'Vrijheid, blijheid'!

[abraxes]

Bona Fides, ik voel er weinig voor om e.e.a. nogmaals uiteen te zetten. Al zou ik de hemel schilderen interpreteer jij dat als de hel.

[bona fides]

Ik geef toch duidelijk aan waar de pijnpunten zitten in jouw analyse...

Het is ook zeker niet nodig om je vorige berichten te herhalen, ik geloof niet dat ik niet heb begrepen wat je schreef. Ik ben het alleen niet met je eens, en geef aan waarom niet.

Recht is niet als schilderen. Interpretaties moeten op goede gronden berusten. Ik beweer niet dat voor jouw standpunt helemaal niets te zeggen is, integendeel, maar je doet geen poging om wat nog mist aan te vullen.

In het kort: je beweert dat er na 4 oproepen een loonbetalingsplicht op de werkgever komt te rusten. Je geeft echter niet aan wat deze plicht zou inhouden, bijv. voor hoeveel uur per week of maand.

Kijk, als we nu weten dat al een half jaar lang gewerkt is, gemiddeld 40 uur per maand, en de werknemer heeft aan elke oproep gehoor gegegeven, dan is een beroep op art 7:610b BW waarschijnlijk wel mogelijk. Dan kun je spreken van een arbeidsovereenkomst voor 40 uur per maand. Als de werkgever niet oproept, moet hij wel betalen. Als de werkgever wel oproept, is ook zeker wat te zeggen voor een plicht daar gehoor aan te geven.

Maar dat dit in het algemeen de uitkomst is die onafhankelijk van de precieze omstandigheden direct uit het recht zou voortvloeien kan gewoon niet kloppen. Na de 4e oproep waaraan gehoor is gegeven hoeft een beroep op art 7:610b helemaal nog niet mogelijk te zijn. Zo'n beroep is zelfs uitgesloten als blijkt dat de vrijheid om niet gehoor te geven ook feitelijk bestaat. (Ik ken de voorbeelden uit de colleges arbeidsrecht waarin altijd wordt aangenomen dat die vrijheid feitelijk niet bestaat.)

Ik merk dus op dat de feitelijke invulling die tot nu toe aan de "arbeids"overeenkomst is gegeven, en die wij niet kennen, een groot verschil kan maken voor de uitkomst.

Daarnaast ben ik het niet met je eens dat het niet gehoor hoeven geven aan een oproep automatisch betekent dat van een arbeidsovk geen sprake kan zijn. Er blijft nog steeds een element aan gezag over, namelijk vanaf het moment dat aan een oproep gehoor is gegeven. Vanaf dat moment is de werknemer verplicht zich aan de aanwijzingen van de werkgever te houden, hij kan bijv. niet vroegtijdig naar huis.

Als je een fout in mijn argumenten ontdekt hoor ik dat graag. Het is zeker mogelijk dat ik iets over het hoofd zie, of dat jurisprudentie mijn ongelijk aantoont. Maar ga dan wel serieus en gemotiveerd in op mijn argumenten, zoals ik serieus in ga op de jouwe.

Het is maar een spelletje. Ik schiet op jouw argumenten, ik verwacht dat jij terugschiet. De enige spelregel is dat je echt op de argumenten in moet gaan. Met een vrije interpretatie die kennelijk niet beargumenteerd hoeft te worden kan ik niets.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet.

[abraxes]

Bona Fides

[bona fides]

[abraxes]

Waar ik het wel mee eens ben is dat de vierde overeenkomst een overeenkomst voor onbepaalde tijd zal zijn. Hoe moet dat er dan komen uit te zien? Van belang is wat men op grond van de door mij veronderstelde voorovereenkomst bij vaststelling van het vierde contract is overeengekomen. In onderhavig geval is niet duidelijk wat dat dan wel zou mogen zijn, zodat ik een dergelijke vraag niet kan beantwoorden.

Stel echter dat men voor wat betreft de vierde overeenkomst overeenkomt dat de werknemer overeenkomstig overeengekomene op dinsdag 3 uur, woensdag 4 uur en vrijdag 7 arbeid dient te verrichten, dan is daarmee een vast contract ontstaan voor de genoemde uren. Daar de werknemer binnen deze sfeer recht heeft op loon zal er ook de plicht bestaan om te werken.

In beginsel lijkt het me redelijk om in lijn met de uit de voorovereenkomst voortspruitende verbintenis de tijden waarop dient te worden gewerkt aan te houden nu er geen sprake meer is van een vrijblijvende oproepbepaling ten aanzien van de thans aan de orde zijnde rechtsverhouding.

Voorts heb ik reeds te kennen gegeven dat in casu de feitelijke situatie mogelijk aanstuurt op de toepassing van een andere rechtsregel, namelijk het structureel een aantal uren hebben gewerkt ten aanzien van een bepaalde periode.

Interessant is jouw stelling dat er een reeks van contracten zou zijn ontstaan door steeds gebruik te maken van de door mij veronderstelde voorovereenkomst en de verhouding tot de hierboven genoemde rechtsregel. Ik ben het ermee eens dat er een ietwat merkwaardige constructie ontstaat welke echter niet door mij is ontwikkeld maar door de wetgever. Bij nader inzien is me niet geheel duidelijk hetgeen de rechter zal concluderen wanneer hij zich dient uit te spreken over deze feitelijke omstandigheden. Wel is duidelijk dat er in ieder geval twee zaken aan de orde zijn welke beide het karakter hebben van dwingend recht.

Afhankelijk van welk van de twee het meest gunstige resultaat oplevert zal de uitspraak dat gunstigere recht, indien de omstandigheden daar aanleiding voor geven, bevestigen. De vordering als zodanig is derhalve van belang. Niet reppende over enig CAO beding zou dan aan de orde kunnen komen de vraag of door miskenning van de reeds ontstane vaste contracten het principe van het vrijblijvendheidbeding dusdanig is ontkracht dat de feitelijke omstandigheden daarvan worden gevrijwaard en het structureel – ik meen – 20 uur gedurende een 3 maandelijkse periode verrichten van arbeid daarboven dient te prevaleren.