Content Syndication
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
zarathustra
Leeftijd: 42
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UL
Berichten: 21
|
 Geplaatst: di 06 dec 2005 14:06 Onderwerp: Kinderverkrachters zijn rechteloos |
   |
|
dus omdat hij (Cees B.) in het verleden veroordeeld is voor een zedendlict , mag hij onterecht vast gezet worden?? Hebben 'pedo's geen rechten meer in een rechtsstaat????? 
eric o zat vast omdat zijn onderzoek nog liep en niet omdat hij onterecht veroordeeld werd. Dat is toch echt een verschil! zijn zaak is ,mijns inziens, niet te vergelijken met de zaak van die 'pedo'.
Moderatie: Als nieuw onderwerp geplaatst |
|
|
|
|
 |
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: di 06 dec 2005 23:38 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | dus omdat hij in het verleden veroordeeld is voor een zedendlict, mag hij onterecht vast gezet worden? |
Wat mij betreft wel, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken. Ik ga hier echter niet over.
| Quote: | | Hebben 'pedo's geen rechten meer in een rechtsstaat???? |
Wat mij betreft hebben ze geen rechten, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken. Praktijk toont echter anders aan. Trouwens, de wet mag dan wel voor allen zijn maar de informele verhoudingen in de samenleving hebben ook werking. Dit kan natuurlijk niet indruisen tegen het recht, zo zag ik geen pedo's die gelyncht werden . Wel heeft dit een grote invloed op de positie van een pedofiel in een samenleving. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: wo 07 dec 2005 19:11 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: | | Quote: | | Hebben 'pedo's geen rechten meer in een rechtsstaat???? |
Wat mij betreft hebben ze geen rechten, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken. Praktijk toont echter anders aan. Trouwens, de wet mag dan wel voor allen zijn maar de informele verhoudingen in de samenleving hebben ook werking. Dit kan natuurlijk niet indruisen tegen het recht, zo zag ik geen pedo's die gelyncht werden . Wel heeft dit een grote invloed op de positie van een pedofiel in een samenleving. |
Voor zover ik weet kunnen veel mensen met pedofiele neigingen deze 'drift' beheersen. Zo was Boudewijn Büch vrij open over zijn pedofilie en is er niets bekend over misstappen van zijn kant. Bovendien zijn kinderverkrachters vaak juist geen pedofielen, denk maar aan incest. Het is bijvoorbeeld ook omstreden of Dutroux werkelijk pedofiel is.
Vergelijk de drift van een pedofiel eens met je eigen seksuele driften. Die kun je naar ik mag hopen toch ook redelijk onder de duim houden. Af en toe naar een mooie vrouw (of man) kijken is toch ook niets mis mee, zelfs als je daar fantasiën bij hebt.
Goed, dan Cees B. Mijn indruk van hem is zeker niet dat hij een in-en-in slecht persoon is. Zijn enige bekende misstap is (bij mijn weten) dat hij een kind geld geboden heeft om een handeling te verrichten. Dat is behoorlijk stom, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dit kind er werkelijk door beschadigd is (er is zelfs geen handeling verricht). Mocht het beschadigd zijn, dan toch vooral door al het gedoe eromheen.
Nee, ik zie nauwelijks verschil tussen een Cees B. en een Tonino. Van beiden is een voorliefde voor jonge kinderen bekend. Alleen wordt over Cees B. gesproken alsof hij slechts toevallig niet de moordenaar van Nienke was.
Overigens hoop ik wel dat Cees B. nu geholpen wordt met het omgaan met het geld dat hij nu heeft... |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: do 08 dec 2005 6:13 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | Citaat uit Erewhon van Samuel Butler, verschenen in 1872, is een satire op de Engelse samenleving, geschreven in de vorm van een reisverslag naar een fictief land waarin zeden en gewoonte worden omschreven.
(…)Maar als een man zijn huis in de brand steekt, of met geweld een persoon besteelt, of een ander strafbaar feit begaat, dan wordt hij of naar het ziekenhuis gebracht en zeer zorgzaam verzorgd op kosten van de overheid of, als hij in goede omstandigheden verkeert, dan laat hij al zijn vrienden weten dat hij lijdt aan een zware aanval van immoraliteit, gelijk wij dat doen als we ziek zijn, en zij komen hem bezoeken met grote bezorgdheid en informeren belangstellend hoe het zover kon komen, welke symptomen zich het eerst voordeden, enzovoorts – vragen die hij geheel openhartig zal beantwoorden; daar slechts gedrag, hoewel niet minder betreurenswaardig geacht dan ziekte bij ons zelf, en als iets dat onmiskenbaar aangeeft dat er serieus iets mis is met de persoon die zich misdraagt, niettemin wordt beschouwd als het gevolg van ongeluk dat iemand ofwel voor ofwel na de geboorte is overkomen.
Butler’s omdraaiing van misdrijf en ziekte en van straf en behandeling is niet enkele een grappig verzinsel. Butler raakt iets dat wellicht in onze tijd duidelijker waarneembaar is dan in de tijd waarin Butler leefde.
Bron: Rechtsfilosofie Inleiding, Pauline Westerman, OU 1998 |
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bona Fides schreef:
| Quote: | | Bovendien zijn kinderverkrachters vaak juist geen pedofielen |
Die waar ik over schrijf wel, zie zinsnede: wat mij betreft hebben ze geen rechten, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken. Degene die dit soort bedorven praktijken bezigen, doch geen pedofiel zijn kunnen tevens worden meegenomen in mijn ietwat radicale zienswijze.Verder begrijp ik waar je op doelt en wellicht is het zodoende correct om het een en ander te nuanceren.
| Quote: | | Vergelijk de drift van een pedofiel eens met je eigen seksuele driften. Die kun je naar ik mag hopen toch ook redelijk onder de duim houden. Af en toe naar een mooie vrouw (of man) kijken is toch ook niets mis mee, zelfs als je daar fantasiën bij hebt |
Het is nogal een verschil of je fantaseert over een vrouw / man of over een kind, ook als je niet overgaat tot het verwezenlijken van een dergelijke fantasie. Dan kom je inderdaad wel terecht bij hetgeen wettelijk geboden is. Men spreekt dan wel van geaardheid, de pedo kan er niets aan doen dat zulke gevoelens parten spelen. Wat je denk ik poogt aan te geven is dat zolang het bij fantasie blijft, niet alleen de wet, maar ook de moraal zoiets zou moeten accepteren. Daar heb ik moeite mee.
| Quote: | | Goed, dan Cees B. Mijn indruk van hem is zeker niet dat hij een in-en-in slecht persoon is. Zijn enige bekende misstap is (bij mijn weten) dat hij een kind geld geboden heeft om een handeling te verrichten. Dat is behoorlijk stom, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dit kind er werkelijk door beschadigd is (er is zelfs geen handeling verricht). Mocht het beschadigd zijn, dan toch vooral door al het gedoe eromheen. |
Laten we hopen dat het kind weinig leed heeft ondervonden of gaat ondervinden en dat Cees B. geen volkomen ondeugdelijk schepsel is. Maar je gaf al aan: Overigens hoop ik wel dat Cees B. nu geholpen wordt met het omgaan met het geld dat hij nu heeft. Juist omdat het betreft geaardheid is genezing soms onwaarschijnlijk en is derhalve garantie tegen recidive niet absoluut. Zie daar de moeilijk te bepalen grens tussen het belang van bescherming van de samenleving en dat van de ex gedetineerde. Wellicht is bescherming tegen recidive in algemene zin nooit absoluut en kan men zich afvragen welke waarde hier aan moet worden toegekend. Psychische stoornis echter, verbonden aan wederrechtelijke praktijken, neemt mijn inziens ten aanzien van dit vraagstuk een bijzondere positie in. Dat dit vraagstuk problematisch is zien we tevens terug bij het vraagstuk inzake het huidige TBS systeem. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: do 08 dec 2005 14:49 Onderwerp: |
|
|
Wat Butler betreft: Cees B. heeft Nienke niet vermoord. Er zijn niet eens verkrachtingsneigingen van hem bekend. Ik zie daarom geen enkel verband met het citaat. Dit geeft echter wel aan wat ik bedoel: de moord op Nienke blijft in zijn schoenen worden geschoven, ook al was hij het "toevallig" niet.
| abraxes schreef: | | Quote: | | Bovendien zijn kinderverkrachters vaak juist geen pedofielen |
Die waar ik over schrijf wel, zie zinsnede: wat mij betreft hebben ze geen rechten, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken. |
Zo'n algemene disclaimer is wat te gemakkelijk. Het ging gewoon over Cees B., en deze man staat niet bekend als kinderverkrachter. Anders kan ik wel zeggen "alle [minderheid naar keuze] op de brandstapel, indien dit wegneemt dat onuitsprekelijke gruwelijkheden plaatsvinden".
| Quote: | | Quote: | | Vergelijk de drift van een pedofiel eens met je eigen seksuele driften. Die kun je naar ik mag hopen toch ook redelijk onder de duim houden. Af en toe naar een mooie vrouw (of man) kijken is toch ook niets mis mee, zelfs als je daar fantasiën bij hebt |
Het is nogal een verschil of je fantaseert over een vrouw / man of over een kind, ook als je niet overgaat tot het verwezenlijken van een dergelijke fantasie. Dan kom je inderdaad wel terecht bij hetgeen wettelijk geboden is. Men spreekt dan wel van geaardheid, de pedo kan er niets aan doen dat zulke gevoelens parten spelen. Wat je denk ik poogt aan te geven is dat zolang het bij fantasie blijft, niet alleen de wet, maar ook de moraal zoiets zou moeten accepteren. Daar heb ik moeite mee. |
Dus wel een verbod op pedofiele gedachten, maar geen verbod op verkrachtingsfantasiën zolang meerderjarigen het object van de gedachte vormen? Niet erg consequent!
| Quote: | | Maar je gaf al aan: Overigens hoop ik wel dat Cees B. nu geholpen wordt met het omgaan met het geld dat hij nu heeft. Juist omdat het betreft geaardheid is genezing soms onwaarschijnlijk en is derhalve garantie tegen recidive niet absoluut. |
Wat ik daarmee bedoel is dat het toch wel vaststaat dat Cees B. na dit alles vermoedelijk een vrij labiel persoon zal zijn (zo hij dat al niet altijd al is geweest, net als tienduizenden anderen). Begeleiding lijkt me geboden ja. In eerste instantie in belang van hemzelf.
Enne, wat bedoel je met recidive? Hij heeft Nienke namelijk niet vermoord. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: vr 09 dec 2005 4:24 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | Citaat uit Erewhon van Samuel Butler, verschenen in 1872, is een satire op de Engelse samenleving, geschreven in de vorm van een reisverslag naar een fictief land waarin zeden en gewoonte worden omschreven.
(…)Maar als een man zijn huis in de brand steekt, of met geweld een persoon besteelt, of een ander strafbaar feit begaat, dan wordt hij of naar het ziekenhuis gebracht en zeer zorgzaam verzorgd op kosten van de overheid of, als hij in goede omstandigheden verkeert, dan laat hij al zijn vrienden weten dat hij lijdt aan een zware aanval van immoraliteit, gelijk wij dat doen als we ziek zijn, en zij komen hem bezoeken met grote bezorgdheid en informeren belangstellend hoe het zover kon komen, welke symptomen zich het eerst voordeden, enzovoorts – vragen die hij geheel openhartig zal beantwoorden; daar slechts gedrag, hoewel niet minder betreurenswaardig geacht dan ziekte bij ons zelf, en als iets dat onmiskenbaar aangeeft dat er serieus iets mis is met de persoon die zich misdraagt, niettemin wordt beschouwd als het gevolg van ongeluk dat iemand ofwel voor ofwel na de geboorte is overkomen.
Butler’s omdraaiing van misdrijf en ziekte en van straf en behandeling is niet enkele een grappig verzinsel. Butler raakt iets dat wellicht in onze tijd duidelijker waarneembaar is dan in de tijd waarin Butler leefde.
Bron: Rechtsfilosofie Inleiding, Pauline Westerman, OU 1998 |
| Quote: | | Wat Butler betreft: Cees B. heeft Nienke niet vermoord. Er zijn niet eens verkrachtingsneigingen van hem bekend. Ik zie daarom geen enkel verband met het citaat. Dit geeft echter wel aan wat ik bedoel: de moord op Nienke blijft in zijn schoenen worden geschoven, ook al was hij het "toevallig" niet. |
Het citaat was niet zozeer gericht op wat er heeft plaatsgevonden of beter niet heeft plaatsgevonden tussen slachtoffers en Cees B. Het gaat om een algemene typering zoals de inleiding van het citaat ons bekend maakt. Dat jij bepaalde kenmerken terugziet in ons huidige systeem, is precies wat het citaat beoogd.
| Quote: | *dus omdat hij in het verleden veroordeeld is voor een zedendlict, mag hij onterecht vast gezet worden?
-Wat mij betreft wel, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken.
*Bovendien zijn kinderverkrachters vaak juist geen pedofielen
-Die waar ik over schrijf wel, zie zinsnede: wat mij betreft hebben ze geen rechten, indien dit wegneemt dat er anders kinderen de dupe zouden zijn van verdorven praktijken. Degene die dit soort bedorven praktijken bezigen, doch geen pedofiel zijn kunnen tevens worden meegenomen in mijn ietwat radicale zienswijze.
*Zo'n algemene disclaimer is wat te gemakkelijk. Het ging gewoon over Cees B., en deze man staat niet bekend als kinderverkrachter. Anders kan ik wel zeggen "alle [minderheid naar keuze] op de brandstapel, indien dit wegneemt dat onuitsprekelijke gruwelijkheden plaatsvinden". Enne, wat bedoel je met recidive? Hij heeft Nienke namelijk niet vermoord. |
Klopt, Cees B. staat niet bekend als kinderverkrachter, maar Cees B.staat wel bekend als een persoon die eerder zijn fantasie op een berekende wijze poogde te realiseren, hetgeen een zekere wederrechtelijkheid teweeg bracht. Welnu, recidive op dit vlak is wat ik beoog, of een andere vorm hiervan binnen dit specifieke kader, hetwelk recidive in ruime zin impliceert.
| Quote: | | Zo'n algemene disclaimer is wat te gemakkelijk. Anders kan ik wel zeggen "alle [minderheid naar keuze] op de brandstapel, indien dit wegneemt dat onuitsprekelijke gruwelijkheden plaatsvinden" |
Het is geenszins de bedoeling de desbetreffende zinsnede te zien in het licht van Roi Pausole's eerdere werk.
Pierre louijs, les aventures du Roi Pausole, Paris 1946, p. 14. Roi Pausole was ertoe gekomen een wetboek uit te vaardigen dat bestond uit slechts 2 artikelen.
I breng geen nadeel toe aan je buurman.
II dit goed begrepende hebbende, doe wat je wilt.
Verder schrijf ik niet over een minderheid, tenminste niet dat slechts een minderheid vatbaar is voor behandeling. Wel is de behandeling uiteindelijk slechts van toepassing op een minderheid, omdat het nu eenmaal een minderheid zal zijn die een dergelijk delict begaan. Ik heb een typering gegeven voor de groep die in aanmerking komt voor een dergelijke behandeling. Mocht er discrepantie bestaan tussen de genoemde groep en overige personen die vatbaar zijn voor de behandeling dan geldt dit evenwel voor hen. Deze opmerking wordt overigens genoemd in eerder schrijven. Daarnaast moet de desbetreffende zinsnede niet worden opgevat als een soort van wet. Ik breng enkel tot uitdrukking, dat ik bij sommige delicten meer waarde hecht aan een veilige samenleving dan aan de belangen van degene die een misdaad begaat. Het ontnemen van alle rechten moet men derhalve niet te strikt opvatten. Ik doel met name op de rechten welke de algemene veiligheid kunnen aantasten, dit in verband met de onwenselijkheid van brandstapels, hetgeen je eerder uit mijn schrijven wist te ontrafelen. Verder geef ik aan dat ook ons strafrecht systeem hier rekenschap aan geeft. Echter, indien in dit verband al TBS noodzakelijk wordt geacht, dan nog zien we dat dit niet altijd bescherming kan bieden. Denk verder aan de gevallen waarbij TBS geen toepassing vindt en waarbij recidive wederom aan de orde is. Deze problematiek is echter zeer moeilijk te bestrijden. Het is moeilijk bepaalbaar of een persoon wangedrag zal herhalen of begaan. Uit mijn stelling blijkt echter, dat het expliciet gaat om die gevallen waarbij verdorven praktijken zullen gaan plaatsvinden. Zo gezien begrijp ik niet dat deze stelling de nodige aversie teweeg brengt, tenzij je doelt op practische onuitvoerbaarheid.
| Quote: | *Vergelijk de drift van een pedofiel eens met je eigen seksuele driften. Die kun je naar ik mag hopen toch ook redelijk onder de duim houden. Af en toe naar een mooie vrouw (of man) kijken is toch ook niets mis mee, zelfs als je daar fantasiën bij hebt.
-Het is nogal een verschil of je fantaseert over een vrouw / man of over een kind, ook als je niet overgaat tot het verwezenlijken van een dergelijke fantasie. Dan kom je inderdaad wel terecht bij hetgeen wettelijk geboden is. Men spreekt dan wel van geaardheid, de pedo kan er niets aan doen dat zulke gevoelens parten spelen. Wat je denk ik poogt aan te geven is dat zolang het bij fantasie blijft, niet alleen de wet, maar ook de moraal zoiets zou moeten accepteren. Daar heb ik moeite mee.
*Dus wel een verbod op pedofiele gedachten, maar geen verbod op verkrachtingsfantasiën zolang meerderjarigen het object van de gedachte vormen? Niet erg consequent! |
Voorzover we het hebben over fantasie, schrijf ik echter niet over een wettelijk verbod maar over een gebod. De vraag of ook de moraal dergelijke fantasieën zou moeten accepteren stel ik centraal. Met nadruk op het woordje ‘ik’, om vooral niet de fout te maken te denken dat ik de moraal in algemene zin kan vaststellen.
Hierbij dacht ik niet aan verkrachtingsfantasieën, doch aan fantasieën waarbij het fantasiebeeld in gedachte een zekere wederkerige wenselijkheid impliceert. Bij een fantasie over een man of vrouw zou dit, indien men overgaat tot feitelijk handelen wettelijk geboden zijn en naar mijn opvatting tevens tot het moreel toelaatbare behoren. Betreft het hier echter seksuele handelingen met een kind, dan is dit per definitie een wettelijk verbod en zou dit naar mijn opvatting moralistisch gezien, niet aanvaardbaar zijn. Dat de wet en mijn moraal overeenkomen vindt geen oorzaak in het feit dat de wet zulk een verbod voorschrijft. Ik denk dat juist het omgekeerde het geval is, zij het de moraal uit vroegere tijden, vervat in wetgeving. In wezen zoeken we naar de grondslag van deze opvatting, dus waarom dit moralistisch gezien ontoelaatbaar zou zijn. Zelf, dus sprekende over mijn moralistische opvatting, is de reden waarom ik zoiets verwerpelijk acht, geheel duidelijk. Ik vraag me wel af wat jouw overwegingen zijn om dit type fantasieën wel tot het moreel toelaatbare te laten horen.
Verder is er een groot verschil tussen fantasie en uitvoering. In hoeverre beteugelt de wet deze wederrechtelijke praktijken. Mijn verwachting is dat de wet aanzienlijke invloed uitoefent op het tegengaan van verdorven praktijken met kinderen, althans voorzover men dit toespitst op de groep die dit soort praktijken zal willen verwezenlijken. Iemand die verdorven praktijken met kinderen moralistisch gezien, in fantasie niet verwerpelijk vindt, zal, indien er tevens geen wettelijk verbod is, en indien feitelijk handelen geen andere belemmeringen kent, gemakkelijker kunnen overgaan tot feitelijk handelen. Met andere belemmeringen denk ik zoal aan met Bona Fides vergelijkbar gevallen, die het acceptabel vinden dat mensen dergelijke (mijn inziens) zieke fantasieën hebben, maar verwezenlijking hiervan zouden afkeuren. Men denke eerder aan een persoon die zelf dergelijke fantasieën heeft, dit moralistisch gezien toelaatbaar acht maar niet overgaat tot feitelijk handelen omdat dit wederrechtelijk zou zijn.
Mede daarom is van belang ook moralistisch gezien, rekenschap te geven aan dit soort praktijken, ook wanneer men enkel de toelaatbaarheid van fantasie en niet de feitelijke handeling moralistisch gezien goedkeurt. Dit juist om de extensieve werking tegen te gaan. Ik zou het te beperkt vinden om moralistische opvattingen te verdrijven, enkel omdat de wet een zekere waarborg biedt. Sterker nog, zouden we dat doen, dan zou de wet wel eens kunnen worden aangetast, nu wetten soms mede afhankelijk zijn van moralistische opvattingen. Dat wetten soms hiervan afhankelijk zijn, wordt overigs o.a. erkend door Andre Rouvoet in ‘de overheid is een zedenmaster’.
Maar ook zonder dat, zijn wat mij betreft dergelijke fantasieën zoals eerder aangegeven ontoelaatbaar. De idioterie zou compleet zijn wanneer iemand me benadert en spreekt over fantasie inzake verdorven praktijken met kinderen. Zulks vervat in hersenspinsels zonder openbaring kent wellicht enkel vrijheid omdat ze ongrijpbaar zijn.
Terugkomende op jouw antwoord merk ik op dat indien we het echter hebben over verkrachtingsfantasieën, het niet erg consequent zijn voorstaande buiten beschouwing te laten. Daar ben ik dan ook geen voorstander van. |
|
|
|
|
|
Eva
Leeftijd: 42
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UvA
Berichten: 1289
|
| Geplaatst: di 20 dec 2005 21:40 Onderwerp: |
|
|
| Over pedofielen wordt altijd vol afschuw gesproken. Het zijn de 'ergste' misdrijven die je kunt plegen. Ookal ben je een massamoordenaar zoals sommige (ex-) politieke figuren een pedofiel is altijd erger. Zo komt het vaak over. Ik kijk zelf ook met afschuw naar dit soort misdrijven alleen men vergeet vaak dat je niet zomaar pedofiel wordt. Zoals ik al eens eerder heb betoogd is het grote deel van deze mensen eerst zélf slachtoffer geweest van sexueel misbruik vóórdat zij er zelf mee begonnen. Er wordt dus geen monster geboren maar een monster gecreëerd.... Als je die factor in ogenschouw houdt is het misschien helemaal niet rechtvaardig om deze mensen 'rechteloos' te laten zijn en heel lang op te sluiten.... |
|
|
|
|
|
lexine
Berichten: 112
|
| Geplaatst: wo 21 dec 2005 0:47 Onderwerp: |
|
|
Het is wel een duidelijke wijziging in het denken in het algemeen over misdadigers, en mensen die verdacht worden van het plegen van een misdrijf, dat deze rechtenloos dienen te zijn. Nog even daar gelaten dat dit voor juristen een positie oplevert waarbij zij overbodig worden, immers als verdachten al geen rechten hebben, waarom zou men dan nog iets met recht willen doen, is de onderliggende teneur er een die moreel gezien nog verwerpelijker is dan de pederastische daad. (Het verschil tussen een pedofiel -Boudewijn Büch- en een pederast, hij/zij die daadwerkelijk seksuele handelingen met personen jonger dan de wettelijk toegestane leeftijd pleegt is van wezenlijk belang in deze).
Het verklaren van een groep van verdachten of misdadigers tot rechtenloos knaagt aan een der grondbeginselen van een beschaafde rechtsstaat. Hoewel moreel laakbaar gedrag, met mogelijk desastreuze gevolgen voor de slachtoffers, als zeer schokkend kan worden ervaren, en dit in moreel opzicht kan leiden tot sterk te rechtvaardigen gevoelns en gedachten over de positie van de dader, blijft het een arbritaire keuze. Waarom de ene groep wel, en de andere groep misdadigers, of verdachtten niet van hun rechten ontdoen. Het lijkt in het algemeen belang niet verstandig om een willekeurige groep daders rechtenloos te verklaren. (Vergelijk ook de discussie over de isolatie van Mohammed B.)
Er is echter een nog groter bezwaar. Het strafrecht is gebaseerd op het geven van straf, niet op het nemen van wraak. Ook dat is een kenmerk van een beschaafde rechtsstaat. Dit houdt ook in dat na het voldoen van de straf, een ieder zijn of haar schuld aan de samenleving heeft ingelost. Het gevaar op recidive zal, en daar is het Nederlandse strafrecht in zekere zin uniek in, moeten worden ondervangen met een TBS maatregel.
Teruggrijpend op de tijdgeest. Steeds meer wordt er geroepen om het ontnemen van rechten. Er is al een groep in Nederland die de jure en de facto rechtenloos is, en ik laat het als een oefening voor de lezer om die groep te benoemen, wat vreemd genoeg leidt tot grote maatschappelijke onrust. In dat opzicht is de discussie 'onkies'. De tijdgeest eist bijna dat het strafrecht van straf naar wraak gaat. Die beweging in zichzelf is dodelijk voor een rechtvaardig strafrecht, het plaatst de verdachte al in een bij voorbaat hopeloze positie. Immers, als hij/zij verdacht is, is het eigenlijk een duidelijke zaak. Vergelijk in deze ook de onrust over het vrijspreken van terrorisme verdachten.
Voor Abraxes. De logische consequentie van de redenering dat iemand vastgezet kan worden, terwijl deze niet schuldig is aan een strafbaar feit, alleen om te voorkomen dat de persoon een strafbaar feit pleegt, is een totale detentie van de bevolking. Dat kan, neem ik aan niet jou bedoeling zijn, maar het zou stof tot nadenken moeten geven.
Het sentiment is overigens goed begrijpbaar, maar daarom niet minder gevaarlijk. Eerder gevaarlijker. |
|
|
|
|
|
tikSimone
Leeftijd: 58
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
| Geplaatst: wo 21 dec 2005 0:55 Onderwerp: |
|
|
Even onrechtvaardig is het de (potentiele) slachtoffers in de kou te laten staan. Nu ja, dat is te kort door de bocht, maar je kunt allerlei al dan niet plausibele redenen bedenken waarom mensen anderen schaden .... dat maakt de daad nog niet anders. Waaruit niet afgeleid dient te worden dat ik van mening zou zijn dat mensen "rechteloos" zouden moeten zijn!! Integendeel!!
Ik zie v.w.b. de oplossing wel heil in pogingen het probleem meer bij de wortel aan te pakken dan alleen op "straf"/vergelding te focussen, maar ik merk bij mezelf toch ook wel de verschuiving naar het resultaat-gericht kijken: uiteindelijk zijn het de daad en de gevolgen daarvan die tellen bij de beoordeling, hoe "verklaarbaar" of "voorstelbaar" het allemaal ook mag zijn. Gelukkig hebben we rechters om alle belangen netjes tegen elkaar af te wegen en dan ook nog een passende vervolgactie te verzinnen. Lijkt me een boeiende doch zware taak.
Maar opmerkelijk dat pedofilie altijd zulke felle reacties oproept, terwijl er meer misdrijven of acties zijn die in essentie hetzelfde teweeg brengen.
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: zo 01 jan 2006 15:59 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | Zoals ik al eens eerder heb betoogd is het grote deel van deze mensen eerst zélf slachtoffer geweest van sexueel misbruik vóórdat zij er zelf mee begonnen. Er wordt dus geen monster geboren maar een monster gecreëerd.... Als je die factor in ogenschouw houdt is het misschien helemaal niet rechtvaardig om deze mensen 'rechteloos' te laten zijn en heel lang op te sluiten.... |
Uitgaande van voorstaande zou men wellicht kunnen komen tot de conclusie dat de wijze waarop ons systeem met dergelijke delicten omgaat, men mede bijdraagt aan een voortzetting van de problematiek. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: zo 01 jan 2006 20:27 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | Lexine
Het is wel een duidelijke wijziging in het denken in het algemeen over misdadigers, en mensen die verdacht worden van het plegen van een misdrijf, dat deze rechtenloos dienen te zijn. Nog even daar gelaten dat dit voor juristen een positie oplevert waarbij zij overbodig worden, immers als verdachten al geen rechten hebben, waarom zou men dan nog iets met recht willen doen, is de onderliggende teneur er een die moreel gezien nog verwerpelijker is dan de pederastische daad. |
Wil je zo vriendelijk zijn om nader te verklaren aan wie deze reactie is geadresseerd? Ik neem aan dat dit geen betrekking heeft op mijn schrijven? Zie ook eerder gegeven nuancering inzake beperking van rechten.
| Quote: | Lexine
Het verklaren van een groep van verdachten of misdadigers tot rechtenloos knaagt aan een der grondbeginselen van een beschaafde rechtsstaat. Hoewel moreel laakbaar gedrag, met mogelijk desastreuze gevolgen voor de slachtoffers, als zeer schokkend kan worden ervaren, en dit in moreel opzicht kan leiden tot sterk te rechtvaardigen gevoelns en gedachten over de positie van de dader, blijft het een arbritaire keuze. Waarom de ene groep wel, en de andere groep misdadigers, of verdachtten niet van hun rechten ontdoen. Het lijkt in het algemeen belang niet verstandig om een willekeurige groep daders rechtenloos te verklaren. (Vergelijk ook de discussie over de isolatie van Mohammed B.) |
Een en ander betreft niet zozeer enkel (bepaalde) zedenmisdrijven maar is slechts aan de orde omdat deze groep onderwerp van gesprek is. Andere misdrijven zijn wat mij betreft niet uitgesloten. De opmerking waarom bij de ene groep wel en bij de andere groep niet een beperking van rechten zou moeten plaatsvinden blijft van belang. Wie gaat dit bepalen en aan de hand waarvan kan zoiets worden vastgesteld zonder een onbetamelijk systeem te bewerkstelligen? In lijn met de grondbeginselen van een geciviliseerde staat zijn er mogelijkheden een deugdelijk systeem te ontwikkelen of beter, verbeteringen aan te brengen in het systeem dat voor een groot deel al in zulks voorziet. Het is de bedoeling dat mijn schrijven met inachtneming van deze toestand wordt waargenomen.
| Quote: | Lexine
Er is echter een nog groter bezwaar. Het strafrecht is gebaseerd op het geven van straf, niet op het nemen van wraak. Ook dat is een kenmerk van een beschaafde rechtsstaat. Dit houdt ook in dat na het voldoen van de straf, een ieder zijn of haar schuld aan de samenleving heeft ingelost. Het gevaar op recidive zal, en daar is het Nederlandse strafrecht in zekere zin uniek in, moeten worden ondervangen met een TBS maatregel. |
Dit is een voorbeeld waarbij beperking van rechten in een beschaafde staat aan de orde is. De ietwat zware bewoording inzake aantasting der grondbeginselen van een beschaafde rechtsstaat richten zich aldus tegen een bestaand systeem welke op soort gelijk leest is geschoeid en heft zichzelf derhalve op. Voor de duidelijkheid geef ik wederom aan dat een persoon niet vogelvrij wordt verklaard maar dat er eisen aan zo een beperking van rechten kleven welke stroken met de mogelijkheden van het stelsel als zodanig. Mij gaat het thans om de (moeilijk opvulbare leemte) welke ik meen te bespeuren door het wel of niet op leggen van een TBS maatregel of een tekortkoming anders dan dat, in ons strafrecht dan wel geen tekortkoming in strafrechtelijke zin maar een tekortkoming in de vorm van een zekere behandeling/ maatregel. Een TBS maatregel opleggen is niet altijd afdoende, een TBS maatregel niet opleggen evenzo, mede daardoor is het strafrecht, waar deze maatregel deel van is (en zo ook oplossing zou moeten bieden voor bepaalde problemen), en nu deze maatregel niet altijd voldoende waarborg biedt, tevens onderwerp van gesprek. Daarnaast, maar ook daarmee vraag ik me af of de straffen als zodanig afdoende zijn. Hierbij denk ik wel aan het Amerikaanse systeem (3 strikes). Dit geniet echter niet mijn voorkeur. Wraak (lees vergelding / gerechtelijke wraak, als ik zo vrij mag zijn), is soms (vind ik), naast dat hetgeen wordt bereikt door vergelding een fictieve genoegdoening kan zijn en kan bijdrage aan een minder redelijke oplossing voor bestrijding van wederrechtelijke prakrijken, toch een middel dat bij mij een zeker verzadigd gevoel teweeg brengt, hoe verwerpelijk zulks ook moge zijn. Ons strafrecht geeft voor een deel blijk van deze methodiek en vooralsnog lijkt dit gefundeerd te zijn op breed draagvlak. Mijn voorkeur gaat echter uit naar de overige strafrechttheorieën welke tevens deel uitmaken van ons systeem. Zie ook de zorgvuldig gekozen bewoording ‘behandeling’ in eerder schrijven. Preventie staat bij mij hoog in het vaandel en ook ben ik voorstander van een systeem dat een rechtvaardige, doelmatige en realistische reactie kent. Vergelding neemt hierbij een zeer bescheiden plaats in.
| Quote: | Lexine
Voor Abraxes. De logische consequentie van de redenering dat iemand vastgezet kan worden, terwijl deze niet schuldig is aan een strafbaar feit, alleen om te voorkomen dat de persoon een strafbaar feit pleegt, is een totale detentie van de bevolking. Dat kan, neem ik aan niet jou bedoeling zijn, maar het zou stof tot nadenken moeten geven. Het sentiment is overigens goed begrijpbaar, maar daarom niet minder gevaarlijk. Eerder gevaarlijker. |
Het is moeilijk bepaalbaar of een persoon wangedrag zal herhalen of begaan. Uit mijn stelling blijkt echter, dat het expliciet gaat om die gevallen waarbij verdorven praktijken zullen gaan plaatsvinden. Zo gezien begrijp ik niet dat deze stelling de nodige aversie teweeg brengt, tenzij je doelt op praktische onuitvoerbaarheid. Van sentiment is mijn inziens slechts sprake als we kijken naar mijn zienswijze aangaande vergelding. Dit omdat ik de rechtvaardiging niet ontdek, vergelding zou objectief gezien eerder genoegdoening zijn zoal berustende op imaginaire, suggestieve en irreële eigenschappen, aldus O.Hilrich. Dit was eerder echter niet aan de orde. Verder is er wel degelijk sprake van praktische onuitvoerbaarheid en zou een verkeerde toepassing inderdaad kunnen leiden tot een totale detentie van de bevolking, simpelweg omdat een onderscheid tussen die gevallen waarbij verdorven praktijken zullen gaan plaatsvinden en niet zullen gaan plaatsvinden niet realiseerbaar is. Anderzijds kan enige aanscherping in wetgeving, welke voldoet aan de door mij zo begeerde (maar weinig geconcretiseerde) kenmerken in positieve zin, kunnen leiden tot een reductie van detentie van de bevolking zijnde niet-crimineel terwijl men zich op ‘eigen bodem’ bevindt. Immers, wat is gezien vanuit deze optiek nog het verschil tussen een gevangenis en het grondgebied daarbuiten als degene die in eerst genoemde behoren te bivakkeren soms vrij rondlopen? Zie voor dit laatste ook de opmerking van Tiksimone.
Een gebrek in mijn schrijven is aldus zichtbaar, een concrete oplossing voor het probleem wordt niet gegeven. De vraag of de leemte bestaat omdat anders, indien men deze leemte tracht op te vullen, enige fundamentele beginselen worden geschaad, is een potentiële. Lexine heeft daar een goed punt. Een oplossing zou wellicht voor sommige in de volgende tekst kunnen worden gevonden. Ik zelf blijf er bij dat verbetering van het systeem mogelijk is waarbij de fundamentele principes in acht worden genomen. Een stap in de goede richting vind ik bijvoorbeeld ‘het enkelbandje’.
Ik ben benieuwd naar jullie opvatting betreffende de volgende vraagstukken. Is de vergeldingstheorie objectief te rechtvaardigen? Is, indien men van mening is dat ons systeem een zekere leemte kent, een dergelijke leemte opvulbaar? Verder zou ik commentaar op het schrijven van O.Hilrich inzake ons huidige strafrecht waarderen. In deze tekst wordt een idee geventileerd met betrekking tot een ander type strafrecht systeem.
[quote]O n s h u i d i g e s t r a f r e c h t
Wanneer we aan strafrecht denken, dan is hierbij de belangrijk- ste vooronderstelling die van rechtvaardigheid.
Rechtvaardigheid impliceert integriteit, intelligentie, realisme en menselijk respect voor zowel slachtoffers en daders als voor de samenleving.
Op grond hiervan zouden we ons kunnen afvragen of ons huidige strafrecht wel werkelijk rechtvaardig is, en voor wie.
Om rechtvaardig en reeel te kunnen zijn dient de straf van een straf-recht ook een reele bedoeling te hebben die in de praktijk realiseerbaar is.
Straf kan als bedoeling hebben: wraak, genoegdoening, afschrikking en verbetering door er uit te leren.
Verbetering door iets uit de straf te leren is bij strafrecht echter niet reeel. Het enige wat criminelen in gevangenissen leren is nog meer criminaliteit. Het argument van straf om uit te leren kan strafrecht dus niet rechtvaardigen.
Zo blijven dan nog de argumenten van wraak, genoegdoening en afschrikking.
H e t w r a a k a r g u m e n t
Wraak nemen is in principe niets anders dan agressie uit boos- heid door verlies.
Dit kan verlies zijn van eer, aanzien, gevoelens van eigen- waarde, verlies van personen of bezittingen enz.
Die boosheid is dan ontstaan uit de frustratie van het terug- verlangen naar iets wat verloren is . . . . .
Deze boosheid richten we nu op die- of zelfs datgene wat het verlies veroorzaakt heeft.
Boosheid impliceert de neiging tot demonisering en destructie, en de agressie die daar dan uit voortkomt noemen we wraak.
Er bestaat dus niet zoiets als een " oermenselijk wraak- instinct", maar gewoon boosheid uit verlies.
Iemand in toestand van boosheid weet niet goed wat hij doet, kan niet genuanceerd denken, leeft in een "zwart wit" - waan, of zelfs in een "alles is zwart" - waan. Hij wordt vijandig, ego- centrisch en vaak ook afgunstig; en daarnaast ook onverschillig en verliest gevoelens van waarden, verbondenheid en respect.
Dit, gecombineerd met die neiging tot demonisering en destruc- tie maakt dat we zo iemand ontoerekeningsvatbaar noemen.
We verkeren dan in een tijdelijke, maar onloochenbaar gestoor- de, en in wezen zelfs psychotische toestand, waar we ons op dat moment niet bewust van zijn.
Daarom doen of zeggen we vanuit onze boosheid ook vaak dingen waar we later spijt van krijgen . . . . .
Boosheid kan daarom ook nooit een rechtvaardig argument zijn om iemand te straffen.
Geen enkele vader zal tegen zijn kind zeggen: "Je krijgt nu straf omdat ik boos ben". Geen kind zal dat immers als rechtvaardig ervaren. Boosheid, om welke reden dan ook, kan geen recht- vaardige reden zijn voor een straf.
En wraak, een pure boosheidsreactie, kan daarom ook nooit een rechtvaardig argument zijn voor een straf of strafrecht. En zo is ook "gerechtelijke" wraak per definitie onrecht.
Ook toepassing van gerechtelijke wraak, om wraak en weer- wraak te voorkomen is onrecht.
Want voor het ervaren van gerechtigheid na een misdrijf is niets anders nodig dan een rechtvaardige, doelmatige en realistische reactie van het rechtssysteem van de samenleving.
En zoals uitgelegd sluit rechtvaardigheid wraak uit.
Ook het argument dat boosheid een natuurlijke reactie is op ervaren onrecht, kan onze wraak niet rechtvaardigen.
De natuurlijkheid van de boosheid uit het verlies van een voet- balwedstrijd kan het vernielen van een stadion immers ook niet rechtvaardigen.
De natuurlijkheid van een menselijke reactie betekent nog niet per se de rechtvaardigheid ervan (denk bijv. ook aan seks, jaloezie, hebzucht etc.).
H e t g e n o e g d o e n i n g s a r g u m e n t
Genoegdoening kan enerzijds opgevat worden als een schade- loosstelling, eerherstel of betaling, of anderzijds als het "genoegen" van leedvermaak uit wraak.
Het bekende "Oog om oog, tand om tand" wekt de suggestie van genoegdoening door een gelijke betaling, en hierdoor ook die van rechtvaardigheid.
Het betekent echter wraak en leedvermaak met een dader die nu ook schade lijdt. Niemand heeft immers iets aan betaling met de ogen of tanden van iemand anders.
De oorzaak van dat leedvermaak kan slechts liggen in demoni- sering en in afgunst op de nog gezonde ogen of tanden van die dader door boosheid uit verlies.
Wraak dus, met de suggestie van rechtvaardigheid door een "gelijke betaling" (ook wel genoemd "proportionele wraak").
Wanneer we iets of iemand verloren hebben door een misdrijf ontstaat boosheid uit ons gefrustreerde terugverlangen naar de of het verlorene. En deze boosheid creeert vaak een blinde afgunst op de vrijheid of zelfs het leven van een dader. Want onze boze (gestoorde) toestand impliceert de neiging tot demo- nisering en destructie en hiermee het (vaak psychotische) ver- langen naar leed, schade of vernietiging van die dader.
Bevrediging van deze destructieve psychotische verlangens via een ziekelijk leedvermaak uit straf creeert een (pseudo)genoeg- doening uit wraak.
Bij strafrecht werd deze wraak in het verleden echter vaak gecamoufleerd en gelegitimeerd door de reeds uitgelegde betaal- en dus ook rechtvaardigheids-suggestie.
"Vergelding" werd dan uitgelegd als zijnde een "betaling".
Het idee van betaling voor een misdrijf met onze vrijheid of ons leven is echter irreeel en onzinnig; er is immers niemand die dat betaalde kan ontvangen.
Genoegdoening uit strafrecht kan daarom geen andere zijn dan een uit wraak. En genoegdoening uit "betaling" is bij strafrecht slechts imaginair, suggestief en irreeel.
Echter genoegdoening in de betekenis van een werkelijke en
reele betaling, schadeloosstelling of eerherstel heeft op zich niets te maken met straf. Wel natuurlijk met rechtvaardigheid, maar valt in die zin onder civiel recht.
Hoewel de spontane wraakreactie zeer menselijk en begrijpelijk is, is deze boosheidsreactie in feite toch een menselijke zwakte. Geen reactie om trots op te zijn, of om mee te imponeren.
Het betreft hier immers een reactie uit een gestoorde toestand en ons onvermogen om op een intelligente, sociale en recht- vaardige manier met ervaren onrecht om te gaan, of (zoals bij- voorbeeld bij moord) een onherstelbaar verlies te aanvaarden.
Voor de nabestaanden van een misdrijf is de enige reele weg aanvaarding; want door wraak kan het terugverlangen naar de verlorene niet verdwijnen. En het is dit gefrustreerde terug- verlangen dat hun lijden en boosheid veroorzaakt.
Wraak lost daarom niets op en kan daarom slechts een suggestieve schijn-genoegdoening opleveren.
Alleen door aanvaarding, loslating, en realistische verwerking kan het terugverlangen naar een (of het) verlorene verdwij- nen; en hiermee ook de frustratie van het terugverlangen, en daarmee ook het lijden, de boosheid en het verlangen naar wraak.
Verwerking en aanvaarding van een verlies worden minder moeilijk, naarmate we onze wraakgevoelens en de oorzaak van dat verlies beter kunnen begrijpen . . . . .
Voor nabestaanden en gedupeerden is daarom inzicht en begrip van het noodlottige, en vaak ellendige verleden van daders en hun omstandigheden erg belangrijk.
Zij zullen hierdoor het gebeurde minder moeilijk als een ongeluk kunnen aanvaarden; maar zij hebben daar wel hulp, steun en begeleiding bij nodig . . . . .
Uit medelijden met slachtoffers geven we hen nu een irreele schijn-genoegdoening met de vrijheidsstraf van een dader.
Genoegdoening uit strafrecht als compensatie aan slachtoffers is echter volkomen irreeel.
Ook genoegdoening kan daarom op generlei wijze een reeel argument zijn voor een straf, of straf-recht.
H e t a f s c h r i k k i n g s a r g u m e n t
Het afschrikkingsprincipe van strafrecht is een methode om door middel van voorbeeldstelling gezagsvrees, orde en gehoorzaam- heid af te dwingen en verschilt in essentie niet van terreur.
Het is beledigend en vernederend voor ieder individu uit de samenleving en daarom anti-sociaal en in strijd met het diep- ste principe van een democratische samenleving: het menselijk respect. ( zie ook: universele-beschaving.nl )
De toekenning van onze democratische rechten en vrijheden komt immers uiteindelijk voort uit ons (veelal onbewuste) respect voor elkaar. We respecteren de ander omdat we zelf ook graag gerespecteerd willen worden, en omdat we beseffen dat de ander wezenlijk is als wijzelf.
Het afschrikkingsprincipe is echter respectloos en fascistoide.
Tevens betekent het net als bij terreur de respectloze instrumentalisering van de gestrafte, die op die manier als gebruiksartikel fungeert. Ook dit is fascistoide.
Bovendien blijkt het vermeende afschrikkingseffect van straf- recht in de praktijk bij criminelen niet te werken. En begrijpelijk, gezien de samenlevingsvijandige toestand waarin zij verkeren. Afschrikking kan alleen werken bij een zeer hoge pakkans, die in de praktijk niet realiseerbaar is.
Ook het afschrikkingsargument van strafrecht is daarom niet reeel, en in essentie een samenlevingsvijandig en crimineel argument . . . . .
Een ander effect van strafrecht zou nog het zogenaamde "preventief normversterkend effect" ervan zijn op de samen- leving. Straf dus, om onze normen te versterken. Een norm- versterking door middel van die fascistoide voorbeeldstelling en instrumentalisering van degene die gestraft wordt.
Zo versterken de normen van demonisering, machtsmisbruik, wraak en respectloosheid . . . . . .
En die vermeende preventieve werking is slechts een vrome wens; want een lid uit de samenleving dat een misdrijf of over- treding begaat, handelt onloochenbaar vanuit een respectloze, en/of obsessieve egoistische, en/of mens- of samenlevings- vijandige onverschillige mentaliteit. En voor mensen in deze mentaliteit zijn alle sociale normen volkomen irrelevant en kan er dus ook geen sprake zijn van enige preventieve werking.
En voor de andere mensen in de samenleving die leven vanuit hun "niet-criminele" persoonlijkheid, moreel besef en (veelal on- bewuste) gevoelens van menselijke verbondenheid en respect, is een normversterkend effect volkomen zinloos.
Echter die negatieve normversterking werkt op hen wel gewelds-conditionerend en verloederend.
Bovendien is door die demonisering van criminelen ook de reele sociale en educatieve oorzaak van misdaad voor velen oninte- ressant, irrelevant en onbespreekbaar geworden.
Strafrecht werkt daarom fascistiserend en hypocritiserend op de samenleving.
Het werkt normversterkend op gebied van respectloosheid, wraak, schuld en demonisering, en stimuleert het "sanctie- denken". Zo speelt het ongemerkt een katalytische rol bij de verharding en verloedering van onze samenleving.
C o n c l u s i e
Zoals aanvankelijk reeds gesteld veronderstelt rechtvaardigheid integriteit, menselijk respect, intelligentie en realisme.
Daarom moest de straf van straf-recht ook een reele bedoeling hebben om rechtvaardig te kunnen zijn.
Volgens de gangbare rechtsfilosofie bestaat de officiele bedoeling (de grondslag) van ons huidige strafrecht uit: vergelding, generale preventie, en speciale preventie.
Vergelding betekent wraak of betaling.
Wraak is een boosheidsreactie, en komt voort uit een aantoon- baar en onloochenbaar verstoorde psychische toestand. En gerechtelijke wraak betekent zoals aangetoond per definitie onrecht. Zoals eveneens aangetoond geeft wraak slechts een suggestieve schijn-genoegdoening.
Ook een reele betaling is bij gevangenisstraf niet aan de orde, en bovendien kan een reele rechtvaardige betaling voor iets geen straf zijn.
Met generale preventie wordt afschrikking bedoeld. En zoals uiteengezet betekent het een respectloos, repressief, anti- sociaal, fascistoide en crimineel argument. Het blijkt echter ook een effectloos, en daarom niet reeel argument.
Speciale preventie betekent opsluiting of buitensluiting uit de samenleving. Zij is een veiligheidsmaatregel en heeft in feite niets te maken met straf (denk bijvoorbeeld maar aan quaran- taine; of ook ziekenhuisopname voor eigen bestwil).
En we kunnen haar ook niet zien als een straf om wat uit te leren; want zoals aanvankelijk reeds gezegd, het enige wat criminelen leren in een gevangenis is nog meer en nog gespeci- aliseerdere criminaliteit, en zij versterken er hun samenlevings- vijandige en criminele zelfbeeld.
Afgezien van het veiligheidselement van "speciale preventie" bevatten deze grondslagen van strafrecht geen enkel element van integriteit, respect of intelligentie, of reele toepasselijkheid in de praktijk.
Het straf-element van strafrecht bevat daarom ook geen enkel aspect van rechtvaardigheid . . . . .
Ons zo rechtvaardig gewaande strafrecht blijkt in feite in de praktijk een theatraal, contraproductief en in vele opzichten schadelijk "straf-onrecht".
Het enige reele en rechtvaardige alternatief is het te vervangen door een pragmatisch "preventierecht" waarover zodadelijk meer.
C r i m i n e l e n
Crimineel gedrag is onloochenbaar een symptoom van respect- loosheid ten opzichte van medemens en samenleving.
Ons spontane en natuurlijke menselijk respect komt voort uit gevoelens van menselijke verbondenheid en empathie (anders dan afgedwongen respect uit angst, of aangeleerd respect uit cultuur).
Dit fundamentele gegeven speelt ook een grote rol bij het eer- ste ontstaan alsook bij een verdere ontwikkeling van een anti- sociale mentaliteit en respectloos crimineel gedrag.
Wanneer een kind opgroeit in behoeftige ellendige omstandig- heden van gebrek aan veiligheid, verbondenheid of waardering (emotionele verwaarlozing) zal het al gauw een vijandige, ego- centrische overlevingsmentaliteit ontwikkelen.
Een overlevingsmentaliteit uit angst en onveiligheid.
Gebrek aan ervaren genegenheid, bescherming en positief oudercontact, alsook mishandeling, of veel strijd tussen ouders, of ook verlating, creeert bij een kind gevoelens van onveiligheid; en zo ook een versterkte overlevingsmentaliteit.
Een sterke overlevingsmentaliteit impliceert ook een sterke zelf- gerichtheid; en hiermee weinig empathie, en zo ook afstande- lijkheid en weinig respect voor een ander . . . . .
In wetenschappelijk onderzoek is reeds bij sommige zeer kleine kinderen een antisociale mentaliteit vastgesteld.
Uit gevoelens van onveiligheid en angst, of uit regelmatige mishandeling kan ook gemakkelijk een paranoide vijandwaan ontstaan; en een kind kan zo ook al gauw een irreeel en vijandig mens- en samenlevingsbeeld ontwikkelen.
Uit die gefrustreerde diepmenselijke behoefte aan verbonden- heid en waardering ontstaat ook boosheid, negativiteit en een negatief zelfbeeld. Zo'n slachtoffer is zich daarvan echter niet bewust.
Op deze manier ontstaat de sterk egocentrische en antisociale houding van (later ernstig) criminelen alsook hun verachting van de mensen in de samenleving waarvan zij zich geen deel voelen.
De vijandwaan, wantrouwen en neiging tot agressie waarin zo iemand dan leeft worden nog ondersteund, bevestigd en ver- sterkt door geweldsprogrammering in films en computerspel- letjes etc. alsook door de verharde en egoistische cultuur van de samenleving. De veelal gemiste ontwikkelings- en ontplooi- ingskansen hebben vaak werkloosheid en drugverslaving tot gevolg en er ontstaat een mislukkelings-persoonlijkheid. En door uitzichtloosheid ontstaat er een nog meer versterkte over- levingsmentaliteit.
Vanuit zulk een miserabele uitgesloten en ontoerekenbare toe- stand en omstandigheden kan een mens gemakkelijk tot crimi- neel gedrag overgaan, en zich vanuit een negatief zelfbeeld een respectloze, samenlevingsvijandige en criminele persoonlijkheid aanmeten.
En in deze persoonlijkheid kan hij alleen gevoelens van eigen- waarde ontwikkelen door goedkeuring door lotgenoten; evenals door het imponeren van hen. Kenmerkend hierin is bijvoorbeeld het "durven" doden van een mens.
Wie het belangrijkst wil zijn "durft" dan het meest. Zo verande- ren dan de normen en waarden. De meest meedogenloze en meest criminele heeft dan de hoogste macho-rang.
De vraag rijst nu naar de reele schuld van deze beschadigde en ontspoorde mensen . . . . . . .
Kan een blindgemaakt kind verantwoordelijk gesteld worden voor een verkeersongeluk dat het veroorzaakt . . . . . . . ?
Criminelen waren zelf eerst slachtoffers, waardoor zich hun antisociale mentaliteit ontwikkelde.
Straf is voor hen daarom niet rechtvaardig. Zo er al gestraft zou moeten worden, zouden in de eerste plaats de verantwoor- delijke opvoeders deze verdienen.
Maar ook zij waren gevormd door hun opvoeding, of wisten niet beter. Zij waren deel van de cultuur van de samenleving.
Zo is de samenleving de uiteindelijk verantwoordelijke; en bovendien ook nog een direct medeplichtige. Denk hierbij aan gewelds- en respectloosheids-programmering via media, com- puterspelletjes etc., criminele vriendjes, criminaliserend straf- rechtssysteem, discriminatie, gettovorming enz. die aan de vorming van een criminele persoonlijkheid hebben bijgedragen.
Naast de cathegorie van criminelen met een criminele persoon- lijkheid is er ook een cathegorie waar het respectloze criminele gedrag minder voortkomt uit een criminele persoonlijkheid maar meer uit een sterk egocentrisme en gebrek aan moreel besef.
En vervolgens is er nog de cathegorie van slechts ontspoorden
Echter tussen het verleden van een ontspoorde en de ernstige crimineel bestaat veelal slechts een gradueel verschil . . . . .
Ook diegenen die bijvoorbeeld door discriminatie geisoleerd of uitgesloten zijn door de samenleving waarin zij leven, raken gefrustreerd, boos, samenlevingsvijandig en egocentrisch, en kunnen zo ook gemakkelijk tot ontsporing en vervolgens ook tot ernstige criminaliteit komen.
Mits er geen sprake is van ziekte, zijn al onze persoonlijkheden door omstandigheden en inzichten veranderbaar; vooral wan- neer deze inzichten ervaringsverbonden zijn.
Daarom kan per definitie via psychotherapeutische heropvoe- ding een criminele persoonlijkheid getransformeerd worden tot een ex-criminele persoonlijkheid.
Ook egocentrisme, respectloosheid en paranoide vijandwaan kunnen door zelfkennis, inzicht en ervaringen uit socio- en psychotherapeutische heropvoeding geminimaliseerd worden.
Criminelen zijn of ziek, of educatief misvormd, of slechts ont- spoord door omstandigheden. En dit slaat zowel op de gewone tasjesrover, als op de terrorist, massamoordenaar of oorlogs- misdadiger. Meestal betreft het echter een combinatie van de twee laatst genoemde factoren.
Als wij ditalles (h)erkennen, zullen wij ons ook moeten bezinnen over rechtvaardigheid en heropvoeding voor criminelen. Dat heeft iets te maken met het evolutieproduct "beschaving".
De fascistoide demonisering van deze mensen die haar wortels heeft in het xenofobische in de mens (angst voor diegenen wiens gedrag we niet kunnen begrijpen) is echter voor velen de reden voorstander te zijn van de strengste straffen. Alleen realistisch inzicht in de ontwikkeling en achtergronden van criminelen kan hier verandering in brengen.
P r e v e n t i e r e c h t
Het huidige effectloze en criminaliserende "strafrecht" kan zoals gezegd vervangen worden door een "preventierecht". De doel- stelling ervan is, het op humane wijze daadwerkelijk en effectief waarborgen van de veiligheid van de samenleving ten aanzien van criminaliteit door middel van preventieve maatregelen.
Deze maatregelen worden vastgelegd in een "preventiewet" en het strafprincipe wordt losgelaten.
Gevangenis-straf wordt vervangen door genuanceerde preven- tieve uitsluiting uit de samenleving voor onbepaalde tijd. Uitsluiting echter met daaraan verbonden het recht op herop- voeding en voorwaardelijke terugkeer.
Dit heropvoedingsrecht wordt tot in detail met normen en be- palingen vastgelegd in de preventiewet.
Zo wordt het sanctiebeginsel dus vervangen door een humaan veiligheids- en educatiebeginsel.
De nu strafbare feiten uit het wetboek van strafrecht worden vastgelegd in een wetboek van "uitsuitingsrecht".
De rechter oordeelt of een antisociaal of schadelijk gedrag bewezen is of niet en bepaalt met een team van specialisten op grond van de preventiewet en veiligheids- of leefbaarheids- overwegingen uitsluitingsdetails en/of nuances.
Een dader is uiteindelijk niet schuldig, maar heeft wel ernstige fout(en) gemaakt; echter vanuit ziekte, of vanuit een educa- tieve misvorming of tekortkoming.
De nu zinloze schuldvraag vervalt daarom en het woord "straf" verdwijnt geheel en definitief uit de rechtspraak. Het wekt slechts weerstand, antagonisme en vijandigheid op en het bevestigt en versterkt de criminele persoonlijkheid van een dader.
Hoewel in essentie onschuldig, heeft een misdadiger echter blijk gegeven van een antisociale of samenlevingsvijandige mentali- teit. Hetzij door ziekte, hetzij door fouten in opvoeding of door levensomstandigheden, maar met een dergelijke mentaliteit kan hij niet zo maar meer vrij in de samenleving rondlopen.
Slechts preventieve uitsluiting en / of electronische controle (genuanceerde uitsluiting) kan in de meeste gevallen de nodige veiligheid opleveren. En alleen heropvoeding en / of medicatie kan dan nog samenlevings-geschiktheid opleveren.
Samenlevingsgeschiktheid dient dan ook bepalend te zijn voor elke (eventueel beperkte en / of electronisch gecontroleerde) vrijlating, ongeacht de duur van de heropvoeding of detentie.
Zulks ter beoordeling door onafhankelijke teams van specialisten die ter verantwoording geroepen kunnen worden door de rech- ter bij recidive; of ook door belanghebbenden via de rechter bij blokkering van een vrijlating.
Omdat heropvoeding hier een recht is, en geen plicht, heeft zij een vrijwillig karakter. Een dader kiest dan zelf uit eigen moti- vatie voor een bepaalde heropvoeding.
En voor specifieke vormen van criminaliteit kunnen ook specifiek gerichte heropvoedingen ontwikkeld worden.
Ook kunnen mensen die verdacht worden van een extreem mens- of samenlevingsvijandige mentaliteit en die anderen naar het leven staan, veroordeeld worden tot een diepgaand foren- sisch onderzoek, en op grond hiervan eventueel veroordeeld tot uitsluiting uit de samenleving met het recht op heropvoeding.
Dit vormt dan ook een preventie tegen eerwraak en terrorisme.
Hoewel hard voor zieke, ernstig gestoorde daders en gevaarlijke mensen, betekent preventierecht een puur praktische en rea- listische, maar ook positieve benadering van betrokkenen.
Door de begrijpelijkheid, rechtvaardigheid en vooral ook het positieve levensperspectief dat een veroordeelde nog geboden wordt zal een dergelijk oordeel dan ook weinig weerstand of vijandigheid in hem oproepen.
Een dader is zo geen gedemoniseerde en geinstrumentaliseerde verschoppeling meer; maar een van de onzen, die door onze eigen maatschappelijke structuren misvormd ontspoord of ziek is. Hem wordt hulp geboden in het belang van ons allen.
E e n h e r o p v o e d i n g s m o d e l
Aan alle nieuwe gedetineerden wordt eerst door andere gede- tineerden een start-motivatie bijgebracht. Deze is slechts gericht op aanpassing en inburgering in de nieuwe sociale groep van lotgenoten en nieuwe levensomstandigheden.
Daarna volgt een studie-fase en wordt hen door "gevorderde" gedetineerden langzaamaan inzicht bijgebracht in het ontstaan van hun egocentrische en antisociale mentaliteit en levenshou- ding, en veelal ook criminele persoonlijkheid. Echter ook inzicht in hun veelal negatieve mentale toestand die uit deze mentali- teit voortkomt, en waar zij zich nauwelijks bewust van zijn.
Het besef wordt hen bijgebracht, dat zij in wezen beschadigde mensen zijn, en hoe alle ellende in hun leven daaruit voortge- komen is, en er onvermijdelijk nog uit voort zal komen, zolang er niets wezenlijks verandert.
Vervolgens wordt hen bijgebracht op welke manier zij zelf vanuit hun eigen belang en eigen vrije keuze hun levensomstandig- heden, psychische toestand, persoonlijkheid en levenskwaliteit kunnen verbeteren. Zij mogen hierbij gebruik maken van alle geschikte socio- en psychotherapien.
Tevens wordt hen bijgebracht hoe zij op deze manier een nieuwe basis leggen voor een nieuwe toekomst met gegaran- deerd perspectief.
Al deze inzichten gaan langzaamaan de basis vormen van een nieuwe motivatie voor de gehele verdere heropvoeding.
Na het behalen van studie- gedrags- en motivatiepunten pro- moveren de gemotiveerden in rang. In die nieuwe rang behalen zij door het motiveren en begeleiden van nieuwelingen naast studie- gedrags- en motivatiepunten ook nog onderwijspunten.
Gevorderden geven zo hun nieuwe kennis, inzichten en ervaring dus steeds door aan hun achterhoede.
Echter alleen datgene wat zij zelf begrijpen, en wat zij in de praktijk van hun heropvoeding bevestigd hebben gezien kunnen zij op overtuigende wijze aan anderen overbrengen.
Dit doorgeefsysteem van kennis en inzicht impliceert dan ook een soort continue testmethode voor hun kennis ervaring en inzicht.
Gevorderden krijgen na het behalen van vele punten en tests langzamerhand een steeds hogere rang en ook meer vrijheden, privileges en status, zoals bijvoorbeeld die van groepsbege- leider, coordinator, ombudsman, afdelingshoofd, etc.
Door hun wijze van functioneren en hun prestaties in die posi- ties versterken zij hun nieuwe "ex-criminele" persoonlijkheid.
Reeds na hun studiefase beginnen de gedetineerden al met de bewuste ontwikkeling van die nieuwe persoonlijkheid door het motiveren en heropvoeden van anderen. Hierdoor ontwikkelen zij bewust een nieuwe persoonlijkheid die prosociaal en integer is, alsook gevoelens van sociaal en moreel gefundeerde eigen- waarde en verantwoordelijkheid. Door het heropvoeden van anderen ontwikkelen zij echter ook begrip, spontaan en natuur- lijk menselijk respect, innerlijke discipline, moreel besef en een positieve betrokkenheid bij medemens en samenleving. Bovendien leveren zij zo ook daadwerkelijk een positieve bij- drage aan de samenleving.
Gedetineerden decriminaliseren zo zichzelf, door anderen te helpen zich te decriminaliseren.
Zij leren bewust te leven vanuit een innerlijke oprechtheid, met nieuwe realistische normen en waarden, gerelateerd aan gevoe- lens van menselijke verbondenheid en het besef dat iedere andere mens wezenlijk is als zijzelf.
Dit besef en deze gevoelens van menselijke verbondenheid kun- nen alleen ontstaan in een geleide heropvoedingssituatie, waar afhankelijkheid, openheid, kwetsbaarheid en intense menselijke contacten zijn. Alleen in zulk een situatie kan empathie en bewustheid van elkaars menselijkheid ontstaan, en hierdoor ook een nieuw vertrouwen en menselijk respect.
Op deze manier ontstaat een nieuw realistisch en positief zelf- beeld en medemens-beeld en een andere levenshouding. Verantwoordelijkheidsbesef voor het eigen handelen en innerlijke discipline volgen eveneens hieruit.
Ook wordt hen een maatschappelijk ordebesef en daarnaast ook een nieuwe zeer solide en realistische moraal en levensvisie bij- gebracht; gesteund en bevestigd door inzichten en ervaringen uit de heropvoedingssituatie. ( zie www.universele-beschaving.nl )
Na verloop van tijd krijgen de gedetineerden langzamerhand steeds meer de vrijheid de inrichting te verlaten (electronisch gevolgd). Zij kunnen zo sociale contacten onderhouden en een geschikte plaats in de samenleving gaan zoeken.
Ontslagenen blijven ook nog een lange tijd in contact met de nog gedetineerden. Dit echter chronologisch afbouwend. Zij continueren zo hun solidariteit met de nog gedetineerden en brengen verslag uit over hun vorderingen, tegenslagen en reacties tijdens hun her-integratieproces in de samenleving. Hun nieuwe persoonlijkheid en gevoelens van eigenwaarde zijn immers voor een belangrijk deel nog gekoppeld aan de groep.
Ook buiten de groep moeten zij leren deze te behouden en te sterken. De achterhoede volgt en controleert dit proces en leert hier weer van.
De gedetineerden worden opgeleid tot een hoger moreel besef dan de gemiddelde mens in de samenleving. En de gedetineer- den weten dit ook, en hebben hieruit ook een overeenkomstig zelfbeeld gevormd.
Hierdoor zullen zij na hun terugkeer in de samenleving ook een decriminaliserende invloed hebben op de samenleving. En hier- mee kunnen zij ook een reputatie vestigen, waardoor zij hun gedecriminaliseerde persoonlijkheid nog meer versterken.
Recidive zal dan ook een verraad betekenen aan alle andere gedecriminaliseerden en gedetineerden, waar zij zich sterk mee verbonden voelen door hun langdurige intense manier van samen leven.
Elke ex-gedetineerde heeft op deze manier door een recidive heel veel te verliezen.
In het laatste stadium van de heropvoeding mogen zij ook gratis opleidingen en studies gaan volgen ten einde goede kansen te creeren op een baan en herintegratie in de samenleving.
Ex-gedetineerden kunnen ook beroepsmatig ingezet worden voor de verdere begeleiding bij herintegratie van nieuw-ontslagenen. Ook kunnen zij in teams beroepsmatig ingezet worden voor de begeleiding van randgroepjongeren, en eveneens op scholen. Niemand weet beter op welke manier je tot criminaliteit komt, en zij kunnen met jongeren spreken uit eigen ervaring.
Zulke teams kunnen daarnaast ook werken aan de heropvoeding en begeleiding van niet-gevaarlijke criminelen of ontspoorden in ongedetineerde "groeps-dagopleidingen".
Daar de gedetineerden in belanrijke mate zichzelf heropvoeden, zal dat heropvoedingssysteem niet zo veel duurder hoeven te worden dan het huidige systeem (per saldo echter veel goed- koper, zie berekening in "tot slot").
Gedetineerden leren dan gewoon wat anders tijdens hun deten- tie dan nu. Nu leren ze elkaar de fijne kneepjes van het vak, en bevestigen en versterken elkaars criminele persoonlijkheid. Bij heropvoeding wordt dat leren 180° omgekeerd. Zij werken dan aan een andere persoonlijkheid en aan hun eigen levenskwali- teit, vrijheid en toekomst, en aan die van hun medemensen.
De gedetineerden vormen een therapeutische samenleving waarin iedereen een huishoudelijke taak vervult bij onderhouds- werkzaamheden, koken, wassen, administratie enz.
Voor controle, begeleiding en bestuur kunnen video-, afluister- apparatuur en een onbekend aantal "undercovergedetineerden" worden ingezet; en de gedetineerden weten dit. Deze under- covers zullen veelal ex-gedetineerden zijn.
Natuurlijk zal er ook een categorie moeilijk, en zeer moeilijk her- opvoedbaren zijn. Deze mensen hebben wat meer tijd nodig, want het resultaat van een heropvoeding is mede afhankelijk van de duur ervan. Ook zullen er natuurlijk psychiatrische gevallen zijn die niet vatbaar zijn voor heropvoeding en behan- deld moeten worden op medisch gebied of soms zelfs permanent buitengesloten.
Met dit alternatief valt niets te verliezen; alleen te winnen. Recidive is bij het huidige strafrecht immers normaal.
T o e l i c h t i n g
Een opvoedingsproces verschilt in essentie niet van een leer- proces. Door onze opvoeding en ervaringen (die ook deel van die opvoeding zijn) hebben wij onze persoonlijkheid gevormd. Ons gehele leven is een continu opvoedings- en leerproces. Iemand van van veertig heeft een andere persoonlijkheid en denkt niet meer hetzelfde als toen hij twintig was.
Ook ons wereldbeeld en medemens-beeld komen net als de per- soonlijkheid waarin wij leven voort uit onze opvoeding, levens- ervaring en levensomstandigheden.
Bij een gezond mens kan daarom elk zelfbeeld, medemensbeeld of wereldbeeld altijd weer door nieuwe ervaringen, informatie en inzichten gecorrigeerd worden; ongeacht of men nu zeventien of zeventig is.
Het simpele en onloochenbare feit, dat ons gehele leven een continu opvoedings- en leerproces is, en het feit dat onze persoonlijkheid door ervaringen en inzichten vormbaar en vervormbaar is, betekent per definitie dat iedere gezonde mens in beginsel ook heropvoedbaar is. De vraag is slechts volgens welke methoden, in welke tijdsduur en tegen welke kosten.
In de voorgestelde heropvoedings-situatie leren gedetineerden hun vaak miserabele verleden te begrijpen, te verwerken en te aanvaarden als een integraal deel van hun leven.
Ook leren zij het ontstaan van hun negatieve en/of criminele zelfbeeld en samenlevingsvijandige persoonlijkheid en levens- houding te begrijpen, alsook die van de anderen.
Gevorderden zullen ook regelmatig in confrontatie-situaties komen bij de heropvoeding van anderen. Hierdoor gaan zij ook zelf het bewijs leveren van hun veranderend zelfbeeld, inzicht en prosociale mentaliteit. Alleen het kunstje van goed gedrag, of het reproduceren van theoretische kennis, of het begrijpen welk antwoord of argument een therapeut wil horen, is dus niet voldoende.
Gedetineerden leren van begin af aan te denken en handelen vanuit een innerlijke oprechtheid (oprechtheid ten opzichte van zichzelf); wie liegt tegen zichzelf is een vijand van zichzelf. Innerlijke oprechtheid vormt de basis voor zelfkennis, zelfdisci- pline, integriteit en een realistisch solide zelfbeeld en levens- houding.
Zij ontwikkelen in hun alternatieve samenleving bewustheid van de sociale aard van het menszijn, van elkaars eigenwaarde- en verbondenheidsbehoefte en dat de andere mens wezenlijk is als zijzelf. Hieruit volgt empathie, vertrouwen, respect en een er- varings-gebaseerd moreel besef.
Vanuit innerlijke oprechtheid en een solide zelfbeeld leren zij ook te leven in verantwoordelijkheidsbewustheid voor het eigen handelen, en met de daarmee verbonden gevoelens van eigen- waarde en zelfrespect, als volwaardige en volwassen mensen.
Dit staat haaks op de hypocrite kruiperige dubbelmoraal van het zelfvernederende, kinderachtige, onverantwoordelijke en klein- geestige authoriteits- en strafdenken. Bewust verantwoordelijk- heid nemen voor dat wat we in deze wereld (voor de andere mens) creeren impliceert een koppeling van mentale volwassen- heid en eigenwaardegevoelens aan een realistisch moreel besef en levensvisie.
Verbondenheidsgevoelens en respect uit het besef dat de andere mens wezenlijk is als zijzelf en bewustheid van de meest fundamentele menselijke waarden en maatschappelijk ordebesef vormen voor hen een solide fundament voor een duurzame en realistische moraal. ( zie www.universele-beschaving.nl )
Deze moraal staat geheel los van enige religie en kan daar ook niet strijdig mee zijn.
Net als een geloofsgebaseerde moraal is ook deze nauwelijks afhankelijk van omstandigheden of het gedrag van anderen.
De paranoide, egoistische en antisociale levensvisie van een overlevingsstrijd maakt zo plaats voor die van een verantwoor- delijkheidsbewuste, creatieve, realistische, waardevolle en posi- tieve betrokkenheid bij de samenleving.
Dit betekent niet dat criminelen nu watjes zullen gaan worden, maar hun persoonlijkheid en fundamentele levenshouding wordt anders.
Mits er geen sprake is van ongeneeslijke ziekte, kan iemand van respectloze antisociale mentaliteit en irreele normen en opvat- tingen bevrijd, een nieuw realistisch zelfbeeld, menselijkheids- besef, maatschappelijk ordebesef en beschaving bijgebracht worden en een nieuw leven beginnen.
Doordat een gedetineerde nu niet meer tot een tijdsbepaalde straf veroordeeld is, kan hij ook niet meer door een rechter op grond van een strafnorm voortijdig in vrijheid gesteld worden.
Hij weet daarmee dat hij zijn vrijheid geheel zelf zal moeten creeren. Dit levert motivatie. Anderen, die reeds wat bereikt hebben of dicht bij hun ontslag staan verleiden en stimuleren hem, en geven blijk van begrip; zij zijn immers vanuit dezelfde positie begonnen. Gedetineerden bepalen zo zelf in belangrijke mate de duur van hun detentie; want die is zeer sterk afhanke- lijk van inzet en motivatie
Weinig realisme is nodig om te beseffen dat minimaal 90% van de criminelen uit onze gevangenissen normaal recidiveert.
Immers, wie met een antisociale mentaliteit daar binnen is gekomen, en er na nog wat extra opleiding weer uit komt, heeft weinig reden om daarna nog tot ander gedrag over te gaan.
Een belangrijke vraag wordt dan ook, hoeveel procent van de heropgevoeden er zal recidiveren.
Zelfs wanneer aanvankelijk na een heropvoeding bijvoorbeeld nog zo'n 60% tot recidive zou vervallen (denk aan oudere t.b.s-resultaten), is er meteen al een winst van ongeveer 30% ten opzichte van strafrecht, en betekent preventierecht reeds een duidelijke verbetering van ons leefklimaat.
Het recidivecijfer zal echter naar mate er meer ervaring en expertise is opgebouwd op den duur steeds lager kunnen worden. Zowel door nieuwe en verfijnde psycho-technische testmethoden, als door ervaring met specifieke therapien.
O r d e o p z a k e n
Wanneer het gaat om rechtvaardigheid na een gepleegd misdrijf zijn er fundamenteel drie partijen: de dader(s), de slachtof-
fer(s), en de samenleving.
Per definitie is de samenleving hier de belangrijkste partij. Zowel daders als slachtoffers zijn deel van haar.
Zoals de situatie nu is, worden voorspelbaar-recidiverende cri- minelen systematisch losgelaten op die samenleving.
Zij hebben hun "verdiende" straf gehad; en nu moeten zij eerst weer gaan presteren om hun volgende straf te "verdienen". Dit is ten opzichte van de samenleving en nieuwe slachtoffers een onaanvaardbaar onrecht.
De justitiele overheid is nu met haar "straf-verdiensysteem" aan dit onrecht medeplichtig; en de schijngenoegdoening die zij bij veroordelingen geeft aan slachtoffers en samenleving is daarom theatraal en hypocriet. Onrecht onder de pretentie van recht.
Criminelen en hun opvoeders zijn direct of indirect slachtoffers van de cultuur van de samenleving, die hun opvoeding en levensomstandigheden bepaalde. Zoals "economische heilstaats- cultuur", carriere- en tweeverdiener-cultuur, egocentrische en egoistische materialisme- cultuur, echtscheidings- cultuur, gewelds- en respectloosheids- programmering via media, discriminatie, onderontwikkeling, gettovorming, enz.
Gevangenisstraf voor criminelen is daarom in wezen een straf voor de fouten van anderen. Ook hier weer onrecht onder pretentie van recht.
Op grond van deze, en de eerder genoemde argumenten heeft strafrecht met "recht" niets te maken; en is het in geen enkel opzicht en voor niemand rechtvaardig.
Het is onrecht voor alle drie de partijen; daders, slachtoffers en samenleving.
Op grond van die cultuur- en dus ook opvoedings-verantwoor- delijkheid dient de samenleving ook zorg te dragen voor de heropvoeding van criminelen; en eveneens voor schadeloos- stelling van slachtoffers, indien mogelijk.
Alleen zo komt er orde op zaken, en kan criminaliteit terugge- drongen worden.
Dan is er maximale rechtvaardigheid voor alle drie de partijen; de samenleving krijgt dan haar veiligheid, de criminele "cultuur- slachtoffers" herkansing, en de criminaliteitsslachtoffers schadevergoeding.
Bij een onherstelbaar verlies is schadeloosstelling natuurlijk niet mogelijk. Maar voor zover het gaat om materiele verliezen kan de verantwoordelijke samenleving de kosten tot een zeker maximum vergoeden. Daarboven kan men zich nog extra ver- zekeren.
Het schrijnend onrecht van detentieschade voor zowel gedeti- neerden als hun onschuldige gezin wordt bij heropvoeding ge- minimaliseerd door de frequente (electronisch gevolgde) tijde- lijke vrijlatingen.
En wie eventueel nog door gerechtelijke dwaling ten onrechte tot een uitsluiting veroordeeld is, zal tamelijk snel weer op vrije voeten kunnen zijn, en heeft hierdoor ook een minder bescha- digd rechtsgevoel dan bij een "onverdiende" straf. Hij wordt immers niet schuldig bevonden.
Ons huidige rechtsgevoel is gebaseerd op een schuldprincipe met een heiligverklaarde geconditioneerde "betaal"-logica. Deze nog gesteund door een boze, tot norm verheven en eveneens heiligverklaarde wraakreflex. "Iemand zijn verdiende loon geven", of iemand moet "betalen" voor zijn wandaden. Per definitie mag niemand wegkomen zonder afrekening. Alleen dan is het recht- vaardig.
Maar heropvoeding zonder straf . . . . . . ? Voor geestelijk ge- handicapten zijn we wel aardig; die mensen kunnen er immers niets aan doen dat ze zo zijn . . . . . .
In een zeker stadium van de heropvoeding zullen de gedetineer- den ook inzicht krijgen in de vaak onherstelbare schade die zij anderen toegebracht hebben. En bij een werkelijk geslaagde heropvoeding is er op een zeker moment ook oprechte spijt ontstaan ten opzichte van die slachtoffers.
Oprechte spijt van een dader kan voor een slachtoffer van zeer grote waarde zijn. Door de uitleg, inkeer en oprechte fout- erkenning van de dader kunnen slachtoffers dan ervaren wat "recht" is . . . . . . .
Hun begrijpen van de oorzaak van hun verlies wordt verdiept; en totale aanvaarding, verwerking en zelfs vergeving wordt dan mogelijk. Welk een enorm contrast met die theatrale schijn- genoegdoening van strafrecht.
Strafrecht heeft geen enkele wetenschappelijk gefundeerde basis en is een primitief overblijfsel uit de middeleeuwen en lang vervlogen tijden. De middeleeuwse kledij van onze rechters en advocaten herinnert daar nog aan. Haar enige basis is onze fascistoide straf-conditionering.
E e n v e r n i e u w d e r e c h t s o r d e
Vervanging van strafrecht door preventierecht betekent een anders gefundeerde rechtsorde. Het fictieve en niet-werkende, respectloze, antisociale en vernederende afschrikkingsprincipe is hier definitief losgelaten; evenals het irreele en immorele betaal- en wraakprincipe.
Uitsluiting uit de samenleving wordt slechts waar nodig en zo veel mogelijk genuanceerd toegepast, echter nu nog slechts voor veiligheid. Het heropvoedingsrecht humaniseert en effec- tueert deze gang van zaken.
Zo ontstaat een rechtsorde die fundamenteel niet destructief is maar creatief. Die niet gericht is op bestrijding van de zieke, beschadigde of ontspoorde mens, maar op het creeren van een acceptabele, gezonde, intelligente en beschaafde mens.
Geen symptoombestrijding meer, maar werken aan de oorzaak van het symptoom met begrip van wat er aan de hand is.
Een vernieuwde rechtsorde ontstaat zo, die in de diepte ver- ankerd is in hetzelfde grondprincipe als waar de democratie uit voortgekomen is en nog uit voortbestaat: Respect, uit gevoe- lens van menselijke verbondenheid en het besef dat de andere mens wezenlijk is als wijzelf. ( zie ook universele-beschaving.nl )
De bedoeling en methoden van een dergelijk rechtssysteem zijn zowel integer als realistisch.
Een dergelijke rechtsorde stimuleert harmonie en een werke- lijke orde in de samenleving, temeer omdat zij rechtvaardig is voor alle betrokken partijen. De rechtsorde wordt dan een werkelijk integraal deel van de maatschappelijke orde.
De rechterlijke macht is daar niet meer onze vijand die ons met straf bedreigt als we fouten maken, maar meer een vriend die in geval van problemen een helpende hand toereikt in het belang van ons allen.
Een rechter hoeft daar niet meer te oordelen vanuit veront- waardiging (imaginaire boosheid, wraak) of "genoegdoening" voor nabestaanden, maar doet dit vanuit integriteit, realisme, intelligentie, begrip en menselijk respect.
Wraak en weerwraak worden dan niet voorkomen door gerech- telijke wraak, maar door het bijbrengen van inzicht en begrip van de oorzaak van een onherstelbaar verlies; de enige reele manier om een dergelijk verlies te kunnen verwerken en aan- vaarden.
De invloed van preventierecht op de samenleving kan enorm zijn door een nieuw preventief normversterkend effect. Veroordelingen tot heropvoeding vestigen de aandacht van ouders en opvoeders van kinderen op de ontwikkeling van hun kinderen. Er ontstaat zo meer "opvoedings-verantwoordelijk- heids-bewustheid", alsook bewustwording van onze eigen ver- antwoordelijkheid voor de kwaliteit van de samenleving.
Tevens ontstaat hieruit zowel het moreel besef als de norm dat zowel het fysieke als het mentale welzijn van iedere medemens uiteindelijk in ons aller belang is.
Het realistische "educatiedenken" kan langzamerhand het agressieve en fascistoide "sanctiedenken" vervangen op alle terreinen in de samenleving en vormt zo een enorm tegenwicht tegen de sluipend toenemende criminalisering, verloedering, egoisme, verharding, stress, en verruwing van de samenleving.
Preventierecht creeert door haar normbepalend effect een positieve mentaliteitsverandering naar begrip, respect en menselijkheidsbesef en daardoor een natuurlijke ontspannen leefbaarheid.
Wanneer er een norm fundamenteel is in een samenleving, dan is dat wel die van het menselijk respect; want zonder deze kan er geen sprake zijn van een samen-"leving".
Normen en wetten zijn in die preventierechtsorde niet gekoppeld aan straf, maar aan inzicht in hun oorzaak. Geen "mag dat of niet", maar: "kan dat of kan dat niet".
Leven in besef van de gevolgen van ons handelen voor anderen; leven met de norm van respect en maatschappelijk ordebesef en onze verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van de samenleving. Dus leven vanuit onze mentale volwassenheid en eigen verantwoording durven dragen.
Normen, waarden en wetten zijn in de eerste plaats het gevolg van onze intelligentie en moreel besef; niet de oorzaak. Zij vormen slechts een leiddraad voor gevallen van twijfel.
Wij kunnen niet alleen leven vanuit wetten en regels; ons moreel besef is fundamenteel. Door uitsluitend te leven volgens regels en wetten onttrekken we ons aan onze eigen individuele verantwoordelijkheid. Wetten zijn immers nooit compleet.
"Sociaal darwinisme" is in strijd met het grondprincipe van een democratische samenleving. Het is ik (door spelregels geremd), in een overlevingsstrijd tegen de samenleving. Fundamenteel egoistisch, egocentrisch en samenlevings-vijandig en in wezen crimineel dus. ( zie ook universele-beschaving.nl )
De wetten van de jungle toepassen op een menselijke samen- leving bevat de ontkenning van beschaving en intelligentie. Leven vanuit een overlevingsmentaliteit betekent egoisme, egocentrisme, onverdraagzaamheid, intolerantie, criminaliteit en uiteindelijk politiestaat en fascisme.
Een strafrechtsorde is in beginsel fascistisch, of niet realistisch; want zij werkt slechts bij hoge pak-kans. Dus fundamenteel veel politie, veel controle, veel verboden en veel regels.
Een preventierechtsorde is in beginsel humaan, sociaal en pragmatisch en past in een democratie met veel rechten en vrijheden en weinig regels.
Zij stimuleert en appelleert aan het moreel besef, dat in 99% van de mensen (min of meer) aanwezig is.
Een strafrechtsorde creeert een kruiperige antisociale mentali- teit; waar weinig pakkans is kan ik egoistisch en antisociaal zijn. En het repressieve daagt jongeren uit tot het zoeken naar con- frontatie en avontuur.
Bezien vanuit het fascistoide strafrecht lijkt een preventie- rechtsorde mischien wat "soft"; echter objectief gezien is zij realistisch en pragmatisch, en soms zelfs hard; en is er sprake van een reele orde.
Een strafrechtsorde is fictief; in werkelijkheid steunt zij niet op het strafsysteem, maar op het moreel besef van de samen- leving.
In een preventierechtsorde zullen we als slachtoffer van een misdrijf bewuster en realistischer moeten leren omgaan met onze gevoelens van wraak, boosheid en frustratie. Het besef van onze neiging tot demonisering en agressie in zulk een toe- stand is hierbij van fundamenteel belang.
Echter niet alleen als slachtoffer van een misdrijf zullen we dan bewuster omgaan met deze gevoelens, ook in ieders dagelijks leven kan dat van grote waarde zijn.
S t r a f- c o n d i t i o n e r i n g
Straf, zoals wij kinderen straffen, is in wezen een primitieve gewelddadige en repressieve leermethode waarmee vrijwel iedereen (min of meer) geconditioneerd is.
Deze leermethode kan echter zeer schadelijk zijn omdat straffen een schuld- minderwaardigheids- en agressieprogrammering betekent van het gestrafte kind. Tevens creeert het vernede- rings- en afkeuringsangst en repressief of overheersingsgedrag op latere leeftijd. Bovendien kan de vijandigheid van het straf- fen vernietigend werken op gevoelens van verbondenheid en vertrouwen.
Zoals reeds beschreven kan hier sterk egocentrisme en uitein- delijk ook (ernstige) criminaliteit uit ontstaan.
Een redelijk gesprek waarin een kind in zijn waarde wordt gela- ten en gewezen wordt op de oorzaak en het gevolg van zijn gedrag vormt een opbouwende en onschadelijke leermethode.
Gecombineerd met afkeuring van dat gedrag en het op natuur- lijke wijze tonen van oprechte teleurstelling of mischien droef- heid, werkt dat veel minder storend op de verbondenheidsrelatie opvoeder - kind. Het kind wil deze relatie dan zelf herstellen door het juiste gedrag.
De vraag rijst of we straffen uit onvermogen onze kinderen har- monisch op te voeden of misschien door tijdsgebrek of gemak- zucht of omdat we simpelweg zelf zo geconditioneerd zijn.
Straf voor kinderen is de belangrijkste vorm van sanctie- gezags- en hypocrisie-programmering. De repressie kan samen met de beschadigde verbondenheidsgevoelens een kruiperige mentaliteit creeren en ongeoorloofd gedrag wanneer gezag niet aanwezig is.
Hieruit komen ruggegraatloze mensen voort met een dubbel- moraal.
Vaak ontdekken kinderen dat degene die straft zelf ook dit hypocriete gedrag vertoont. Deze geconditioneerde dubbelmo- raal wordt dan ook nog tot norm en voor velen de oorzaak van ontsporingscriminaliteit. Hoe minder gezag, controle of pakkans, hoe groter de kans op ontsporing.
Natuurlijk en realistisch individueel verantwoordelijkheidsbesef voor de gevolgen van het eigen handelen wordt dan niet ont- wikkeld. In plaats daarvan creeert het een laffe egoistische en kleinzielige mentaliteit, gebaseerd op gezagsvrees.
Straffen betekent wel een gemakkelijke leermethode voor de "leraar"; die hoeft dan niet na te denken. Met inzicht en intelli- gentie heeft straf over het algemeen niet zo veel te maken.
Al met al bezien is straf uiteindelijk niets anders dan een res- pectloze primitieve contraproductieve en veelal schadelijke leermethode.
Een leermethode die niet past in een werkelijk beschaafde samenleving; want respect is de meest fundamentele norm voor elke samenleving. En zoals gezegd is zij ook het meest reele fundament van een democratische samenleving.
Respect zou de basis moeten zijn van elke educatie, waardoor deze ook veel beter verloopt. Het ervaren van respect is ook een voorwaarde om te kunnen leren respectvol te zijn.
De reden waarom we ons een samenleving zonder strafrecht nauwelijks kunnen voorstellen is onze straf- demoniserings- en wraak-conditionering. We zijn zo met straf, demonisering van criminelen en wraak ingeprogrammeerd, dat we in dit opzicht nauwelijks meer realistisch, objectief en logisch kunnen denken. In ons macho- en imponeergedrag is er zelfs vaak verering van deze primitieve boosheidsreactie in ontoerekeningsvatbare gestoorde toestand.
Preventierecht vraagt om een enorm realisme, en om bereidheid tot een zekere mentaliteitsverandering.
Mischien een moeilijke, maar zeer zinvolle en ook historische stap.
Jeugdcriminaliteit
Een redelijke voorlopige oplossing voor ontspoorde jongeren vormen de milde alternatieve taakstraffen. Jongeren worden zo door hun opgelegde taak in de samenleving niet onmiddellijk het criminaliserende detentiecircuit ingeduwd.
Deze jongeren hebben vaak nog geen criminele persoonlijkheid ontwikkeld, en ontlenen dan ook nog geen gevoelens van eigenwaarde aan een crimineel millieu. Hierdoor kunnen zij nog gevoelig zijn voor bijsturing door ouders of opvoeders.
Zeer belangrijk is daarom, dat ook de ouders wakkergeschud worden door de taakstraf. Door hun geschrokkenheid en zorgen geven de ouders blijk van gevoelens van verbondenheid en de ontspoorde jongere krijgt dan ook extra aandacht. Dat kan hem het gevoel geven weer bij hen te horen. Hierdoor wil hij ook door hen gewaardeerd worden, en kan zijn houding veranderen.
De "straf" van de rechter heeft zo dan een katalytische, relatie- herstellende functie tussen ouders en jongere.
Doordat een taakstraf over een zekere periode gaat, worden de ouders ook over deze periode met de straf geconfronteerd. Hierdoor wordt langduriger hun aandacht en inzet gevraagd voor de verdere ontwikkeling van hun kind, dan bijvoorbeeld bij een boete die snel betaald kan zijn en vergeten. Fundamenteel bij ditalles is echter wel dat er een goede vertrouwensrelatie is.
Bij jeugdcriminaliteit zou het echter beter, realistischer en overtuigender zijn, wanneer via de rechter ex-criminelen deze jongeren en ouders een poosje zouden begeleiden (als voogd). Dit dan in plaats van een straf.
Voor recidiverende jongeren, volwassen criminelen en ontspoor- de volwassenen is een heropvoeding echter de enige reele oplossing. Een taakstraf verandert immers niets aan de fundamentele oorzaken van iemands criminele gedrag. En een ge(taak)strafte is ook een gewaarschuwd man; doe het een volgende keer wat slimmer, en zorg ervoor dat je niet weer gepakt wordt (voor de statistieken recidiveer je dan ook niet meer).
Heropvoeding herinnert mogelijk aan het experiment van ex- premier Lubbers, gebaseerd op het bijbrengen van discipline.
Gedwongen discipline werkt echter alleen zolang die dwang aanwezig is. De oppervlakkige programmerende werking ervan op de persoonlijkheid kan door benarde of verleidelijke nieuwe levensomstandigheden snel weer verloren gaan.
Het accent in het beschreven ontwerp ligt vooral op het ont- wikkelen van onderling begrip en menselijkheidsbesef. Alleen hierdoor ontstaan authentiek menselijk respect, een integere persoonlijkheid, gevoelens van individuele groepsverbondenheid en moreel besef.
Hieruit komt ook verantwoordelijkheidsbesef voort. Zowel voor het eigen handelen ten aanzien van anderen als voor de kwali- teit van de samenleving. Gevoelens van eigenwaarde en zelf- respect komen hier weer uit voort, die die persoonlijkheid ver- duurzamen. Het gevolg is een duurzame diep gewortelde innerlijke discipline, die van geen enkele dwang afhankelijk is.
O v e r " g e c i v i l i s e e r d s t r a f r e c h t "
Geciviliseerd strafrecht bedoelt met "straf" alle aangerichte schade weer goed te maken, door middel van opbrengst uit (dwang)arbeid.
Het geeft echter aan rechtvaardigheid voor slachtoffers priori- teit boven rechtvaardigheid voor de samenleving, want het mist evenals het gangbare strafrecht de reele intentie om op doel- gerichte en effectieve manier het verschijnsel criminaliteit te bestrijden. Strafrecht werkt immers niet.
Dat betekent onrechtvaardigheid voor de samenleving, want die heeft behoefte en recht op veiligheid ten aanzien van crimi- naliteit.
Veiligheid is een van de meest elementaire menselijke behoef- ten; en wanneer die gefrustreerd wordt, reageert de mens met een boosaardige, egocentrische, egoistische en vijandige levenshouding, met als gevolg een steeds verdere verloedering van de samenleving. Alleen politiestaat en fascisme kunnen dan het eindproduct worden.
Een geciviliseerd-strafrechtelijk grondprincipe, zowel daders als slachtoffers voor "vol" aan te zien, is een van de meest fundamentele fouten die men in de rechtspleging maar maken kan.
Slachtoffers zullen veelal na een misdrijf in een wraakzuchtige toestand zijn en kunnen dan al gauw hun schade overdrijven.
Daders verkeren in een toestand als beschreven en zijn edu- catief beschadigd of ziek en kunnen daarom in redelijkheid ook niet verantwoordelijk gesteld worden.
Geciviliseerd strafrecht is daarom voor daders onrechtvaardig, onmenselijk en fascistoide. Het is echter wel gedecoreerd met fijngevoelige psychologische zienswijzen ten aanzien van het leed van slachtoffers. Daders zijn evenwel uiteindelijk nog zieliger dan slachtoffers; zij zijn zelf slachtoffers en hun leven is ellendig en uitzichtsloos.
In een democratie impliceert (geciviliseerd) strafrecht een laffe houding van een samenleving die geen verantwoordelijkheid wil aanvaarden voor de schadelijke gevolgen van de cultuur die zijzelf gecreeerd heeft. Het is hier de dader die moet "betalen" voor zijn vroegere misvormende levensomstandigheden.
Wanneer criminelen tewerkgesteld worden in de samenleving zal hun criminele mentaliteit, persoonlijkheid en "vakmanschap" snel andere opvoedings-beschadigden of -gebrekkigen meesleuren. Electronisch gecontroleerde tewerkstelling binnen de samen- leving is daarom niet mogelijk.
Geciviliseerd strafrecht verandert niets in positieve zin aan de persoonlijkheid van criminelen; niets aan hun moraal, en niets aan hun levenshouding of levensvisie. Het bevestigt deze alleen maar en geeft hen nog extra bijscholing. Evenals het traditio- nele strafrecht werkt het criminaliserend voor hen.
Ook net als bij het gewone strafrecht wordt een dader na zijn straf gewoon weer op de samenleving losgelaten. Naast het onrecht voor de daders betekent geciviliseerd strafrecht daarom ook onrecht voor zowel slachtoffers als samenleving.
T o t s l o t
Het veiligheids- en educatiebeginsel van preventierecht is ge- baseerd op rechtvaardigheid, realisme, menselijke verbonden- heid en respect. Deze basis is een voorwaarde voor beschaving en diep verbonden met het begrip democratie.
Het sanctiebeginsel van strafrecht is gebaseerd op boosheid en drogredenen, en is primitief, repressief, rancuneus, criminali- serend, respectloos en fascistoide.
Voor het toepassen van str |
|
|
|
|
|
lexine
Berichten: 112
|
| Geplaatst: zo 01 jan 2006 20:58 Onderwerp: |
|
|
| abraxes schreef: |
Wil je zo vriendelijk zijn om nader te verklaren aan wie deze reactie is geadresseerd? Ik neem aan dat dit geen betrekking heeft op mijn schrijven? Zie ook eerder gegeven nuancering inzake beperking van rechten. |
Aan de deelnemers aan deze discussie. Hoewel mijn stuk vooral ingegeven is door een stuk van abraxes, is het zeker niet zo, dat het in het geheel een reactie aan iemand is. De kunst van debating legt zo een berking ook niet op 
| Quote: | abraxes:
Een en ander betreft niet zozeer enkel (bepaalde) zedenmisdrijven maar is slechts aan de orde omdat deze groep onderwerp van gesprek is. Andere misdrijven zijn wat mij betreft niet uitgesloten. De opmerking waarom bij de ene groep wel en bij de andere groep niet een beperking van rechten zou moeten plaatsvinden blijft van belang. Wie gaat dit bepalen en aan de hand waarvan kan zoiets worden vastgesteld zonder een onbetamelijk systeem te bewerkstelligen? In lijn met de grondbeginselen van een geciviliseerde staat zijn er mogelijkheden een deugdelijk systeem te ontwikkelen of beter, verbeteringen aan te brengen in het systeem dat voor een groot deel al in zulks voorziet. Het is de bedoeling dat mijn schrijven met inachtneming van deze toestand wordt waargenomen. |
Maar ik zie in de discussie niet een begin van een redelijk systeem. Dat het strafrecht, en het civielrecht ook overigens, gebreken heeft is overduidelijk. Dat er sterke emoties leven over een aantal, wellicht bijna alle, strafbare feiten is ook overduidelijk. Ik verzet mij echter tegen de redelijkheid van het rechtenloos maken van enige verdachte, of pleger van strafbare feiten, hoe laakbaar de gepleegde handeling ook zijn in de ogen van anderen.
| Quote: | abraxes
[...] Mij gaat het thans om de (moeilijk opvulbare leemte) welke ik meen te bespeuren door het wel of niet op leggen van een TBS maatregel of een tekortkoming anders dan dat, in ons strafrecht dan wel geen tekortkoming in strafrechtelijke zin maar een tekortkoming in de vorm van een zekere behandeling/ maatregel. Een TBS maatregel opleggen is niet altijd afdoende, een TBS maatregel niet opleggen evenzo, mede daardoor is het strafrecht, waar deze maatregel deel van is (en zo ook oplossing zou moeten bieden voor bepaalde problemen), en nu deze maatregel niet altijd voldoende waarborg biedt, tevens onderwerp van gesprek. Daarnaast, maar ook daarmee vraag ik me af of de straffen als zodanig afdoende zijn. Hierbij denk ik wel aan het Amerikaanse systeem (3 strikes). Dit geniet echter niet mijn voorkeur. Wraak (lees vergelding / gerechtelijke wraak, als ik zo vrij mag zijn), is soms (vind ik), naast dat hetgeen wordt bereikt door vergelding een fictieve genoegdoening kan zijn en kan bijdrage aan een minder redelijke oplossing voor bestrijding van wederrechtelijke prakrijken, toch een middel dat bij mij een zeker verzadigd gevoel teweeg brengt, hoe verwerpelijk zulks ook moge zijn. |
Hier scheiden onze wegen. Ten principale vind ik dat wraak geen plaats heeft, of hoort te hebben in enig juridisch systeem. Wraak is een emotionele motivatie (sic), en derhalve per definitie subjectief. Het bestaansrecht van het Nederlandse strafrecht is juist het objectiveren van de strafbaarheid, en het geven van straf. Dat, en hierin heeft tikSimone zeker een punt, daarbij de belangen van de slachtoffers niet, of nauwelijks, aan bod komen, is de pleger niet aan te rekenen.[/quote]
| Quote: | abraxes
[...] Uit mijn stelling blijkt echter, dat het expliciet gaat om die gevallen waarbij verdorven praktijken zullen gaan plaatsvinden. |
Een klein, wellicht aan de aandacht onsapt, detail is dat het onmogelijk is om acuraat te voorspellen wie verdorven praktijken gaat uitoefenen. Aangezien de beste voorspelling die de gedragswetenschappen kunnen geven is dat een ieder, onder de juiste omstandigheden, enig verdorven gedrag kan vertonen. Bovendien, de kwalificatie 'verdorven' is ook een rekbaar begrip. Een zeer diepgevoelend religieus persoon zal het uiten van blasphemische teksten ook verdorven vinden.
Ten slotte, het argument dat iets een breed draagvlak heeft is een drogreden. Een breed draagvlak, en ik neem aan dat hier gedoeld wordt op de algehele bevolking, is een politieke overweging, meestal gemaakt uit eloctarale overwegingen. Het vervelende is alleen, omdat iets een breed draagvlak heeft is het nog niet waar. Daarnaast is de stellingname er een die niet tot nauwelijks meetbaar, of waarneembaar is. Als, voorlopig, laatste. Een breed draagvlak leidt tot een dictatuur van de meerderheid. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.
Laat ik even helder zijn. Het sentiment is duidelijk, en wordt als zodanig ook erkend. Het stuit alleen, mijns inziens, op onoverkomelijke bezwaren. Het strafrecht is verre van volmaakt, maar, vooralsnog zie ik niet een beter systeem. Juist het afwezig zijn van lekenrechtspraak maakt het Nederlandse strafrecht overigens tot het beste waar men op kan komen.
En ook nog een gelukkig nieuwjaar overigens. |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: zo 01 jan 2006 22:52 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | Ik verzet mij echter tegen de redelijkheid van het rechtenloos maken van enige verdachte, of pleger van strafbare feiten, hoe laakbaar de gepleegde handeling ook zijn in de ogen van anderen. |
Als je je niet verzet tegen ons strafrechtelijk systeem dan verzet je je niet tegen de door mij beoogde rechteloze toestand. Met daarbij dus de opmerking dat er een zekere leemte bestaat welke indien mogelijk, gaarne mag worden opgevuld met wetgeving aansluitende bij de fundamentele noemenswaardigheden die zoal ons huis staande houden.
| Quote: | | Hier scheiden onze wegen. Ten principale vind ik dat wraak geen plaats heeft, of hoort te hebben in enig juridisch systeem. Wraak is een emotionele motivatie (sic), en derhalve per definitie subjectief. Het bestaansrecht van het Nederlandse strafrecht is juist het objectiveren van de strafbaarheid, en het geven van straf. Het argument dat iets een breed draagvlak heeft is een drogreden. Een breed draagvlak, en ik neem aan dat hier gedoeld wordt op de algehele bevolking, is een politieke overweging, meestal gemaakt uit eloctarale overwegingen. Het vervelende is alleen, omdat iets een breed draagvlak heeft is het nog niet waar. Een breed draagvlak leidt tot een dictatuur van de meerderheid. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. |
Ik doel op vergelding in de zin van gerechtelijke wraak. Verder geef ik niet aan dat de reden of rechtvaardigheid wordt bepaald door breed draagvlak zodat van een drogreden geen sprake is. Integendeel, ik geef aan dat de wenselijkheid van vergelding eerder subjectief is, en stel de vraag centraal of men enige objectiviteit kan bespeuren. Nu je aangeeft dat je je kunt vinden met deze vorm van wraak, zitten we kennelijk nog op 1 lijn.
| Quote: | | Een klein, wellicht aan de aandacht onsapt, detail is dat het onmogelijk is om acuraat te voorspellen wie verdorven praktijken gaat uitoefenen. |
Hier ben ik uitdrukkelijk op ingegaan.
| Quote: | | En ook nog een gelukkig nieuwjaar overigens. |
Gelukkig nieuwjaar  |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: zo 01 jan 2006 22:57 Onderwerp: |
|
|
| De tekst inzake 'ons huidige strafrecht' is niet in zijn geheel opgenomen, zie voor de overige tekst: http://www.preventierecht.nl/ onder 'strafrecht'. (Auteur: O.Hilrich) |
|
|
|
|
|
Eva
Leeftijd: 42
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Berichten: 1289
|
| Geplaatst: ma 02 jan 2006 16:14 Onderwerp: |
|
|
Zeker een interessant stuk van Hilrich maar het geeft toch ook enigszins een te rooskleurig beeld van de mens.
Over hoe het crimineel gedrag ontstaat bij mensen ben ik het zeker voor een groot deel eens met de auteur. Echter, het zou mijns inziens onmogelijk zijn om criminelen niet te straffen omdat de schuld in dat opzicht zou ontbreken. Je kunt de opvoeders er dan ook niet op aan spreken want die hebben dan toch dezelfde geschiedenis? Dus hoe ver terug zou je dan moeten gaan? Verder zal de straf ook gegeven worden uit het oogpunt dat de mens altijd een vrije wil heeft, een leer die toch wel gevolgd wordt ookal denkt niet iedereen er zo over. Wij hebben er voor gekozen om zélfs als iemand geen schuld heeft iemand toch verantwoordelijk te houden voor zn daden, in de vorm van TBS. TBS is dan ook een vorm van beveiliging voor de samenleving met daarnáást behandeling. Maar de beveiliging komt eerst.
Ik zie verder niet echt veel verschil tussen TBS en het heropvoedingsproces wat de auteru beschrijft. Daar wordt in mijn ogen hetzelfde gedaan, zij het wellicht iets minder vergaand.Het enige verschil zou dan zijn bij de criminelen die toerekeningsvatbaar zijn. Daar speelt echter de reclassering wellicht nog een rol, na het uitzitten van de straf.
Wat mij echter te rooskleurig is, is het beeld dat de auteur geeft van het resultaat van zo'n heropvoedingstraject. Dit geeft zeker geen 100% slagingsgarantie. Dat zie je dus ook bij de TBS, sommige mensen zijn gewoon niet te behandelen, triest maar waar. In dat opzicht vind ik zijn voorstel dus ook geen verbetering en niet beter dan het huidige strafrecht.
Bovendien , en dit is een puur praktisch argument, zou het veel te duur zijn en om die reden onuitvoerbaar.
Dat bij het strafrecht vergelding ( en dus wraak ) een grote rol speelt is voor mij duidelijk. Maar ik vind dit echter niet zo verdorven als de auteur dit vindt, ik vind het eerder menselijk.... |
|
|
|
|
|
|
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
