Ik zit na te denken over het beter organiseren van uitzendwerk / detacheringswerk (o.a. voor juristen). Voor korte klussen of voor lange.
Beter kan bijvoorbeeld zijn dat een jurist en iemand die een jurist met bepaalde kwalificaties / ervaring etc. nodig heeft elkaar makkelijk en snel kunnen vinden en goed bij elkaar passen en dat er geen fors deel marge "weglekt" naar een bemiddelaar.
Stel...
Aart (A) vertegenwoordigt een bedrijf waar (tijdelijk) werk is voor bijv. een jurist...
Bert (B) is bereid en in staat dat werk te verrichten.
Carolien (C) vertegenwoordigt een bedrijf dat bemiddelt tussen Aart en Bert.
Je ziet in de arbeidsmarkt werk bemiddeld worden door uitzendbureaus. De geldende CAO voor uitzendwerk baseert zich op art. 690 BW, dat gaat over uitzendovereenkomsten, soms in de vorm van detachering. Uitzendovereenkomsten en CAO's brengen voor werkgevers c.q. opdrachtgevers lasten en beperkingen met zich, andere dan bij andere bemiddelingsovereenkomsten.
Nu vraag ik mij af:
(1.1) Onder welke omstandigheden is eventueel er een verplichting voor C om voor het bemiddelen bij arbeid een uitzendovereenkomst te hanteren?
(1.2) Is dat in andere landen (binnen en buiten de EU) vergelijkbaar geregeld of heel anders?
(2) Onder welke omstandigheden kan C kiezen voor de relatie opdrachtgever-opdrachtnemer (art. 400)? Waarbij er twee contracten nodig zijn: de eerste met A en C als opdrachtgever resp. -nemer, en vervolgens met A en B als opdrachtgever- resp. -nemer.
(2.1) Kan het contract tussen A en C ook de vorm krijgen van een bemiddelingsovereenkomst (art. 425), waarbij C zich laat betalen door A?
(2.2) Kan het contract tussen A en C ook de vorm krijgen van een agentuurovereenkomst (art. 428), waarbij C optreedt als agent, en provisie betaald krijgt door A?
Ik ben vooral benieuwd naar relevante juridische argumenten voor de verschillende denkbare overeenkomsten, minder naar de economische voor- en nadelen ervan. Tenzij je meent dat die de doorslag geven voor de praktijk.
|