Content Syndication
|
|
|
|
|
|
  |
Pagina 1 van 1 |
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
Rebekka
Leeftijd: 45
Geslacht: 
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): RUN
Berichten: 4
|
 Geplaatst: zo 06 jan 2008 12:41 Onderwerp: Dispositievereiste |
   |
|
De term dispositievereiste is me nog niet helemaal duidelijk.
Kan iemand me dit uitleggen? Alvast bedankt. |
|
|
|
|
 |
tikSimone
Leeftijd: 58
Geslacht:
Sterrenbeeld: 
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 12:44 Onderwerp: |
|
|
Hihi, dat probleem had ik ook een paar dagen geleden. 
Dispositievereiste is: aannemelijk maken dat op basis van opgewekte vertrouwen ook feitelijk is gehandeld en werkelijk schade is geleden.
Heb jij ook het arrest Voetpad Bergen? Want ik begrijp écht niet hoe het daar zo ingekomen is. Wat hadden die mensen dan moeten doen of nalaten? zij wilden alleen maar dat de situatie bleef zoals hij was.
Voor wie iets over die zaak wil weten, hier wat ik er over opgeschreven heb:
| Quote: | Voor geldig beroep op vertrouwensbeginsel geldt dispositievereiste. (Daar wordt in de jurisprudentie en literatuur overigens verschillend over gedacht, aldus noot).
Dispositievereiste is: aannemelijk maken dat op basis van opgewekte vertrouwen ook feitelijk is gehandeld en werkelijk schade is geleden.
Casus: bezwaar tegen onttrekking voetpad aan het verkeer. B&W schrijven brief dat alleen tot onttrekking zal worden overgegaan als alle belanghebbenden accoord gaan met verkoop, maar uiteindelijk volgt toch wel besluit door Raad, ondanks bezwaar. |
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
|
|
|
|
cia76
Leeftijd: 88
Geslacht: 
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Studieomgeving (MA): UvA
Berichten: 1828
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 15:43 Onderwerp: |
|
|
Ik heb dat arrest opgezocht en kom tot de conclusie dat ten aanzien van het dispositievereiste overweging 2.2 van belang is.
| Quote: |
2.2. Het betoog van appellanten dat de rechtbank heeft miskend dat met de brief van 27 maart 2000 van het college aan wijlen de heer Van Soest bij hen het vertrouwen is gewekt dat het voetpad niet aan de openbaarheid zou worden onttrokken, slaagt niet. Onweersproken is dat de brief bij de door de raad verrichte belangenafweging is betrokken, zij het dat deze niet het gewicht heeft gekregen dat appellanten eraan gehecht wilden zien. Zoals de rechtbank met recht heeft overwogen, is gesteld noch gebleken dat appellanten op grond van het door hen gestelde vertrouwen iets hebben gedaan of nagelaten, wat niet zou zijn gedaan of nagelaten, indien dat vertrouwen niet zou hebben bestaan.
|
Dus het vertrouwensbeginsel kon niet worden ingeroepen omdat ze niet iets hebben gedaan of nagelaten wat niet zou zijn gedaan of nagelaten indien dat vertrouwen niet zou hebben bestaan. Met andere woorden: appelanten voldoen niet aan het dispositievereiste.
Tot zover duidelijk toch?
Als jouw vraag is wat het is dat ze gedaan of nagelaten hadden kunnen hebben tja, dan moeten we wat fantasie gebruiken, maar dat ze niet voldoen aan het dispositievereiste staat vast.
Maar even wat fantasie: als op basis van het opgewekte vertrouwen bewoners een pad dat grenst aan het bestaande voetbad opnieuw hadden betegeld (terwijl dus achteraf blijkt dat het voetpad waarop dat pad uitkomt wegvalt) of juist een ander pad dat aangrenst op een deel van het voetpad dat niet wegvalt hadden weggehaald omdat ze dachten dat dat ene voetpad in stand zou blijven of bijvoorbeeld nagelaten om een nieuw pad aan te leggen naar een gedeelte van het voetpad dat nog wel bleef bestaan en in plaats daarvan op een andere (achteraf verkeerde) wijze onderhoud hadden gepleegd aan de bestaande paden...... of iets in die geest. |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 16:18 Onderwerp: |
|
|
De vraag n.a.v. die uitspraak (AB 2003, 265) lijkt me vooral of het voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel wel nodig was om te voldoen aan het dispositievereiste. Meestal wordt het dispositievereiste slechts als een factor en niet als een noodzakelijke voorwaarde beschouwd. De bedoeling van het stellen van de eis zal in ieder geval niet zijn dat bewoners zo snel mogelijk gaan disponeren alleen maar om later indien nodig een geslaagd beroep te kunnen doen. In andere situaties (en misschien ook wel in deze) zouden de bewoners dan juist op eigen risico handelen omdat ze hadden kunnen voorzien dat er in een bepaalde richting zou kunnen worden besloten.
In ieder geval toont de uitspraak nog eens extra aan dat een beroep op het vertrouwensbeginsel in de speeltoesteldraad geen kans maakt.
Dat in Voetpad Bergen de toezegging afkomstig was van het college van B&W, terwijl het de gemeenteraad was die besloot, lijkt (afgaande op de noot onder 1) niet beslissend te zijn geweest omdat het college blijkbaar de bevoegdheid had om het verzoek tot onttrekking niet aan de raad voor te leggen. Dus de toezegging lijkt door een bevoegd orgaan te zijn gedaan. (Ik vind het wel wat curieus, maar de Afdeling zegt er verder niets over.)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
cia76
Leeftijd: 88
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Studieomgeving (MA): UvA
Berichten: 1828
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 16:45 Onderwerp: |
|
|
| bona fides schreef: | | De vraag n.a.v. die uitspraak (AB 2003, 265) lijkt me vooral of het voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel wel nodig was om te voldoen aan het dispositievereiste. Meestal wordt het dispositievereiste slechts als een factor en niet als een noodzakelijke voorwaarde beschouwd. |
Da's toch eigenlijk wel jammer, al die onvoorspelbaarheid.
| Quote: | | De bedoeling van het stellen van de eis zal in ieder geval niet zijn dat bewoners zo snel mogelijk gaan disponeren alleen maar om later indien nodig een geslaagd beroep te kunnen doen. |
Dat lijkt mij ook zeer logisch 
| Quote: |
In andere situaties (en misschien ook wel in deze) zouden de bewoners dan juist op eigen risico handelen omdat ze hadden kunnen voorzien dat er in een bepaalde richting zou kunnen worden besloten. |
Ja weer die onvoorspelbaarheid. Ik denk dat het dan op een beoordeling aan zou moeten komen die in gaat op de goede trouw. Dus vertrouwden die bewoners dan daadwerkelijk op die brief of was het ze enkel te doen om aan latere criteria voor een geslaag te beroep te voldoen zou dan m.i. de vraag moeten zijn.
| Quote: |
Dat in Voetpad Bergen de toezegging afkomstig was van het college van B&W, terwijl het de gemeenteraad was die besloot, lijkt (afgaande op de noot onder 1) niet beslissend te zijn geweest omdat het college blijkbaar de bevoegdheid had om het verzoek tot onttrekking niet aan de raad voor te leggen. Dus de toezegging lijkt door een bevoegd orgaan te zijn gedaan. (Ik vind het wel wat curieus, maar de Afdeling zegt er verder niets over.) |
Wat bedoel je met "afgaande op de noot onder 1"? Ik zie niet zo'n noot in dat arrest. Ik heb hem opgezocht op rechtspraak.
Ik kan me voorstellen dat in deze zaak de rechter heeft gedacht dat enkel op basis van zo'n brief het vertrouwen is gewekt om er zo veel mogelijk aan te doen om dat er zo min mogelijk bezwaren ontstaan. Dat de gemeente dit ongelukkig heeft geformuleerd is een reden om te bezien of er dan misschien gehandeld is op basis van deze ongelukkige formulering, oftewel: is voldaan aan het dispositievereiste. De rechter vindt dat in deze casus kennelijk van belang. Waarom hij dat van belang vindt kan zijn omdat hij anders zou overwegen het beroep toe te wijzen maar het kan ook zijn dat hij anders zou overwegen om schade toe te kennen en sowieso het beroep voor het overige niet toe zou wijzen. Maar ja dat is maar achteraf raden en verklaren, laat staan vooraf voorspellen wat de uitspraak zou zijn... |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 17:19 Onderwerp: |
|
|
| cia76 schreef: | | Wat bedoel je met "afgaande op de noot onder 1"? Ik zie niet zo'n noot in dat arrest. Ik heb hem opgezocht op rechtspraak. |
AB 2003, 265 op Kluwer Plaza.
| Quote: | | Ik kan me voorstellen dat in deze zaak de rechter heeft gedacht dat enkel op basis van zo'n brief het vertrouwen is gewekt om er zo veel mogelijk aan te doen om dat er zo min mogelijk bezwaren ontstaan. Dat de gemeente dit ongelukkig heeft geformuleerd is een reden om te bezien of er dan misschien gehandeld is op basis van deze ongelukkige formulering, oftewel: is voldaan aan het dispositievereiste. De rechter vindt dat in deze casus kennelijk van belang. Waarom hij dat van belang vindt kan zijn omdat hij anders zou overwegen het beroep toe te wijzen maar het kan ook zijn dat hij anders zou overwegen om schade toe te kennen en sowieso het beroep voor het overige niet toe zou wijzen. Maar ja dat is maar achteraf raden en verklaren, laat staan vooraf voorspellen wat de uitspraak zou zijn... |
Het toewijzen van schade (als er wel sprake zou zijn van dispositieschade) ligt hier niet direct voor de hand. Als de rechter zou hebben geoordeeld dat het vertrouwen had moeten worden gehonoreerd, dan had de rechter het besluit van de gemeenteraad moeten vernietigen (en is er vooralsnog geen schade). Als de rechter echter toch zou hebben geoordeeld dat het besluit rechtmatig was, dan is er geen sprake van een onrechtmatige daad, dus hoeft er ook geen schade vergoed te worden.
In theorie is in het laatste geval schadevergoeding wegens rechtmatige overheidsdaad nog mogelijk, maar dat zou in ieder geval al afstuiten op het feit dat zou zijn gehandeld terwijl het besluit om het voetpad te onttrekken al voorzienbaar was. Verder zou de rechter in deze procedure zo'n vergoeding sowieso niet kunnen toewijzen; de belanghebbenden zouden eerst een zelfstandig schadebesluit moeten uitlokken.
Maar goed, of voldaan is aan het dispositievereiste was dus van belang voor de rechtmatigheidsvraag. Ik vind er toch iets niet in kloppen, om een reden die ik al heb aangegeven maar die ik nu iets verder wil uitwerken. Of aan de brief van de gemeenteraad vertrouwen kan worden ontleend, daar kun je lang over twisten. Maar het antwoord lijkt mij "ja, in ieder geval een beetje" of "nee, helemaal niet".
Als het antwoord "ja, in ieder geval een beetje" is, dan zou de rechter m.i. nader hebben moeten beargumenteren waarom het vertrouwen in casu niet hoefde te worden gehonoreerd.
Als het antwoord "nee, helemaal niet" is, dan zou handelen op basis van de brief in mijn ogen geheel op eigen risico moeten zijn. De mogelijkheid van onttrekking was door die brief immers duidelijk voorzienbaar geworden, en aan de brief mag je nu eenmaal helemaal geen vertrouwen ontlenen (volgens de aanname) dat er niet tot onttrekking zou worden besloten. Dispositie op eigen risico kan geen vertrouwen doen ontstaan.
De RvS laat echter duidelijk merken dat dispositie van belang is voor de vraag of er honoreerbaar vertrouwen was. De Raad zit dus niet op de lijn "nee, helemaal niet". Maar andersom beargumenteert de Raad in het geheel niet waarom er zonder dispositie geen honoreerbaar vertrouwen is. De Raad zit dus ook niet op de lijn "ja, in ieder geval een beetje".
Een derde mogelijkheid zie ik echter niet.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
cia76
Leeftijd: 88
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): UvA
Studieomgeving (MA): UvA
Berichten: 1828
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 18:26 Onderwerp: |
|
|
| bona fides schreef: |
De RvS laat echter duidelijk merken dat dispositie van belang is voor de vraag of er honoreerbaar vertrouwen was. De Raad zit dus niet op de lijn "nee, helemaal niet". Maar andersom beargumenteert de Raad in het geheel niet waarom er zonder dispositie geen honoreerbaar vertrouwen is. De Raad zit dus ook niet op de lijn "ja, in ieder geval een beetje".
Een derde mogelijkheid zie ik echter niet. |
Een derde mogelijkheid: "Er zou wel eens een gerechtvaardigd vertrouwen kunnen zijn opgewekt". Door vervolgens te constateren dat er niet aan het dispositievereiste is voldaan is er niet genoeg grond om aan te nemen dat dit zo is.
Wat dacht je daarvan?
Overigens wat je zegt over schadevergoeding daar zat ik eigenlijk ook al een beetje mee in mijn achterhoofd.
| bonafides schreef: |
Het toewijzen van schade (als er wel sprake zou zijn van dispositieschade) ligt hier niet direct voor de hand. Als de rechter zou hebben geoordeeld dat het vertrouwen had moeten worden gehonoreerd, dan had de rechter het besluit van de gemeenteraad moeten vernietigen (en is er vooralsnog geen schade). Als de rechter echter toch zou hebben geoordeeld dat het besluit rechtmatig was, dan is er geen sprake van een onrechtmatige daad, dus hoeft er ook geen schade vergoed te worden. |
Maar de maatstaven of een gerechtvaardigd vertrouwen is opgewekt hoeft denk ik minder hard te zijn om te oordelen dat er sprake is van een onrechtmatige (overheids)daad. Hier hoeft dan niet per definitie sprake te zijn van een geslaagd beroep tegen het besluit. Bij die speeltoestellendraad was je het met me eens dat er, wanneer er schade zou zijn geleden, eventueel aanleiding was om schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad aan te nemen maar niet dat er sprake zou zijn van een geslaagd beroep tegen het besluit. Die schadevergoeding ogv onrechtmatige daad is dan bij de burgerlijk rechter? Dit, terwijl je ook schadevergoeding kan vorderen bij de bestuursrechter middels een onzelfstandig of zelfstandig schadebesluit. Zit daar het verschil? |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 19:09 Onderwerp: |
|
|
| cia76 schreef: | Een derde mogelijkheid: "Er zou wel eens een gerechtvaardigd vertrouwen kunnen zijn opgewekt". Door vervolgens te constateren dat er niet aan het dispositievereiste is voldaan is er niet genoeg grond om aan te nemen dat dit zo is.
Wat dacht je daarvan? |
Dit valt onder de eerste of de tweede mogelijkheid, afhankelijk van de vraag of dispositie een noodzakelijke voorwaarde is voor het ontstaan van vertrouwen.
Als het niet noodzakelijk is (eerste mogelijkheid), dus er is een bepaalde mate van vertrouwen maar er moet nog worden gekeken of het in casu honoreerbaar is, dan had de Raad een overweging moeten besteden aan waarom het ook zonder dispositie niet honoreerbaar is.
Als dispositie wel noodzakelijk is (tweede mogelijkheid), dan kan de brief op zich kennelijk per definitie geen bron van vertrouwen zijn. De brief geeft echter wel heel duidelijk aan dat er over onttrekking wordt nagedacht. Tezamen betekent dit in mijn optiek dat handelen naar aanleiding van de brief op eigen risico is.
In ieder geval is het zo dat handelen op het moment dat een toekomstig besluit al voorzienbaar is (zonder dat daar absolute zekerheid over hoeft te bestaan) in het bestuursrecht vaak wordt afgestraft. In deze casus lijkt het er echter op dat dergelijk handelen juist had kunnen worden beloond. Zo'n beloning lijkt mij toch alleen op zijn plaats als er sowieso in een bepaalde mate op de brief had mogen worden vertrouwd, maar dat is gezien de uitspraak niet zo. Hoe ik het ook bekijk, er zit in mijn ogen iets kroms (of onvolkomens) in de motivering van de uitspraak.
| Quote: | | Maar de maatstaven of een gerechtvaardigd vertrouwen is opgewekt hoeft denk ik minder hard te zijn om te oordelen dat er sprake is van een onrechtmatige (overheids)daad. Hier hoeft dan niet per definitie sprake te zijn van een geslaagd beroep tegen het besluit. |
Afwijzing van het beroep impliceert de rechtmatigheid van het besluit. Dit impliceert dat het niet honoreren door de gemeenteraad van het gewekte vertrouwen rechtmatig is. Er is in casu dus geen gerechtvaardigd vertrouwen, althans niet in de zin dat de gemeenteraad het had moeten honoreren.
Als je nu zegt: maar het was het college van B&W dat de brief heeft verstuurd, dan heb je een punt. De Raad van State beoordeelt in de uitspraak echter niet het handelen van het college, maar het besluit van de gemeenteraad.
| Quote: | | Bij die speeltoestellendraad was je het met me eens dat er, wanneer er schade zou zijn geleden, eventueel aanleiding was om schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad aan te nemen maar niet dat er sprake zou zijn van een geslaagd beroep tegen het besluit. |
Inderdaad. Het verschil is dus dat in de speeltoestellendraad het vertrouwen niet door het bevoegde orgaan was gewekt. Tenminste, dat was het uitgangspunt op dat punt in de discussie: toezegging van wethouder, handelen door de gemeenteraad. Nu ging het daar meer om feitelijk handelen dan om een besluit van de gemeenteraad, maar dat lijkt mij op zich niet zo heel relevant (processueel natuurlijk wel). Het gaat erom dat de gemeenteraad zich niet hoefde te bekommeren om de toezegging door de wethouder, terwijl die toezegging toch onrechtmatig kan zijn geweest en tot schadeplichtigheid kan leiden. (Bij de civiele rechter gaat het dan alleen wel om twee gezichten van dezelfde rechtspersoon...)
In ieder geval lijken de situaties op elkaar. Als er in Voetpad Bergen sprake was geweest van dispositieschade terwijl de rechter had geoordeeld dat de toezegging van het college de gemeenteraad niet bindt, dan zou een schadevergoedingsactie tegen de gemeente (als rechtspersoon waartoe het college behoort) mogelijk iets kunnen opleveren. Maar een civiele actie beginnen tegen het college (de gemeente) op grond van de brief terwijl er geen dispositieschade is, kan m.i. niets opleveren.
Het standaardarrest is hier natuurlijk Staat/Bolsius. De ambtenaar Bolsius aanvaardt een functie in een andere woonplaats omdat hem was verteld dat hij allerlei kosten vergoed zou krijgen. Hij blijkt echter geen recht te hebben op die vergoeding. Hij komt niet op tegen het besluit waarin hem die vergoeding wordt geweigerd, maar begint een schadevergoedingsactie. Hij slaagt hierin, omdat de verkregen inlichting niet bevoegd was gedaan (en omdat vast stond dat hij anders de functie niet zou hebben aanvaard: nodig causaal verband).
Als de inlichting zou zijn gedaan door het orgaan dat vervolgens de vergoeding weigerde, had Bolsius tegen dat weigeringsbesluit moeten opkomen. Zou hij dat niet hebben gedaan (of hebben verloren), dan zou het besluit formele rechtskracht hebben verkregen. Die formele rechtskracht dekt vervolgens het niet honoreren van het gewekte vertrouwen af. Bij de civiele rechter vang je dan per definitie bot.
edit: misschien moeten de overwegingen van de RvS iets anders worden gelezen dan de noot suggereert. Als je ervan uitgaat dat het niet de gemeenteraad is geweest die het vertrouwen heeft gewekt maar het college, dan is die brief van het college meer een feit dat door de gemeenteraad in de belangenafweging moet worden betrokken, dan een teken van bevoegd gewekt vertrouwen. Dat niet is voldaan aan het dispositievereiste is dan alleen een extra reden om in de belangenafweging geen groter gewicht aan de brief van het college te hechten dan de gemeenteraad heeft gedaan.
Het was de rechtbank en niet de RvS die expliciet overwoog dat een beroep op het vertrouwensbeginsel niet slaagt als niet is voldaan aan het dispositievereiste. Aan de andere kant valt in de uitspraak van de RvS wel te lezen dat de Raad niet meegaat met de kritiek van de appellanten op de uitspraak van de rechtbank. Maar het gegeven dat de Raad de uitspraak van de rechtbank bevestigt, betekent m.i. niet noodzakelijk dat de Raad ook alle overwegingen van de rechtbank tot de zijne maakt.
Dus ik vraag me nu een beetje af of de annotator wel helemaal gelijk heeft.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
tikSimone
Leeftijd: 58
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 22:05 Onderwerp: |
|
|
B & W schrijven de brief, maar het is een besluit van de Raad.
Je zou dan hooguit verwachten dat de motivering van de uitspraak zou zijn: geen geslaagd beroep op het vertrouwens beginsel omdat de burger geacht wordt te weten dat B & W in deze niet kon binden.
Maar nee, daar komt dat dispositievereiste en ik kan het nog steeds niet plaatsen. Let wel: deze mensen wilde gewoon de status quo handhaven (voetpad achter het huis houden i.p.v. het onttrokken te hebben, het stuk grond moeten kopen en het bij de tuin voegen). Juist omdat het een openbaar voetpad is hébben zij natuurlijk niet op dat ding in te grijpen.
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: zo 06 jan 2008 22:52 Onderwerp: |
|
|
| tikSimone schreef: | B & W schrijven de brief, maar het is een besluit van de Raad.
Je zou dan hooguit verwachten dat de motivering van de uitspraak zou zijn: geen geslaagd beroep op het vertrouwens beginsel omdat de burger geacht wordt te weten dat B & W in deze niet kon binden. |
Maar blijkens de noot onder 1 had B&W het verzoek tot onttrekking niet aan de gemeenteraad hoeven voor te leggen. Op die manier kom je tot een constructie waarin de ontvanger van de brief er wel vertrouwen aan had kunnen ontlenen.
Maar ja, wat gebeurt er dan als de verzoeker zich vervolgens direct tot de gemeenteraad richt? Als het niet via B&W moet gaan (en uit art. 9 en 11 Wegenwet volgt m.i. dat een belanghebbende het verzoek juist bij de gemeenteraad moet indienen, die vervolgens zelf besluit; ik snap de noot dus niet, zie ik iets over het hoofd?), dan kan ik me niet goed vinden in de redenering van de annotator en sluit ik me bij jou aan.
| Quote: | | Maar nee, daar komt dat dispositievereiste en ik kan het nog steeds niet plaatsen. Let wel: deze mensen wilde gewoon de status quo handhaven (voetpad achter het huis houden i.p.v. het onttrokken te hebben, het stuk grond moeten kopen en het bij de tuin voegen). Juist omdat het een openbaar voetpad is hébben zij natuurlijk niet op dat ding in te grijpen. |
Klopt, maar je moet het stellen van die eis dan ook niet zien als "eigen schuld dikke bult, dan hadden ze maar moeten disponeren". Dat niet gedisponeerd is, is geen verwijt maar een vaststelling.
Je kunt het denk ik zo zien:
1. B&W was niet bevoegd, dus bindend vertrouwen was er niet.
2. Het is echter wel netjes om enig gewicht aan die brief toe te kennen.
3. De bewoners hebben geen schade geleden door die brief, dus te veel gewicht mag er ook niet aan de brief worden toegekend.
4. De verzoeker tot onttrekking heeft in deze ook een belang.
5. De Raad van State constateert dat al deze belangen zijn afgewogen door de gemeenteraad en concludeert dat de gemeenteraad tot de uitkomst had kunnen komen waartoe hij is gekomen.
6. De Raad van State verwerpt het beroep.
Maar in deze lezing heeft de uitspraak m.i. geen betekenis voor de verhouding vertrouwensbeginsel - dispositievereiste.
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
tikSimone
Leeftijd: 58
Geslacht:
Sterrenbeeld:
Studieomgeving (BA): EUR
Studieomgeving (MA): EUR
Berichten: 12147
|
| Geplaatst: ma 07 jan 2008 9:38 Onderwerp: |
|
|
Ik begreep dus ook helemaal niet hoe dat dispositievereiste er in is gekomen.
Overigens: zou de tegenstander (de rest van de buren was blijkbaar vóór) met succes schadevergoeding kunnen vorderen als het voetpad onttrokken wordt aan het verkeer. Wat denken jullie?
Men wordt namelijk als het ware verplicht dat stukje grond er bij te kopen. De rest vindt dat prima; deze meneer niet. Misschien moet hij al met veel moeite de eindjes aan elkaar knopen en kan die uitgave er écht niet af.
Dus die man lijdt schade door het rechtmatige besluit.
Of zou het stuklopen op het égalité-beginsel?
Of zou hij überhaupt niet verplicht kunnen worden dat stuk te kopen? (dat laatste is denk ik het geval)
_________________
Nait soez'n, moar doun! |
|
|
|
|
|
bona fides
Geslacht:
Studieomgeving (BA): UL
Studieomgeving (MA): UL
Berichten: 22893
|
| Geplaatst: ma 07 jan 2008 13:11 Onderwerp: |
|
|
| tikSimone schreef: | | Ik begreep dus ook helemaal niet hoe dat dispositievereiste er in is gekomen. |
Ik wilde eerst schrijven: dat is niet zo moeilijk: als er gedisponeerd was, zou dat een mee te wegen factor kunnen zijn (waarop je dus ook wel weer kunt afdingen gezien voorzienbaarheid e.d.).
Echter, als je je afvraagt waarom de rechtbank er überhaupt over is begonnen, aangezien er niet gedisponeerd is en de appellant dat ook vast niet heeft aangevoerd, dan ben ik het helemaal met je eens.
| Quote: | | Overigens: zou de tegenstander (de rest van de buren was blijkbaar vóór) met succes schadevergoeding kunnen vorderen als het voetpad onttrokken wordt aan het verkeer. Wat denken jullie? |
Het zou inderdaad om schadevergoeding wegens rechtmatige overheidsdaad gaan, maar kans lijkt het mij ook niet te maken. Ik zie om te beginnen niet zo goed wat de schade is, behalve dat het pad niet meer openbaar is. Verplichten tot koop zal niet lukken.
Ik ben nu wel benieuwd wat er precies in die brief stond. De indruk die ik nu krijg is vooral dat er niet werd gevraagd of Van Soest bezwaar had tegen de onttrekking, maar of hij akkoord ging met de koop. Hij ging akkoord met de koop, maar dat hoeft nog geen reden te zijn om niet te onttrekken (zeker niet als hij de enige blijkt).
De noot geeft ook niet echt uitsluitsel:
| Quote: | | Bij brief van 27 maart 2000 van burgemeester en wethouders aan Van Soest geven zij hem te kennen dat alleen tot onttrekking zal worden overgegaan indien duidelijk is dat belanghebbenden, onder wie Van Soest, akkoord gaan met de verkoop van het voetpad. Van Soest laat weten niet akkoord te gaan met de onttrekking aan de openbaarheid, maar niettemin gaan burgemeester en wethouders er toe over de procedure in gang te zetten door publicatie van het voornemen tot onttrekking waartoe de raad vervolgens besluit. |
Moeten "belanghebbenden" of "alle belanghebbenden" akkoord gaan met de verkoop? De vraag aan Van Soest was kennelijk in ieder geval niet of hij akkoord ging met de onttrekking, maar of hij akkoord ging met de verkoop (voor hem: aankoop).
Zo bezien zie ik niet zo goed waar Van Soest precies vertrouwen aan zou hebben willen ontlenen. Blijkbaar aan een specifieke voor hem gunstige interpretatie van de brief van het college. En daarnaast was het college dus ook gewoon niet bevoegd om te beslissen, en gaat mijns inziens ook de opmerking van de annotator niet op:
| Quote: | | B&W van de Gemeente Bergen wilden de raad een voorstel tot die onttrekking doen op grond van een verzoek van een aantal andere bewoners van dezelfde straat, die door de onttrekking van het voetpad aan het openbaar verkeer en de verkoop van het voetpad door de gemeente aan hen, hun achtertuin wilden vergroten. Ten aanzien van een dergelijk verzoek bestaat een discretionaire bevoegdheid en uit niets blijkt dat burgemeester en wethouders in het onderhavige geval rechtens genoodzaakt waren het verzoek tot onttrekking aan de raad voor te leggen danwel dat de raad genoodzaakt was dit te honoreren. |
Het verzoek van de bewoners aan B&W had eigenlijk aan de raad moeten worden gericht. Het lijkt mij dat het college minimaal het verzoek had moeten doorzenden aan de raad, en anders zouden de bewoners er zelf wel achter zijn gekomen dat zij zich tot de raad moeten richten. Een bevoegdheid van het college om de onttrekking tegen te houden zie ik niet.
| Quote: | | Of zou het stuklopen op het égalité-beginsel? |
Voor het égalité-beginsel zou Van Soest mogelijk kans maken als zou blijken dat hij een specifiek belang heeft t.o.v. de andere bewoners waarin hij bijzonder zwaar wordt getroffen. Bijvoorbeeld als hij door de onttrekking van het pad zijn praktijk aan huis zou moeten opdoeken.
Een mogelijk probleem in zo'n geval is dat de overheidsdaad in het belang van de overige bewoners wordt verricht en niet zozeer in het algemeen belang. Bij de afweging tussen het belang van Van Soest en het algemeen belang zou het belang van Van Soest moeten winnen (uitgaande dus van zo'n bijzonder belang) en zou het besluit onrechtmatig worden (art. 3:4 lid 2 Awb). Door dit belang (kennelijk) niet aan te voeren in de procedure, verliest van Soest en krijgt het besluit formele rechtskracht, waardoor de onrechtmatigheid wordt afgedekt. Formeel is zijn belang dus niet geschonden en werkt ook een verzoek op grond van rechtmatige overheidsdaad niet meer. (Ik heb echter begrepen dat de Afdeling tegenwoordig deze redenering niet meer volgt, en dus niet vereist dat er een specifiek algemeen belang wordt gediend. Strikt logisch gesproken gaat de redenering m.i. echter nog steeds op.)
_________________
Hanc marginis exiguitas non caperet. |
|
|
|
|
|
|
|
| |
Pagina 1 van 1 |
|
|
U mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
U mag geen reacties plaatsen
U mag uw berichten niet bewerken
U mag uw berichten niet verwijderen
U mag niet stemmen in polls
|
|
|
|
