no cure no pay

[Daniel]

ZO te zien heeft meester Ruud al enige ervaring in het recht...

Inderdaad heeft de Nova(Nederlandse Orde van Advocaten) een tijd terug gesteld dat dit zou moeten kunnen. Persoonlijk zie ik het als een onevenredige aanvulling op een ander principe van het recht, namelijk die van de slechte advocaat... Als een advocaat een haalbare zaak desondanks toch verliest, kan er een schadevergoedingsclaim worden geëist. Nu gaan ze (de NOvA) met No Cure No Pay, dit verbreden naar zoiets als ' verliezen is altijd slecht voor de advocaat'. Moeten advocaten een bonus krijgen als ze winnen als tegenhanger van 'No cure'???

En is het recht van Rechtsbijstand (ex our constitution)... nu niet in het geding, aangezien iedereen recht heeft op rechtsbijstand, maar aangezien niet haalbare zaken niet worden aangenomen, is dit een vreemde kwestie... Ik hou het bij het huidige systeem dat advocaten bij slechte rechtsbijstand aangesproken kunnen worden, en eventueel gestraft (tuchtrecht) kunnen worden.
_________________
Is er veel plezier na je studie te beleven, studeer dan snel... zo niet, probeer er nu evenredig veel uit te halen uit studie als uit het leven.

[Parcifal]

Van de letsel-en/overlijdensschadezaken komen slechts 1 tot 5% tot de rechter. De Minister van Justitie is van mening: dat een schikking van een schaderegeling primair ligt bij procespartijen Het is aan belanghebbende partijen om het preprocessuele schaderegelingproces te verbeteren omdat vooral zij hierbij belang hebben.

Processuele schaderegelingprocessen zijn duur en langdurig. WA- verzekeraars maken hier gebruik van. Zij roken een benadeelde naar rechtzoekende partij financieel uit.
Zie hiervoor ook het rapport van Stichting De Ombudsman "letselschaderegeling; onderhandelen met
het mes op tafel of een zoektocht naar de redelijkheid".

Dit rapport geeft de machteloosheid van naar recht zoekende benadeelde partij en de "macht" van de verzekeringsbranche weer.

Bij complexe personenschade zaken betekent dit jaren procederen op kosten van de overheid (bij toewijzing van gesubsidieerde rechtshulp) Of de groep met een middeninkomen die zelf alle kosten draagt of de rechtsbijstandverzekering de kosten niet (meer) dekt omdat het maximale polisbedrag is bereikt.
Processuele kosten in complexe schadezaken kunnen gemakkelijk meer dan €. 100.000,00 of een veelvoud hiervan bedragen.

De opstelling van de Minister van Justitie (wetgever) is hierin gemakzuchtig door het alleen aan procederende partijen over te laten het schaderegelingproces te verbeteren en zelf niet aan bij te dragen ter bevoordering van een billijke rechtsbedeling voor alle rechtzoekenden.

Door het procesmonopolie van leden van de NOvA, het hoge BTW tarief en het onthouden van gesubsidieerde rechtbijstand aan een bepaalde groep rechtzoekende is de toegang tot de rechter in complexe schaderegelingprocessen onbetaalbaar. Bovendien zijn de meeste benadeelde personen bij gebrek aan juridische wetenschap "overgeleverd" aan de verplichte procesvertegenwoordiging waardoor er nauwelijks sprake is van marktwerking bij de advocatuur.

Ter bescherming van de minst financieel draagkrachtige partij en om de meest kapitaalkrachtige procespartij de mogelijkheid van (misbruik) klassejustitie uit handen te nemen is de rol van de overheid noodzakelijk. Dit is geen taak die primair bij procespartijen ligt. Daarin is het standpunt van de Minister van Justitie wel erg kort door de bocht.

De overheid zou enerzijds de groep zoals natuurlijke personen met een middeninkomen de toegang tot de rechter gemakkelijker moeten maken door de BTW op rechtbijstand te verlagen of vrij te stellen. Anderzijds de toegang tot de rechter te vereenvoudigen door ook de middeninkomens, onder nader te bepalen voorwaarden, de toegang tot de rechter betaalbaar te houden en/of het toestaan van een resultaat afhankelijke beloning zoals no cure no pay.
De huidige gedragregels van de NOvA verbieden dat.

Overigens is de NOvA daarin niet erg consequent, het is de leden van de Orde toegestaan een andere vorm van resultaat gericht belonen te gebruiken door uurtarieven met een zgn. succes fee, een laag uurtarief bij geen resultaat en een hoog tarief bij wel resultaat.

Het is niet aan mij daar nu een oordeel over te geven. Wellicht dat de NMa en de Orde zelf hier t.z.t. zelf iest aan doen.

Het huidige systeem (procesmonopolie) is meer dan 50 jaar oud en past niet meer in de huidige tijd. Het procesmonopolie dient geliberaliseerd te worden net zoals zoveel andere taken.

Resumerend heeft de overheid genoeg stof tot nadenken om redelijke en billijke wetgeving op te stellen welke de toegang tot de rechter betaalbaar kan maken.

Hierin is nog niet meegenomen de kosten, bij verlies, van de proceskosten veroordeling. Als natuurlijk persoon zou je, je wel tweemaal moeten bedenken alvorens in een juridisch avontuur te storten. De rechtsbedeling is hiermee in gevaar.

Een taak voor de overheid hiermee iets te doen.

Kort en goed, de huidige situatie is zo dat de huigde wetgeing een bepaalde vorm van klasse justitie in de hand wordt gewerkt. De wetgever doet dit niet zelf maar geeft door de huidige wetgeving de meest financieel draagkrachtige procespartij de tools in handen om het “recht” naar hun hand te zetten.

[Parcifal]

Vanuit hun beroepsethiek dient de NOvA te oordelen of betaalbare toegang tot de rechter in alle gevallen gewaarborgd dient te blijven ondanks dat er situaties zich voordoen waar door wettelijke regelgeving een grote groep met en midden inkomen in onze samenleving wordt uitgesloten van gesubsidieerde rechtbijstand. Het recht moet zijn loop hebben (ook al zit daar voor een advocaat een prijskaartje aan)

De advocaat is niet zomaar een vrije ondernemer die een juridisch beroep uitoefent, maar een juridische beroepsbeoefenaar ten dienste van de rechtsbedeling die ervoor zorgt dat de justitiabele waar nodig toegang tot het recht krijgt. In deze zin heeft hij een publieke verantwoordelijkheid.

Afhankelijk van het behaalde resultaat in een buiten of in rechte dienen de kosten betamelijk te zijn zoals dat in de schaderegelingpraktijk en gedragregels van de NOvA wordt gebruikt.

Hoe de NOvA haar ethische bewaakt moge blijken uit het volgende:
1) Voor leden van de NOvA is bepaald dat de advocaat een percentage van de opbrengst mag bedingen, ook als de procedure niet tot resultaat leiden, en een redelijk uurtarief is overeengekomen. (uitspraak tuchtcollege d.d. 9 februari 1998;

2) de invoering van de “vrije-prijswijzer” heeft geen verandering teweeggebracht ten opzichte van de situaties destijds.

Voor de advocatuur alleen maar voordelen, in het eerste geval, leidt de zaak tot niets, dan nog brengt hij zijn uurtarief in rekening.
In het tweede geval heeft de invoering van de “vrij-prijswijzer” nagenoeg geen invloed. Advocaten hanteren nog steeds uurtarieven zoals het inmiddels niet meer gepubliceerde referentie uurtarief, door de NOvA, met opslagen welke jaarlijks worden geïndexeerd.

Bij een betaalbare toegang tot de rechter behoort in alle gevallen een kans- en risicowaardering van kosten buiten en in rechte en gebaseerd op kosten en baten afweging. In welke situatie dan ook (uurtarieven en no cure no pay) heeft de advocaat een eigen belang. Bij het huidige systeem liggen alleen maar voordelen voor de advocaat, bij no cure no pay liggen de voordelen in een betere verhouding tussen advocaat en cliënt. Hoe kundiger, efficiënter en kostenbewust een advocaat werkt des te beter zal het resultaat zijn.

Over het gevoerde ethische beleid en het aspect van leden van de Orde laat ik hier even buite beschouwing, de NOvA mag daar vooralsnog zelf over oordelen.

[Parcifal]

Het valt mij op dat de tegenstanders van no cure no pay vooral argumenten aandragen welke vooral te maken hebben met de zgn. onafhankelijkheid en hun beroepsethiek. Zij vinden dat zij door invoering van no cure no pay een eigen belang krijgen in een zaak zonder oplossingen aan te dragen waarmee het krijgen van een eigen belang kan worden vermeden bij invoering van no cure no pay. Overigens gebruikt de Minister van Justitie dezelfde bewoordingen.

In alle situaties contra en pro no cure no pay zouden gedragregels en/of sancties de kwaliteit, onafhankelijkheid en beroepsethiek moeten bewaken.
Het bewaken van de kwaliteit, onafhankelijkheid en beroepsethiek zou naar mijn mening niet door een eigen brancheorganisatie zoals NOvA moeten geschieden doch door een door de overheid aangestelde onafhankelijke organisatie zoals NMa.

Hoe ver gaat de eigen beroepsethiek van de advocatuur?

Ik zie geen verschil bij het huidige en het verboden no cure no pay. Ook bij het huidige systeem hebben advocaten een eigen belang. Hoe valt anders uit te leggen dat vooraf zelden een fix price wordt afgegeven voor een bepaalde zaak. De advocatuur draagt vaak aan dat zijn dit niet mogen omdat dit hun gedragregels verbiedt. Aldus wordt verwezen naar regel 25 lid 2 en 3.

Sinds 1 januari 1997 niet meer sprake is van gepubliceerde, binnen de advocatuur geadviseerde, tarieven. Advocaat en cliënt zullen in onderling overleg een regeling moeten treffen over het door de advocaat in rekening te brengen honorarium en de wijze van declareren.
Voorheen werden door de Nederlandse Orde van Advocaten referentietarieven vastgesteld. Het laatste referentietarief bedroeg bedroeg € 131,60 / ƒ 290,00 per uur exclusief BTW

Niet alle advocaten doen toevoegingzaken, alleen de zogenaamde sociale advocaten doen zaken met een toevoeging.

Een anders stuk ongelijkheid is dat er wel jaarcontracten of kaderafspraak worden gemaakt met vooral ondernemers en verzekeraars over juridische bijstand gedurende een bepaalde periode, bijvoorbeeld per jaar.

Zoals eerder door mij aangegeven is de advocaat is niet zomaar een vrije ondernemer die een juridisch beroep uitoefent, maar een juridische beroepsbeoefenaar ten dienste van de rechtsbedeling die ervoor zorgt dat de justitiabele waar nodig toegang tot het recht krijgt.
In deze zin heeft hij een publieke verantwoordelijkheid. De advocaat heeft namelijk een belangrijke publieke medeverantwoordelijkheid voor de effectuering van het recht. Dit betekent onder meer dat hij de plicht heeft partijdigheid voor de cliënt te combineren met een juiste toepassing van het procesrecht.
In die zin is hij adviseur en onderhandelaar. Voorts heeft de advocaat de publieke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de justitiabele waar nodig toegang heeft tot de rechter. Hiermee heeft hij tevens een medeverantwoordelijkheid voor de effectuering van het recht.
Goede en betaalbare rechtsbijstand oefent duidelijk aantrekkingskracht op partijen uit om hun kansen in het proces te vergroten door inschakeling van een verplicht gestelde deskundige.

Hoe gaat de advocatuur om met hun beroepsethiek, een klein voorbeeld.

Er zijn dus (veel) advocaten die geen toevoegingzaken doen of gebruiken voor (nog) onervaren advocaten en/of improductieve uren in te vullen.

Waarom maken advocaten wel afspraken voor bepaalde zaken zoals jaarafspraken met WA- verzekeraars en bedrijven voor bepaalde zaken en voor een particuliere cliënt niet en hoe verhoudt zich dat naar hun beroepsethiek.

Veel advocaten hanteren nog steeds de basis (welke jaarlijks wordt geïndexeerd) van het zgn. referentie uurtarief welke sinds 1 januari 1997 niet meer wordt gepubliceerd.

Hoe verhoud bovenstaande zich:
- in relatie tot de rechtsbedeling;
- dat de justitiabele waar nodig betaalbare toegang tot het recht krijgt;
- publieke verantwoordelijkheid en de effectuering van het recht.

Zomaar een paar argumenten welke zouden moeten pleiten voor een ander vergoedingensysteem voor rechtbijstand en bewaking van de beroepsethiek.

Overigens zou ik nog wel even kunnen doorgaan doch zou graag argumenten horen welke voor het handhaven van het huidige vergoedingensysteem pleiten en hoe de beroepsethiek het beste kan worden gegarandeerd. Ik heb tot op heden geen steekhoudende argumenten gehoord.

Is het standpunt van de advocatuur over het krijgen van een eigen belang niet hypocriet te noemen? Zij zijn immers ook ondernemer en hebben te maken met kosten welke gedekt moeten worden.

[Parcifal]

Beste Daniel,


Was het maar zo simpel, jij stelt dat iedereen in aanmerking komt voor rechtbijstand. Onderstaand is zoals het feitelijk werkt om in aanmerking te komen voor gesubsidieerde rechtbijstand.


Wanneer in aanmerking voor door de overheid gefinancierde rechtsbijstand?

Het inkomen moet onder een bepaalde grens zijn, dan pas kom je in aanmerking en kunt je aanspraak maken op door de overheid gefinancierde rechtshulp ook wel toevoeging genoemd.
Buiten een eigen inkomen speelt het inkomen van je partner een rol.
De grens voor alleenstaanden is €. 1424 Euro per maand. Afhankelijk van je eigen inkomen betaal je een eigen bijdragen. Welke overigens afhankelijk is van het eigen inkomen.


De overheid ingestelde Raad voor Rechtsbijstand beslist of een toevoeging wordt afgegeven en onder welke voorwaarden zoals o.a. de eigen bijdrage.
Niet alle advocaten doen toevoegingzaken, alleen de zogenaamde sociale advocaten doen zaken met een toevoeging.
Alvorens in aanmerking te komen voor een toewijzing voor gesubsidieerde rechtbijstand wordt dit beoordeelt door Raad voor Rechtsbijstand. Hierbij wordt niet alleen het inkomen en vermogen beoordeelt, maar wordt ook gekeken naar andere voorwaarden waaran u moet voldoen:

a) er moet een belang van de zaak zijn van minimaal €. 180,00;
b) een strafzaak zoals een verkeersovertreding komt niet in aanmerking indien het gaat om een te verwachte lage boete;
c) alleen zaken welke redelijkerwijs niet zelf opgelost kunnen worden komen in aanmerking.
d)geschillen met eigen ondernemingen zijn uitgesloten.

[Parcifal]

[Parcifal]

[Parcifal]

[ergo sum]

Mogelijk toch 'no cure no pay' in advocatuur.
_________________
Vivere est cogitare.