na verstrijken betalingstermijn recht op incassokosten?

[Hakkelaar]

mr. Riddersbroek volgt de a contrario beredenering die ik beschreef. Die luidt als volgt:

- consument-schuldenaar moet na verzuim nog een 14-dagen-brief krijgen, eer de volledige incassokosten verschuldigd zijn.
- bedrijf-schuldenaar behoeft deze 14-dagen-brief niet te ontvangen, 'dus' is reeds vanaf verzuim incassokosten verschuldigd. (<- dit is de hele 'redenering')

Dit laat dus onverlet dat er nog steeds sprake moet zijn van verzuim.
- bij overeengekomen betalingstermijnen ontstaat verzuim wegens laten verstrijken daarvan ex 6:83 sub a. Dan heb je in ieder geval verzuim in the pocket om het hele "wat bedoelt 6:96 lid 4 precies"-spel te gaan spelen. Er valt veel voor te zeggen dat dat artikel enkel boogt "ten minste € 40 is verschuldigd zonder aanmaning"
- bij niet-overeengekomen betalingstermijnen, gelden de wettelijke betalingstermijn ex bijvoorbeeld artikel 6:119a lid 2 sub a. Die doet echter géén verzuim intreden! Zie het nog altijd toepasselijke stuk van de 2 haarlemse rechters op pagina 133.

Dat laatste is echt problematisch!

[Legalblond]

Oke, dan spitst de discussie zich nu alleen nog rond de kwestie dat ik denk dat het verzuim automatisch intreedt als de wettelijke betalingstermijn uit 119a is verstreken, en niet alleen voor de rente, maar ook voor het verschuldigd worden van de buitengerechtelijke kosten, terwijl jij dat niet gelooft.

Om eerlijk te zijn heb ik verder geen betere argumenten om dat aan te tonen dan die ik al gegeven heb, dus ik ben bang dat we voor zekerheid hierover op een wat briljantere jurist moeten wachten die zo lief is dat hij of zij het correcte en volledige antwoord wil geven.

Misschien leest mr. Ridderbroek nog mee?

[Hakkelaar]

[Legalblond]

Je hebt helemaal gelijk over die eerste toets, dat wel enige incassowerkzaamheden moeten zijn verricht, dus dat was wat te kort door de bocht van mij. Wel wordt dat heel snel aangenomen door de rechter in de praktijk.

Ik zal nog eens proberen uit te vinden of ik ergens expliciet kan vinden dat in de nieuwe regeling geldt dat het laten verstrijken van de wettelijke betalingstermijn ex art. 119a ook tevens het verzuim laat intreden met betrekking tot de buitengerechtelijke incassokosten.

Ik vind het ook erg frustrerend, want ik merk al langer in de praktijk dat er verwarring over bestaat. En ook als je online zoekt naar een antwoord, staat het vrijwel nergens zo duidelijk en helder uitgelegd dat je precies weet hoe het gedetailleerd in elkaar steekt.

Toch blijf ik bij mijn standpunt. Kijk ook eens deze deze link, vooral de laatste zin, die ook lijkt te suggeren dat je voor de verschuldigheid van de kosten, ook de icassokosten, GEEN IGS nodig hebt om de schuldenaar in verzuim te laten treden (behalve natuurlijk bij de consument):

https://ondernemersplein.kvk.nl/betalingstermijn-incassokosten-en-wettelijke-rente/

Maar in de praktijk is het overigens ook geen ramp als je twijfelt. Je stuurt dan gewoon alsnog een IGS als de wettelijk termijn al is verstreken bij een bedrijf als debiteur, en dan zit je ook altijd goed.

[Legalblond]

Het is overigens wel jammer dat Bona Fides nog niet heeft gereageerd op de vraag in welke situatie een eenzijdige verklaring van een betalingstermijn rechtskracht zou kunnen hebben in de door Hakkelaar geschetste context. Bona Fides suggereerde immers dat dit mogelijk is en ik vraag me af aan welke situatie hij dan denkt.

[bona fides]

[Legalblond]

Dat ben ik niet helemaal met je eens. Als ik een overeenkomst sluit met iemand om mijn auto te leveren aan de wederpartij die daarvoor 50.000 euro betaalt, dan is die geldvordering meteen opeisbaar als er verder niks is afgesproken (art. 6:38 BW). Als ik de wederpartij dan na een week een factuur stuur met daarop het bedrag van 50.000 met het verzoek graag binnen een week te betalen, is dit niet meer dan een verzoek. De vordering is al opeisbaar, ik vraag al nakoming, en het zou dogmatisch vreemd zijn als de vordering vanaf dat moment ineens niet meer opeisbaar is en dat pas na een week weer zou worden door dat betalingsverzoek op de factuur.

[bona fides]

[Legalblond]

Nou, ik snap je punt wel, maar ik blijf bij mijn standpunt. Het gaat niet om een juridische geldige betalingstermijn als je het verzoek doet in de factuur om "gaarne te betalen binnen 30 dagen". Er is niks mis mee om de debiteur dan na een week alsnog een IGS te sturen met daarin een termijn van 2 weken, zodat hij na drie weken in verzuim raakt bij niet-betaling.
Ik geloof niet dat het betalingsverzoek in de factuur (die naar mijn mening niet kan gelden als betalingstermijn) iets meer betekent dan alleen een verzoek. Dit verzoek zal overigens de uitleg van de overeenkomst niet veranderen, omdat het een verzoek is van de kant van de schuldeiser naar de schuldenaar om vlot te presteren. Het woordje "terstond" van art. 38 betekent ook niet dat de debiteur op stel en sprong dient te presteren, maar houdt ook in dat aan de debiteur de mogelijkheid wordt gegeven om aan de prestatie te kunnen voldoen, "In beginsel kan noch de schuldeiser aanspraak maken op enig uitstel voor het ontvangen van de prestatie, noch de schuldenaar op enig uitstel voor het verrichten van de prestatie" volgens de PG op pg. 170. De vordering is gewoon vanaf het eerste moment opeisbaar en de opeisbaarheid van de vordering wordt met een eenziijdig verzoek om te betalen binnen een bepaalde periode niet tijdelijk opgeheven voor de duur van die periode en dat is wel wat jij suggereert.
Jij schrijft letterlijk: "...rechtskracht in de.. zin dat betaling daarmee pas vanaf die datum wordt opgeëist". Hoe moet ik dat anders begrijpen dan dat je het daar hebt over de opeisbaarheid van de geldvordering? Als je pas vanaf een bepaalde datum het geld kunt opeisen, kun je niet eerder dan na die datum nakoming vorderen, en voor nakoming is opeisbaarheid vereist. Met een betalingsverzoek wil je dat debiteur vlot betaalt, en liefst zelfs binnen "7 dagen" of "14 dagen". maar dat heeft geen effect op de opeisbaarheid van de vordering.

[bona fides]