Tegenvordering in ander land; gevolgen voor procedure?

[Mrtn]

Een Frans bedrijf heeft een vordering op een nederlandse onderneming. Er volgt een rechtzaak, waarin het franse bedrijf betaling vordert (voor de nederlandse rechter en naar nederlands recht). De wederpartij verweert zich niet inhoudelijk, maar stelt slechts dat de rechter geen beslissing kan nemen, omdat er over een tegenvordering op het franse bedrijf inmiddels een procedure voor de franse rechter loopt.

Weet iemand of een dergelijk verweer kan slagen? Weet iemand of en waar in de literatuur of jurisprudentie is bepaald, dat een gelieerde procedure in een ander land tot aanhouding/uitstel/niet toewijzen van de vordering leidt?
_________________
Lex dura sed lex

[lawyer]

Misschien een beetje een late reactie, maar ik reageer toch even...

Dit heet litispendentie of connexiteit (afhankelijk van of het twee identieke dan wel soortgelijke procedures zijn); geregeld in art. 27 en verder van de EEX-verordening. Kort gezegd, als er al een zaak loopt in een ander land over (min of meer) hetzelfde onderwerp, wordt de nieuwe zaak (in dit geval de zaak in NL) op de parkeerrol geplaatst totdat in Frankrijk beslist is over de bevoegdheid van de rechter aldaar. Is de Franse rechter bevoegd, dan volgt vervolgens niet-ontvankelijkheid in Nederland.

Het kan soms ook een procestactiek zijn om te vertragen; je dagvaardt dan voor de niet-bevoegde Italiaanse rechter (of voor een andere rechter waarbij je weet dat het zelfs in een simpel incident jaren kan duren eer je vonnis hebt) en stelt zo een inhoudelijke zaak heel lang uit (de zgn. torpedo, in dit geval zelfs de Italiaanse torpedo)

[Doremi]

De vordering en de tegenvordering zijn verschillende onderwerpen, die door partijen voor een verschillende rechter zijn gebracht.

Het enkele feit dat een tegenvordering bestaat doet niet af aan het bestaan van de niet betwiste vordering. Ik neem daarom aan dat een beroep is gedaan op verrekening.

Art. 6:136 bepaalt dat de rechter een vordering ondanks een beroep van de gedaagde op verrekening kan toewijzen, indien de gegrondheid van dit verweer niet op eenvoudige wijze is vast te stellen en de vordering overigens voor toewijzing vastbaar is.

De Nederlandse rechter kan in dit geval de gegrondheid van het verweer niet vaststellen, want dat gebeurt in Frankrijk. Wat is dan logischer dan om de vordering gewoon toe te wijzen?