ook is verworden. Het nemen van een leven om het lijden te doen stoppen kan voor individuen zoiets ingrijpends zijn, iets dat zo tegen hun natuur in gaat, dat het een ieder vrij moet blijven staan om te weigeren, zelfs zonder opgave van redenen. Dat de patiënt dan veroordeeld kan worden tot een afschuwelijk lijden is in mijn ogen dan ook eerder een pleidooi voor betere palliatieve zorg dan voor een recht op sterven. |
Geplaatst: za 10 mrt 2007 20:39—
|
Er bestaat al een wet op euthanasiegebied. Evenals wetgeving en richtlijnen omtrend palliatieve sedatie, vrijwillig levenseinde, enz.
Gwen |
Geplaatst: za 10 mrt 2007 20:41—
Jawel, maar deze regelen niet dat er een recht is op euthanasie voor de patiënt. Alleen dat de arts het mag toepassen. Dat er al wetten zijn op dit gebied, wil niet zeggen dat de ontwikkeling daarmee ten einde is. |
Geplaatst: za 10 mrt 2007 22:10—
| Eigenlijk de eerste keuze maar omdat ik niet weet wat deze voorwaarden inhouden zou het goed mogelijk kunnen zijn dat ik ervoor ben deze soepeler te maken. Artsen mogen van mij rustig weigeren maar dan moet er wel een doorverwijzing komen naar een arts die het wel wil doen. Ik zou zelfs voor een pil zijn die je kan innemen wanneer je wilt maar die dan wel op zo'n manier uitgegeven wordt om misbruik te voorkomen. |
Geplaatst: za 10 mrt 2007 22:44—
|
Je kunt een arts moeilijk dwingen iemand te doden. Het lijkt erop dat deze vrouw zich buitenshuis moet laten behandelen om een behandelrelatie op te kunnen bouwen met een arts die wel tot euthanasie bereid is.
Een alternatief zou de doe-het-zelf pil kunnen zijn, ook bekend als de pil van Drion. Maar dan schaf je wel de huidige controleprocedure af. In ieder geval leent het huidige politieke klimaat zich er niet voor... Mijn antwoord op de vraag is dan ook: nee, een recht op euthanasie is niet goed denkbaar. Mijn tegenvraag: moet er een recht op zelfdoding komen? (Of moet ik eigenlijk zeggen "bestaat er een recht op zelfdoding"?) |
Geplaatst: zo 11 mrt 2007 0:40—
Geplaatst: zo 11 mrt 2007 2:08—
Of het bestaat weet ik niet maar mijn gevoel zegt wel dat het zou moeten bestaan. Begeleiding hierin zal ook voor menig machinist waarschijnlijk een prettigere loopbaan tot gevolg hebben, ervan uitgaande dat de mensen daar ook gebruik van gaan maken dan. Misschien is het een idee om een nationaal euthanasie team aan te stellen die in 99% van de gevallen de euthanasie niet zullen afwijzen. Dit zou misschien ook dienst kunnen doen voor mensen die met het idee in vergaand stadium rondlopen om een einde aan hun leven te maken. Alhoewel ik psychologie als een studie zie die veelal achter de feiten aanloopt zie ik hier wel een grote winst voor zowel de patiënt als de psychologie. Natuurlijk moet er geprobeerd worden om de patiënt van het idee af te praten indien er geen lichamelijk lijden is maar uiteindelijk lijkt het me toch menswaardiger voor alle partijen en eventuele derden om de patiënt z'n wensen te accepteren. |
Geplaatst: zo 11 mrt 2007 9:05—
|
Allereerst kunnen we concluderen dat het leven een groot goed betreft, zo dacht men wel. Omdat men wel zo dacht, achtte men bescherming van het leven tot in de meest radicale vorm van belang. Bescherming van het leven in radicale vorm lijkt aan te sluiten bij externe buiten de persoon liggende factoren, indien men als uitgangspunt neemt een persoon die het leven als zodanig niet (meer) als een groot goed beschouwt. De opvatting dat het leven een groot goed is zou men eens moeten verlaten, of minstens zou men rekenschap moeten geven aan uitzondering op de regel. Hetgeen is geschied. De dood is nu werkelijk geboden. Een plicht tot leven is verdreven. Men mag sterven onder strikte voorwaarden! Men stelt wel dat ergens het gezag van de overheid dient te eindigen. ‘Ik sterf zonder toestemming hoor’, hoor je dan. In sommige kringen is de dood een feest. Dansend en zingend vormt de menigte zich om de kist van de overledene. Ik begrijp niet waarom we er zo moeilijk over doen, wat stelt het nou voor, geniet met mate, wetende dat het nemen van afscheid onontkoombaar is, zegt men wel. Het leven is het ‘alles’ van het moment van de aanwezigheid daarvan, zonder dat is ‘niets’, hetgeen dat ‘is’. Zo’n ‘alles ‘dient het ‘zijn’, wij zijn en willen zijn, het ‘niets’ dient zoveel mogelijk te worden verdreven, dient te worden verworpen. Ik maak het ‘zijn’ niet tot ‘niets ‘ook al is het verlangen sterk aanwezig en zal een ander beletten dat te doen, stelt men wel.
Mensen die het leven om voor hen moverende redenen willen verlaten en alles wat gedaan kan, is geschied, echter blijkt dat voor hen het leven definitief verpest is, moeten zij wellicht wat creatiever worden? Van een flat af springen of iets dergelijks, zo stelt men wel. Of beter, ze zouden zich een specifieke plaats kunnen toe-eigenen: een soort van zelfmoordtoren ergens in een rustige omgeving, het bos bijvoorbeeld. Toe-eigenen ja, om gebruik of betrokkenheid van de andersdenkenden zoveel mogelijk te ontzien. Men moge dit laatste verwerpelijk vinden, ik grotendeels niet. Ik vind het verwerpelijk hen die dood willen de verplichting tot leven op te leggen. En mijn verwachting is dat zij, degenen die dood willen, het volkomen met me eens zijn, daargelaten de persoon die dood wenst te zijn door toedoen van slechts deze mening. In eerste instantie is de subjectieve zienswijze van betrokkene mijns inziens leidraadgevend. Echter, Leven blijven ten behoeve van opvoeding der kinderen? Leven blijven ten behoeve van hulpbehoevenden? Ten aanzien van laatstgenoemde zou men moeten overgaan tot begripsafbakening. Wanneer is leven in dienst van de ander belangrijker dan het leven zelf? Mag ik deze vraag onbeantwoord laten? Hetgeen als vanzelfsprekend een nuance teweeg brengt. Weet jij het overigens wel? Enfin, de ander echter, dring het aanwezig moeten zijn op, men mag zich niet tot ‘niets’ verheffen. De zelfmoordtoren zal worden afgebroken en men dient het ‘zijn’ te accepteren, slechts om de belangen van een bepaalde groepering te dienen, hun moralistische opvatting dient te worden gehonoreerd. Er bestaat echter een groep die niet zelfstandig in staat is het leven te beëindigen. De hulp van de ander betreft een noodzakelijkheid. Dienen we niet evenveel respect te hebben voor hen die hulp bij doding niet wensen te bewerkstelligen? Ik beantwoord deze vraag bevestigend. Laten we dan rekenschap geven aan de mogelijkheden die er wel zijn, er bestaat bij anderen immers een zekere bereidwilligheid voor ondersteuning voor wat betreft euthanasie. Het idee van Michaelm zal ik met inachtneming van bepaalde voorwaarden ondersteunen. Maar het wettelijk kader biedt daar vooralsnog geen ruimte voor. Men stelt wel dat ergens het gezag van de overheid dient te eindigen. ‘Ik sterf wanneer ik wil hoor’, hoor je dan. Ik ben het daar niet mee eens. Het leven is een groot goed, zij die daar afstand van willen nemen, weten soms ook niet wat in het geschied ligt of dat het levensgenot op grond van hulp van de ander kan worden hervonden. Pas wanneer het leven definitief is verpest is de ‘onmogelijkheid’ verschenen en lijkt het leven slechts een last te betreffen. Het stellen van deze voorwaarde maakt één en ander tot enigszins betrekkelijkheid in waarde, men vergelijke alinea 2 waar eenzelfde uitgangspunt wordt gehanteerd. Tracht het maar vast te stellen, het ‘definitief verpest zijn’, lang niet altijd eenvoudig . Dat de overheid hier grenzen stelt lijkt me derhalve van belang. Ik heb wel eens een checklist gezien van een stichting die opkomt voor mensen die het leven niet meer zien zitten of daarop willen anticiperen (en wellicht hulp nodig hebben van de ander). Er worden werkelijk specifieke complicaties genoemd op grond waarvan men volgens hen in aanmerking zou moeten kunnen komen voor euthanasie. Staat jouw complicatie welke aanstoot geeft tot verlangen naar levensbeëindiging er niet tussen: helaas. Omtrent de wenselijke positie van de overheid het volgende concept. Wel in alle bescheidenheid overigens en met volop ruimte voor debat! Ergens zou het voor de vaststelling van het in aanmerking komen voor euthanasie wellicht meer correct zijn de subjectieve zienswijze van betrokkene als uitgangspunt te nemen (zie in dit verband de nuancering gegeven in alinea 2, met betrekking tot het ‘zijn’ voor de ‘ander’). Daarmee poog ik zo weinig mogelijk beperkingen op te leggen ten aanzien van het kader waarbinnen de mogelijkheid tot euthanasie zou moeten bestaan. Vorenstaande kan mijns inziens echter niet als zelfstandige bepalende factor worden gezien. Zulks zou hecht verweven moeten zijn met adequate zorg waarbij, daar waar mogelijk, herstel van afdoende levensvreugde een essentiële positie inneemt. Slechts wanneer uitzichtloosheid (of zo men wil, definitief verpest), gezien eerbiediging van de subjectieve zienswijze van betrokkene, in de meest brede zin des woords intreedt, zou euthanasie mogelijk moeten zijn. Omtrent de uitzichtloosheid stel ik echter niet dat zulks betrekking moet hebben op de totaliteit van het ‘zijn’, welke na de vaststelling van de uitzichtloosheid zou kunnen volgen. Men denke bijvoorbeeld aan de situatie dat ondraaglijk lijden ingevolge een bepaalde ziekte aan de orde is en er geen medicijn beschikbaar is om de ziekte te bestrijden, maar dat er wellicht 10 jaar later vooruitgang is geboekt. Enfin, stelt men eenmaal vast dat euthanasie tot de mogelijkheden behoort dan moet die mogelijkheid er ook zijn, vind ik. Zulks kan gemakkelijk worden gesteld omdat er zoals gezegd een zekere bereidwilligheid voor ondersteuning voor wat betreft euthanasie bestaat. Uiteindelijk lijkt er in zoverre eerder sprake te zijn van een organisatorisch probleem. |
Geplaatst: zo 11 mrt 2007 22:51—
|
Recht op zelfdoding bestaat wel, alleen is dat ongeschreven recht. De wetgever heeft ons alleen willen beperken in het behulpzaam zijn daarbij of aanzetten tot.
Of er een recht op euthanasie moet komen? Hm, dat hoeft van mij niet zo. Er zijn genoeg (ook cleane, zoals het spuiten van lucht in een ader) manieren te bedenken om die daad niet aan een ander over te hoeven laten. Een recht op euthanasie is eigenlijk een recht voor een ander om te doden. Daar hebben we prima regelingen voor, lijkt me, al is het wel heel lastig als je in de buurt geen arts kunt vinden die aan je wens wil meewerken. |
Geplaatst: zo 11 mrt 2007 23:27—
Uit naastenliefde 
|
Geplaatst: zo 11 mrt 2007 23:30—
|
|
Geplaatst: ma 12 mrt 2007 2:09—
Niet eens uit: 'Euthanasia' in: phillipa Foot, Virtues and Vices and Other Essays in Moral Philosophy. 
|
Geplaatst: ma 12 mrt 2007 2:17—
Dat is een lastige. Aan de ene kant vind ik van wel maar aan de andere kant kan het ten behoeve van de kinderen ook weer beter zijn van niet. |
Geplaatst: ma 12 mrt 2007 9:19—
| Ik denk dat het hoe dan ook beter voor de kinderen is als de ouders blijven leven. En ik vind wel dat ouders, eenmaal opgroeiende kinderen hebbend, maar even moeten wachten en eerst hun kinderen moeten opgroeien. Dat is waarschijnlijk ook geen feest voor de kinderen, maar dan leven de ouders tenminste nog. |
Geplaatst: ma 12 mrt 2007 15:10—
|
En als de ouders zo ver heen zijn dat de kans groot is dat de kinderen met dezelfde problemen komen te zitten als men de ouders verplicht de kinderen op te voeden ?
Daarom ben ik er ook voor dat niet iedereen zomaar kinderen zou mogen kunnen nemen. Er moet getest worden of de ouders de kinderen waard zijn, dan wel fatsoenlijk kunnen opvoeden. Als die test er al zou zijn zou zo iemand dus nooit geen kinderen kunnen krijgen. |
|
Rechtenforum.nl -> Pro - Contra
Tijden zijn in GMT + 2 uur |
|
|
© 2003 - 2005 Rechtenforum.nl