Content Syndication
|
|
|
|
|
|
  |
Pagina 1 van 1 |
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
jupjupjup
Leeftijd: 45
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): LOI
Berichten: 61
|
 Geplaatst: wo 29 apr 2015 17:20 Onderwerp: jaarcontracten drie maanden eruit weer jaar contracten |
   |
|
Ik zie bij veel bedrijven dat na een aantal contracten werknemers er weer drie maanden uit moeten om vervolgens weer opnieuw in de cyclus te komen. Dit mag , echter als je deze cyclus vast houdt is dat geen schending van goed werkgeverschap?
De werknemers heeft geen zekerheid en de werkgever speelt een spelletje indien er geen zwaarwegende reden is om een contract aan te bieden.
Of zie ik dat verkeerd? |
|
|
|
|
 |
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: wo 29 apr 2015 20:16 Onderwerp: |
|
|
Het mag.
De werkgever zit drie maanden zonder werknemer en heeft geen garantie dat de werknemer terug in dienst zal komen. Hij heeft dus zelf ook geen zekerheid. De werkgever die van deze mogelijkheid gebruik maakt hecht blijkbaar geen of nauwelijks waarde aan de persoon van de werknemer, dus zal niet geneigd zijn om de werknemer in vaste dienst te nemen. Zou de mogelijkheid worden geblokkeerd, dan zoekt de werkgever wel naar andere (tijdelijke) werknemers.
Als je het mij vraagt... Verleng de proeftijd naar een maand of 3, schaf tijdelijke contracten zonder duidelijke rechtvaardiging af en maak ontslag wat eenvoudiger/goedkoper.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
UwJurist.nl
Leeftijd: 58
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): RUN
Studieomgeving (MA): RUN
Berichten: 1012
|
| Geplaatst: do 30 apr 2015 10:10 Onderwerp: |
|
|
Uitgangspunt is momenteel dat opnieuw in tijdelijke dienst treden na minimaal 3 maanden en een dag mogelijk moet zijn. De ketenregeling wordt dan onderbroken. Maar er zijn misbruiksituaties bekend in de rechtspraak. Zo heeft de kantonrechter in Amsterdam (LJN BW6495; JAR 2012, 160) geoordeeld dat een werkgever misbruik had gemaakt van de situatie en/of het recht. In het vonnis herhaalt de rechter dat het in principe mogelijk is om na een pauze van drie maanden iemand opnieuw voor bepaalde tijd in dienst te nemen, maar de rechter vindt dat in dit geval sprake is van een schijnhandeling. De bedoeling van de werkgever was immers helemaal niet om de arbeidsovereenkomst te beëindigen maar juist om deze voort te zetten. De rechter meent dat in zo’n situatie geen beroep kan worden gedaan op artikel 7:668a BW. De werkgever moet na het einde van het derde arbeidscontract een keuze maken: een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde duur aangaan of de werknemer laten gaan.
Er zou dus sprake kunnen zijn van misbruik van recht. De vraag is altijd hoe e.e.a. precies is gegaan en wat men kan bewijzen.
Overigens verandert e.e.a. binnen enkele maanden. De 'pauze' moet dan 6 maanden zijn.
_________________
Met vriendelijke groet,
mr. Monique Doomernik
UwJurist.nl |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: vr 01 mei 2015 21:31 Onderwerp: |
|
|
| UwJurist.nl schreef: | | Zo heeft de kantonrechter in Amsterdam (LJN BW6495; JAR 2012, 160) geoordeeld dat een werkgever misbruik had gemaakt van de situatie en/of het recht. |
Interessant vonnis. Naar mijn mening zat de kantonrechter ernaast.
| kantonrechter schreef: | 3. (...) Sparkoptimus heeft hem toen voorgesteld, samengevat, dat hij voor een periode van 3 maanden uit dienst zou gaan. In die periode zou [eiser] een WW-uitkering kunnen aanvragen en vervolgens zou hem een nieuw dienstverband van 6 maanden worden aangeboden. Het inkomensverlies in de tussenperiode – bestaande uit het verschil tussen het gebruikelijke salaris en de WW-uitkering – zou Sparkoptimus hem dan vergoeden in de vorm van een hoger salaris.
12. (...) Uitgangspunt is dat het enkele feit dat partijen overeenkomen dat de werknemer na verloop van de termijn van 3 maanden weer in dienst wordt genomen, niet als ontduiking van de genoemde bepaling kan worden aangeduid. Dat kan anders zijn als er sprake is van een schijnhandeling.
13. Sparkoptimus heeft de transcriptie van het gesprek van 22 maart 2012 niet weersproken. Uit die transcriptie staat voldoende vast dat Sparkoptimus het door [eiser] genoemde aanbod heeft gedaan. Belangrijk onderdeel daarvan is dat Sparkoptimus hem voorstelde gedurende 3 maanden een WW-uitkering aan te vragen en dat zij hem voor het daarmee samenhangende verlies van inkomsten nadien zou compenseren. Weliswaar stelde zij [eiser] niet voor om in die periode werkzaamheden voor haar te verrichten, maar haar aanbod had wel een dubbel karakter. Enerzijds wilde zij hem geen arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd aanbieden, anderzijds wilde zij hem motiveren om voor het bedrijf te blijven werken, waartoe zij hem voorwaarden aanbood: de eerdergenoemde compensatie en een nieuw arbeidscontract (voor bepaalde duur) na 3 maanden.
14. Van belang bij de beoordeling van het geschil is ook de context van het aanbod, zoals dat uit het gesprek naar voren komt. Van wezenlijk disfunctioneren was geen sprake. Sparkoptimus stelde wel kritiekpunten te hebben, maar zij wilde [eiser] juist voor het bedrijf behouden en stelde hem een verdere carrière in het vooruitzicht. Verder wilde Sparkoptimus zichzelf beschermen tegen de risico’s van arbeidsongeschiktheid, omdat [eiser] kort ervoor ziek was geweest. Zij was bezorgd dat [eiser] een burn-out zou kunnen krijgen; de lasten van een eventuele langdurige afwezigheid konden voor haar problematisch zijn. Ook staat voldoende vast dat Sparkoptimus het voorstel zelf als een illegale constructie beschouwde, waartoe zij zich door de wetgeving gedwongen voelde.
15. De systematiek van art. 7:668a BW geeft de werkgever flexibiliteit bij het aangaan van arbeidsovereenkomsten. Aan de het einde van de derde periode dient hij echter een heldere keuze te maken: hetzij hij gaat een dienstverband voor onbepaalde duur aan, hetzij het dienstverband eindigt van rechtswege, met de kans dat de werknemer elders zijn heil zoekt. In het - door haar zelf geïnitieerde - voorstel heeft Sparkoptimus getracht voor haar nadelige gevolgen van die keuze uit de weg te gaan.
16. Op grond van bovenstaande kan met voldoende zekerheid worden aangenomen dat de bodemrechter zal oordelen dat Sparkoptimus in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onredelijk handelde en dat zij gebonden is aan de verplichtingen uit een dienstverband van onbepaalde duur. |
Wat heeft Sparkoptimus nu helemaal gedaan? Na het 3e contract niet verlengd, maar de werkgever laten weten dat als hij na 3 maanden weer in dienst treedt, hij op een hoger salaris kan rekenen. Daar is niets mis mee. Dat dat als "compensatie" voor het misgelopen loon over die 3 maanden is gepresenteerd doet er m.i. niet toe. Het stond beide partijen, en in het bijzonder de werknemer, nog steeds vrij om na afloop van die 3 maanden niet opnieuw een arbeidsovereenkomst aan te gaan. De kantonrechter schrijft dan ook "motiveren" en niet "verplichten". Ik zie niet hoe er hier sprake van een schijnhandeling zou kunnen zijn. De in rov. 15 genoemde "heldere keuze" heeft Sparkoptimus gewoon gemaakt.
Dat Sparkoptimus wellicht zelf de constructie als "illegaal" heeft beschouwd (waar de kantonrechter dat op baseert is niet duidelijk) is niet relevant. De constructie was gewoon in orde.
Overigens een vreemde bewering dat iemand zich "door de wetgeving" gedwongen zou voelen een "illegale constructie" aan te gaan. Als je iets doet "gedwongen door de wet" zal dat vrijwel per definitie legaal zijn. De wet verplicht je niet om in strijd met de wet te handelen...
Wel moet ik misschien terugkomen op mijn antwoord "het mag" op de vraag van TS. In zijn conclusie bij het arrest HR 29 juni 2007, LJN BA2504, NJ 2007, 355 (Simpson/Greenpeace) citeert de A-G uit de parlementaire geschiedenis:
| A-G schreef: | 2.5. In de parlementaire geschiedenis van de Wet flexibiliteit en zekerheid is gediscussieerd over de vraag of het vereiste van een tussenliggend tijdvak van langer dan drie maanden wel voldoende is. Ook vanuit de Eerste Kamer is hierover een vraag gesteld:
"Vervolgens bedenken omroepwerkgevers, als ik goed geïnformeerd ben, creatieve constructies om een vast dienstverband te vermijden. Zij bieden negenmaandscontracten aan en willen de medewerkers in de drie zomermaanden naar de WW afschuiven. Ik vind dat oneigenlijk gebruik. Ik vraag de minister, met mij na te denken hoe we hiermee moeten omgaan en wat we hieraan kunnen doen."
De minister antwoordde:
"(...) Als jaar in, jaar uit contracten voor bepaalde tijd worden afgesloten met steeds een onderbreking van drie maanden, kan op enig moment sprake zijn van misbruik van recht om ontslagbescherming van de werknemer tegen te gaan. Ik moet constateren dat het aan de rechter is om in een dergelijke situatie een oordeel te vellen. Met andere woorden: ik zie niet goed hoe je deze mogelijkheid in de wet kan tegengaan. Er werd een termijn van vier maanden gesuggereerd, maar dezelfde situatie kan zich voordoen, met welke termijn je ook werkt. Dat lijkt mij moeilijk te ondervangen in de termijnen die je in de wet kunt stellen." |
Als het vaste regel is om na het derde contract de dienstbetrekking voor 3 maanden te onderbreken, zou er dus sprake kunnen zijn van misbruik van recht en/of schending van goed werkgeverschap. Maar de minister laat dit aan de rechter over.
De A-G schrijft verder:
| Quote: | | 2.6. Bouwens acht situaties waarin een werkgever structureel arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd aanbiedt met tussenpozen van meer dan drie maanden (door hem aangeduid als "klapdeurconstructie") bedenkelijk. Hij stelt dat wanneer voor zo'n constructie geen objectieve rechtvaardigingsgrond kan worden aangevoerd, de arbeidsovereenkomst heeft te gelden als aangegaan voor onbepaalde tijd. Deze opvatting heeft naar mijn indruk niet zoveel steun gekregen dat zij kan gelden als een thans in Nederland geldende rechtsovertuiging (art. 3:12 BW). Vooralsnog ziet het ernaar uit dat een werkgever zich mag richten naar hetgeen art. 7:668a lid 1 BW aangeeft als de grens, waar een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd overgaat in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Aangenomen dat sprake is van een daadwerkelijke uitdiensttreding, mag de werkgever na het verstrijken van een tijdvak van meer dan drie maanden de desbetreffende werknemer opnieuw in dienst nemen op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd. Een beroep op misbruik van recht (art. 3:13 BW) biedt slechts soelaas in uitzonderlijke gevallen. |
(In paragraaf 2.7 wordt opnieuw Bouwens aangehaald die verwijst naar de norm van het goed werkgeverschap.)
De HR gaat in dat arrest niet veel verder dan de bevestiging dat er in principe niets mis is met een onderbreking van 3 maanden om de ketenregel te ontlopen. Werknemer Simpson verliest uiteindelijk, maar onder meer door onhandig te procederen. Simpson en Greenpeace waren bij de beëindiging van het dienstverband overeengekomen na 3 maanden een nieuw dienstverband aan te gaan. Dat lijkt te impliceren dat Simpson al direct vast zat aan het nieuwe contract. In die situatie lijkt het mij uitstekend te verdedigen dat de arbeidsrelatie in feite niet is onderbroken, zodat er gelet op art. 7:668a BW sprake is van een vast dienstverband. Maar Simpson lijkt het te laat over die boeg te hebben gegooid.
edit: de HR lijkt zelfs iets verder te gaan: "dat van een ongeoorloofde ontduiking of uitholling van art. 7:668a niet reeds sprake is door het enkele feit dat werkgever en werknemer overeenkomen dat de werknemer na het verstrijken van een tussenpoos van meer dan drie maanden als bedoeld in dat artikel weer in dienst van de werkgever zal treden". In principe mogen werkgever en werknemer aan het eind van het 3e contract dus al direct overeenkomen dat na 3 maanden de werknemer weer in dienst zal treden...
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: vr 01 mei 2015 21:58 Onderwerp: |
|
|
In die Sparkoptimuszaak was de werknemer trouwens "niet akkoord" gegaan. Waarmee hij niet akkoord is gegaan is niet geheel duidelijk; de werknemer had hem m.i. geen aanbod gedaan. Maar hij heeft dus in ieder geval te kennen gegeven geen heil te zien in het idee om na 3 maanden weer in dienst te treden. Vervolgens heeft Sparkoptimus hem "laten weten dat zij hem zou houden aan het einde van de arbeidsovereenkomst per 7 april 2012 en aan het concurrentiebeding".
De werknemer is toen naar de kantonrechter gestapt. Die heeft (in kort geding) geoordeeld dat de werkgever zich ten onrechte "op de werking van art. 7:668a BW" heeft beroepen.
Hoezo heeft de werkgever een beroep gedaan op art. 7:668a BW??
Na afloop van het 3e contract is simpelweg niet verlengd. Van een poging om een 4e tijdelijk contract tot stand te brengen was overduidelijk geen sprake meer.
De werknemer had juist wél "akkoord" moeten gaan. Hij zou dan, op 8 april of zo, naar de rechter hebben kunnen stappen om een verklaring voor recht te krijgen dat hij nu een vast dienstverband had. (Of hij had vooralsnog de boel zijn gang kunnen laten gaan om pas naar de rechter te stappen met een beroep op misbruik van de ketenregel als uiteindelijk een keer zijn contract niet verlengd zou worden. Nadeel daarvan is natuurlijk de langere periode van onzekerheid.)
Door niet akkoord te gaan werd de situatie buitengewoon simpel. Maar de kantonrechter heeft ook dat miskend.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
|
|
| |
Pagina 1 van 1 |
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
