biologische vader? Dochter (16) weigert DNA test
#16: Auteur: bona fides
 Geplaatst: zo 20 mei 2007 14:53
—
De ethische vraag (althans het financiële aspect daarvan) lijkt me al vrij redelijk te zijn opgelost door de wet. Alimentatie en legitieme portie zijn naar alle waarschijnlijkheid onaantastbaar.
Of het meisje van 16 in staat is om nu te besluiten dat ze voor haar hele leven niet zal weten wie haar biologische vader is, is een vraag die hier volgens mij niet speelt. Zo'n test kan later altijd nog worden uitgevoerd. Bovendien is het meisje op dit punt minder afhankelijk van (het voortbestaan van) haar vermoedelijke vader, omdat er waarschijnlijk wel bloedverwanten bereid zullen kunnen worden gevonden voor het uitvoeren van zo'n test.
Blijft over de vraag of de vader het recht heeft of zou moeten hebben om te weten of hij de biologische vader is. Ik denk dat hij zeker een aanspraak heeft op het kennen van de waarheid, maar daar staat tegenover dat de dochter denk ik ook wel een aanspraak heeft om het juist niet te hoeven weten. De wet zegt er voor zover ik weet niets over.
Ik vrees dat de technologie het antwoord op deze vraag heeft geforceerd. Het is tegenwoordig zo eenvoudig om te testen dat de wet het toch niet echt zou kunnen tegenhouden. (Als dat al wenselijk zou zijn.)
|
#17: Auteur: Marco Knol
Geplaatst: ma 21 mei 2007 2:14
—
De alimentatie voor de dochter zal op haar 18e verjaardag eindigen neem ik aan. Tenzij ze gaat studeren en je als ouder een bijdrage moet leveren. Maar goed, dat is allemaal eindig. Net als de alimentatie voor de ex want die eindigt tegenwoordig ook na 12 jaar.
Wat betreft onterven; de dochter houdt recht op de legitieme portie, maar maak je een langstlevende testament dan is die legitieme portie pas opeisbaar bij overlijden van de langstlevende. Als je dan zorgt dat je niet in gemeenschap van goederen bent gehuwd en tijdens leven flink wat weggeeft blijft er weinig over.
|
#18: Auteur: LeChat
Geplaatst: ma 21 mei 2007 13:48
—
| bona fides schreef: | | LeChat schreef: | | In de praktijk maak ik overigens wel mee dat een rechter een DNA-test beveelt tijdens een alimentatieprocedure. |
Ook wanneer de man al de juridische vader is? |
Ja, als de man gerede twijfels heeft bij zijn biologisch vaderschap. In zo'n geval is een procedure 'ontkenning van het door huwelijk ontstane vaderschap' of 'vernietiging van de erkenning' voor de vader wellicht een logische stap als 'reactie' op het verzoek om alimentatie.
|
#19: Auteur: bona fides
Geplaatst: ma 21 mei 2007 18:46
—
| LeChat schreef: | | bona fides schreef: | | LeChat schreef: | | In de praktijk maak ik overigens wel mee dat een rechter een DNA-test beveelt tijdens een alimentatieprocedure. |
Ook wanneer de man al de juridische vader is? |
Ja, als de man gerede twijfels heeft bij zijn biologisch vaderschap. In zo'n geval is een procedure 'ontkenning van het door huwelijk ontstane vaderschap' of 'vernietiging van de erkenning' voor de vader wellicht een logische stap als 'reactie' op het verzoek om alimentatie. |
Akkoord, maar dat is dan in gevallen waarin de man al weinig contact had met het kind, of begrijp ik art 1:209 BW nog niet goed? Vaderschap door huwelijk maar ook door erkenning (art 1:20 lid 1 jo. 20a lid 1 BW) staat in de geboorteakte. Ik neem aan dat de rechter niet tot een DNA-test zal opdragen wanneer het juridisch geen zin heeft.
|
#20: Auteur: LeChat
Geplaatst: ma 21 mei 2007 19:51
—
| bona fides schreef: | | LeChat schreef: | | Ja, als de man gerede twijfels heeft bij zijn biologisch vaderschap. In zo'n geval is een procedure 'ontkenning van het door huwelijk ontstane vaderschap' of 'vernietiging van de erkenning' voor de vader wellicht een logische stap als 'reactie' op het verzoek om alimentatie. |
Akkoord, maar dat is dan in gevallen waarin de man al weinig contact had met het kind, of begrijp ik art 1:209 BW nog niet goed? Vaderschap door huwelijk maar ook door erkenning (art 1:20 lid 1 jo. 20a lid 1 BW) staat in de geboorteakte. Ik neem aan dat de rechter niet tot een DNA-test zal opdragen wanneer het juridisch geen zin heeft. |
Of de man veel of weinig contact heeft met het kind heeft daar niets mee te maken. In zo'n geval (als de echtgenoot/erkenner niet de biologische vader is) staat er in de geboorteakte een fout en die dient gecorrigeerd te worden, het kind heeft dan eigenlijk niet de 'staat' die de geboorteakte vermeld. De geboorteakte wordt dan wel degelijk aangepast!
Het uitgangspunt in het familierecht is dat het juridisch ouderschap idealiter moet overeenkomen met het biologische ouderschap. Dat laatste is het 'uitgangspunt': als (later) blijkt dat de juridische ouder (vader) níet de biologische ouder is, mag/moet de juridische verwantschap ook worden aangepast. Het kind heeft immers niet alleen recht om te weten wie zijn biologische vader is, maar óók (zelfs als de biologische vader niet bekend is) het recht om te weten dat zijn |"papa"-door-huwelijk-met-mama níet zijn biologische vader is...
|
#21: Auteur: bona fides
Geplaatst: ma 21 mei 2007 20:38
—
| LeChat schreef: | | Of de man veel of weinig contact heeft met het kind heeft daar niets mee te maken. In zo'n geval (als de echtgenoot/erkenner niet de biologische vader is) staat er in de geboorteakte een fout en die dient gecorrigeerd te worden, het kind heeft dan eigenlijk niet de 'staat' die de geboorteakte vermeld. De geboorteakte wordt dan wel degelijk aangepast! |
Interessant. Dan begrijp ik alleen de uitleg van art 1:209 BW die hier (p.9, apparent status) gegeven wordt niet meer. Wat ik daaruit begrijp is dat 'staat' betrekking heeft op de feitelijke situatie, hebben de man en het kind zich als vader en dochter gedragen en worden ze door de maatschappij zo gezien? (Niet hetzelfde als veel contact, geef ik toe.)
Ik zie nu dat art 1:209 BW, ook zoals ik het begrijp, wel toelaat dat het kind zelf het vaderschap betwist. Idem voor de beletsels van art 1:200 lid 2 en 3 BW. Het uitgangspunt dat je formuleert zie ik dus wel terug.
|
#22: Auteur: LeChat
Geplaatst: ma 21 mei 2007 21:28
—
Ik quote even een flinke lap tekst van Asser's handleiding:
| Quote: | Asser's handleiding tot de beoefening van het Nederlands Burgerlijk Recht
Personen- en familierecht
Hoofdstuk X. Afstamming en adoptie
§ 5. Inroeping of betwisting van staat
--------------------------------------------------------------------------------
751. Na te hebben vastgesteld onder welke omstandigheden een kind geacht moet worden af te stammen van een bepaalde vrouw (art. 198) en man (art. 199), geeft de wet enkele bepalingen omtrent de inroeping of betwisting daarvan. Hierbij gaat het om het al dan niet bestaan van familierechtelijke betrekkingen naar de uiterlijke vorm. Een inroeping of betwisting van staat zal veelal gepaard gaan met een verzoek tot correctie van de registers van de burgerlijke stand als bedoeld in art. 24 e.v. (zie nr. 85 e.v.)
Het bewijs dat het kind uit een bepaalde vrouw is geboren wordt dwingend bewezen door de geboorteakte (art. 22 lid 1). Ten aanzien van gegevens omtrent de vader heeft de geboorteakte vrije bewijskracht (zie nr. 6 . Voor het geval dat het vaderschap op een huwelijk met de moeder berust, geven art. 78-80 bewijsregels omtrent het bestaan van dat huwelijk.
Hier gaat het verder slechts over het bewijs van de afstamming. Daartoe dient in de eerste plaats de geboorteakte. Hoe de geboorteakte totstandkomt en wat die moet behelzen, leren art. 19 e.v. (zie hiervoor nr. 69 e.v.). In de regel zal zij overeenkomstig de waarheid zijn; maar onnauwkeurigheden komen voor, vooral waar de aangifte niet door de vader, maar door iemand is geschied die wellicht geen kennis draagt van de omstandigheid of de vrouw al of niet is gehuwd, zodat de naam van de vader onvermeld blijft. Dit laatste verzuim staat aan het vaderschap op grond van huwelijk niet in de weg, zo slechts de identiteit van de moeder met de gehuwde vrouw vaststaat.
Dat bij de mogelijkheid van opzettelijke of onwillekeurige fouten tegenbewijs moet zijn toegelaten indien men zich slechts op de akte van geboorte kan beroepen en deze niet van elders wordt bevestigd (waarover later), valt duidelijk in het oog en blijkt a contrario uit art. 209.
Bij dit alles behoort nog vast te staan dat het kind, in de geboorteakte bedoeld, hetzelfde is als degene, die tot staving van zijn recht optreedt. Het bewijs dezer identiteit zal veelal door getuigen kunnen worden geleverd. Ook zal de tegenpartij de identiteit van het kind op gelijke wijze kunnen betwisten.
Bij ontbreken van een geboorteakte kan de afstamming bewezen worden door het bezit van staat. Hierop is het gewone bewijsrecht van toepassing; anders art. 205-210 oud, maar uitsluitend ten aanzien van de staat van wettig kind.
Zie uitvoerig over het onderwerp SAARLOOS, WPNR 6654 (2006).
752. Iemands afstamming volgens zijn geboorteakte kan door een ander niet worden betwist, indien hij een staat overeenkomstig die akte heeft (lees: bezit) (art. 209).
Bezit van staat vult niet alleen het ontbreken der geboorteakte aan (aldus uitdrukkelijk art. 205 lid 2 oud), maar bezit van staat en geboorteakte samen stellen jegens anderen dan het kind - in het belang van de rechtszekerheid - de afstamming onomstotelijk vast. Indien afstamming volgens geboorteakte en het bezit van de staat niet overeenstemmen, kan de werkelijke staat (die in strijd is met de geboorteakte) derhalve wel door derden worden ingeroepen; DNA-onderzoek kan dan uitsluitsel geven.
In tegenstelling tot hetgeen in art. 207 oud was bepaald, kan het kind zelf in deze situatie wel zijn staat betwisten, bijv. door aan te tonen dat een valse geboorteaangifte is gedaan. Zie voorts Parl. Gesch. Inv. Wet, p. 1326, waar gewezen wordt op verschillende bepalingen in het Wetboek van Strafrecht en de Pleegkinderenwet, die manipulaties t.a.v. de staat van een kind betreffen (bijv. art. 236 Sr betreffende verduistering van staat).
De bepaling van art. 209 belet niet, dat de identiteit van het kind in twijfel wordt getrokken en mitsdien aan bewijs of tegenbewijs wordt onderworpen. Evenmin, dat verbetering van de registers van de burgerlijke stand wordt gevraagd op grond, dat degene, die daarin als echtgenoot van de moeder staat vermeld, ten tijde van de geboorte reeds meer dan drie honderd dagen (vgl. art. 310 BW oud) was overleden (HR 20 januari 1950, NJ 1950, 704, m.nt. DJV). In HR 7 november 2003, NJ 2004, 98, m.nt. SW is laatstvermelde uitzondering aldus gepreciseerd dat slechts verbetering kan worden verzocht van evidente fouten of misslagen in een akte (mits, indien het kind een staat overeenkomstig de akte heeft, de verbetering geen statuswijziging met zich brengt, anders zou art. 209 worden uitgehold).
753. Bezit van staat is de uiterlijke vorm van zekere familiebetrekking, kenbaar uit feiten en omstandigheden, die afzonderlijk of in onderling verband en samenhang de bedoelde verwantschap staven; bezit van staat doet zich voor, in de woorden van HR 7 november 2003, NJ 2004, 98, m.nt. SW, indien de - door de betrokkene aannemelijk te maken - wijze waarop iemand met een zekere duurzaamheid aan het maatschappelijk verkeer deelneemt naar zijn uiterlijke vorm erop duidt dat hij in een bepaalde familiebetrekking staat tot een ander. In art. 717 oud waren ten aanzien van de staat als huwelijks kind enige voorbeelden van zodanige feiten genoemd, ontleend aan het dragen van de familienaam (nomen), behandeling door de vader als zijn kind (tractatus), de opvoeding en verzorging, de bekendheid als kind van den huize bij nabestaanden en vreemden (fama), enz.; vgl. ook nr. 178.
'Staat' duidt op een zekere duur en continuïteit. Bij een zeer jong kind zal men daarom veelal nog niet van een dergelijke staat kunnen spreken (PRINS, TvS LXVI, 1957, p. 60).
Dat bij het ontbreken van een geboorteakte tegenbewijs, bestaande in het vertonen van een geboorteakte of het bewijs van met het bezit van staat strijdige feiten, toelaatbaar is, behoeft geen verklaring.
754. Een verzoek tot gegrondverklaring van de inroeping of betwisting van staat is niet aan verjaring onderworpen (art. 210).
Men verwarre dit verzoek niet met een verzoek tot gegrondverklaring van een ontkenning van het door huwelijk ontstane vaderschap of tot vernietiging van een erkenning of tot herroeping van een adoptie, welke verzoeken alle gericht zijn op verbreking van bestaande familierechtelijke betrekkingen; hier gaat het om het bewijs of de betwisting van het bestaan van familierechtelijke betrekkingen.
Het niet aan verjaring onderworpen zijn geldt niet ten aanzien van de rechten waarop aanspraak kan worden gemaakt als gevolg der afstamming. Zo zal de actie tot opvordering van een erfenis, waarop een kind, ten gevolge van zijn beweerde of reeds bewezen afstamming, recht verkrijgt, aan de gewone termijn van verjaring gebonden zijn.
Of een betwisting van staat door een derde wel aan verjaring onderhevig is was onder het oude recht onzeker, ook al tijdens de beraadslagingen over het ontwerp van het BW van 1838. Zie VOORDUIN II, p. 541-542. Het daar vermelde betoog van NICOLAÏ is nog steeds ter zake en overtuigend. Kernachtig stelt hij: 'l'état des personnes est inprescriptible'.
Men lette evenwel op art. 209, indien een derde de staat betwist. |
E.e.a. door mij gecursiveerd/vetgedrukt.
|
#23: Auteur: bona fides
Geplaatst: ma 21 mei 2007 21:58
—
Veel dank!!
Het is dus subtieler dan ik dacht. Uit punt 754 begrijp ik nu dat betwisting van afstamming (art 1:209) niet moet worden verward met ontkenning van het vaderschap (art 1:200).
Het niet kunnen betwisten van de afstamming betekent dus niet dat de juridische vader niet kan vragen om gegrondverklaring van zijn ontkenning van het biologische vaderschap met, bij succes, verbreking van de familierechtelijke band.
Ofte wel, het lijkt erop dat de vragensteller, mits hij voldoet aan de voorwaarden van art 1:200 BW kan proberen het vaderschap te ontkennen. Mogelijk beveelt de rechter dan een DNA-test. Vraag is wat er gebeurt wanneer het kind dan blijft weigeren mee te werken...
|
#24: Auteur: LeChat
Geplaatst: ma 21 mei 2007 22:41
—
Ik kon het zelf niet helderder formuleren dan Asser's handleiding dat doet  .
Ik denk dat je conclusies juist zijn. En heb op dit moment ook geen antwoord op de vraag wat er gebeurd als de dochter, zelfs na een bewijsopdracht van de rechter (voor DNA-onderzoek), blijft weigeren om mee te werken. 'k Vraag me af of dat in de praktijk ooit is voorgekomen in een casus als deze of breder in het familierecht. Wel in strafzaken als ik me niet vergis.
|
#25: Auteur: bona fides
Geplaatst: ma 21 mei 2007 22:55
—
Breder in het familierecht wel, zie NJ 2001/647. Als de beweerde vader niet meewerkt, houdt de rechter hem voor de biologische vader (zelfs als de man zelf niet weet of hij de verwekker is). Zie ook de eerste pagina van deze thread.
Dit is natuurlijk niet zonder meer toe te passen op deze situatie. Bovendien heeft de (lagere) rechter discretie bij het geven van een bewijsopdracht.
Fysiek dwingen (mbv de sterke arm) tot een DNA-test is in het civiele recht ook denkbaar, maar m.i. alleen op basis van art 3:296 BW en niet in het kader van een bewijsopdracht. Dit is gebeurd bij een tandarts en een verslaafde patiënt op basis van de behandelingsovk en de redelijkheid en billijkheid (gedwongen HIV-test). NJ 2004/117.
|
#26: Auteur: Michèle
Geplaatst: di 22 mei 2007 7:50
—
|
De meer ethische discussie over advies gaat hier verder.
|
#27: Auteur: LeChat
Geplaatst: di 22 mei 2007 12:26
—
Ik ben weer even in de literatuur (Groene Serie) gedoken en prof. Vlaardingerbroek beschrijft dit in relatie tot vernietiging van een erkenning:
| Quote: | Personen- en familierecht
Titel 11. Afstamming
Titel 11, afdeling 3. Erkenning
Inleiding (Bewerkt door prof. mr. P. Vlaardingerbroek)
Artikel 205. (Bewerkt door prof. mr. P. Vlaardingerbroek)
Aantekening 3. Vernietiging door de erkenner (lid 1 sub b), bij t/m 01-06-2005
--------------------------------------------------------------------------------
De erkenner kan in beginsel niet terugkomen op de door hem verrichte rechtshandeling, zelfs niet als hij niet de verwekker is van het kind. Slechts in de in art. 205 lid 1 sub b genoemde gevallen kan de erkenner vragen om vernietiging van de door hem verrichte erkenning, namelijk indien hij door bedreiging, dwaling of bedrog, of tijdens zijn minderjarigheid, door misbruik van omstandigheden daartoe is bewogen. Vernietiging kan ook in deze gevallen echter alleen worden gevraagd als de erkenner niet de biologische vader is.
Zo stelde Hof 's-Gravenhage 9 juni 2004 (LJN-nr. AP1961; FJR 2004, 109, p. 263) voorop dat een erkenner in beginsel niet kan terugkomen op de door hem verrichte rechtshandeling, ook als hij niet de biologische vader is. In het onderhavige geval heeft het kind in weerwil van zijn eerdere bereidverklaring geweigerd mee te werken aan een DNA-onderzoek. Het hof verbindt hieraan de conclusie die het hof geraden acht, te weten dat het in de erkenning besloten rechtsvermoeden dat de man de biologische vader is, hierdoor op zichzelf is weerlegd. Tevens verbindt het hof - met de rechtbank - hieraan het gevolg dat het kind de kosten van het onvoltooide DNA-onderzoek moet dragen, waartoe hij terecht is veroordeeld, nu het kind eerder wel bereid was om mee te werken aan een DNA-onderzoek, maar deze toestemming later weer introk.
De vraag of de man daadwerkelijk de biologische vader is van het kind kan na diens erkenning echter in het midden blijven. Blijkens art. 1:205 lid 3 BW kan de vordering tot vernietiging van een erkenning immers slechts in geval van bedreiging, misbruik van omstandigheden, bedrog of dwaling worden toegewezen. Uit hetgeen over en weer door partijen naar voren is gebracht, zijn naar het oordeel van het hof, mede gelet op het in rechtsoverweging 5 overwogene, onvoldoende feiten en omstandigheden gebleken, waaruit een wilsgebrek als bedoeld in art. 1:205 lid 3 BW valt af te leiden.
Het Hof concludeerde dat de bestreden beschikking moest worden bekrachtigd, met verbetering van gronden. Gezien de familiebetrekkingen tussen de man en kind werden de kosten van hoger beroep gecompenseerd. |
Het grootste deel van deze quote gaat natuurlijk over de zware eisen voor vernietiging van een erkenning (er moet sprake zijn van dwaling, bedrog, etc). Het door mij gecursiveerde deel is echter interessant in de kwestie van TS. Kennelijk trekt het Hof uit de (latere) weigering van het kind om DNA-onderzoek te ondergaan de conclusie dat de man kennelijk niet de verwekker is! Helaas voor de man heeft dat in deze casus verder geen gevolgen, omdat hij niet voldoet aan de vereisten voor vernietiging van erkenning.
|
#28: Auteur: bona fides
Geplaatst: wo 23 mei 2007 0:16
—
Komt inderdaad erg dicht in de buurt van de situatie die we hier hebben. Hier een link naar de uitspraak van het Hof.
Beetje merkwaardig dat het Hof, terwijl het er niet toe kan doen, zo expliciet opmerkt dat "het (in de erkenning besloten) rechtsvermoeden dat de man de biologische vader is" is weerlegd door het niet komen opdagen van het kind voor het opgedragen bloedonderzoek. En hoe ironisch dat het Hof ter afronding compenseert vanwege de familiebetrekkingen.
De uitspraak lijkt me wel een aanwijzing dat het Hof Den Haag in beginsel bereid is tot gegrondverklaring van een ontkenning wanneer het kind weigert mee te werken.
|
#29: Auteur: bona fides
Geplaatst: wo 06 jun 2007 21:28
—
In weer een andere situatie: Rechter verplicht vader tot DNA-test.
Het vonnis. Juridische vader maakt zijn zoon voortdurend uit voor bastaardkind. De moeder vordert namens het kind een verbod op verdere beledigingen, en een gebod om mee te werken aan een DNA-onderzoek.
Vreemd genoeg acht de rechter de uitlatingen van de man niet onrechtmatig, dus wijst hij het verbod af. Aangezien er echter een soort van overeenstemming is tussen vader en moeder over het DNA-onderzoek, wijst hij die vordering wel toe (inclusief dwangsom). Merkwaardig als je het mij vraagt.
De voorzieningenrechter in de rol van rijdende rechter?
|
#30: Auteur: tikSimone
Geplaatst: wo 06 jun 2007 22:22
—
Nu ja, het uiten van je twijfel hoeft toch niet onrechtmatig te zijn? Want als je die deur zou gaan openzetten ................
Ik vind het wel een mooi vonnis. Het komt tegemoet aan waar het nou eigenlijk om gaat: een einde maken aan die twijfel.
En daarmee basta
|
|