SIS-signalering van gezins- en familieleden van Nederlaners

Prawo

I.v.m. het komende onderzoek van de Nationale Ombudsman naar de Nederlandse praktijk bij signaleringen in het Schengen Informatie Systeem (SIS) werp ik het volgende op.
Ben benieuwd naar reacties.

Mijns inziens horen derdelanders die gezien hun relatie met een Nederlander onder het vrije verkeer binnen de EU zouden kunnen vallen (ook als van dit recht geen gebruik is gemaakt) nooit door Nederland in het SIS te worden gesignaleerd. In ieder geval nooit als er géén sprake is van een ongewenstverklaring en zo die er wel is alleen als Nederland voorafgaand aan de signalering heeft getoetst aan het Europeesrechtelijk openbare orde criterium.

De personen die dit kan betreffen staan genoemd in artikel 2 lid 2 van Richtlijn 2004/38/EG.

Dit laat uiteraard het recht op nationale signalering en ongewenstverklaring door Nederland onverlet in die gevallen waarin de Nederlandse hoofdpersoon geen gebruik heeft gemaakt van het recht op vrij verkeer.

Ik vind dit omdat anders het inreis- en verblijfsrecht ex artikel 5, 6 en 7 van Richtlijn 2004/38/EG voor de betreffende derdelander in andere lidstaten wordt gefrustreerd. Ook zal hij of zij nooit zo spoedig mogelijk een visum kunnen krijgen, want eerst zal de achtergrond van de signalering worden onderzocht.

De gronden van een SIS-signalering staan niet alleen erg summier in het SIS, maar andere lidstaten blijken het Europeesrechtelijke openbare ordecriterium onjuist toe te passen. Ik ken voorbeelden van onjuist Belgische beleid en foute rechterlijke uitspraken uit België.

Nederland dient mijns inziens de overige 26 lidstaten voor een dergelijke misstap te behoeden door op voorhand in alle gevallen waarin een dreigende schending van het recht op vrij verkeer aan de orde is zelf die toets aan te leggen en altijd van SIS-signalering af te zien als er geen ongewenstverklaring.
Is er wel een (dreigende) ongewenstverklaring dan mag van signalering geen automatisme worden gemaakt.

Een lezenswaardige uitspraak van het Europese Hof in Luxemburg in dit verband is die in de zaak van de Commissie tegen Spanje(C-503/03).