Euthanasie bij psychiatrische patienten

[Mailand]

Euthenasiewet
HOOFDSTUK II. ZORGVULDIGHEIDSEISEN

Artikel 2
1. De zorgvuldigheidseisen, bedoeld in artikel 293, tweede lid, Wetboek van Strafrecht, houden in dat de arts:
a. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt,
b. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt,
c. de patiënt heeft voorgelicht over de situatie waarin deze zich bevond en over diens vooruitzichten,
d. met de patiënt tot de overtuiging is gekomen dat er voor de situatie waarin deze zich bevond geen redelijke andere oplossing was,
e. ten minste één andere, onafhankelijke arts heeft geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen, bedoeld in de onderdelen a tot en met d, en
f. de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig heeft uitgevoerd.
2. Indien de patiënt van zestien jaren of ouder niet langer in staat is zijn wil te uiten, maar voordat hij in die staat geraakte tot een redelijke waardering van zijn belangen terzake in staat werd geacht, en een schriftelijke verklaring, inhoudende een verzoek om levensbeëindiging, heeft afgelegd, dan kan de arts aan dit verzoek gevolg geven. De zorgvuldigheidseisen, bedoeld in het eerste lid, zijn van overeenkomstige toepassing.
3. Indien de minderjarige patiënt een leeftijd heeft tussen de zestien en achttien jaren en tot een redelijke waardering van zijn belangen terzake in staat kan worden geacht, kan de arts aan een verzoek van de patiënt om levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding gevolg geven, nadat de ouder of de ouders die het gezag over hem uitoefent of uitoefenen dan wel zijn voogd bij de besluitvorming zijn betrokken.
4. Indien de minderjarige patiënt een leeftijd heeft tussen de twaalf en zestien jaren en tot een redelijke waardering van zijn belangen terzake in staat kan worden geacht, kan de arts, indien een ouder of de ouders die het gezag over hem uitoefent of uitoefenen dan wel zijn voogd zich met de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding kan of kunnen verenigen, aan het verzoek van de patiënt gevolg geven. Het tweede lid is van overeenkomstige toepassing.


Als jij denkt deze punten van toepassing zijn op psychiatrische patienten... dan zeg ik: prima euthenasie. Maar psychiatrische patienten staan bijna altijd onder curatele, dus zij mogen uberhaupt niet eigen beslissingen nemen. Daar is gewoon een logische reden voor: uitzichtloos is het niet altijd!!! Hoe dan ook Juul, op dit punt kunnen we concluderen dat ik het nooit met je eens ga zijn, dus dat dit mijn laatste post wordt in deze discussie. Jij bent voor, ik ben tegen. Daar houden we het gewoon bij
_________________
I rest my case

[Kafka]

Laten we inderdaad deze discussie maar beeindigen.
Waarschijnlijk ligt de waarheid toch in het midden, en we zullen dan ook moeten wachten tot een soortgelijke casus zich voordoet bij een (inter)nationale rechter of liefst zelfs de HR.
Wanneer dat voorvalt zullen we alsnog kunnen beoordelen welke maatstaven er toegepast zijn, en welke argumenten zwaarder wegen.
_________________
Ich hab das forensische Sujet in meine surreale Welt transportiert und jeder, der behauptet, ich habe die zeitgenössische Justiz kritisiert oder wäre gar ihr Gegner, der hat meine Romane nie gelesen oder zumindest nicht verstanden...

[abraxes]

[Juul]

hehehe er zijn zat zaken waarbij euthanasie wel is toegepast bij psychiatrische patienten, toen er nog geen officiele wetgeving was.... Hier is in een aantal gevallen veroordeeld, zonder strafoplegging...
Maar ik denk dat in dit soort gevallen euthanasie misschien niet altijd gemeld wordt.... ( hoewel dat wel zou moeten)
_________________
Si vis amari, ama!

Verander het verleden, begin vandaag!

Kusje, Juul

[bona fides]

Euthanasie bij psychiatrische patienten die ondraaglijk lichamelijk lijden wegens een al dan niet terminale lichamelijke ziekte vind ik ok, zolang die patienten hun wil maar kunnen of hebben kunnen bepalen.

Euthanasie omdat iemand psychiatrisch zulke problemen heeft dat hij daar flink onder lijdt vind ik iets heel anders.

Merk op dat het heel goed mogelijk is dat een huidige psychiatrische patient in het verleden ooit bij zijn volle verstand een euthanasieverklaring heeft opgesteld, bijvoorbeeld voor wanneer hij ongeneeslijk (zoals altijd "bij de huidige stand van de medische wetenschap") psychiatrisch gestoord raakt. Ik denk daarom dat je de vraag moet opsplitsen in 2 bijna losse deelvragen:
1. Kan een psychiatrische patient een geldige euthanasieverklaring ondertekenen. Of eigenlijk, wanneer kan hij dat nog wel, wanneer niet meer?
2. Kan lijden wegens een psychiatrische aandoening uitzichtloos ondraaglijk lijden zijn op basis waarvan euthanasie kan worden toegepast?

In vraag 1 is het element psychiatrisch eigenlijk niet zo interessant. De vraag speelt namelijk ook bij patienten die er lichamelijk erg slecht aan toe zijn. Ben je in coma, probeer dan maar eens je wil te verklaren.

Bij vraag 2 zou ik voor veel terughoudendheid pleiten in het aannemen van uitzichtloos ondraaglijk lijden (of wat de term ook precies moge zijn). Ik denk dat het in de psychiatrie veel moeilijker is om van uitzichtloosheid te spreken dan bij lichamelijke aandoeningen. Daarnaast is de waarneming door de patient zelf van "ondraaglijk lijden" een nogal gekleurde waarneming. Ik denk dat je kunt verdedigen dat iedere zware psychiatrisch patient "ondraaglijk" denkt te lijden. In ieder geval zal een ieder die zelfmoord wil plegen je vertellen dat hij/zij ondraaglijk lijdt, en natuurlijk ook zonder uitzicht. In de praktijk blijkt dat veel mensen uiteindelijk toch wel weer op de been kunnen worden geholpen.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[tikSimone]

[Hanifa]

Ik wou eerst reageren met 'je hebt toch geen plannen met je buurman he' tot ik de datum van plaatsing zag .

Ik vind het heel moeilijk. Ik heb een heel erg harde mening als het gaat om bv. kinderverkrachters (ala Dutroux en dat soort gasten) enzo. En geloof me, die is echt hard. Toch begin ik ook andere inzichten te krijgen nu ik zelf rechten studeer.
Maar als het gaat om euthanasie. Tja, moet je dat toelaten. Heel moeilijk. De mensen zijn niet in staat hun wil weer te geven. Aan de andere kant, als iemand wil dan gaat ie toch wel.

Persoonlijk ben ik overwegend tegen. Euthanasie moet een uitzondering blijven. Daar komt ook een beetje mijn geloof om de hoek kijken maar zelfs als ikd at even opzij zet zou ik willen zeggen nee. Nee omdat deze mensen niet hun wil kunnen weergeven. Nee, omdat euthanasie in mijn ogen iets is wat niet mag.
Daarbij vind ik dat op het moment dat iemand kiest om dood te gaan (terminale patienten nog even uitgesloten), je niet iemand erbij moet betrekken die hier aan meewerkt. Euthanasie moet door een arts begeleid worden, en dat vind ik eigenlijk niet kunnen.
_________________
*blaat blaat blaat blaat. Yadda Yadda Yadda. Bladibladiblaaaa*

www.galathilion.nl

[Hanifa]

[Michèle]

Daar kan je dan weer tegenover stellen dat het iedereen vrij moet zijn voor zichzelf, binnen zijn sociale kring, uit te maken of euthanasie wel of niet toelaatbaar is.
En dat een arts juist noodzakelijk is om mensen op een humane manier te laten gaan, in plaats van dat ze met messen en water en pillen en god mag weten wat aan het doe het zelven gaan.
Het moet echter wel over uitzonderingssituaties gaan, ja. Maar volgens mij is dat in de praktijk ook het geval. Het spookbeeld wat in het buitenland wordt neergezet van babies en ouderen en zwakzinnigen bij wie te pas en te onpas euthanasie gepleegd wordt, is niet realistisch. Het is geen manier om van irritante mensen af te komen, het is een manier om mensen te helpen.
_________________
www.breiwinkeltje.nl

[bona fides]

[Hanifa]

ik ben het daar inderdaad mee eens.
_________________
*blaat blaat blaat blaat. Yadda Yadda Yadda. Bladibladiblaaaa*

www.galathilion.nl

[Juul]

nou, ik ben eigenlijk gewoon voor het scheppen van de mogelijkheid...
Nu wordt er heel vaak geen gehoor gegeven aan de doodswens van psychiatrische patienten, en dat vind ik niet terecht. Zouden mensen enkel door het hebben van een psychiatrische stoornis het recht worden ontnomen om te beslissen over hun eigen dood, terwijl ze dat recht wel zouden hebbenals ze die stoornis niet zouden hebben?
Natuurlijk is het zo dat die mensen die dood willen dat heus wel op een andere manier dood kunnen gaan, maar dat is een manier die vaak traumatischer is voor de nabestaanden, alsmede voor diegenen die de persoon vinden en eventueel van het spoor zouden moeten schrapen.
Juist om psychiatrische patienten een mogelijkheid te geven op een waardig afscheid en een waardige dood, vind ik dat het mogelijk moet worden om euthanasie voor psychiatrische patienten toe te staan.
Vervolgens kun je wat mij betreft een enorm batterij voorwaarden eraan verbinden, maar dan is er in ieder geval de mogelijkheid.
Nu gebeurt het ook, en vindt niet altijd strafoplegging plaats, maar het moet toch ook minder traumatisch kunnen worden opgelost voor een arts die eventueel voor moord wordt veroordeeld
_________________
Si vis amari, ama!

Verander het verleden, begin vandaag!

Kusje, Juul

[Hanifa]

Ik vind de dood een zodanig iets dat, wil je ervoor beslissen je al min of meer niet helemaal bij je verstand bent.

Kortgezegd: voor mij hoeft de mogelijkheid helemaal niet. Alleen bij zeer hoge uitzondering.
_________________
*blaat blaat blaat blaat. Yadda Yadda Yadda. Bladibladiblaaaa*

www.galathilion.nl

[tikSimone]

[bona fides]