GRAAG advies; schikking in de minne of proces aanspannen ?

[Marvw]

Geachte dames en heren laat uw licht schijnen, geef mij s.v.p snel commentaar .
Deze zaak speelt NU .

S.K is 3 maanden na de ondertekening van het convenant , in vaste dienst getreden voor 24 uur per week. Terwijl zij voor de rechtbank stelde niet te kunnen werken door ziekte , nu niet en in de toekomst niet.

De advocate zag Alimentatie verlaging met terugwerkende kracht niet als een reële optie .

Maar dit is toch ongerechtvaardigde verrijking? of wederrechtelijke toe-eigening ?
De ex van mijn vriend heeft zich 8 jaar lang ,bewijsbaar, 'schuldig' gemaakt aan het zich toe-eigenen van een alimentatie bedrag waarop zij gezien de uitspraak van de rechtbank geen recht op had. De advocate berekende het totale bedrag op 48.000 €

B.L heeft zich keurig aan zijn door de rechtbank opgelegde plicht gehouden . zonder te weten dat hij jaren lang haar teveel betaalde .

Ik zou dan ook het liefst een procedure willen starten in de hoop dat zij 'iets' terug moet betalen. Zijn advocate echter stelt zich op het stand punt dat dit weinig zin heeft daar de rechter zich behoudend dient op te stellen in deze. Daar alimentatie consumptief bedoeld is.

Volgens de 4 punten waar de rechter rekening mee houdt of terug betalen niet te ingrijpend is .

-De duur van het huwelijk en de mate waarin dit de verdien capaciteit heeft beïnvloed
( 28 jaar . Het heeft haar verdiencapaciteit zeker niet negatief beïnvloed.
- zijn er kinderen ?
ja zij hebben momenteel 3 volwassen zelfstandig wonende en werkende kinderen.
- de leeftijd van de betrokkene ( zij is nu 55 jaar )
-wel of geen recht op pensioen verevening. ( in het convenant is op genomen dat zij hier recht op heeft .

Zie ik voor als nog geen reden om niet tot terug vordering over te kunnen gaan.
Zeker ook niet omdat mevrouw haar arbeidscontract uit zou kunnen gaan breiden .Of ben ik nu niet realistisch ?

De feiten ten tijde van de scheiding.

Op 10 oktober 2003 heeft Mevrouw S.K een verzoekschrift voorlopige voorzieningen in gediend. Zij stelt daarin dat zij geen inkomen uit arbeid wegens ziekte kan en zal hebben. Op basis van het inkomen van B.L van € 41.964,- bruto per jaar verzoekt zij de rechtbank dat B.L € 1.450,- bruto per maand aan partner alimentatie zal betalen. Er is nooit een behoefte berekend .

Op 6 november 2003 heeft de rechtbank beslist in het verzoek voorlopige voorzieningen.,en een bedrag van bruto € 1450,- aan partner alimentatie vast gesteld.

vervolgens hebben er onderhandelingen plaats gevonden ,( mevrouw kreeg 80.000 uit het huis , zij kon aanspraak maken op het te verevenen pensioen ,dat door 28 jaar werken van B.L was opgebouwd .etc Mevrouw heeft alleen in de eerste 2 jaar van het huwelijk gewerkt. ) die zijn uitgemond in in akkoord. Dat is vastgelegd in het convenant. In dat convenant is in artikel 1 bepaald dat B.L bruto € 1350,- per maand zal voldoen. ( te indexeren in latere jaren )

op 20 maart 2004 heeft de rechtbank beslist dat B.L een bedrag van € 1350,- per maand zal voldoen.


Op 10 november 2011 in het kader van een herberekening in verband met het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd van B.L
Bleek dat de alimentatie gerechtigde S.K 3 maanden na de ondertekening van het convenant , in vaste dienst was getreden voor 24 uur per week.

Zij had in 2010 een netto maand inkomen uit werk € 1097,- PLUS € 1.191,- netto aan alimentatie. Daardoor had zij netto meer te besteden als haar EX die met zijn thuiswonende studerende zoon in de voormalige echtelijke woning was blijven wonen. (verhoogde hypotheek door uitkopen )

Zij heeft 8 jaar lang haar inkomsten bewust verzwegen.

Op basis van artikel 401 lid 4 is de alimentatie op nieuw vast te stellen.
Op basis van artikel 157 lid 1 (?) heeft zij geen recht meer op aanvullende alimentatie .

Vraag is een rechtsgang wel aan te bevelen boven een schikking in de minne ? In het voorstel zou dan sprake zijn van een onwijzigbaar nihilbeding . Dat met ingang van 1 februari 2012 de partneralimentatie wordt stop gezet.

Of kan hij zich bij een procedure zich beroepen op artikel ongerechtvaardigde verrijking (art. 6:212 BW)en daardoor een reële kans hebben op terugbetaling van het teveel betaalde in de afgelopen 5 jaar . ?
Daar uit berekeningen blijkt dat zij geheel in haar aan het huwelijks gerelateerde behoefte kan voorzien op het moment dat B.L met pensioen gaat en zij aanspraak kan maken op het verevend pensioen.
Het is toch nooit een schenking geweest , dit zou toch terug te vorderen moeten zijn ? Zelfs al wordt er maar 10.000 terug gegeven .

Heel graag uw reacties !

Deze kwestie loopt nu namelijk.

vriendelijk groet
en alvast heel erg bedankt !
Marianne