Content Syndication
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
quinty
Leeftijd: 41
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 196
|
 Geplaatst: vr 12 aug 2005 20:00 Onderwerp: |
   |
|
| spreek die lui maar aan die tekst en commentaar verzorgen........ |
|
|
|
|
 |
quinty
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 196
|
| Geplaatst: za 13 aug 2005 18:27 Onderwerp: |
|
|
Kijk eens naar onderstaande uitspraak van de HR. en dan vooral de noot van Knigge. Hij geeft toch kritiek op het artikel 344 lid 2 Sv en vraagt zich af in hoeverre het gerechtvaardigd is dat blind vertrouwen wordt gesteld in opsporingsambtenaren. Ik geef de kern van de overwegingen van de HR weer, incl de annotatie van Knigge. Als je het volledige arrest wilt hebben, moet je dat maar effe melden. Het is weer even wat lezen, maar het is mijns inziens een mooie aanvulling op de discussie en op het eerdere arrest dat ik heb aangehaald.....
| Quote: |
NJ 2004/452
--------------------------------------------------------------------------------
HOGE RAAD (STRAFKAMER)
10 februari 2004, nr. 02388/02
(Mrs. C.J.G. Bleichrodt, J.P. Balkema, A.J.A. van Dorst; A-G Jörg; m.nt. Kn)
JOL 2004, 86
EVRM art. 6 lid 3 sub d; Sv art. 264 lid 1, 288 lid 3, 315 lid 1
[Essentie] Bewezenverklaring berust op een proces-verbaal waarin de opsporingsambtenaar relateert dat hij de overtreding - loslopende hond - op heterdaad heeft geconstateerd. Verdachte ontkent en verzoekt om politieagent als getuige te dagvaarden. Dit verzoek is niet tijdig binnengekomen. Het Hof wijst het ter zitting herhaalde verzoek af omdat de noodzaak niet is gebleken. De Hoge Raad stelt voorop dat de verdachte het recht heeft de betreffende opsporingsambtenaar te (doen) ondervragen, zij het dat van hem daartoe het nodige initiatief mag worden verwacht. Verder volgt uit art. 344 lid 2 Sv dat de wetgever een bijzonder vertrouwen heeft gesteld in de betrouwbaarheid van het proces-verbaal van een opsporingsambtenaar. Een verzoek tot het horen van de opsporingsambtenaar dient dan ook behoorlijk te worden gemotiveerd. In deze zaak voldoet het niet nader toegelichte verzoek niet aan die motiveringseis. NOOT *
Noot:
1. Hoe betrouwbaar zijn verklaringen van opsporingsambtenaren? Met welke waarborgen moet het gebruik van hun processen-verbaal zijn omgeven, in het bijzonder wanneer dat proces-verbaal het enige bewijsmiddel is? Om deze vragen gaat het in deze verontrustende uitspraak, die vergaande gevolgen kan hebben voor de praktijk van de strafrechtspleging.
2. De strafzaak zelf was van geringe importantie. De verdachte zou zijn hond in strijd met de plaatselijke politieverordening hebben laten loslopen. Daarvoor werd hij tot twee keer toe op zijn nummer gezet en wel, zo mocht blijken uit de kennisgeving van bekeuring, door een ambtenaar die zelf tot nummer 787 was gereduceerd. Achter dit nummer ging, afgaande op een niet ondertekend verbaal, een zekere R. Nijboer schuil, die zichzelf als "buitengewoon opsporingsambtenaar van politie" omschreef. Wat zijn functie was, en waar hij werkzaam was, bleef in nevelen gehuld. Het cassatiemiddel dacht aan anoniem bewijs, de Hoge Raad daarentegen oordeelde het bewijsmateriaal van een buitengewone betrouwbaarheid. Daarin zag hij reden om beperkingen aan te brengen in het ondervragingsrecht.
Het gebruik van een verbalisantennummer is minder geheimzinnig dan misschien op het eerste gezicht lijkt. Dat nummer is, zo heb ik begrepen, om administratieve redenen ingevoerd. Een nummer leidt bij de verwerking van de bekeuring tot minder vergissingen dan een mogelijk onleesbare naam. Vermoedelijk is de gang van zaken geweest dat het Centraal Justitieel Incasso Bureau (CJIB) op basis van de kennisgeving van bekeuring een transactievoorstel heeft doen uitgaan, dat echter niet werd geaccepteerd. Vervolgens is de kennisgeving door het CJIB teruggestuurd, waarna de - via zijn nummer bekende - verbalisant alsnog een uitgewerkt proces-verbaal heeft opgemaakt. Ongelukkig genoeg echter vertoonde dat verbaal gebreken. Daarover zal aan het slot van deze noot een enkele opmerking worden gemaakt. Begonnen zal worden met de beperking van het ondervragingsrecht, die losstaat van de bijzonderheden van dit geval en betrekking heeft op alle gevallen waarin de verdachte een opsporingsambtenaar als getuige wenst te horen. Op dit punt is de betekenis van het arrest dus verstrekkend.
3. De verdachte was het met beide bekeuringen niet eens. Hij had schriftelijk verzocht om de verbalisant als getuige te horen, maar dat verzoek was niet tijdig gedaan (art. 263 lid 2 Sv-oud). Op de zitting herhaalde hij zijn verzoek, maar het hof oordeelde het horen van de verbalisant niet noodzakelijk (art. 315 Sv). Die afwijzing lijkt in strijd te zijn met art. 6 EVRM. Gelet op zijn herhaalde verzoeken kan immers bezwaarlijk gezegd worden dat de verdachte ondubbelzinnig afstand heeft gedaan van zijn ondervragingsrecht. Zie in het bijzonder EHRM 20 september 1993, NJ 1994, 358 (Saïdi). De Hoge Raad echter ziet dat anders. Hij erkent weliswaar dat verbaliserende opsporingsambtenaren "getuigen" zijn in de zin van art. 6 EVRM, maar meent dat deze getuigen een bijzondere status hebben die een aparte behandeling rechtvaardigt. Hij beroept zich daarbij op het nationale recht. Uit art 344 lid 2 Sv zou volgen "dat de wetgever een bijzonder vertrouwen heeft gesteld in de betrouwbaarheid" van processen-verbaal van opsporingsambtenaren. Dat zou meebrengen dat aan het "nodige initiatief" dat volgens de Hoge Raad van de verdachte mag worden verwacht, bijzondere eisen mogen worden gesteld. Van de verdachte mag worden gevergd dat hij zijn verzoek behoorlijk motiveert. Nu het daaraan in dit geval schortte, was de afwijzing van het verzoek volgens de Hoge Raad niet onbegrijpelijk.
4. De vraag is of de argumentatie deugt. Daarover straks. Eerst de vraag hoe de beslissende overweging (r.o. 3.7) moet worden gelezen. Een eerste punt van aandacht is dat wordt gesproken van een "proces-verbaal van politie". Ik neem aan dat hier geen beperking is bedoeld en dat de gestelde motiveringseis betrekking heeft op elk proces-verbaal van een opsporingsambtenaar, en dus niet alleen op dat van een opsporingsambtenaar die werkzaam is bij de politie. Art. 344 lid 2 Sv maakt op dit punt immers ook geen onderscheid. Een tweede punt is dat wordt gesproken van een verklaring van een verbalisant "omtrent hetgeen deze zelf heeft waargenomen en ondervonden". Op het eerste gezicht wordt daarmee een beperking aangebracht: het gestelde heeft alleen betrekking op wat de verbalisant zelf (hoogst persoonlijk) heeft waargenomen, en dus niet op de in het proces-verbaal opgenomen verklaringen van anderen. Dat zou betekenen dat de verdachte zijn verzoek niet behoeft te motiveren als hij de verbalisant wenst te horen over diens - mogelijk incorrecte - weergave van de verklaring van een ooggetuige. De moeilijkheid is echter dat ook die weergave volgens het bekende de auditu-arrest (HR 20 december 1926, NJ 1927, 85) een verklaring is omtrent hetgeen de verbalisant zelf heeft waargenomen. Daar komt bij dat het gemaakte onderscheid in de praktijk moeilijk zal zijn te hanteren en bovendien goede grond lijkt te missen. Het meest waarschijnlijke lijkt mij daarom dat de bijzondere motiveringseis steeds geldt als de verdachte een verbalisant wenst te horen, dus ongeacht het onderdeel van het proces-verbaal waarop zijn verzoek betrekking heeft.
Het derde punt is van groter belang. De Hoge Raad overweegt dat van de verdachte niet alleen mag worden gevergd dat hij tijdig gebruik maakt van de mogelijkheden die de wet hem biedt, maar ook dat hij zijn verzoek behoorlijk motiveert. Misschien moet men deze overweging lezen in het licht van de casus: nu de verdachte niet tijdig gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid die art. 263 Sv biedt, mag van hem verwacht worden dat hij zijn pas op de zitting gedane verzoek deugdelijk onderbouwt. Dat staat er echter niet. Er moet dus ernstig rekening worden gehouden met de mogelijkheid dat de bijzondere motiveringseis ook betrekking heeft op verzoeken die (tijdig) ex art. 263 Sv zijn gedaan. Misschien echter zal het bij de nadere uitwerking van die eis verschil maken of het verzoek op art. 315 Sv dan wel op art. 263 Sv is gebaseerd.
Dat brengt mij op het vierde en laatste punt. Wanneer is het verzoek behoorlijk gemotiveerd? Leidt het ontbreken van een motivering steeds tot afwijzing? Het is op zich niet nieuw dat de Hoge Raad bij de beoordeling van de begrijpelijkheid van een afwijzing de motivering van het verzoek - of het ontbreken daarvan - betrekt. Zie bijv. HR 13 oktober 1992, NJ 1993, 223. De aangevoerde redenen vormen dus al geruime tijd een belangrijke factor bij de beoordeling van het verzoek. Het nieuwe van dit arrest lijkt te zijn dat de motiveringseis wordt verzelfstandigd: van de verdachte wordt steeds gevergd dat hij een verzoek om een verbalisant te horen, motiveert. De vraag daarbij is wat een verdachte nog moet aanvoeren als zijn belang bij het horen van de verbalisant evident is, bijvoorbeeld als hij - zoals in casu - ontkent en de verbalisant de enige witness against him is. Moet de verdachte dan redenen opgeven die de presumptie van betrouwbaarheid die de Hoge Raad in art. 344 lid 2 Sv leest, ondergraven? Geldt dat ook als het verzoek ex art. 263 Sv is gedaan? Mag dan, enkel omdat een motivering ontbreekt, worden aangenomen dat de verdachte door het niet oproepen van de verbalisant redelijkerwijs niet in zijn verdediging wordt geschaad?
Mijn conclusie is dat het arrest op een aantal punten onduidelijk is. Afgewacht zal moeten worden hoever de Hoge Raad op de thans ingeslagen weg zal wensen voort te gaan.
5. Bij de argumentatie van de Hoge Raad kunnen vraagtekens worden geplaatst. In de eerste plaats is de vraag of het Europese Hof erg onder de indruk zal zijn van het aan de nationale wet ontleende argument. Met het bijna blinde vertrouwen dat in opsporingsambtenaren wordt gesteld, is Nederland in Straatsburg eerder lelijk op de koffie gekomen. Zie het Van Mechelen-arrest (EHRM 23 april 1997, NJ 1997, 635). In de tweede plaats is de vraag of het argument zelf klopt. Volgens Melai (aant. 5 op art. 344, met verwijzing naar E. Polak, TvS 1927, p. 151 e.v.; vergelijk J. Hielkema, Tijdschrift voor Politie 1991, p. 351 e.v.) vindt art. 344 lid 2 Sv zijn grond in utiliteitsoverwegingen. De wetshandhaving zou, in het bijzonder als het gaat om eenvoudige politie-overtredingen, ernstig worden belemmerd als strak aan de regel unus testis, nullus testis zou worden vastgehouden. Voorkomen moest worden dat de opsporingsambtenaar in de vele gevallen waarin het zijn woord is tegenover dat van de verdachte, met lege handen staat als hij een overtreding constateert. Art. 344 lid 2 Sv is zo gezien dus het produkt van een rechtspolitieke afweging. Ten behoeve van de wetshandhaving wordt met een met minder waarborgen omklede rechtsgang genoegen genomen. Die afweging is niet onaanvaardbaar, mits er voldoende, compenserende, waarborgen overblijven. Erg veel heeft het recht de verdachte op dit punt overigens niet te bieden. De belangrijkste waarborg wordt gevormd door zijn recht om de opsporingsambtenaar op de terechtzitting te ondervragen. Compensatie zou daarbij gevonden kunnen worden in een alerte rechter, die zo nodig ambtshalve de verbalisant oproept als blijkt dat de verdachte diens verklaring betwist. Dat klemt te meer in gevallen als de onderhavige, waarin de verdachte het zonder raadsman moet stellen. De Hoge Raad evenwel ziet voor het bewaken van de waarborgen geen aanleiding. Integendeel, in het feit dat de verdachte door art. 344 lid 2 Sv al op een bijna hopeloze achterstand is gezet, vindt hij reden om hem ook nog zijn laatste wapen uit handen te slaan. Ik kan dat eerlijk gezegd niet volgen.
6. Niet betoogd wil zijn dat de Nederlandse opsporingsambtenaar niet integer is. In het algemeen is dat zeker het geval. Maar dat alle opsporingsambtenaren onder alle omstandigheden volstrekt onkreukbaar zijn, dat leert de ervaring niet. Belangrijker nog is dat integriteit niet een eigenschap is die de Nederlandse opsporingsambtenaar dankzij Gods goedertierentijd eenvoudig is aangeboren. Voor zover de Nederlandse politie integer is, is dat voor een belangrijk deel te danken aan het feit dat zij functioneert binnen een rechtssysteem dat waarborgen biedt tegen machtsmisbruik. Tot die waarborgen behoort dat de opsporingsambtenaar ter terechtzitting aan een indringende ondervraging kan worden onderworpen. Door dit arrest dreigt de bekeuringen uitdelende opsporingsambtenaar boven controle en kritiek te worden verheven. Vanuit rechtsstatelijk perspectief bezien is dat een zorgelijke zaak.
7. Hoewel de Hoge Raad dat niet met zoveel woorden zegt, neem ik aan dat de geponeerde presumptie van betrouwbaarheid alleen betrekking heeft op processen-verbaal die door daartoe bevoegde opsporingsambtenaren zijn opgemaakt. Gelet op de verstrekkende consequenties van die presumptie in gevallen waarin het relaas van de verbalisant het enige bewijsmiddel is, zou men verwachten dat dan in elk geval de bevoegdheid tot verbaliseren boven twijfel moet zijn verheven. Ook op dit punt echter stelt het arrest teleur. Op grond van een niet ondertekend geschrift mag van de Hoge Raad worden aangenomen dat de verbalisant opsporingsambtenaar is. Voorts is niet voldaan aan het bepaalde in art. 27 van het Besluit buitengewoon opsporingsambtenaar, op grond waarvan een buitengewoon opsporingsambtenaar zijn standplaats en het nummer van de akte van beëdiging in zijn proces-verbaal moet vermelden. Het doel van dit voorschrift is, zo blijkt uit de toelichting op het Besluit, "naderhand te kunnen traceren of een proces-verbaal bevoegdelijk is opgemaakt". Nu heeft de Hoge Raad in HR 21 maart 2001, NJ 2001, 439 beslist dat het hier slechts gaat om een interne instructienorm, zodat de niet-naleving van het voorschrift niet de conclusie wettigt dat van een proces-verbaal in de zin van art. 344 lid 1 sub 2e Sv geen sprake is. Met die beslissing valt te leven, mits wordt vastgehouden aan eerdere jurisprudentie waarin is bepaald dat de bevoegdheid tot het opmaken van proces-verbaal uit het vonnis of arrest moet blijken. Zie o.m. HR 28 mei 1963, NJ 1963, 418 en HR 8 februari 1977, NJ 1978, 4. In casu biedt het arrest geen enkel aanknopingspunt om te traceren tot welke feiten de opsporingsbevoegdheid van de verbalisant zich uitstrekte. Zelfs over de standplaats tasten we in het duister. Waar vindt het vertrouwen dat het allemaal wel goed zit, nog een grens?
Kn
|
|
|
|
|
|
|
Michèle
Moderator
Leeftijd: 42
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): EUR
Berichten: 3307
|
| Geplaatst: zo 14 aug 2005 1:21 Onderwerp: |
|
|
| Deefke schreef: | Wat ik zeggen wil is: een opsporingsambtenaar moet zijn of haar proces - verbaal laten berusten op de werkelijke feiten. Indien anders het geval is dan kan verdachte de opsporingsambtenaar op de terrechtzitting laten oproepen als getuige en moet de opsporingsambtenaar de waarheid vertellen.
|
Beetje naïef... dat de heren agenten dat zouden moeten wil toch niet zeggen dat ze het ook doen?
Er zitten ook machtswellustelingen en egotrippers tussen, en jokkebrokken die misschien niet helemaal onder deze zware categorieën vallen maar toch niet de (hele) waarheid vertellen.
_________________
www.breiwinkeltje.nl
 |
|
|
|
|
|
isolde
Leeftijd: 40
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): HvU
Berichten: 9
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 0:38 Onderwerp: |
|
|
Daar ben ik het idd helemaal mee eens. Halve waarheden, daar gaat het in deze zaak ook om. De verdachte heeft een fout gemaakt door een politieagent van achteren vast te pakken waardoor zij schrok en is gevallen. Maar dat zij er nu wurging van maakt zonder enig bewijs en zelf tegenbewijs van getuigen.
Ik ben geen expert in Strafrecht, laat staan in Recht alleen. Maar dat dit 'zomaar' in Nederland kan gebeuren...
| Quote: | Beetje naïef... dat de heren agenten dat zouden moeten wil toch niet zeggen dat ze het ook doen?
Er zitten ook machtswellustelingen en egotrippers tussen, en jokkebrokken die misschien niet helemaal onder deze zware categorieën vallen maar toch niet de (hele) waarheid vertellen. |
|
|
|
|
|
|
Arno
Leeftijd: 40
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): UL
Berichten: 81
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 14:16 Onderwerp: |
|
|
| Michèle schreef: |
Beetje naïef... dat de heren agenten dat zouden moeten wil toch niet zeggen dat ze het ook doen?
|
Maar het eind is zoek als agenten bij voorbaat niet meer dan een burger worden geloofd. Het is fictio juris: alhoewel het niet in elk concreet geval gerechtvaardigd is (zoals jij al aangaf), is het een juridische noodzakelijkheid om in abstracto aan verklaringen van agenten meer waarde te hechten.
Maar ik denk niet dat onder de omstandigheden van dit geval de verklaring van de agent overtuigend zal worden geacht door de rechter. |
|
|
|
|
|
Eva
Leeftijd: 42
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Berichten: 1289
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 14:34 Onderwerp: |
|
|
| En is het niet zo dat agenten bij hun intreding ook iets van een eed moeten afleggen ofzo? Of iniedergeval iets waaruit een soort waarborg moet blijken dat een politie-agent te vertrouwen is en geen loopje neemt met de waarheid en dat daardoor dus ook een p-v van een agent als enig bewijsmiddel kan gelden, uit hoofde van hun beroep. |
|
|
|
|
|
quinty
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 196
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 15:18 Onderwerp: |
|
|
Ja maar dat laat uiteraard onverlet dat opsporingsambtenaren ook buiten hun boekje gaan en dat feit neemt ook niet weg dat we om die reden maar blind moeten vertrouwen op wat zij neerleggen in een pv!! Nogmaals verwijs ik naar bovenstaand arrest van de HR en metname de noot van Knigge die ook niet vol van vertrouwen is.......
| Quote: |
Met het bijna blinde vertrouwen dat in opsporingsambtenaren wordt gesteld, is Nederland in Straatsburg eerder lelijk op de koffie gekomen. Zie het Van Mechelen-arrest (EHRM 23 april 1997, NJ 1997, 635). In de tweede plaats is de vraag of het argument zelf klopt. Volgens Melai (aant. 5 op art. 344, met verwijzing naar E. Polak, TvS 1927, p. 151 e.v.; vergelijk J. Hielkema, Tijdschrift voor Politie 1991, p. 351 e.v.) vindt art. 344 lid 2 Sv zijn grond in utiliteitsoverwegingen. De wetshandhaving zou, in het bijzonder als het gaat om eenvoudige politie-overtredingen, ernstig worden belemmerd als strak aan de regel unus testis, nullus testis zou worden vastgehouden. Voorkomen moest worden dat de opsporingsambtenaar in de vele gevallen waarin het zijn woord is tegenover dat van de verdachte, met lege handen staat als hij een overtreding constateert. Art. 344 lid 2 Sv is zo gezien dus het produkt van een rechtspolitieke afweging |
|
|
|
|
|
|
isolde
Leeftijd: 40
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): HvU
Berichten: 9
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 17:10 Onderwerp: |
|
|
Hallo,
Misschien een domme vraag , maar heeft iemand een idee wat voor straf de desbetreffende verdachte zou kunnen verwachten in een zaak als deze? (zaak komt 18 aug voor de politierechter te Utrecht)
Zie 1e bericht in dit onderwerp van mij met omschrijving.
(Heb geprobeerd het BOS-polaris systeem te downloaden, maar dat werkt niet op mijn pc helaas) |
|
|
|
|
|
quinty
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 196
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 18:39 Onderwerp: |
|
|
| Quote: |
Indien de politie beweert dat verdachte hem/haar heeft proberen bij de keel te grijpen/keel dicht te knijpen (poging tot doodslag) en er zijn:
1) geen andere getuigen die dit hebben gezien/kunnen bevestigen
2) geen verwondingen, de desbetreffende agent is niet (nooit) naar een arts gegaan maar verder met haar werk
3) de verdachte en zijn vriend die erbij was beweren dat er niet naar de keel is gegrepen maar om de schouder van de agent
4) de verdrachte heeft geen strafblad etc.
|
Ooh, dat is wel interessant opzich dat de zaak op 18 aug dient in Utrecht. Maar het is geen domme vraag hoor......vragen zijn over het algemeen niet dom.
Ik vraag me overigens af of hier een poging tot doodslag bewezen kan worden verklaard........staat er nog meer op de tenlastelegging, weet je dat????? misschien mishandeling ofzo (subsidiair)?? moet je wel even melden anders, want dan kan ik voor dat feit even in Bos/Polaris kijken. OVerigens voor (poging) doodslag biedt Polaris geen uitkomst!!
Maar ik denk dat hier een taakstraf (werkstraf) van een bepaald aantal uur in de rede ligt....het is uiteraard voorbehouden aan de rechter hoeveel uren dat zal worden. De zaak dient voor de politierechter begrijp ik dus dat geeft opzich al aan dat het om een eenvoudige zaak gaat. DAt neemt niet weg dat een redelijke straf kan worden opgelegd, de pr kan straffen tot een jaar opleggen....Maar in dit geval zou het bijv ook kunnen dat er een voorwaardelijke gevangenisstraf in combinatie met een taakstraf wordt opgelegd. Het voorwaardelijk deel dient dan als "stok achter de deur" met bijv een proeftijd van 2 jaar. Maar ik verwacht geen al te hoge straf hoor, immers zoals je al zei, heeft deze verdachte verder geen documentatie en dat speelt zeker een rol in de strafmaat!!!
Maar dan krijgen wij allen op de 18e dus een antwoord op de vraag of hier het pv van de opsporingsamtenaar voldoende bewijs is en of de rechter overtuigd kan worden!! Dat is opzich wel interessant....Hoe laat dient de zaak donderdag trouwens want ik ben waarschijnlijk wel in Utrecht, kan ik de zaak meteen effe bijwonen vind ik wel leuk!!!!!!
Wil je dat even laten weten?? En als je nog andere vragen hebt, stel ze gewoon!!!! |
|
|
|
|
|
Eva
Leeftijd: 42
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Berichten: 1289
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 20:04 Onderwerp: |
|
|
quinty schreef:
| Quote: | | Ja maar dat laat uiteraard onverlet dat opsporingsambtenaren ook buiten hun boekje gaan en dat feit neemt ook niet weg dat we om die reden maar blind moeten vertrouwen op wat zij neerleggen in een pv!! |
Uiteraard. Ik bedoelde er alleen mee te zeggen dat er dus wel enigszins een reden voor is dat p-v van politieagenten geacht worden juist te zijn. Juist uit hoofde van hun functie.
Om verder op de strafmaat terug te komen. Het lijkt me niet dat in deze zaak poging tot doodslag ten laste wordt gelegd aangezien daar een strafmaximum van 10 jaar op staat. Voor de politierechter komen alleen gevallen met een strafmaximum van 1 jaar. Dus er zal zeker iets anders, iets minder ernstigs dus, ten laste zijn gelegd.
Er zal dus wel waarschijnlijk iets van een werkstraf en/of boete worden opgelegd.
Verder kan ik nu al bijna met zekerheid zeggen dat de politierechter het p-v gewoon zal volgen en als waarheid zal aannemen aangezien het bewijs bij de politierechter een nogal ondergeschikte rol speelt. Met andere woorden, de politierechter legt al vrij snel een straf op zonder daar ontzettend hoge eisen van het bewijs bij te stellen, dus een enkel p-v zal al snel genoeg zijn. |
|
|
|
|
|
quinty
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 196
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 20:33 Onderwerp: |
|
|
| Quote: |
Om verder op de strafmaat terug te komen. Het lijkt me niet dat in deze zaak poging tot doodslag ten laste wordt gelegd aangezien daar een strafmaximum van 10 jaar op staat. Voor de politierechter komen alleen gevallen met een strafmaximum van 1 jaar. Dus er zal zeker iets anders, iets minder ernstigs dus, ten laste zijn gelegd
|
Dit is toch echt onjuist wat je zegt!! De politierechter behandelt bijv ook mishandelingen, oplichtingen, openlijke geweldplegingen, drugszaken (kleine), diefstallen en daar staat ook een maximum van meer dan 1 jaar op. Wat jij denk ik (en hopelijk) bedoelt te zeggen is dat de plr maximaal 1 jaar kan opleggen!!!zie hiervoor ook art 369 lid 1 Sv, en de doorverwijsplicht is in het tweede lid neergelegd.
het zal idd onwaarschijnlijk zijn dat er poging doodslag tenlaste is gelegd, anders zou de zaak wel voor de meervoudige kamer dienen. Dus zitten we nog steeds met de vraag wat er op de dagvaarding staat.....Het zal waarschijnlijk wel om mishandeling gaan....Bos/Polaris spreekt van een boete van 230 euro, ervan uitgaande dat er geen letsel is en geen schade......in het ergste geval 300 euro!!! |
|
|
|
|
|
abraxes
Leeftijd: 43
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): OU
Berichten: 1624
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 21:36 Onderwerp: |
|
|
| Quote: | | Ik vraag me overigens af of hier een poging tot doodslag bewezen kan worden verklaard........staat er nog meer op de tenlastelegging, weet je dat????? |
Inderdaad waarom gissen naar wat al in de tenlastelegging staat. Misschien wederspannigheid art 180 wvsr? |
|
|
|
|
|
Eva
Leeftijd: 42
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Berichten: 1289
|
| Geplaatst: ma 15 aug 2005 23:50 Onderwerp: |
|
|
@quinty: Inderdaad dat bedoel ik te zeggen, beetje onduidelijk van me.
Ik bedoel dus dat een zaak nooit bij de politierechter aanhangig gemaakt zal worden als de tll poging tot doodslag is. Dat zou vrij stom zijn van de OvJ.
Het zal inderdaad wel iets van wederspannigheid zijn, en dat is, als ik het verhaal zo lees, ook wel echt gebeurd. Dus dat verhaal dat de agent alles aan het verzinnen is enzo dat weet ik nog net zo niet.
Hoe kom je er precies bij dat die agent beweert dat het een poging tot doodslag is geweest?? |
|
|
|
|
|
quinty
Leeftijd: 41
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UU
Berichten: 196
|
| Geplaatst: di 16 aug 2005 0:34 Onderwerp: |
|
|
nou eh.....dat is wat in het verhaal van Isolde stond.... Heb ik niet zelf bedacht hoor  |
|
|
|
|
|
isolde
Leeftijd: 40
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): HvU
Berichten: 9
|
| Geplaatst: di 16 aug 2005 12:18 Onderwerp: |
|
|
Oke, voor de duidelijkheid:
Primair: poging tot doodslag
Subsidiar(?): poging tot mishandeling
Het is raar genoeg toch echt waar dat er op de dagvaarding poging tot doodslag staat. Dit is werkelijk de aanklacht van de politie geworden.
De verdachte heeft nogmaals een politieagente van achteren weggetrokken waardoor zij is gevallen. Bij het wegtrekken is zijn arm dicht bij haar nek gekomen waardoor die politieagente dit;
1) of ervaarde als een poging haar te wurgen... dit is niet gebeurd want de bedoeling was haar weg te trekken. Dit heeft bij elkaar zo'n ca. 4/5 sec. geduurd. Ze kon wel omkijken om de verdachte te herkennen, zo staat in het pv.
2) of enorm is geschrokken, boos/gefrustreerd raakte (ect.) en ze heeft in eerste instantie alleen verklaard 'aangevallen' te zijn, later is dit samen met haar collega agent veranderd in een poging tot wurgen = poging tot doodslag.
De politie heeft aan de verdachte verklaard: 'wij gaan het jou nog erg moeilijk maken jochie', 'we zijn het gedoe met jullie buitenlanders meer dan zat'
(de verdachte heeft een half Indonesische achtergrond, is dus licht getint)
Verder:
a) de politieagente is niet gewond, zij verklaard in de pv niet naar een arts te zijn gegaan omdat zij pas sinds kort in Utrecht woont en nog geen huisarts heeft.
(is er bij zo'n zware aanklacht dan geen standaard procedure om ten alle tijden een arts naar de 'verwondingen' te laten kijken)
b) die zelfde nacht zijn de ouders van een vriend van de verdachte op het politiebureau gekomen. Daar moesten ook zij een verklaring afleggen.
Zij zouden volgens de politie hebben verklaard dat de verdachte geweldadig was en dat ze hier niet over verbaast waren.
- Na contact met de ouders blijkt dat ze dit ABSOLUUT niet hebben verklaard, inmiddels is de werkelijke verklaring van die ouders terecht bij de advocaat en de OvJ.
Ik kan zo nog een aantal vage 'verdraaingen' in deze dubieuze zaak opnoemen.
Nogmaals, de verdachte is nog nooit met justitie/politie in aanraking gekomen, hij begint (als alles goedkomt) in september aan de HvA.
De reclassering heeft een positief rapport over hem uitgebracht.
Goed, de zaak komt dus a.s. donderdag voor de politierechter in Utrecht.
Indien meer info gewenst, hoor ik dat!
IIG bedankt voor jullie reacties en info.
Groetjes, Isolde |
|
|
|
|
|
|
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
