|
Afdrukken Rechtenforum.nl -> Rechtshulp |
Geplaatst: di 07 aug 2007 17:43—
Het subtiele verschil vind ik toch wel van belang, tenzij de bedoeling van je vraag was hoe je de politiek zover zou kunnen krijgen. Dat lijkt me echter niet waar Ben100 naar wilde vragen. Voor Ben100 lijkt de politieke vraag mij daarom nog steeds niet relevant. Het is niet mijn bedoeling om negatief te zijn over deze vraag van Ben100, voor het achterliggende idee valt best wel iets te zeggen, maar als er op dit moment geen juridische grond is voor zo'n verplichting dan houdt het echt op. Dan helpen we Ben100 het meest door duidelijk te zijn: dat punt speelt geen rol, het is dus zinloos om naar bewijs te zoeken voor de stelling dat de ex best in haar eigen onderhoud kan voorzien. Misschien onrechtvaardig in hogere zin, maar het juridisch juiste advies. (Tenminste, dat hoop ik dan maar. Mocht er toch een mogelijkheid zijn om de partneralimentatie te korten op de grond dat de ontvanger zelf zou kunnen werken, dan hoor ik dat graag.) Over de politieke wenselijkheid valt zeker te discussiëren, maar laten we dat dan duidelijk van het advies onderscheiden. |
Geplaatst: di 07 aug 2007 17:45—
|
Het lijkt bizar, maar er zit wel degelijk een rationale achter. De idee achter partner alimentatie is dat beide partijen in een scheiding een bepaald nivo van leven hadden. Als een partner niet werkt, dus geen inkomen verwerft, is het, volgens de wetgever, een redelijke plicht van de verwervende partner om alimentatie te betalen.
Er wordt vaak snel vergeten dat ook een partner zonden een betaalde werkomgeving, wel degelijk meewerkt aan de carriere van de werkende persoon. De juridische constructie, toegegeven, krom, en het is zeker niet deenige regeeling/wet die krom in elkaar zit. Overigens zou TS best bij een rechtzaak omtrent de scheiding kunnen eisen dat zijn aanstaande ex-partner gaat werken. De kans is groot dat de rechter dat niet toewijst, maar als je het niet eist, wijst ie dat zeker niet toe. |
Geplaatst: di 07 aug 2007 18:03—
JasperK, je haalt me de woorden uit de mond (althans, toetsenbord  ). Want dat wilde ik ook gaan aansnijden.
De vraag of iemand behoeftig is of niet speelt bij partneralimentatie toch niet, in tegenstelling tot uitkeringssituaties en andere verzorgingsverplichtingen in het BW? Je deelt geld en taken tijdens huwelijk, en na het huwelijk komt daar niet ineens een eind aan. In hoeverre dat terecht is en hoe lang die verzorgingsverplichting moet blijven bestaan, is een tweede. |
Geplaatst: di 07 aug 2007 18:45—
|
Ik kan mij ook heel goed vinden in wat JasperK schrijft. De grondgedachte is niet meer dan redelijk.
Wel kunnen zich bizarre situaties voordoen.
Ik zie dat dat in bovengelinkte uitspraak ook werd gedaan (nou ja, er werd gesteld dat de ex in staat is een eigen inkomen te verdienen). Enig idee of de rechter zoiets expliciet in zijn afweging zou kunnen betrekken? Lijkt mij niet, als tenminste vaststaat wat tijdens het huwelijk de rolverdeling was. @Michèle: de behoefte speelt wel een rol: "De hoogte van de behoefte van een alimentatiegerechtigde wordt gerelateerd aan de hand van het welstandsniveau dat partijen hebben gehad." |
Geplaatst: di 07 aug 2007 20:33—
|
Nogmaals bedankt voor de reacties.
Sommigen begrijpt ik niet helemaal (waarom ik zo doen en dat mijn ex het volste recht heeft om te informeren naar haar rechten). Daarom nog een aantal aanvullingen mijnerzijds ter verduidelijking. Mijn bijna-ex heeft zelf in gesprekken aangegeven dat ze met derden over het mediation traject praat. Dat heeft ze ook aangegeven bij de mediator zelf. Ik heb niet het idee dat ik haar onder druk zet (blijkbaar wordt dat wel als zodanig geinterpreteerd). De affaire met haar nieuwe partner is ongeveer een jaar geleden begonnen. Samen met haar hebben ik geprobeerd (althans ik) de relatie te herstellente en nieuwe afspraken te maken. Steeds gaf ze aan nog voldoende voor me te voelen om het een kans te geven. Gaande het traject blijkt dat het allemaal leugens zijn geweest en dat het het afgelopen jaar geen enkel moment is geweest waarop er geen contact is geweest tusen haar en haar nieuwe partner. Ik voel me dus echt gen..... Dat speelt een rol, inderdaad en dat moet ik proberen uit te sluiten. Weggeven kan ik altijd nog alles, maar dan liever aan mijn kinderen. Het liefst zou ik beide kinderen wilen laten delen in de meerwaarde van de eigen woning (kan ik dat trouwens eisen?). Ik heb me zelf altijd weggecijferd in mijn huwelijk. Stom achteraf gezien. En mijn gevoel zegt dat ik nu op alle fronten aan het kortste eind trek omdat het recht aan de kant van de vrouw staat, die weliswaar haar rechten heeft, maar wel degelijk ook haar plichten. De wetgeving is toch ook bedoeld om de vrouw te beschermen in die gevallen dat de verdienende partner zegt: bekijk het maar. Dat is in mijn situatie beslist niet het geval. Eerder andersom (ik wordt gewoon gedumpd, zo voelt het) en ik heb het gevoel dat ik de dupe ben van al die ex-partners die hun vrouw aan hun lot hebben overgelaten. Wat heb ik eigenlijk te verliezen als ik ga procederen. Niets. Immers de te delen overwaarde van het huis wordt verminderd met de proceskosten e.d.. Per saldo ontvangt minder. Of zie ik dat verkeerd? |
Geplaatst: di 07 aug 2007 20:58—
Ik neem aan dat jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd. Dat betekent dat jullie vermogens op het moment van trouwen zijn versmolten tot één vermogen. Jullie hebben ieder recht op de helft van dat vermogen. Dat is al zo sinds jullie trouwdag. Je geeft dus niets weg. Dat je het ook anders kunt zien begrijp ik, maar dat helpt je niet.
Je kunt het voorstellen, maar je ex hoeft er niet op in te gaan.
Je moet het niet zien als "zij ontvangt". Zij heeft al de helft. Door te procederen houden jullie allebei minder over, dat klopt. Procederen om meer dan 50% van het gezamenlijke vermogen te krijgen is weinig zinvol. Idem voor je pensioen. Alimentatie kan ik niet beoordelen, ik weet niet hoe redelijk haar eisen op dat punt zijn. |
Geplaatst: wo 08 aug 2007 1:53—
|
Nog een aanvulling op hetgeen ik al aangegeven had.
Sinds vorige week heeft mijn echtgenote 2 poetsplaatsjes. Daar werkt ze 2 x 4 uur per week tegen een tarief van € 10 per uur. Ze kan dus wel degelijk haar eigen kost verdienen. Alleen heeft ze nooit echt moeite gedaan. Ze staat wel ingeschreven bij het CWI maar als dierenartsassistente (zionder diploma), terwijl ze wel een gediplomeerd verzorgingsaassistente is. Ook heeft ze tijdens het huwelijk (voor het laatst in 2003) parttime in de zorg gewerkt (contract van 10 uur per week) |
Geplaatst: wo 08 aug 2007 14:42—
In die zin, ja. Maar als je gewend was om samen van €20.000 per maand te leven is je 'behoefte' dus €10.000 p.m. Dat is m.i. een andere invulling van het begrip 'behoefte' dan b.v. die van het minderjarige kind aan verzorging en opvoeding. |
Geplaatst: wo 08 aug 2007 21:23—
Het dansende banaantje schreef:
Anderzijds is trouwens wel zo dat de degene op wie de verplichting betrekking heeft alimentatie te betalen, op weinig sympathie van de rechter behoeft te rekenen, indien deze persoon beneden profiel lui op de bank gaan hangen. |
Geplaatst: wo 08 aug 2007 22:35—
Dat de werkende ex door de rechter feitelijk verplicht wordt minimaal zo hard te blijven werken als voorheen, terwijl de niet-werkende ex zonder verder iets te doen recht heeft op behoud van levensstandaard (weliswaar voor een gelimiteerde periode) heeft zeker iets vreemds.
Gezien de hierboven gelinkte uitspraak komt behoud van levensstandaard voor de niet-werkende ex neer op 60% van de netto-verdiencapaciteit van de werkende ex. Ik weet niet of dit een standaardpercentage is.
Ook bij kinderen gaat het erom dat de kinderen na de scheiding niet 'slechter' af zijn. |
Geplaatst: za 11 aug 2007 14:21—
Bij nader inzien is dit wél een relevant argument. Art 1:157 lid 1 BW luidt:
Als de niet werkende ex zich "in redelijkheid" voldoende inkomsten kan verwerven, bestaat dus geen recht op partneralimentatie. (Vermoedelijk zal de rechter niet snel tot dat oordeel komen.) Verder zegt lid 3:
Misschien kunnen die voorwaarden een soort sollicitatieplicht inhouden? In ieder geval vervalt hiermee wat ik op dit punt eerder heb geschreven. Of de kans groot is dat de rechter tot een ander bedrag aan alimentatie komt weet ik niet, maar het is in ieder geval de moeite waard om aan te voeren dat de vrouw tot werken in staat is. Verder zegt lid 1 dat de rechter partneralimentatie "kan" toekennen. Wie weet kun je de rechter overtuigen dat gezien het gedrag van de vrouw van jou niet kan worden verwacht noch langer tot haar levensonderhoud bij te dragen. De kans van slagen lijkt mij praktisch nul, maar in theorie kan het lukken. Die oude draad (en mijn gebrek aan kennis van het familierecht  ) heeft mij op het verkeerde been gezet. Het lijkt erop dat de wet voldoende mogelijkheden biedt om rekening te houden met de mogelijkheden van een tijdens het huwelijk niet-werkende partner, maar dat de rechterlijke praktijk er niet of nauwelijks gebruik van maakt. Tenminste, zo lees ik nu het in die draad aangehaalde artikel uit de Intermediair.
|
Geplaatst: za 11 aug 2007 16:16—
|
|
Rechtenforum.nl -> Rechtshulp
Tijden zijn in GMT + 2 uur |
|
|
© 2003 - 2005 Rechtenforum.nl