Incassokosten en rente na bezwaar
Selecteer berichten van
# tot #
Afdrukken

Rechtenforum.nl -> Civiel recht

#1: Incassokosten en rente na bezwaar Auteur: Piet123 BerichtGeplaatst: vr 12 mei 2017 15:14
    —
Hallo,

De situatie is als volgt: Een schuldeiser stuurt een rekening, waarop de schuldenaar bezwaar maakt, en laat weten dit bedrag niet te willen betalen (en daarmee laat weten dat als de schuldeiser dit bedrag wil vorderen, dit via de rechter zal moeten gebeuren). Als de schuldeiser vervolgens een incassobureau inschakelt, mag dit bureau dan incassokosten en rente rekenen (aan de schuldenaar) over het verschuldigde bedrag?

Het lijkt mij redelijk dat, onafhankelijk van het vonnis van de rechter (er vanuitgaande dat het zover komt), er geen incassokosten mogen worden gerekend, aangezien de schuldenaar bezwaar heeft gemaakt, en deze kosten daarom onnodig zijn. Zijn er wettelijke bepalingen voor dit soort situaties?

Alvast bedankt.

#2:  Auteur: bona fides BerichtGeplaatst: za 13 mei 2017 17:24
    —
Interessante vraag.

Het uitgangspunt lijkt me hier te zijn dat de schuldeiser in zijn recht staat wat betreft de vordering zelf. Is de schuldenaar niets verschuldigd, dan hoeft hij natuurlijk sowieso geen incassokosten te betalen.

Dus de schuldenaar moet betalen, maar weigert te betalen. De vraag is of de schuldeiser nu nog mag doen wat geheel gebruiikelijk is: proberen buiten rechte de vordering geïnd te krijgen en de bijkomende buitengerechtelijke kosten in rekening te brengen.

De enkele mededeling van de schuldenaar het bedrag "niet te willen betalen" lijkt me hoe dan ook onvoldoende om de schuldeiser het recht te ontnemen buitengerechtelijke kosten te vorderen. Veel schuldenaars die het eerst proberen met "bekijk het maar" zullen van mening veranderen zodra ze inzien dat er anders onvermijdelijk een gerechtelijke procedure zal volgen. Het incassotraject is niet bij voorbaar nutteloos. Dus bij je "(en daarmee laat weten dat als de schuldeiser dit bedrag wil vorderen, dit via de rechter zal moeten gebeuren)" zet ik vraagtekens.

Maar zelfs als de schuldenaar in onmiskenbare bewoordingen laat weten dat hij zeer beslist niet zal betalen tenzij de rechter hem tot betaling veroordeelt, zie ik niet in waarom de schuldeiser het niet toch kan proberen en wel op kosten van de schuldenaar. Uiteindelijk is de schuldenaar het geld gewoon verschuldigd (want dat is de aanname) en het is niet aan hem om te bepalen hoe de schuldeiser probeert de vordering geïnd te krijgen. Wil de schuldenaar extra kosten voorkomen, dan kan hij eenvoudigweg de rekening voldoen. Doet hij dat niet, dan komen de gevolgen voor zijn rekening.

#3:  Auteur: bona fides BerichtGeplaatst: za 13 mei 2017 17:52
    —
Stel nu dat de situatie iets subtieler is dan ik hierboven heb geschetst. De schuldenaar twijfelt eraan of de vordering bestaat of niet. Hij wil dus niet betalen omdat hij misschien niet hoeft te betalen. Maar hij is er ook niet zeker van dat hij niet hoeft te betalen. Daarom wil hij graag zo snel mogelijk de zaak aan de rechter voorgelegd zien en niet onnodig de vordering, zo die bestaat, met extra incassokosten te laten verhogen.

In dit geval is het standpunt van de schuldenaar niet onredelijk. Maar de oplossing lijkt mij eenvoudig: hij kan zelf naar de rechter om een verklaring voor recht te vorderen dat de vordering niet bestaat.

Ik ben benieuwd of hier uitspraken over bestaan. (Ik denk niet dat je hier in de wet iets over terug kunt vinden.)

#4:  Auteur: Alfatrion BerichtGeplaatst: ma 15 mei 2017 21:36
    —
Voor buitengerechtelijke kosten geldt een dubbele redelijkheidstoets. Niet alleen moet de hoogte van de kosten redelijk zijn, het moet ook redelijk zijn geweest om het buitengerechtelijk buitengerechtelijke traject in te gaan.

Ik ben van mening dat het onredelijk is om het buitengerechtelijke traject in te gaan, als je toch al weet dat het niets gaat uithalen. Immers, dan ben je de schuldenaar alleen op kosten aan het jagen. Ik ben van mening dat hier sprake van is, indien de schuldenaar de vordering heeft betwist en stellig heeft aangegeven niet tot betaling over te gaan. Om zijn stelligheid bij te zetten kan hij aangeven "dagvaard me maar", "ik zie een rechtszaak met veel vertrouwen te gemoed" of teksten met een vergelijkbare strekking gebruiken.

#5:  Auteur: DENNIS79 BerichtGeplaatst: wo 17 mei 2017 13:31
    —
Alfatrion schreef:
Ik ben van mening dat het onredelijk is om het buitengerechtelijke traject in te gaan, als je toch al weet dat het niets gaat uithalen.


Volgens mij heb je het hier niet bij het rechte eind. In het kader van de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten zijn alle inspanningen en kosten relevant die de schuldeiser heeft gedaan/gemaakt om zijn vordering geïnd te krijgen. Het al dan niet inschakelen van een incassobureau doet daar niets aan af. Het zal de schuldeiser wellicht meer kosten om een dergelijk bureau in te schakelen, maar met de normering van de incassokosten, waarmee de schuldenaar sinds 2012 een min of meer forfaitair bedrag verschuldigd is, doet de hoogte van de werkelijke kosten in beginsel weinig af aan de hoogte van het te vorderen bedrag aan incassokosten.

In ECLI:NL:HR:2014:1405 schrijft de HR namelijk onder r.o. 3.6 het volgende: Voor de verschuldigdheid van de vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is niet relevant welke incassohandelingen de schuldeiser heeft verricht.
De maximale hoogte van de vergoeding is immers uitsluitend gerelateerd aan de hoogte van de verschuldigde hoofdsom en niet aan de aard en omvang van de verrichte incassowerkzaamheden.


Het lijkt mij dus dat de redelijkheid van een buitengerechtelijk traject niet bepaald zou moeten worden aan de hand van de enkele stellingname van de schuldenaar, maar aan de hand van alle omstandigheden van het geval. De redelijkheid moet naar mijn mening gezocht worden in de wijze waarop de incassowerkzaamheden zijn gestart, nadat de betaling van de vordering is uitgebleven.

Als de schuldenaar terecht als schuldenaar is aangewezen en dus een vordering te voldoen heeft, dan ligt er in de overeenkomst (al dan niet expliciet) besloten op welke termijn hij de vordering dient te voldoen. In geval van een consument krijgt hij nog eens 14 dagen de tijd, waarop hij bovendien gewezen dient te worden. Is aan al deze vereisten voldaan, dan is de schuldenaar incassokosten verschuldigd.

#6:  Auteur: bona fides BerichtGeplaatst: wo 17 mei 2017 23:43
    —
DENNIS79 schreef:
Het zal de schuldeiser wellicht meer kosten om een dergelijk bureau in te schakelen, maar met de normering van de incassokosten, waarmee de schuldenaar sinds 2012 een min of meer forfaitair bedrag verschuldigd is, doet de hoogte van de werkelijke kosten in beginsel weinig af aan de hoogte van het te vorderen bedrag aan incassokosten.

Of die normering van toepassing is, hangt nog wel van de aard van de vordering af.

Hoe dan ook maakt de mededeling van de onwillige schuldenaar niet te zullen betalen het naar mijn mening niet onredelijk om de gebruikelijke incassopogingen te ondernemen. Het is niet aan de schuldenaar om te bepalen hoe de schuldeiser zijn recht haalt. Koop je bij de bakker een brood op rekening zonder je schuld in te lossen, dan levert je dat geen legitieme aanspraak op een dagvaarding op. Weliswaar zal er uiteindelijk voor de schuldeiser meestal niets anders op zitten dan te dagvaarden, maar dat kun je niet zien als een gerechtvaardigde beloning voor hardnekkig wanbetalen. Ook als je weigert te betalen blijft de plicht om te betalen bestaan en kun je daar dus ook buiten rechte op worden aangesproken.

#7:  Auteur: Piet123 BerichtGeplaatst: do 18 mei 2017 0:37
    —
Om het iets genuanceerder te maken, laten we er vanuit gaan de de schuldenaar niet blatant en zonder reden weigert te betalen. Laten we aannemen dat de schuldenaar met een redelijke verdediging is gekomen, die de rechter uiteindelijk echter toch niet voldoende heeft geacht.

#8:  Auteur: Alfatrion BerichtGeplaatst: do 18 mei 2017 16:58
    —
DENNIS79 schreef:
Alfatrion schreef:
Ik ben van mening dat het onredelijk is om het buitengerechtelijke traject in te gaan, als je toch al weet dat het niets gaat uithalen.


Volgens mij heb je het hier niet bij het rechte eind. In het kader van de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten zijn alle inspanningen en kosten relevant die de schuldeiser heeft gedaan/gemaakt om zijn vordering geïnd te krijgen. Het al dan niet inschakelen van een incassobureau doet daar niets aan af.

Maar dat schrijf ik ook niet. De schuldeiser mag een buitengerechtelijk traject ook best zelf uitvoeren. Dat neemt niet weg dat voor het in rekening brengen van buitengerechtelijke kosten een dubbele redelijkheidstoets geldt. Dat maakt ook dat er geen sprake kan zijn van een automatisme, maar dat de rechter echt moet beoordelen of het redelijk was om een buitengerechtelijk traject in te gaan. Die vraag kan niet positief beantwoord worden enkel en alleen omdat de gedaagde persoon uiteindelijk veroordeeld is in de hoofdsom, want als dat wel zo zou zijn dan zou de dubbele redelijkheidstoets niet toevoegen, althans de helft daarvan.

Om misverstanden weg te nemen, ik kan me goed vinden in het onderstaande citaat.
Bona fides schreef:
De enkele mededeling van de schuldenaar het bedrag "niet te willen betalen" lijkt me hoe dan ook onvoldoende om de schuldeiser het recht te ontnemen buitengerechtelijke kosten te vorderen. Veel schuldenaars die het eerst proberen met "bekijk het maar" zullen van mening veranderen zodra ze inzien dat er anders onvermijdelijk een gerechtelijke procedure zal volgen. Het incassotraject is niet bij voorbaar nutteloos. Dus bij je "(en daarmee laat weten dat als de schuldeiser dit bedrag wil vorderen, dit via de rechter zal moeten gebeuren)" zet ik vraagtekens.

#9:  Auteur: DENNIS79 BerichtGeplaatst: vr 19 mei 2017 11:45
    —
bona fides schreef:
Of die normering van toepassing is, hangt nog wel van de aard van de vordering af.

Een zeer terechte opmerking, echter ging ik er - mijns inziens terecht - van uit dat het in casu ging om een schuld die uit een overeenkomst voortkwam. Dit, omdat de TS spreekt over het versturen van een rekening die betwist wordt. Het zou natuurlijk kunnen dat de rekening betwist wordt omdat het een oneigenlijke rekening is en het in feite een vordering betreft vanwege bv. schadevergoeding. Daar ga ik gemakshalve maar niet van uit.

Alfatrion schreef:
De schuldeiser mag een buitengerechtelijk traject ook best zelf uitvoeren. Dat neemt niet weg dat voor het in rekening brengen van buitengerechtelijke kosten een dubbele redelijkheidstoets geldt. Dat maakt ook dat er geen sprake kan zijn van een automatisme, maar dat de rechter echt moet beoordelen of het redelijk was om een buitengerechtelijk traject in te gaan.

Wat ik bedoelde te zeggen was dat buitengerechtelijke kosten al worden gemaakt na de eerste vruchteloze aanmaning. Het enkele telefoongesprek waarin gesproken wordt met de schuldenaar, waarin die stelt niet te zullen betalen, is al een gesprek dat in het kader van de buitengerechtelijke kosten voor vergoeding in aanmerking komt. De opmerking dat "je een buitengerechtelijk traject in gaat" en dat het een keuze zou zijn, is daarmee in mijn ogen onjuist. Voor zover je over een keuze spreekt is het voor de schuldeiser de keuze tussen rauwelijks dagvaarden en nadere handelingen ter voldoening buiten rechte. Natuurlijk moet er een redelijkheidstoets plaats vinden, maar ik kan mij niet voorstellen dat er in de praktijk ooit een rechter zal oordelen dat de schuldeiser onredelijk heeft gehandeld door niet rauwelijks te dagvaarden.

Nogmaals, bovenstaande gaat wat mij betreft op voor het geval dat artikel 6:96 lid 5 BW van toepassing is.

Heb je het enkel over artikel 6:96 lid 2 BW dan dient er meer rekening gehouden te worden met die tweede redelijkheidstoets. Bovendien dien je dan wel degelijk aan te tonen wat voor inspanningen je precies verricht hebt, en is het ook zo dat de vergoeding van sommige buitengerechtelijke kosten bij de proceskostenveroordeling ingesloten zit.

Piet123 schreef:
Om het iets genuanceerder te maken, laten we er vanuit gaan de de schuldenaar niet blatant en zonder reden weigert te betalen. Laten we aannemen dat de schuldenaar met een redelijke verdediging is gekomen, die de rechter uiteindelijk echter toch niet voldoende heeft geacht.

In dat geval is er geoordeeld dat hij "gewoon" had moeten betalen. Het feit dat er discussie is gevoerd over de factuur, geeft aan dat er buitengerechtelijke inspanningen zijn verricht, en dus kosten zijn gemaakt, die de schuldenaar dient te vergoeden.

#10:  Auteur: Alfatrion BerichtGeplaatst: vr 19 mei 2017 14:33
    —
DENNIS79 schreef:
Wat ik bedoelde te zeggen was dat buitengerechtelijke kosten al worden gemaakt na de eerste vruchteloze aanmaning. Het enkele telefoongesprek waarin gesproken wordt met de schuldenaar, waarin die stelt niet te zullen betalen, is al een gesprek dat in het kader van de buitengerechtelijke kosten voor vergoeding in aanmerking komt. De opmerking dat "je een buitengerechtelijk traject in gaat" en dat het een keuze zou zijn, is daarmee in mijn ogen onjuist. Voor zover je over een keuze spreekt is het voor de schuldeiser de keuze tussen rauwelijks dagvaarden en nadere handelingen ter voldoening buiten rechte. Natuurlijk moet er een redelijkheidstoets plaats vinden, maar ik kan mij niet voorstellen dat er in de praktijk ooit een rechter zal oordelen dat de schuldeiser onredelijk heeft gehandeld door niet rauwelijks te dagvaarden.

Nogmaals, bovenstaande gaat wat mij betreft op voor het geval dat artikel 6:96 lid 5 BW van toepassing is.

Ik heb de vraag niet begrepen als zijnde toegespitst op overeenkomsten met consumenten. Het kan ook een vordering zijn uit onrechtmatige daad, ongerechtvaardigde verrijking, enz. Als we ons beperken tot overeenkomsten met consumenten, dan is het mogelijk dat het niet gaat om de hoofdsom, maar bijvoorbeeld om een schadevergoeding.

Overigens geldt dat voor een overeenkomst met een consument in beginsel eerst een ingebrekestelling moet worden verstuurd, voordat er een veertiendaagse aanmaning kan worden verstuurd. In die periode kan de schuldeiser al duidelijk maken dat een minnelijk traject geen effect zal hebben. Ook is het mogelijk dat aanmaning niet voldoet aan de wettelijke criteria en de schuldeiser dit herstelt nadat de schuldenaar duidelijk heeft gemaakt dat een minnelijk traject geen effect zal hebben. Een aantal voorbeelden van gebreken zijn: een te korte termijn; een termijn die te vroeg is ingegaan; kosten die niet zijn aangegeven; kosten die te hoog zijn; en versturing voordat de schuldenaar in verzuim is. Overigens is het versturen van een correct aanmaning voldoende om buiten gerechtelijke kosten in rekening brengen, mits uiteraard niet binnen de gestelde termijn wordt betaald.

#11:  Auteur: incasso-deskundige BerichtGeplaatst: wo 19 jul 2017 18:57
    —
Onder de nieuwe regeling van incassokosten kan de rechter deze niet meer toetsen op gebied van redelijkheid. Indien aan de gestelde voorwaarden is voldaan, mag het vastgestelde bedrag aan incassokosten berekend worden. Het is dus ook niet (meer) nodig dat er verdere invorderingsmaatregelen worden genomen. Wel toetst de rechter bij particulieren of wel is voldaan aan de vereisten van de 14-dagen brief.



Rechtenforum.nl -> Civiel recht

Tijden zijn in GMT + 2 uur

Pagina 1 van 1

© 2003 - 2005 Rechtenforum.nl